ΘΕΜΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ: ΠΙΟ "ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ" ΚΟΝΤΕΥΕΙΣ ΝΑ... ΣΥΛΛΗΦΘΕΙΣ!

Αναδημοσίευση από το blog "Αξιοπρέπεια και Αντοχή". Ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά, εκτός του ότι πρόκειται για ένα blog με αξιόλογο ριζοσπαστικό περιεχόμενο, βρήκα εντελώς τυχαία και μια ανάρτηση των παιδιών με τίτλο "10 ποιήματα που έγιναν τραγούδια" στην οποία συμπεριέλαβαν και το "Θα 'ρθεί καιρός" (σε ποίηση Κατερίνας Γώγου):

www.aksioprepeiakantoxh.com/protaseis/mousiki/819-10-poiimata-pou-eginan-tragoudia
Τους ευχαριστώ!


Ιδού το καυστικό άρθρο τους για τον κ. "Πρώτο θέμα"...

Αν είσαι από εκείνους τους γνωστούς «θολοκουλτουριάρηδες αριστερούς» ή κανένας θιασώτης της «πολυπολιτισμικότητας των λαών» (ως «υπαλληλάκι του Σόρος» φυσικά), θα μπορούσες να προσάψεις στον Θέμο Αναστασιάδη, χαρακτηρισμούς όπως αυτούς της «δημοσιογραφικής λέρας» ή του «επαγγελματία σκατόψυχου», καθώς και του παρουσιαστή μιας εκπομπής-ξέπλυμα της «ένοχης» δραστηριότητάς του μέσα από την κολυμπήθρα του φθηνού και σεξιστικού life-style.

Αν είσαι, όμως, από εκείνους τους αγνούς τηλεθεατές-αναγνώστες, τους νεοελληνικά απολαμβάνοντες μπάλα, τσόντα, πατρίδα, θρησκεία και οικογένεια, με ολίγη από… «αντισυστημική σάτιρα», τότε δεν μπορείς παρά να οικειοποιηθείς κι εσύ την εικόνα του Θ. Αναστασιάδη που προβάλλεται διαχρονικά από τη μεσημεριανάδικη τηλεοπτική ζώνη, ως του «δικού μας Θέμου!».

Και επειδή θέλω κι εγώ να σου αποδείξω ότι ο «Θέμος» είναι «δικός μας» δημοσιογράφος και παρουσιαστής, του «απλού μέσου Έλληνα» δηλαδή, που πολεμά αδιάκοπα «τα συμφέροντα και την εξουσία», ακολουθεί μία καταγραφή αυτών των… «αντισυστημικών θέσεων» του, όπως παρουσιάζονται στην αρθρογραφία του τα δύο τελευταία χρόνια…

Γιώργος Παπανδρέου: «Κατ' αρχάς ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου στις προσπάθειες του οποίου οφείλεται 100% το ότι η χώρα έχει αποφύγει μέχρι σήμερα την πτώχευση (...)». [ 4.11.11 ]

«Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι πρώτος Έλληνας πρωθυπουργός των τελευταίων πενήντα χρόνων, αν όχι του αιώνα, που αποσύρεται ουσιαστικά αυτοβούλως, γιατί όλοι ξέρουν ότι αν επέλεγε να δώσει τελευταία μάχη στην Κ.Ο του ΠΑΣΟΚ - προ περιστατικού Πετσάλνικου - μπορεί και να την ξανακέρδιζε… (…) δεν μπορεί να μην του αναγνωρισθεί η μάχη που έδωσε δυο χρόνια για να παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρώπη έστω κι αν τελευταία στιγμή τον εγκατέλειψαν οι δυνάμεις του. Σωστή ή λάθος, με ή χωρίς ολιγωρίες, ή εσφαλμένες επιλογές (…) ο Παπανδρέου παρέλαβε χάος, μας κράτησε στη ζωή, και παραδίδει προ του αδιεξόδου σε ένα σοβαρό άνθρωπο». [ 10.11.11 ]


Λουκάς Παπαδήμος: [Ορισμένοι τίτλοι άρθρων: «Πρωί-πρωί να φωνάξει ο Παπούλιας τον Παπαδήμο να ορκισθεί», «Άσε στον Παπαδήμο όσο χρόνο πρέπει μπας και σωθεί η παρτίδα, «πατρίδα»...», «Παπαδήμος και άγιος ο Θεός» έπρεπε να λέει ο κάθε πολιτικός».]

«Μην ξεχνάμε ότι βγάζουμε τον ΠΑΠΑΔΗΜΟ με σιωπηλή παλλαϊκή εντολή, με στόχο να υπογραφεί η συμφωνία Δανείου Διάσωσης της Ελλάδας και παραμονής της στην Ευρωπαϊκή ζώνη. Και τον βγάλαμε γιατί καταλαβαίνουμε όλοι ότι ήταν ο τελευταίος Έλληνας που μπορούσε να εμφανισθεί στην Ευρώπη χωρίς να εισπράξει την γενική κατακραυγή. (…) Όσο καλός ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΗΣ και να 'ναι ο κ. Λουκάς Παπαδήμος τώρα πρέπει να γίνει ένα είδος πολιτικού ΑΤΛΑΝΤΑ που θα σηκώσει όλη την Ελλάδα στους ώμους του.

(…) Έστω λοιπόν, κι αν δεν έγιναν εκλογές ο Παπαδήμος ουσιαστικά εξελέγη αυτόματα και ηλεκτρονικά απ' τον ΛΑΟ, με ένα και μόνο κεντρικό αίτημα! Να μας κρατήσει στο ΕΥΡΩ και να αποκαταστήσει την ανύπαρκτη αξιοπιστία της Ελλάδας . Σ' αυτή του την αποστολή θα βρει συμπαράσταση από το 80% των Ελλήνων, και φυσικά από εμάς, όσο κι αν το όποιο πρόγραμμα μας πονά όσο κι αν είναι αργά». [ 10.11.11 ]

«Έχουμε και λέμε: ο Λουκάς Παπαδήμος πέτυχε στο έργο του και η απόφαση των 2-3 κομμάτων να τον στηρίξουν αποδείχτηκε σωτήρια... προς το παρόν. Θυμηθείτε ότι δεν μας είχε υποσχεθεί τη Γη της Επαγγε­λίας, αλλά απλώς να πετύχουμε το PSI (αυτό εκκρεμεί) και κυρίως τη δανειακή σύμβαση. Με τον Παπαδήμο στο τιμόνι της χώρας κερδίσαμε ίσως και έναν χρόνο ακόμη περίοδο χάριτος, αν κρίνω από τα λεγόμενα της Μέρκελ, που την έπιασαν οι καλοσύνες και μας αφήνει να κάνουμε ακόμη και εκλογές. Το πείραμα της συγκυβέρνησης έδειξε, σε όσους τέλος πάντων θέλουν να δουν, ότι άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Ποιος θα είναι από πάνω, ποιος από κάτω δεν έχει και τόση σημασία, εδώ που τα λέμε». [ 4.3.12 ]

«Ας μην είμαστε πιο μικρόψυχοι απ' ό,τι επιβάλλεται από το επάγγελμά μας. Πέτυχαν ο Παπαδήμος και ο Βενιζέλος, με τη βοήθεια του Σαμαρά, αυτό που τους ζητήθηκε απ' όλους τους Ευρωπαίους να εφαρμόσουν υπό την άμεση απειλή εξόδου από το ευρώ, που δεν ήταν καθόλου μπλόφα, όπως φάνηκε άλλωστε και από τις δηλώσεις Σόιμπλε. Επειδή, λοιπόν, βλέπουμε πως όταν ορισμένοι πολιτικοί αποφασίσουν να στρώσουν τον εγκέφαλό τους κάτω μπορούν να πετύχουν τόσο μεγάλα πράγματα, αναρωτιόμαστε γιατί πρέπει να τα κάνουν εντελώς στραβά κι ανάποδα στα πρακτικά και δη στα καθημερινά;». [ 11.3.12 ]


Αντώνης Σαμαράς: «Χαρακτήρα ΙΣΧΥΡΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ έδειξε και ο Αντώνης Σαμαράς, κι ας τον λένε «κωλοτούμπα», κι ας φωνάζει η λαϊκή Δεξιά. Δεν μ' ενδιαφέρει αν ενστερνίστηκε ή όχι το Μνημόνιο, ούτε αν άλλα έλεγε πριν και άλλα μετά. Ε, και; Συνέβη σε όλους μας! Και σ' εμάς και στους Ευρωπαίους. Το σημαντικότερο είναι ότι: α) έκανε πέρα το στενά κομματικό συμφέρον, προτάσσοντας το εθνικό και β) κατάλαβε ότι όσα δίκια και να είχε, η απομόνωση και η στοχοποίησή του από την ευρωπαϊκή Χριστιανοδεξιά των ΜερκοΣαρκοζί, που έχει σήμερα τα ηνία, θα απέβαινε στο τέλος μοιραία. Ναι, πολύ καλά έκανε και το «γύρισε», γιατί αλλιώς θα έβγαινε εκτός παιχνιδιού». [ 4.3.12 ]

«Ε, ακριβώς γι' αυτό, επειδή η υπό τον Σαμαρά κυβέρνηση είναι η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ μας ΕΛΠΙΔΑ μπας και σωθούμε, οφείλουμε να χτυπήσουμε το καμπανάκι ότι δεν έχει πιάσει ακόμη τον ρυθμό και το «τέμπο» που χρειάζεται. (…) Απ' την ώρα που ο ίδιος ο Σαμαράς κάνει τέτοια υπεράνθρωπη προσπάθεια, κανένας άλλος δεν μπορεί να αναζητεί δικαιολογίες.

Σας το υπογράφω ότι ο ίδιος ξέρει πολύ καλά πως μπορεί να πάθει ζημιά διά βίου στην όρασή του γιατί δεν ακούει κανέναν γιατρό, αλλά το βάζει στην άκρη για να κάνει αυτό που πρέπει. Είναι μεγάλη μαγκιά το ότι σηκώνεται και τα δίνει όλα, ενώ όλοι οι ειδικοί τού λένε ότι θα 'πρεπε να 'ναι ξάπλα. Ξέρει ότι είναι η τελευταία του πολιτική στροφή και θα την πάρει όρθιος κι ό,τι γίνει. (…) Μην πω ότι τώρα ο Σαμαράς δείχνει πιο ΔΥΝΑΤΟΣ από πριν». [ 9.7.12 ]

«Είδατε την Μέρκελ; Ποτέ άλλοτε δεν έχει εμφανισθεί... ανθρωπινή με Έλληνα πρωθυπουργό δίπλα της, όπως έγινε σήμερα με τον Αντώνη Σαμαρά. Όχι ότι μας έδωσε τίποτα, αλλά είπε ΠΕ-ΝΤΑ-ΚΑ-ΘΑ-ΡΑ ότι αν συνεχίσουν θα μας βοηθήσουν κι άλλο. (…) Τι πραγματικά άλλαξε; Το σήμα που εκπέμπει στο εξωτερικό ο Α. Σαμαράς και η τρικομματική κυβέρνηση, πως είναι αποφασισμένοι πρώτα να υλοποιήσουν τις ανειλημμένες υποχρεώσεις μας και μετά να ζητήσουν πρόσθετες διευκολύνσεις.

(…) Είναι αυτά τα αντανακλαστικά που δείχνει ο Έλληνας πρωθυπουργός, τα οποία έχουν αλλάξει και την δική του εικόνα, την δυναμική και την εμβέλειά του, όχι μόνο διεθνώς, αλλά και στο εξωτερικό, όπου είμαστε εξ ίσου καχύποπτοι τόσες φορές που ‘χουμε καεί απ’ τον χυλό… «Έλα μωρέ, τι θα κάνει κι ο Αντώνης, μια απ’ τα ίδια» μουρμούριζε ο κόσμος τόσο καιρό. Τελευταία πολλοί τσιμπιούνται μόνοι τους και λέει ο ένας στον άλλον «σαν κάτι να γίνεται, δεν νομίζεις;». [ 24.8.12 ]

«ΟΚ, είναι «μέρα με τη νύχτα» η παρουσία της Ελλάδας με Σαμαρά σε σχέση με την κυβέρνηση του Γιώργου, αλλά - τι έκπληξη, ε; - ακόμη ΚΑΙ του Παπαδήμου. Σίγουρα ο πρωθυπουργός έχει κάνει μέσα σε λίγες εβδομάδες όσα δεν έκαναν οι προκάτοχοί του χρόνια τώρα, και είναι ανέλπιστα αποδοτικός και αποτελεσματικός.

Μόνο και μόνο η σιγουριά αλλά και Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ που έβγαζε δίπλα στην Καγκελάριο έδειχναν μια Ελλάδα που ΕΝΝΟΕΙ ΚΑΙ ΑΞΙΖΕΙ να σωθεί. Χωρίς δηλαδή τον Σαμαρά και την τρικομματική κυβέρνηση, και να 'θελαν να μας βοηθήσουν, δεν θα 'χαν δικαιολογία και άλλοθι για τους ψηφοφόρους τους που τους έχουν μπολιάσει με τόσο πολύ ανθελληνισμό». [ 2.9.12 ]


Ευάγγελος Βενιζέλος: «Είναι σίγουρο ότι με τον Ευάγγελο Βενιζέλο βελτιώθηκε η εικόνα της χώρας και προς τα έξω αλλά και προς τα μέσα - αρχικά!». [_10.7.11_]

«Ο Ευάγγελος, κακά τα ψέματα, ανέλαβε μιια δουλειά καμικάζι και παρότι αρχικά κινδύνεψε να ανατιναχτεί μόνος του προτού προσεγγίσει τον στόχο, στο τέλος κατάφερε πολύ περισσότερα απ' ό,τι περίμεναν και οι πιο αισιόδοξοι. Έδειξε ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ και δύναμη ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές, ακόμη κι όταν όλα φαινόντουσαν χαμένα. Να πω την αμαρτία μου; Δεν του το είχα και τόσο πολύ. Πάλεψε με τα θηρία, σε μια αρένα που δεν γνώριζε, και βγήκε ζωντανός. Το κυριότερο; Κράτησε και όλους εμάς ζωντανούς». [ 4.3.12 ]«Η προσφορά του θα εκτιμηθεί πολύ αργότερα, όταν ο κόσμος θα δει τα πράγματα από μια απόσταση (όχι εκτός Ευρώπης ελπίζω)». [ 24.6.12 ]

 Σαν να σε ακούω, μικρόνοε οπαδέ του Τσίπρα, να μου λες: «Ρε αδερφέ, ο τύπος με τόσο γλείψιμο στον εκάστοτε κομματικό αρχηγό, φαντάζει πιο γλοιώδης κι απ' τη γλοιωδέστερη σκουληκαντέρα!». Λίγα τα λόγια σου για τον «δικό μας Θέμο»! Να πως σε κάνει να καταπιείς τη γλώσσα σου ευθύς αμέσως...

«(…) το αποτέλεσμα είναι προφανές: για να αναγκαστεί να φύγει από την κυβέρνηση και να εξωθείται να παραδώσει και το ΠΑΣΟΚ, πάει να πει ότι μάλλον δεν πέτυχε και τόσο. Έτσι για να μην τρελαθούμε δηλαδή». [ 27.11.11 ]

«Όλα αυτά δεν γράφονται με το σκεπτικό ότι ο Γ. Παπανδρέου «κατέστρεψε τη χώρα», όπως λένε πολλοί, αφού είναι δίκαιο να του αναγνωριστεί ότι την παρέλαβε ημιθανή. Ωστόσο, παρά τις εργώδεις προσπάθειές του, από ημιθανή την πήγε σε κώμα, σε κατάσταση «φυτού». Για να βρούμε την πιο επιεική έκφραση: «Απέτυχε να τη σώσει». [ 8.1.12 ]

«Η οικονομική εξαθλίωση του ελληνικού λαού κλιμακώθηκε απελπιστικά από την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου - Γ. Παπακωνσταντίνου, τα πιο υπάκουα όργανα των ξένων δανειστών που έχει γνωρίσει ποτέ ο τόπος. Γι' αυτά θα έπρεπε να δικάζεται πρωτίστως ο τέως «τσάρος» και δευτερευόντως ο πολιτικός προϊστάμενός του, ο οποίος μάλιστα τρέχει τώρα για… διαλέξεις και συνέδρια Οικονομίας μέχρι και στο Λας Βέγκας και μετά για τη λίστα Λαγκάρντ και τα συναφή». [ 20.1.13 ]

 «Δεν σε χάλασε», επαγγελματία διαδηλωτή του ΠΑ.ΜΕ.! Λάβρος κατά του πρώην πρωθυπουργού «ο δικός μας Θέμος»! Τον κατακεραύνωσε, τον διέλυσε! Τι; «Η κριτική ασκείται μετά την πτώση Παπανδρέου και ενώ ο ίδιος, όντας ξοφλημένος πολιτικά, είναι το ιδανικό πρόσωπο για το ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου»; Μα αυτά σας μαθαίνουν στον Περισσό;

 «Ο δικός μας Θέμος», φίλε μου, παρότι τόσα χρόνια στη δημοσιογραφική και πολιτική πιάτσα, καταφέρνει και διατηρεί αγνή κι αμόλυντη την επαγγελματική του ψυχή και κρίση, χωρίς να καταφεύγει σε εύπεπτες για τη μάζα θεωρίες συνομωσίας με χαμερπή πολιτικά κίνητρα, ειδικά μάλιστα σε κρίσιμες πολιτικές περιόδους! Πώς το αποδεικνύω αυτό; Διάβασε παρακάτω…

Η ανιδιοτέλεια των πολιτικών αρχηγών: «Όσο κι αν επικρίθηκε και κατηγορήθηκε ο Παπανδρέου, η πρόταση προς Σαμαρά ήταν από πολλές απόψεις γενναία, μεγαλόψυχη και πολιτικά διορατική. Δεν πήγε να την ΚΟΠΑΝΗΣΕΙ, πήγε να δώσει μια λύση βάζοντας ακόμη και το πολιτικό μέλλον του... για εγγύηση. Δεν ξέρω πολλούς πολιτικούς που θα το έκαναν αυτό, εν γνώσει τους ότι δεν θα ξαναδούν Μαξίμου. Αν το διαβάσεις πιο βαθιά, θετικά είναι και τα δείγματα γραφής που έδωσε ο Σαμαράς. Χωρίς να προσκολλάται στη μέχρι σήμερα επικρατούσα θεωρία τού «περιμένω το ώριμο φρούτο», έδειξε έτοιμος να παίξει και τη δική του μελλοντική πορεία κορόνα-γράμματα, μπας και σωθεί η χώρα». [ 19.6.11 ]

«Δηλώνοντας από πριν την πρόθεση παραίτησης του ο Γ. Παπανδρέου δείχνει ότι όντως εννοεί αυτό που έλεγε ότι θέτει το προσωπικό συμφέρον πάνω απ' το κομματικό. Δηλώνοντας ότι δίνει χρόνο για μια αληθινή μεταβατική κυβέρνηση ο Αντώνης Σαμαράς, αποδεικνύει απ' την πλευρά του το ίδιο». [ 4.11.11 ]

«Από την άλλη πλευρά είναι σαφές ότι ο Αντώνης Σαμαράς παραμερίζει συνειδητά το προσωπικό και κομματικό του συμφέρον, γιατί ασφαλώς γνωρίζει ότι από τη νέα περιπέτεια που ξεκινάει θα υποστεί, θέλει δεν θέλει, κάποια φθορά. Θα 'χε χίλιους τρόπους να μην μετέχει, όπως επίσης και ο Γιώργος Παπανδρέου». [ 6.11.11 ]

«Αν έχει ΜΙΑ ΑΞΙΑ η πρωτοβουλία συμπόρευσης Βενιζέλου -Λοβέρδου, είναι ότι δείχνει τον δρόμο για σοβαρές υπερβάσεις του στενά ατομικού ή κομματικού συμφέροντος μπροστά στο συλλογικό καλό, και τον κοινοτικό ΜΠΑΜΠΟΥΛΑ που απειλεί να μας καταπιεί». [ 2.2.12 ]

«Κι εδώ δεν μιλάμε καθόλου για τον κ. Φώτη Κουβέλη, ο οποίος, ομολογουμένως, δίνει μια ηρωική μάχη ενάντια στην εξ αριστερών ροζ τρομοκρατία, υπερβάλλοντας εαυτόν με βαρύ προσωπικό κόστος. (…) τόσο ο Βενιζέλος όσο και ο κ. Κουβέλης αναμένεται να δείξουν υψηλό αίσθημα ευθύνης. Γι' αυτό και έχουν κερδίσει τον σεβασμό όλων, ανεξαρτήτως πού θα καταλήξει όλο αυτό το αλισβερίσι». [ 29.10.12 ]

 Ώχου ρε ροπαλοφόρε ακροαριστερέ της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α, ξέρω τι σκέφτεσαι μετά κι απ' αυτά που διάβασες, αλλά δεν βαρέθηκες να κυνηγάς παντού φαντάσματα; Δες στην αμέσως επόμενη παράγραφο, πως «ο δικός μας Θέμος» σου δίνει την απάντησή του, μέσα από την στοχευμένη και - κυρίως – αμείλικτη κριτική του. Δεν χαρίζεται σε κανέναν και για τίποτα λέμε!

Λογοδοσία και αυτοτιμωρία (προσοχή: απομακρύνετε τα μικρά παιδιά απ' την οθόνη – ακολουθούν βάναυσες οπτικοακουστικές εικόνες πολιτικού περιεχομένου):

«Ο ένας λίγο, ο άλλος πολύ, ο τρίτος (εσύ ο μαυρισμένος που κάνεις την πάπια) πολύ περισσότερο (!), όλη η πολιτική ηγεσία των τελευταίων 30 ετών φταίει που χρεοκοπήσαμε. Αυτοί προσλάμβαναν, αυτοί σπαταλούσαν, αυτοί χάζευαν, αυτοί δεν καταλάβαιναν πού πάμε κι αυτοί (όχι οι συγκεκριμένοι αρχηγοί, αλλά οι υπουργοί και οι συνεργάτες τους) πλούτισαν. Δεν έχουμε χρόνο, και λόγο, για εξεταστικές επιτροπές-κοροϊδία. ΑΡΚΕΙ ΜΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ, την οποία οφείλουν στον ελληνικό λαό, αντί να τον μαλώνουν συνεχώς». [ 2.10.11 ]

Να τον παρακολουθείτε και να τον αγοράζετε τον «Θέμο»...

«ΕΝΤΑΞΕΙ, λοιπόν, ΕΝΑΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΓΥΡΟΣ, όπως λέει ο Σαμαράς. Για τελευταία φορά, ΜΙΑ ΣΠΡΩΞΙΑ. Αν είναι να βγει, θα βγει! TΩΡΑ. Ή ποτέ». [ 2.9.12 ]

«Μέσα στο σκηνικό του γενικού τρελοκομείου ξεχωρίζει μόνο ο Αντώνης Σαμαράς, που με τις επιτυχείς ενέργειές του εντός και εκτός Ελλάδας μάς κρατά εν ζωή, και φυσικά χωρίς Βενιζέλο και Κουβέλη δεν θα μπορούσε να το κάνει». [ 7.10.12 ]

«Έλεος, ο Παπακωνσταντίνου έφυγε, ας φύγει και η νοοτροπία του «τ' αρπάζουμε απ' όπου βρίσκουμε», που δεν έχει σχέση με το ήθος και το ύφος της σημερινής κυβέρνησης». [ 20.1.13 ]

«(…) θέλουμε να σωθεί πρώτα ο τόπος, η Ελλάδα δηλαδή, μετά ο κάθε Έλληνας ξεχωριστά κι όλοι μαζί, κι εν συνεχεία το ρημάδι το κράτος που μας έχει προκαλέσει όλα τα δεινά που βιώνουμε τόσο καιρό»... [ 19.6.11 ]

Πηγή: aksioprepeiakantoxh.com

ΣΥΡΙΖΑ: ΕΛΠΙΔΑ ή ΠΑΓΙΔΑ;

Μετά από μήνες μιντιακής τρομοκρατίας, αποπροσανατολισμού, λάσπης και ωμών εκβιασμών, ήρθε η ώρα να καταθέσω κάποιες σκέψεις σχετικά με το πολιτικό «φαινόμενο» των τελευταίων χρόνων, που τόσο έχει συζητηθεί, αναλυθεί, επικροτηθεί ή κατακριθεί, τον ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα που απειλεί να ταράξει τα «μνημονιακά νερά» του τόπου και συγχρόνως τις λεπτές, σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, ισορροπίες. Το κόμμα που κατάφερε το πρωτοφανές για τη σύγχρονη ιστορία, να εκτοξεύσει μέσα σε 2,5 χρόνια τα ποσοστά του από το 4,5% του 2009 στο 27% του 2012 και σήμερα να εμφανίζεται ως πρώτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις. Γεγονός που από τη μία μπορεί σίγουρα να εντυπωσιάζει, από την άλλη όμως προκαλεί εύλογες αμφιβολίες και ερωτηματικά. Θα προσπαθήσω, όσο πιο συνοπτικά μπορώ, να παρουσιάσω μια πολύπλευρη κριτική τόσο για τις «φωτεινές» όσο και για τις «σκοτεινές» όψεις του φαινομένου αυτού.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Μέχρι και το 2010, όλοι γνωρίζαμε τον ΣΥΡΙΖΑ ως ένα ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα, με αδρά αντικαπιταλιστικές θέσεις και συγκρουσιακές διαθέσεις, αλλά συγχρόνως «βολεμένο» στην ασφάλεια της ακίνδυνης διαμαρτυρίας και της «ξοφλημένης» επαναστατικής φρασεολογίας που κληροδότησε ο περασμένος αιώνας. Η δικαιολόγηση-υποστήριξη φαινομένων τυφλής και άσκοπης βίας σε συνδυασμό με το δημοκρατικό πέπλο των προγραμματικών θέσεων του κόμματος, έδινε την εντύπωση μιας παράταξης ιδεολογικά μετέωρης, μέσα σ’ ένα άκρατο καπιταλιστικό σκηνικό, χωρίς προοπτικές εξέλιξης. Όλα αυτά άλλαξαν άρδην όμως, όταν στις 6 Μαΐου 2010 ο τότε πρωθυπουργός μάς ανακοίνωνε από το Καστελόριζο την ένταξη της χώρας μας στον «μηχανισμό στήριξης» και την επισημοποίηση της προσυμφωνημένης τροϊκανής Κατοχής. Από εκείνο το σημείο και μετά ο ΣΥΡΙΖΑ μεταμορφώνεται και αντιλαμβάνεται πως οι συνθήκες για την ιδεολογική και πολιτική ριζοσπαστικοποίηση του ελληνικού λαού έχουν ωριμάσει. Έτσι λοιπόν ξεκινάνε οι εσωκομματικές διεργασίες ώστε να μετατραπεί η λαϊκή οργή και η προγεγραμμένη μνημονιακή καταστροφή σε πολιτική-κοινωνική έκφραση και αντίδραση. Εδώ θεωρώ ότι βρίσκεται και το κλειδί των επακόλουθων εξελίξεων. Η απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να μιλήσει ανοιχτά και να προτείνει «συνεργασία της Αριστεράς» ζητώντας από όλα τα κόμματα του ευρύτερου αριστερού χώρου, και κυρίως του ΚΚΕ, να ανταπεξέλθουν σ’αυτή την κοινωνική αναγκαιότητα αποτέλεσε τον κυριότερο λόγο της εκλογικής εκτόξευσης του το 2012. Όπως είχα γράψει σε παλαιότερο άρθρο μου σχετικά με το ΚΚΕ «…νομίζω ότι τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους όταν η ηγεσία του ΚΚΕ αποφάσιζε να αρνηθεί την πρόσκληση του ΣΥΡΙΖΑ για συνεργασία της Αριστεράς* με προοπτική άμεσης διακυβέρνησης. Είναι λογικό ένας λαός όταν βλέπει τα δικαιώματά του, τις ελευθερίες του και όλα όσα αποκτήθηκαν στο παρελθόν με αγώνες και αίμα, να καταρρέουν εν μία νυκτί υπό την ανεξέλεγκτη και εγκληματική δράση του παγκοσμιοποιημένου τραπεζικού λόμπι, να απαιτούν μια Αριστερά μάχιμη και ενεργή κι όχι «απενεργοποιημένη» υπό την ασφάλεια της ακίνδυνης διαμαρτυρίας…».

Από κει και πέρα, κομβικό υπήρξε και το γεγονός ότι ήταν το μόνο αριστερό κόμμα που «ζύγισε» επιτυχώς τα πολιτικοοικονομικά δεδομένα της νεοφιλελεύθερης κρίσης σε εθνικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, στη βάση μιας ριζοσπαστικής αλλά και αρκετά μετριοπαθούς ανάλυσης χωρίς επαναστατικούς φανφαρισμούς. Όπως αναφέρει η διακήρυξη του κόμματος «…Η κρίση που ζούμε, η οποία ξεκίνησε ως κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και μετατράπηκε σε κρίση δημόσιου χρέους οδηγώντας στα προγράμματα λιτότητας, τείνει να προσλάβει οικουμενικές διαστάσεις, θίγοντας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κάθε χώρα και αγγίζοντας κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής. Τόσο η κρίση των τραπεζών όσο και η κρίση των κρατών είναι εκφράσεις της δομικής κρίσης του καπιταλισμού, όπως αυτή ξέσπασε μετά από τρεις δεκαετίες συσσώρευσης κερδών, μέσα από την τεράστια αναδιανομή πλούτου και εξουσιών υπέρ του κεφαλαίου που οργάνωσε ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός σε παγκόσμια κλίμακα...»
Δεν περιορίστηκε μόνο στην κατανομή των εθνικών ευθυνών της μεταπολίτευσης, αλλά διατυμπάνισε σε κάθε τόνο ότι το ελληνικό πρόβλημα είναι πρόβλημα ευρωπαϊκό -αν όχι παγκόσμιο- και πως η λύση πρέπει να δοθεί, όχι δια της απομόνωσης, αλλά μέσω της δυναμικής πολιτικής εκπροσώπησης της χώρας μας στα ευρωπαϊκά κέντρα εξουσίας ως ισότιμο μέλος της ΕΕ-Ευρωζώνης κι όχι ως τροϊκανή νεοαποικία ή γερμανικό προτεκτοράτο (όπως συμβαίνει μέχρι και σήμερα). Σε αυτή τη βάση επιδίωξε και πέτυχε ευρύτερες συνεργασίες με τα αντίστοιχα ριζοσπαστικά κόμματα της Ευρώπης (κυρίως του γονατισμένου ευρωπαϊκού νότου) στέλνοντας το μήνυμα ότι μόνο ενωμένοι θα καταφέρουν οι εργαζόμενοι λαοί να απαντήσουν στη βαρβαρότητα των συνεχόμενων οικονομικών-ταξικών επιθέσεων και να μετατρέψουν την «Ευρώπη των τραπεζών» σε «Ευρώπη των λαών».
Εντυπωσιακές υπήρξαν και οι αντοχές του κόμματος σε επικοινωνιακό επίπεδο, μιας και τέτοια στυγνή και απροκάλυπτη προπαγάνδα από τα καθεστωτικά ΜΜΕ δεν πρέπει να έχει υπάρξει στη χώρα αυτή τα τελευταία 40 χρόνια. Και μόνο το γεγονός ότι -εν μέσω τέτοιων συνθηκών- ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου αντιστάθηκε και ψήφισε με λογική είναι σημαντικό. Όπως αναφέρουν «…Όμως το πείραμα καθυπόταξης του ελληνικού λαού δεν κύλησε ομαλά. Το πειραματόζωο αντέδρασε. Παρά τη συστηματική πλύση εγκεφάλου από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ, παρά τη συντριπτική κοινοβουλευτική πλειοψηφία των μνημονιακών κομμάτων, παρά τον χημικό πόλεμο στις διαδηλώσεις και παρά τις δικαστικές διώξεις, ο ελληνικός λαός δεν υπέκυψε. Με απεργίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις, συλλαλητήρια, πολιτική ανυπακοή, πολύμορφες διαμαρτυρίες, αλλά και με την ανάπτυξη μορφών αλληλεγγύης ασυμβίβαστες με τον ατομικισμό και την ανταγωνιστικότητα, ο λαός μας αντιστάθηκε…».
Τέλος, πολύ θετικά αντιμετωπίστηκε από την πλειοψηφία του κόσμου η στάση του κόμματος απέναντι στο «μακρύ χέρι του καπιταλισμού» ή αλλιώς «μαστίγιο του συστήματος» που ξεπετάχτηκε ως δια μαγείας από τα σπλάχνα της οικονομικής κρίσης, όπως το συνηθίζει εξάλλου, αν λάβουμε υπόψη την ιστορία του 20ου αιώνα. Πράγματι ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε ο πρωτεργάτης των αντιεθνικιστικών-αντιφασιστικών αγώνων τα τελευταία χρόνια, κάτι που  οφείλει να συνεχίσει όσο θα εντείνονται οι ιδεολογικές συγκρούσεις και θα οξύνονται οι ταξικές-οικονομικές αντιθέσεις.

Πάμε τώρα όμως στα ερωτηματικά που γεννάει η όλη υπόθεση. Πέρα από το γεγονός ότι μιλάμε για ένα κόμμα άπειρο και αδοκίμαστο σε πρακτικές διακυβέρνησης, πολιτικής-oικονομικής διαχείρισης και ιδεολογικής συνέπειας, πρέπει να μας προβληματίσει και το ότι μέσα σε 2 χρόνια μπόρεσε το 4% να το μετατρέψει σε 27%, κάτι που φυσιολογικά θα ’πρεπε να προκαλέσει στο εσωτερικό του συνασπισμού κρίση (ιδεολογικής) ταυτότητας! Ποιοι είναι δηλαδή αυτό το 23% που το 2009 δεν εκφράζονταν μέσω του ΣΥΡΙΖΑ και που το 2012 «έτρεξαν» να τον ψηφίσουν; Είναι πολίτες απογοητευμένοι από την μεταπολιτευτική σαπίλα; Είναι επαναστάτες ή «επαναστάτες» που αποφάσισαν να βάλουν νερό στο κρασί τους στον βωμό μιας άμεσης και εφικτής αντίστασης; Είναι πρώην ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ που βλέπουν να χάνονται προνόμια δεκαετιών; Είναι μήπως και ψηφοφόροι της Δεξιάς που είπαν να δοκιμάζουν κάτι καινούριο μετά από δεκαετίες προκλητικού βολέματος και συνενοχής;
Σε αυτό βέβαια συνέβαλε και η στρατηγική του λαΐκισμού που ακολούθησε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όσον αφορά τον ιδεολογικό προγραμματισμό: «Δεν συγκρουόμαστε με τις κατεστημένες κοινωνικές νοοτροπίες και αντιλήψεις, αλλά εκφράζουμε τα λαϊκά “θέλω” όποια κι αν είναι αυτά». Έτσι προέκυψε, μέσα από διαδοχικές αναθεωρήσεις και αναδιπλώσεις, η τελική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για μονομερή κατάργηση του Μνημονίου με ταυτόχρονη παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη. Δεν αμφισβητώ την πιθανότητα αυτό το εγχείρημα να τελεσφορήσει, αμφισβητώ όμως το γεγονός ότι μια τέτοια πολιτική απόφαση θα έπρεπε να συνοδεύεται απαραιτήτως από ένα Plan B -που να αφορά το απευκταίο αλλά πιθανό σενάριο αποτυχίας της- το οποίο θα έπρεπε να παρουσιαστεί και να αναλυθεί στον ελληνικό λαό με κάθε επισημότητα. Όπως έγραφα τον περασμένο Μάη: «…εδώ γεννιέται και το βασικό ερώτημα, στο οποίο ένα κόμμα που διεκδικεί τη διακυβέρνηση της χώρας σε μια τόσο κρίσιμη ιστορική καμπή οφείλει να απαντήσει ξεκάθαρα και μάλιστα δημοσίως. Αν η κατάργηση του Μνημονίου εντός ΕΕ και Ευρωζώνης δεν τελεσφορήσει τι γίνεται; Σίγουρα δεν συμφέρει κανέναν να πετάξουν την Ελλάδα εκτός Ευρωζώνης μιας και όπως έχουν δηλώσει τα «αφεντικά» (βλ. δηλώσεις Σόιμπλε-Μέρκελ) μια ενδεχόμενη άτακτη χρεοκοπία θα τους κόστιζε γύρω στο 1 τρις, ποσό τριπλάσιο από ολόκληρο το ελληνικό χρέος! Αλλά ας υποθέσουμε ότι το λαϊκό αίτημα που θα εκπροσωπήσει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εισακούεται στην Ευρώπη, δεν πρέπει να υπάρχει ένα ξεκάθαρο και ολοκληρωμένο Plan B; Το οποίο θα αφορά το σενάριο της πτώχευσης και της επιστροφής στη δραχμή; Παρόλο που κατανοώ εν μέρει τους επικοινωνιακούς λόγους για τους οποίους ο ΣΥΝ δεν πέφτει στην παγίδα και δεν αναφέρεται σε αυτό το ενδεχόμενο, δεν το δικαιολογώ σε καμιά περίπτωση πολιτικά και ηθικά (όσο ήθος μπορεί να υπάρξει στην πολιτική) ειδικά σε ένα κόμμα που όπου σταθεί κι όπου βρεθεί δηλώνει στο πλευρό της κοινωνίας και με ειλικρινή διάθεση και στάση απέναντι της».

Πρόσφατα προχώρησαν, πληροφορήθηκα, και στη μετατροπή σε ενιαίο κόμμα ώστε να μπορέσουν να διεκδικήσουν –και με το νόμο πλέον- τη διακυβέρνηση στις επόμενες εκλογές. Το ερώτημα όμως που μου γεννήθηκε αυτομάτως είναι κατά πόσο θα μπορέσει να λειτουργήσει στην πράξη αυτή η ενότητα… Πώς θα μπορέσουν να λειτουργήσουν και να εκφραστούν κάτω από την ίδια κομματική στέγη ρεύματα ιδεολογικά όπως η Κ.Ο.Ε., η Αριστερή Πλατφόρμα, η Δ.Ε.Α. και η Ομάδα Ρόζα, με αντίστοιχα κεντροαριστερά όπως αυτό του «παλαιού ΠΑΣΟΚ» (κομμάτι του οποίου μεταπήδησε στο ΣΥΡΙΖΑ πρόσφατα); Πώς θα αντιδράσουν, σε μια μελλοντική κυβέρνηση, οι Μαρξιστές, οι Τροτσκιστές ή… οι Αναρχικοί που αυτή τη στιγμή συγκροτούν την αριστερή πτέρυγα του κόμματος σε ενδεχόμενους συμβιβασμούς που -αναπόφευκτα- γεννάει οποιαδήποτε προσπάθεια φιλολαϊκής διαχείρισης του καπιταλισμού; Και πώς θα μπορέσει η ηγεσία του κόμματος να ισορροπήσει μεταξύ των «ηρωϊκών» μαχών που προτίθεται να δώσει κόντρα σε μονοπώλια και οικονομικά κατεστημένα και των δυσάρεστων εσωκομματικών τριβών που θα προκύπτουν σε κάθε στρατηγικό βήμα; Αυτά είναι κάποια ερωτήματα που σίγουρα μοιάζουν ρητορικά αυτό τον καιρό, αλλά σίγουρα έχουν μεγάλη βαρύτητα από τη στιγμή που θα κληθούν να κυβερνήσουν τη χώρα στην κρισιμότερη -ίσως- καμπή της σύγχρονης ιστορίας της.

Πέρα από τα παραπάνω όμως, υπάρχουν και κάποιες αντικειμενικές συνθήκες που δυσχεραίνουν ακόμα περισσότερο την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να συγκρουστεί και να ανατρέψει οικονομικά-πολιτικά κατεστημένα. Οι συνθήκες αυτές έχουν να κάνουν με τη γενικότερη εχθρική συγκυρία στην οποία υπόκειται το παγκόσμιο οικονομικό σκηνικό της εποχής μας. Βλέπετε όση συνέπεια και εντιμότητα να χαρακτηρίζει μια αριστερή κυβέρνηση σήμερα, είναι πολύ δύσκολο να ευδοκιμήσουν οι όποιες ριζοσπαστικές ενέργειες μέσα σε έναν διαρκώς εξελισσόμενο ολοκληρωτισμό του παγκόσμιου νεοφιλελευθερισμού, δίχως ουσιαστική «σανίδα σωτηρίας» ή «χείρα βοηθείας». Σε αυτό συμβάλλει βέβαια κι ο κεκτημένος... ευνουχισμός των λαϊκών-εργατικών κινημάτων που γέννησε ο 20ος αιώνας διεθνώς. Εξάλλου δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ιστορικά όσες αντίστοιχες δημοκρατικές επαναστάσεις πήγαν να πραγματοποιηθούν (με τον όρο «δημοκρατική επανάσταση» ορίζω το ειρηνικό πέρασμα στον Σοσιαλισμό) βρήκαν στο διάβα τους τα τυραννικά εμπόδια των καπιταλιστών και των μυστικών υπηρεσιών τους. Μην ξεχνάμε την περίπτωση Αλιέντε και το στρατιωτικό πραξικόπημα Πινοσέτ στη Χιλή το 1974 ή το πιο πρόσφατο πραξικόπημα Καρμόνα στη Βενεζουέλα το 2002. Δυστυχώς πέρα από το κόκκινο χρώμα του Σοσιαλισμού, ανέκαθεν υπήρξε «κόκκινη» και οποιαδήποτε προσπάθεια εγκαθίδρυσής του, ειρηνική ή μη.

Κλείνοντας αυτό το κείμενο, αυτό που θέλω ουσιαστικά να μείνει ως συμπέρασμα, είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ για να μπορέσει να κριθεί επί της ουσίας, υπεύθυνα και εμπεριστατωμένα, θα πρέπει πρώτα να ψηφιστεί-εκλεγεί από τον ελληνικό λαό και μάλιστα με την προοπτική μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης. Μέχρι τότε όλα τα συμπεράσματα θα παραμένουν επισφαλή και τελείως υποθετικά. Προσωπικά εύχομαι όλο αυτό το ρεύμα που έχει δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια στην ελληνική κοινωνία -του οποίου κύρια πολιτική έκφραση αποτελεί ο ΣΥΡΙΖΑ- να μετουσιωθεί σε πολιτική, οικονομική, πατριωτική αντίσταση και αναγέννηση και να μη προδοθεί κι αυτό όπως τόσες και τόσες «προοδευτικές» γενιές κινημάτων και κοινωνικών αγώνων. Το τελευταίο που θα θέλαμε να δούμε όλοι μας είναι ένα… νέο ΠΑΣΟΚ που αντί να φέρει την «αλλαγή», θα δημιουργήσει μια «νέα μεταπολίτευση», ένα νέο κατεστημένο ιδεολογικών συμβιβασμών, πελατειακής κομματοκρατίας και θεσμικής ασυδοσίας. Συγχρόνως όμως πρέπει να καταλάβουμε όλοι μας πως σε ένα τόσο μεγάλο ιστορικό εγχείρημα, καταλυτικός παράγοντας πάντα ήταν, είναι και θα είναι η ενεργή συμμετοχή του απλού κόσμου. Γιατί Αριστερά χωρίς Λαό δεν υφίσταται, όπως και το αντίθετο βέβαια. Η πάλη αυτή θα πρέπει να είναι μαζική και διαρκής. Ριζωμένη σε βαθιές συνειδήσεις, ασυμβίβαστες ψυχές και εκφρασμένη με καθημερινούς αγώνες και διεκδικήσεις. Όπως έγραφε κι ο Οδυσσέας Ελύτης στις αρχές του ‘60 «…για να γυρίσει ο Ήλιος θέλει δουλειά πολλή. Θέλει νεκροί χιλιάδες να ’ναι στους τροχούς, θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους…». Τα υπόλοιπα στους δρόμους! Της φωτιάς…

Γιώργος Μάρτος

ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ, ΕΝΑΣ ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΚΑΤΑΔΙΩΞΗΣ

Οι εφημερίδες και οι άμυαλοι κι αμόρφωτοι δημοσιογράφοι της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης πέτυχαν κάτι που ομολογουμένως δύσκολα θα κατόρθωνε η κάθε κυβέρνηση από μόνη της χωρίς την πολύτιμη βοήθειά τους.

Να δημιουργηθεί έντεχνα η κατάλληλη σύγχυση ώστε ο εξωκομματικός κι ανένταχτος νέος του τόπου μας να συγχέεται σκόπιμα με τους αλήτες–μάγκες που έχουν μόνο στόχο να καταστρέφουν, να θορυβούν και να προβάλλουν βίαια τον άρρωστο εαυτό τους. Και αυτή η σύγχυση ευνοεί:

Την κυβέρνηση –την κάθε κυβέρνηση- που φοβάται αντιδράσεις από μη εντεταγμένους σε κομματικές αγέλες νέους –διότι βέβαια οι νέοι αυτοί δεν είναι δυνατόν να τιθασευτούν από τυχόν συμφωνίες ή επιτευχθέντες συμβιβασμούς επί ανωτάτου επιπέδου.

Ευνοεί τα διάσημα πλέον ΜΕΑ-ΜΑΤ και παρεμφερή που συλλαμβάνουν με μεγαλύτερη ευκολία τον ανύποπτο νέο που διαμαρτύρεται απ’ ό,τι τον ικανό για άμυνα αλήτη που διαφεύγει. Θα σας έχει τύχει να παρευρεθείτε και να διαπιστώσετε με τα ίδια σας τα μάτια με πόση ευκολία αλλά και μίσος δέρνεται απάνθρωπα και κακοποιείται ώσπου να μπει στην κλούβα από τις «δυνάμεις διώξεως τρομοκρατίας» ενώ την ίδια στιγμή αυτός που ρίχνει πέτρες ή σπάζει πέτρες καταστημάτων διαφεύγει επιδέξια και ανενόχλητα. Ύποπτα ανενόχλητα πολλές φορές.

Ευνοεί τη μικρή νοημοσύνη και την εύκολη δουλοπρεπή συμπεριφορά των «αγανακτισμένων πολιτών» απέναντι στις εν στολή δυνάμεις εξουσίας. Γιατί έχουν μάθει οι άμοιροι -χρόνια τώρα- στην επιδεικτική δοκιμασία των οργάνων τάξης ευρισκόμενοι κάτω από το αθεράπευτο σύμπλεγμα του «εμείς οι νόμιμοι». Σχεδόν μόνιμη ασθένεια των υπανάπτυκτων συμπατριωτών μας.

Ευνοεί τέλος, τις κομματικές παρατάξεις, που με τη σκόπιμη αυτή σύγχυση, εκδικούνται όσους νέους δεν δέχονται τον- κομματικής σκοπιμότητας- ευνουχισμό τους. Και είναι ενδεικτικό το πόσο στο θέμα των αναρχικών συμφωνούν απόλυτα ΚΝΙτες, ΟΝΝΕΔίτες και νεολαίοι του ΠΑΣΟΚ. Γιατί και οι τρεις αυτές «νεολαίες» -κατ’ όνομα μόνον- έχουν ένα κοινό μυστικό που τις ενώνει: τον οριστικό ευνουχισμό τους.

Να λοιπόν πώς κατασκευάζεται από τον «λαό» για το «λαό» η εικόνα του αναρχικού, που στην πραγματικότητα δεν είναι άλλη από την εικόνα του ασυμβίβαστου και ζωντανού σύγχρονου νέου ο οποίος εννοεί να διαφυλάξει το βασικό αγαθό της νεότητα του που είναι η έρευνα, η αναθεώρηση και η υπεράσπιση δικαιωμάτων μειοψηφιών. Και επιπλέον να μην αφήσει τη μεταμόρφωση του από την κυβέρνηση ή τα κόμματα σε καθοδηγούμενο αμνό τυποποιημένων ανησυχιών.

Διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε πως στην Ελλάδα ανέκαθεν επιδιώκετο ο ευνουχισμός των νέων για να μπορούν οι υπόλοιποι συμβιβασμένοι -«ο λαός»– να κοιμούνται ήσυχα! Παλιά τους λέγανε κομμουνιστές! Μέχρι πριν από λίγα χρόνια σε κοίταγε βαθιά ο ηλίθιος κρατικός εξεταστής κι έβγαζε το συμπέρασμα: Είσαι κομμουνιστής: Που δεν σήμαινε κατ’ ανάγκην ότι είσαι ενταγμένος στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Απλώς πως δεν είσαι μαζί μας… άρα επικίνδυνος.

Ακόμη δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είμαστε η πατρίς πολλών άθλιων φράσεων- μαζί με τις σοφές των ολίγων σοφών. Όπως εκείνο το άλλο κλασικά φασιστικό, το διάσημο Πας μη Έλλην βάρβαρος. Σήμερα με την «έναρξη του Σοσιαλισμού» στη χώρα μας βρισκόμαστε στη μόνη αλλαγή που πραγματοποιήθηκε και που αφορά την έννοια νέος. Από κομμουνιστής έγινε αναρχικός!

Τουλάχιστον εμείς να μη γινόμαστε θύματα τοιούτων αλλαγών. Η να προσέχουμε τι ακριβώς περιέχουν! Σαν νέοι! Σαν αληθινοί νέοι!

Μάνος Χατζιδάκις, Μάιος 1985, Ο καθρέφτης & το μαχαίρι (Ίκαρος)

ΣΕΛΙΔΑ ΣΤΟ FACEBOOK

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τον επερχόμενο δίσκο:
https://www.facebook.com/GiorgosMartosOfficial

LIBERTARIAS (ΙΣΠΑΝΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ, 1996)

Libertarias (Ελευθεριακές): Οι γυναίκες στον Ισπανικό Εμφύλιο

Σε έναν κόσμο ειδωμένο μέσα από τα μάτια των ανδρών, η ιστορία δε θα μπορούσε παρά να καταγράφεται από αυτή τη σκοπιά. Με τον ίδιο τρόπο ακόμα και η ιστορία η γραμμένη "από τα κάτω", η ιστορία των επαναστάσεων και των κοινωνικών αντιστάσεων, αγνοεί σκόπιμα ή μη τις γυναίκες. Αυτές που επέλεξαν τον αγώνα κινούμενες από την ανάγκη για την ελευθερία, οπλισμένες με την οργή τους ενάντια στους καταπιεστές που δεν έχουν ούτε φύλο ούτε φυλή, μόνο το ίδιο λαίμαργο βλέμμα του κατακτητή.

Η ταινία αυτή ("Ελευθεριακές" μεταφράζεται στα ελληνικά επακριβώς) που πρόσφατα προβλήθηκε σε διάφορες καταλήψεις και αυτοδιαχειριζόμενα πάρκα, είναι μία σπάνια ταινία παραγωγής 1996 που δεν βρίσκεται στα ελληνικά βιντεοκλάμπ και παρουσιάζει τη δράση των γυναικών στις γραμμές των αναρχικών κατά τον Ισπανικό εμφύλιο.

CASUS BELLI (ΤΑΙΝΙΑ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ)