Θα μπορούσα στο συγκεκριμένο κείμενο να αναφερθώ σε πολλά και διάφορα ζητήματα - μετεκλογικά και μη. Θα μπορούσα να αναφερθώ στην αβάσταχτη ελαφρότητα που επέδειξε μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού που μετά από 3 χρόνια ανελέητων οικονομικών χτυπημάτων, ξεπουλήματος εθνικής κυριαρχίας και αξιοπρέπειας, συνταγματικής παρεκτροπής των δημοκρατικών θεσμών, υποθήκευσης της δημόσιας περιουσίας μας και προπαντός της ίδιας μας της ζωής, επέλεξε να συνεχίσουν να μας κυβερνάνε οι ίδιοι και βασικοί υπαίτιοι αυτής της δραματικής κατάστασης και, κυρίως, τα συμφέροντα που αυτοί υπηρετούν. Θα μπορούσα να αναφερθώ στην πρωτοφανή συσπείρωση-συνεργασία του κατεστημένου συστήματος (μεγαλοεπιχειρηματιών, πολιτικών, δημοσιογράφων κτλ) μπροστά στον κίνδυνο μιας «αριστερής απειλής» ή ακόμα στην ανελέητη προπαγάνδα και τρομοκράτηση του ελληνικού λαού κατά την προεκλογική περίοδο. Ακόμα θα μπορούσα να αναφερθώ στην τραγική επιβεβαίωση όσων, καιρό τώρα, προειδοποιούσαν για τον εκφασισμό μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας ή στο κατά πόσο ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποτελέσει το ριζοσπαστικό όχημα που επιζητά ο μέσος Έλληνας για να ξεφύγει απ’ την προγεγραμμένη και αναπόφευκτη καταστροφή και να μπορέσει να ξαναονειρευτεί ένα καλύτερο αύριο.
Παρόλα αυτά θα προτιμήσω να σταθώ σε ένα άλλο εξίσου σημαντικό θέμα που γέννησε το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιούνη.
Δεν σας κάνει εντύπωση που εν μέσω μιας τόσο βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης και ενώ η ελληνική κοινωνία έχει γονατίσει απ’ τα απεχθή μνημονιακά μέτρα, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας κατέγραψε τα πιο χαμηλά ποσοστά του απ’ το 1974 και μετά;
Δεν σας κάνει εντύπωση που ένα κόμμα που ιστορικά έχει ταυτιστεί με τους αγώνες και τις θυσίες του ελληνικού λαού, στην Ελλάδα του 2012 που οι ταξικές αντιθέσεις έχουν οξυνθεί ανεξέλεγκτα, ο κόσμος τού γύρισε την πλάτη φέρνοντας το μάλιστα στην 7η θέση (κάτω και απ’ τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή!) με ποσοστό μόλις 4,5%;
Σύμφωνα με την ηγεσία του κόμματος 4 ήταν οι βασικές αιτίες της ιστορικής αυτής εκλογικής αποτυχίας:
Πρώτον ο καλά ενορχηστρωμένος πόλεμος που εξαπέλυσε το κατεστημένο σύστημα (κύρια πολιτική έκφραση του οποίου αποτέλεσε η ΝΔ) στο ΚΚΕ φοβούμενο τις ανατρεπτικές συνέπειες μιας ενδεχόμενης εκλογικής επιτυχίας του.
Δεύτερον η στήριξη μεγάλου μέρους του αστικού κόσμου στο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που όπως δηλώνουν αποτελεί δεκανίκι του αστικού συστήματος και εφεδρικό κομμάτι του γενικότερου Καπιταλισμού.
Τρίτον θεωρούν ότι μεγάλη ευθύνη φέρει και ο ίδιος ο λαός που έπεσε στην παγίδα των αυταπατών και των ψεύτικων διλημμάτων που καλλιέργησε προεκλογικά το αστικό σύστημα και δεν κατάφερε να κατανοήσει σε βάθος την πραγματικότητα και να εκτιμήσει έτσι τις ειλικρινείς αναλύσεις και θέσεις του κόμματος.
Τέλος στέκονται και στο υψηλό εκλογικό ποσοστό της Χρυσής Αυγής και τις τραγικές συνέπειες που μπορεί να έχει για το λαϊκό κίνημα το γεγονός αυτό.
Για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις ή παρερμηνεύσεις σχετικά με τα παραπάνω, μπορείτε να ανατρέξετε στην τοποθέτηση της ΚΕ του ΚΚΕ για το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιουνίου ή ακόμα στις δηλώσεις της ΓΓ του κόμματος αμέσως μετά τις εκλογές.
Προσωπικά θεωρώ απαράδεκτη την επιλογή του κόμματος να επιρρίψει τις ευθύνες της εκλογικής ήττας σε εξωγενείς παράγοντες πριν κάνει πρώτα μια ουσιώδη και βαθιά αυτοκριτική τόσο για την ιδεολογική προσέγγιση της πολιτικής και οικονομικής πραγματικότητας όσο και για τις πρακτικές που ακολούθησε τα τελευταία 3 χρόνια, τόσο πολιτικά όσο και επικοινωνιακά, που η κρίση μαστίζει την χώρα και γονατίζει την εργαζόμενη τάξη.
Καταρχήν είναι εμφανές ότι οι εκβιασμοί και η τρομοκρατική παρέμβαση του κατεστημένου συστήματος είχαν ως βασικό στόχο τον ΣΥΡΙΖΑ κι όχι το ΚΚΕ. Η άνευ προηγουμένου προπαγάνδα κι οι απειλές περί σίγουρης εξόδου απ’ το ευρώ, επιστροφής στη δραχμή και σε συνθήκες που θα θυμίζουν δεκαετία ’50, στόχευαν στο να αποτραπεί η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ και η προοπτική μιας ανατρεπτικής κυβέρνησης που, ενδεχομένως, να χάλαγε τα σχέδια των μνημονιακών δυνάμεων κι όχι στο «ακίνδυνο» ΚΚΕ.
Συμφωνώ στη διαπίστωση ότι διαμορφώθηκε προεκλογικά το δίπολο ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ που «ρούφηξε» και τα υπόλοιπα μικρότερα κόμματα. Διαφωνώ όμως με την ερμηνεία της! Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε τον έναν από τους δύο πόλους όχι επειδή το αποφάσισε μεγάλο μέρος της αστικής τάξης (όπως πιστεύουν στο ΚΚΕ) αλλά επειδή το αποφάσισε ο ίδιος ο ελληνικός λαός, ο μέσος εργαζόμενος (ή καλύτερα ο μέσος άνεργος!) που βλέπει τη ζωή και το μέλλον του να βιάζονται καθημερινά, την ίδια ώρα που στο ΚΚΕ «σιγοντάρουν» την οικονομική κρίση περιμένοντας πιο ευνοϊκές συνθήκες (την πλήρη εξαθλίωση και φτωχοποίηση μας δηλαδή!) ώστε να μπει σε ισχύ η μαρξιστική-λενινιστική θεωρία περί ένοπλης λαϊκής πάλης. Το κατά πόσο όμως είναι εφικτό ένα κομμουνιστικό κίνημα όπως αυτό που γέννησε ο 20ος αιώνας και μάλιστα με προοπτικές επικράτησης, είναι ένα άλλο (φιλοσοφικού τύπου) θέμα στο οποίο θα αναφερθώ κάποια άλλη στιγμή.
Όσον αφορά τώρα την «απαράδεκτη» ψήφο του κόσμου στον ΣΥΡΙΖΑ, νομίζω ότι τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους όταν η ηγεσία του ΚΚΕ αποφάσιζε να αρνηθεί την πρόσκληση του ΣΥΝ για συνεργασία της Αριστεράς* με προοπτική άμεσης διακυβέρνησης. Είναι λογικό ένας λαός όταν βλέπει τα δικαιώματα του, τις ελευθερίες του και όλα όσα αποκτήθηκαν στο παρελθόν με αγώνες και αίμα, να καταρρέουν εν μία νυκτί υπό την ανεξέλεγκτη και εγκληματική δράση του παγκοσμιοποιημένου τραπεζικού λόμπι, να απαιτούν μια Αριστερά μάχιμη και ενεργή κι όχι «απενεργοποιημένη» υπό την ασφάλεια της ακίνδυνης διαμαρτυρίας. Απ’ τη μια κατανοώ ιδεολογικά την θέση του κόμματος ότι δεν είναι διατεθειμένο να μετάσχει σε «μια κυβέρνηση διαχείρισης της κρίσης στο έδαφος της εξουσίας των μονοπωλίων» καθώς «η παραμικρή υποχώρηση του Κόμματος θα οδηγούσε στον αφοπλισμό και στην υποχώρηση-ήττα του εργατικού κινήματος» αλλά σε καμιά περίπτωση δεν τη δικαιολογώ! Δηλαδή δεν είναι ΗΤΤΑ του εργατικού κινήματος το γεγονός ότι εξαιτίας και της άρνησης του ΚΚΕ να αναλάβει άμεση δράση, θα μας κυβερνάει για τα επόμενα 4 χρόνια η… Νέα Δεξιά;
Είναι εύκολο να αφήνεις την «καυτή πατάτα» της εξουσίας στους άλλους αλλά το δύσκολο και συγχρόνως σημαντικό είναι να κάνεις ό,τι μπορείς για να σωθεί οτιδήποτε κι αν σώζεται εν μέσω οικονομικής κρίσης ακόμα κι αν χρειαστεί να παίξεις εκτός έδρας, με κόντρα διαιτησία και με κόντρα σκορ 3-0 από τα αποδυτήρια!
Στην τελική το ΚΚΕ δεν ήταν υποχρεωμένο να υποκύψει στους ιδεολογικούς συμβιβασμούς μιας ενδεχόμενης συνεργασίας. Θα μπορούσε να καταθέσει δημοσίως το δικό του πολιτικό πρόγραμμα σαν βάση μιας αριστερής κυβέρνησης και να το αφήσει στην κρίση του ελληνικού λαού.
Αυτό εκτός του ότι θα έφερνε έναν άνεμο αισιοδοξίας και θα γεννούσε ένα μαζικό ρεύμα υπέρ της Αριστεράς, θα άνοιγε και μια ολόκληρη κουβέντα στον κόσμο για το ποια πρέπει να είναι από δω και πέρα η πορεία του λαϊκού κινήματος. Το αναφέρω αυτό γιατί θεωρώ θεμελιώδη προϋπόθεση πολιτικο-κοινωνικών ανατροπών την συνειδητοποίηση και ενεργοποίηση του απλού κόσμου, για την έλλειψη των οποίων μεγάλη ευθύνη φέρει κι η ανεπάρκεια του πολιτικού κόσμου.
Τώρα αν στην πορεία έβλεπε ότι το πρόγραμμα της αριστερής κυβέρνησης δεν προβλέπει πλήρη ρήξη με το καπιταλιστικό σύστημα, θα μπορούσε να μείνει εκτός κυβέρνησης αλλά να συνεχίσει να τη στηρίζει εντός Βουλής συμβάλλοντας έτσι στην άμεση εφαρμογή κάποιων φιλολαϊκών μέτρων με στόχο την οικονομική στήριξη των φτωχότερων στρωμάτων, την προάσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων και της δημόσιας περιουσίας μας. Από κει και πέρα θα μπορούσε να συνεχίζει να πιέζει για ακόμα πιο τολμηρά και ριζοσπαστικά μέτρα και ταυτόχρονα να ασκεί δημόσια κριτική για ενδεχόμενους συμβιβασμούς.
Έτσι θα αποδείκνυε στην πράξη ότι ενδιαφέρεται πραγματικά για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζόμενων και συγχρόνως θα δυνάμωνε την επιρροή των θέσεων του πείθοντας τον κόσμο ότι όντως ο μόνος τρόπος για την αντιμετώπιση της σημερινής κρίσης είναι η ανατροπή της εξουσίας του Κεφαλαίου ξορκίζοντας τις όποιες αυταπάτες για εύκολες ενδοσυστημικές λύσεις.
Παρόλα αυτά το ΚΚΕ επέλεξε τον «ασφαλή» δρόμο του απομονωτισμού και αυτό το πλήρωσε ακριβά στις πρόσφατες εκλογές.
Και κάτι ακόμα. Θεωρώ εξίσου απαράδεκτη την επιλογή του κόμματος να καταδικάσει το περασμένο καλοκαίρι το κίνημα των Αγανακτισμένων, καθώς και πολλές άλλες πρωτοβουλίες απλών ανθρώπων που απλά δεν στεγάζονταν υπό την αιγίδα του ΚΚΕ (βλ. κίνημα της πατάτας). Δεν είναι δυνατόν ένα κόμμα που θέλει να ταυτίζεται με τις αγωνίες και τα προβλήματα του απλού κόσμου να θεωρεί ότι οποιαδήποτε αυτόνομη κίνηση στερείται πολιτικής βάσης ή υποκινείται από διάφορα κέντρα εξουσίας, μονοπώλια κτλ. με μόνο στόχο τον αποπροσανατολισμό των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Γενικώς το ΚΚΕ αν θέλει να ξανακερδίσει την εκτίμηση του κόσμου, οφείλει να επανεξετάσει τη σχέση του με την ελληνική κοινωνία. Να δώσει χώρο στην ελεύθερη σκέψη και να μην «πνίγει» κάθε φωνή και πρωτοβουλία που τυχαίνει να ξεφεύγει απ’ τα στενά ιδεολογικά πλαίσια που η ηγεσία του κόμματος ορίζει.
Να ξεκαθαρίσω ότι όλα τα παραπάνω αποτελούν τη δική μου οπτική σχετικά με τη στάση του ΚΚΕ σήμερα. Από κει και πέρα δεν αμφισβητείται ούτε η επαναστατική ιστορία του κόμματος ούτε οι θυσίες και η συνεισφορά του στους λαϊκούς αγώνες για Ελευθερία και Ανεξαρτησία. Όμως είναι κρίμα σε μια τόσο κρίσιμη ιστορική καμπή το ΚΚΕ να δηλώνει «απόν» και να θεωρεί ότι δεν έχει έρθει ακόμα η κατάλληλη στιγμή και οι κατάλληλες συνθήκες που θα σηματοδοτήσουν τη λαϊκή αντεπίθεση στον δρόμο προς την εξουσία. Αν όχι τώρα πότε όμως; Ελπίζω τόσο η ηγεσία όσο και η βάση του κόμματος να προβληματιστούν βαθιά από το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιουνίου και να επαναπροσδιορίσουν τη θέση του στο πολιτικό σκηνικό της εποχής. Κυρίως να «ξεκολλήσουν» από ιδεολογικούς δογματισμούς που μόνο εμπόδια μπορούν να βάλουν στις λαϊκές επιδιώξεις εν έτει 2012 και να ψάξουν να βρουν άμεσους τρόπους αγωνιστικών διεκδικήσεων που θα εμπνέουν αλλά και θα συσπειρώνουν την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Εξάλλου τα χρόνια που έρχονται θα είναι οδυνηρά και το τελευταίο που θα ήθελε ο μέσος Έλληνας είναι να φτάσουμε στο σημείο να μιλάμε για το ΚΚΕ σαν να πρόκειται για την… Εκκλησία της Αριστεράς!
*Ακόμα και ο Λένιν, μαζί με τον Τρότσκι, είχε προτείνει στα κόμματα της 3ης Διεθνούς το καλοκαίρι του 1921 την προοπτική της συνεργασίας ως τον μόνο δρόμο για να κερδίσουν την πλειοψηφία του κόσμου απ’ τους ρεφορμιστές. Πρόταση που συμπυκνώθηκε απ’ τον Λένιν στη φράση «Βαδίζουμε χωριστά αλλά χτυπάμε μαζί»...
Γιώργος Μάρτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου