Ο ΑΥΝΑΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΥΦΛΩΝΕΙ; (του Κώστα Βαξεβάνη)

Είχα την τύχη να είμαι από αυτούς που κατέβηκαν στα έγκατα του CERN λίγο πριν ο επιταχυντής Αδρονίων σφραγιστεί για να ξεκινήσει το μεγαλύτερο πείραμα στον κόσμο. Ένας σωλήνας 27 χιλιομέτρων που ξεκινάει από την Ελβετία, μπαίνει ως τη Γαλλία κι επιστρέφει στην Ελβετία, μέσα στον οποίο επιταχύνονται και συγκρούονται σωματίδια, μέχρι να καταγραφεί το πιθανολογούμενο μποζόνιο του Χιγκς. Τα σωματίδια που επιταχύνονται πρέπει να κρατούνται σε σταθερή τροχιά για να μην τρυπήσουν τον επιταχυντή, πράγμα που γίνεται με τεράστιους ηλεκτρομαγνήτες. Πρέπει, επίσης, όλα αυτά να γίνονται σε -270 βαθμούς Κελσίου. Αυτό ήταν μία από τις μεγαλύτερες τεχνικές προκλήσεις. Το κατάφεραν όμως. Έκαναν το CERN το ψυχρότερο σημείο του σύμπαντος. Εκατοντάδες εφευρέσεις υπήρξαν προκειμένου να λυθούν πρακτικά θέματα λειτουργίας του επιταχυντή.

Δεν ξέρω τι μπορεί να λένε όλα αυτά σε κάποιον που θεωρεί πως το σύμπαν και οι ανακαλύψεις γύρω από αυτό δεν είναι κάτι σπουδαίο. Όχι σπουδαιότερο από τον μικρόκοσμο στον οποίο αναπτύσσονται οι προσωπικές συνήθειες, η επιβίωση ίσως ή η απαίτηση για να λυθούν πιο απτά προβλήματα. Προφανώς και δεν είναι έτσι. Ο κόσμος δεν γίνεται καλύτερος αν δεν τον ερμηνεύσεις.
Μόνο το 24% του σύμπαντος αποτελείται από τη γνωστή μας ύλη - άρα είναι αντιληπτό. Το υπόλοιπο είναι «σκοτεινή», άγνωστη, μη αντιληπτή ύλη. Ό,τι δεν αντιλαμβανόμαστε δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει. Η απουσία απόδειξης, δηλαδή, δεν είναι απόδειξη απουσίας. Μπορεί κάτι να υπάρχει, αλλά να μη γίνεται αντιληπτό.

Και ξαφνικά έγινε αντιληπτό το μποζόνιο. Ένα υποσωματίδιο που αποδεικνύει όλα αυτά που δεν υπάρχουν για μας. Ένα απειροελάχιστο τίποτα που είναι το παν για να ερμηνευτεί ο κόσμος. Όχι, βέβαια, ο κόσμος του Σεραφείμ Πειραιώς. Η ανακάλυψη του μποζονίου γι’ αυτόν δεν είναι παρά μια ύβρις, ένα δημιούργημα των δαιμόνων που έρχεται στο προσκήνιο για να απειλήσει τον ρόλο και τη μονοκρατορία του Θεού. Είναι προφανές πως ο Πειραιώς θεώρησε απειλή την επιμονή κάποιων να ονομάζουν το μποζόνιο «σωματίδιο του Θεού», επειδή ενδεχομένως θα δώσει ερμηνείες για τη δημιουργία του κόσμου. Ήταν αρκετό για να ενεργοποιήσει όλο τον μεταφυσικό στρατό της ιεροσύνης γεμάτο με διαβόλους και άλλα τέρατα. Ο Θεός, απ’ ό,τι φαίνεται, δεν κάνει καμία χαρά για την πρόοδο των ανθρώπων.

Η θρησκεία έχει πάντα τη δυνατότητα να σέρνει την πραγματικότητα ως τη σφαίρα του μεταφυσικού, να την κακοποιεί, να την αντιστρέφει και να την οικειοποιείται.

Όταν ο άνθρωπος ετοιμαζόταν για το πρώτο ταξίδι στο Διάστημα, οι εφημερίδες ήταν γεμάτες πρωτοσέλιδα όπου οι χριστιανοί μουλάδες της εποχής προειδοποιούσαν πως μετά από αυτή την απόπειρα, που ήταν η νέα Βαβέλ, ο κόσμος θα καταστρεφόταν. Αφού ο κόσμος δεν καταστράφηκε, παπάδες και θεολόγοι έκαναν επιτόπου στροφή και άρχισαν να μιλούν για τα επιτεύγματα του ανθρώπου που προέκυψαν από τη θεία φώτιση.
Η θρησκεία έχει πάντα τη δυνατότητα να σέρνει την πραγματικότητα ως τη σφαίρα του μεταφυσικού, και εκεί, στο δικό της πεδίο, να την κακοποιεί, να την αντιστρέφει, και όταν δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει, να την οικειοποιείται.

Είναι δεδομένο πως το μποζόνιο θα τραβήξει στα χέρια των ιερωμένων όσα δεν τράβηξε μέσα στον επιταχυντή του CERN μετά από αλλεπάλληλες συγκρούσεις κι επιταχύνσεις. Θα συναναστραφεί δαίμονες, θα πέσει στο στόμα αγριεμένων ιεροκηρύκων, θα καταδειχτεί ως η μεγαλύτερη αμαρτία. Ευτυχώς που δεν μπορεί να φυλακιστεί. Και στο τέλος, όπως πάντα, η θρησκεία θα φτιάξει ένα παράπλευρο παραμύθι ερμηνείας για να συμφιλιωθεί με αυτό που δεν μπορεί ν’ αντιμετωπίσει. Δεν θα ξεχάσει, βεβαίως, πως όλα αυτά έγιναν με τη φώτιση του Θεού για μία ακόμη φορά. Από την εποχή που η Ιερά Εξέταση κατηγορούσε τον Ελ Γκρέκο ότι ζωγραφίζει μεγάλα τα φτερά των Αγγέλων ως και πριν από μερικά χρόνια που τα εκκλησιαστικά συγγράμματα επέμεναν πως η μαλακία τυφλώνει, η Εκκλησία παρουσιάζει μια αξιοσημείωτη ισορροπία μεταξύ υποκρισίας κι ευελιξίας. Τουλάχιστον οι ιεράρχες, όπως ο Σεραφείμ, μπορούν να υποστηρίξουν πως δεν τυφλώνει. Κάτι είναι κι αυτό.

Η ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ

Θα μπορούσα στο συγκεκριμένο κείμενο να αναφερθώ σε πολλά και διάφορα ζητήματα - μετεκλογικά και μη. Θα μπορούσα να αναφερθώ στην αβάσταχτη ελαφρότητα που επέδειξε μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού που μετά από 3 χρόνια ανελέητων οικονομικών χτυπημάτων, ξεπουλήματος εθνικής κυριαρχίας και αξιοπρέπειας, συνταγματικής παρεκτροπής των δημοκρατικών θεσμών, υποθήκευσης της δημόσιας περιουσίας μας και προπαντός της ίδιας μας της ζωής, επέλεξε να συνεχίσουν να μας κυβερνάνε οι ίδιοι και βασικοί υπαίτιοι αυτής της δραματικής κατάστασης και, κυρίως, τα συμφέροντα που αυτοί υπηρετούν. Θα μπορούσα να αναφερθώ στην πρωτοφανή συσπείρωση-συνεργασία του κατεστημένου συστήματος (μεγαλοεπιχειρηματιών, πολιτικών, δημοσιογράφων κτλ) μπροστά στον κίνδυνο μιας «αριστερής απειλής» ή ακόμα στην ανελέητη προπαγάνδα και τρομοκράτηση του ελληνικού λαού κατά την προεκλογική περίοδο. Ακόμα θα μπορούσα να αναφερθώ στην τραγική επιβεβαίωση όσων, καιρό τώρα, προειδοποιούσαν για τον εκφασισμό μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας ή στο κατά πόσο ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποτελέσει το ριζοσπαστικό όχημα που επιζητά ο μέσος Έλληνας για να ξεφύγει απ’ την προγεγραμμένη και αναπόφευκτη καταστροφή και να μπορέσει να ξαναονειρευτεί ένα καλύτερο αύριο.

Παρόλα αυτά θα προτιμήσω να σταθώ σε ένα άλλο εξίσου σημαντικό θέμα που γέννησε το εκλογικό αποτέλεσμα της 17^ης Ιούνη.
Δεν σας κάνει εντύπωση που εν μέσω μιας τόσο βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης και ενώ η ελληνική κοινωνία έχει γονατίσει απ’ τα απεχθή μνημονιακά μέτρα, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας κατέγραψε τα πιο χαμηλά ποσοστά του απ’ το 1974 και μετά;
Δεν σας κάνει εντύπωση που ένα κόμμα που ιστορικά έχει ταυτιστεί με τους αγώνες και τις θυσίες του ελληνικού λαού, στην Ελλάδα του 2012 που οι ταξικές αντιθέσεις έχουν οξυνθεί ανεξέλεγκτα, ο κόσμος τού γύρισε την πλάτη φέρνοντας το μάλιστα στην 7^η θέση (κάτω και απ’ τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή!) με ποσοστό μόλις 4,5%;

Σύμφωνα με την ηγεσία του κόμματος 4 ήταν οι βασικές αιτίες της ιστορικής αυτής εκλογικής αποτυχίας:
Πρώτον ο καλά ενορχηστρωμένος πόλεμος που εξαπέλυσε το κατεστημένο σύστημα (κύρια πολιτική έκφραση του οποίου αποτέλεσε η ΝΔ) στο ΚΚΕ φοβούμενο τις ανατρεπτικές συνέπειες μιας ενδεχόμενης εκλογικής επιτυχίας του.
Δεύτερον η στήριξη μεγάλου μέρους του αστικού κόσμου στο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που όπως δηλώνουν αποτελεί δεκανίκι του αστικού συστήματος και εφεδρικό κομμάτι του γενικότερου Καπιταλισμού.
Τρίτον θεωρούν ότι μεγάλη ευθύνη φέρει και ο ίδιος ο λαός που έπεσε στην παγίδα των αυταπατών και των ψεύτικων διλημμάτων που καλλιέργησε προεκλογικά το αστικό σύστημα και δεν κατάφερε να κατανοήσει σε βάθος την πραγματικότητα και να εκτιμήσει έτσι τις ειλικρινείς αναλύσεις και θέσεις του κόμματος.
Τέλος στέκονται και στο υψηλό εκλογικό ποσοστό της Χρυσής Αυγής και τις τραγικές συνέπειες που μπορεί να έχει για το λαϊκό κίνημα το γεγονός αυτό.

Για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις ή παρερμηνεύσεις σχετικά με τα παραπάνω, μπορείτε να ανατρέξετε στην τοποθέτηση της ΚΕ του ΚΚΕ για το εκλογικό αποτέλεσμα της 17^ης Ιουνίου ή ακόμα στις δηλώσεις της ΓΓ του κόμματος αμέσως μετά τις εκλογές.

Προσωπικά θεωρώ απαράδεκτη την επιλογή του κόμματος να επιρρίψει τις ευθύνες της εκλογικής ήττας σε εξωγενείς παράγοντες πριν κάνει πρώτα μια ουσιώδη και βαθιά αυτοκριτική τόσο για την ιδεολογική προσέγγιση της πολιτικής και οικονομικής πραγματικότητας όσο και για τις πρακτικές που ακολούθησε τα τελευταία 3 χρόνια, τόσο πολιτικά όσο και επικοινωνιακά, που η κρίση μαστίζει την χώρα και γονατίζει την εργαζόμενη τάξη.

Καταρχήν είναι εμφανές ότι οι εκβιασμοί και η τρομοκρατική παρέμβαση του κατεστημένου συστήματος είχαν ως βασικό στόχο τον ΣΥΡΙΖΑ κι όχι το ΚΚΕ. Η άνευ προηγουμένου προπαγάνδα κι οι απειλές περί σίγουρης εξόδου απ’ το ευρώ, επιστροφής στη δραχμή και σε συνθήκες που θα θυμίζουν δεκαετία ’50, στόχευαν στο να αποτραπεί η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ και η προοπτική μιας ανατρεπτικής κυβέρνησης που θα χάλαγε τα σχέδια των μνημονιακών δυνάμεων κι όχι στο «ακίνδυνο» ΚΚΕ.
Συμφωνώ στη διαπίστωση ότι διαμορφώθηκε προεκλογικά το δίπολο ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ που «ρούφηξε» και τα υπόλοιπα μικρότερα κόμματα. Διαφωνώ όμως με την ερμηνεία της! Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε τον έναν από τους δύο πόλους όχι επειδή το αποφάσισε μεγάλο μέρος της αστικής τάξης (όπως πιστεύουν στο ΚΚΕ) αλλά επειδή το αποφάσισε ο ίδιος ο ελληνικός λαός, ο μέσος εργαζόμενος (ή καλύτερα ο μέσος άνεργος!) που βλέπει τη ζωή και το μέλλον του να βιάζονται καθημερινά, την ίδια ώρα που στο ΚΚΕ «σιγοντάρουν» την οικονομική κρίση περιμένοντας πιο ευνοϊκές συνθήκες (την πλήρη εξαθλίωση και φτωχοποίηση μας δηλαδή!) ώστε να μπει σε ισχύ η μαρξιστική-λενινιστική θεωρία περί ένοπλης λαϊκής πάλης. Το κατά πόσο όμως είναι εφικτό ένα κομμουνιστικό κίνημα όπως αυτό που γέννησε ο 20^ος αιώνας και μάλιστα με προοπτικές επικράτησης, είναι ένα άλλο (φιλοσοφικού τύπου) θέμα στο οποίο θα αναφερθώ κάποια άλλη στιγμή.

Όσον αφορά τώρα την «απαράδεκτη» ψήφο του κόσμου στον ΣΥΡΙΖΑ, νομίζω ότι τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους όταν η ηγεσία του ΚΚΕ αποφάσιζε να αρνηθεί την πρόσκληση του ΣΥΝ για συνεργασία της Αριστεράς* με προοπτική άμεσης διακυβέρνησης. Είναι λογικό ένας λαός όταν βλέπει τα δικαιώματα του, τις ελευθερίες του και όλα όσα αποκτήθηκαν στο παρελθόν με αγώνες και αίμα, να καταρρέουν εν μία νυκτί υπό την ανεξέλεγκτη και εγκληματική δράση του παγκοσμιοποιημένου τραπεζικού λόμπι, να απαιτούν μια Αριστερά μάχιμη και ενεργή κι όχι «απενεργοποιημένη» υπό την ασφάλεια της ακίνδυνης διαμαρτυρίας. Απ’ τη μια κατανοώ ιδεολογικά την θέση του κόμματος ότι δεν είναι διατεθειμένο να μετάσχει σε «μια κυβέρνηση διαχείρισης της κρίσης στο έδαφος της εξουσίας των μονοπωλίων» καθώς «η παραμικρή υποχώρηση του Κόμματος θα οδηγούσε στον αφοπλισμό και στην υποχώρηση-ήττα του εργατικού κινήματος» αλλά σε καμιά περίπτωση δεν τη δικαιολογώ! Δηλαδή δεν είναι ΗΤΤΑ του εργατικού κινήματος το γεγονός ότι εξαιτίας και της άρνησης του ΚΚΕ να αναλάβει άμεση δράση, θα μας κυβερνάει για τα επόμενα 4 χρόνια η… Νέα Δεξιά;

Είναι εύκολο να αφήνεις την «καυτή πατάτα» της εξουσίας στους άλλους αλλά το δύσκολο και συγχρόνως σημαντικό είναι να κάνεις ό,τι μπορείς για να σωθεί οτιδήποτε κι αν σώζεται εν μέσω οικονομικής κρίσης ακόμα κι αν χρειαστεί να παίξεις εκτός έδρας, με κόντρα διαιτησία και με κόντρα σκορ 3-0 από τα αποδυτήρια!

Στην τελική το ΚΚΕ δεν ήταν υποχρεωμένο να υποκύψει στους ιδεολογικούς συμβιβασμούς μιας ενδεχόμενης συνεργασίας. Θα μπορούσε να καταθέσει δημοσίως το δικό του πολιτικό πρόγραμμα σαν βάση μιας αριστερής κυβέρνησης και να το αφήσει στην κρίση του ελληνικού λαού.
Αυτό εκτός του ότι θα έφερνε έναν άνεμο αισιοδοξίας και θα γεννούσε ένα μαζικό ρεύμα υπέρ της Αριστεράς, θα άνοιγε και μια ολόκληρη κουβέντα στον κόσμο για το ποια πρέπει να είναι από δω και πέρα η πορεία του λαϊκού κινήματος. Το αναφέρω αυτό γιατί θεωρώ θεμελιώδη προϋπόθεση πολιτικο-κοινωνικών ανατροπών την συνειδητοποίηση και ενεργοποίηση του απλού κόσμου, για την έλλειψη των οποίων μεγάλη ευθύνη φέρει κι η ανεπάρκεια του πολιτικού κόσμου.
Τώρα αν στην πορεία έβλεπε ότι το πρόγραμμα της αριστερής κυβέρνησης δεν προβλέπει πλήρη ρήξη με το καπιταλιστικό σύστημα, θα μπορούσε να μείνει εκτός κυβέρνησης αλλά να συνεχίσει να τη στηρίζει εντός Βουλής συμβάλλοντας έτσι στην άμεση εφαρμογή κάποιων φιλολαϊκών μέτρων με στόχο την οικονομική στήριξη των φτωχότερων στρωμάτων, την προάσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων και της δημόσιας περιουσίας μας. Από κει και πέρα θα μπορούσε να συνεχίζει να πιέζει για ακόμα πιο τολμηρά και ριζοσπαστικά μέτρα και ταυτόχρονα να ασκεί δημόσια κριτική για ενδεχόμενους συμβιβασμούς.
Έτσι θα αποδείκνυε στην πράξη ότι ενδιαφέρεται πραγματικά για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζόμενων και συγχρόνως θα δυνάμωνε την επιρροή των θέσεων του πείθοντας τον κόσμο ότι όντως ο μόνος τρόπος για την αντιμετώπιση της σημερινής κρίσης είναι η ανατροπή της εξουσίας του Κεφαλαίου ξορκίζοντας τις όποιες αυταπάτες για εύκολες ενδοσυστημικές λύσεις.
Παρόλα αυτά το ΚΚΕ επέλεξε τον «ασφαλή» δρόμο του απομονωτισμού και αυτό το πλήρωσε ακριβά στις πρόσφατες εκλογές.

Και κάτι ακόμα. Θεωρώ εξίσου απαράδεκτη την επιλογή του κόμματος να καταδικάσει το περασμένο καλοκαίρι το κίνημα των Αγανακτισμένων, καθώς και πολλές άλλες πρωτοβουλίες απλών ανθρώπων που απλά δεν στεγάζονταν υπό την αιγίδα του ΚΚΕ (βλ. κίνημα της πατάτας). Δεν είναι δυνατόν ένα κόμμα που θέλει να ταυτίζεται με τις αγωνίες και τα προβλήματα του απλού κόσμου να θεωρεί ότι οποιαδήποτε αυτόνομη κίνηση στερείται πολιτικής βάσης ή υποκινείται από διάφορα κέντρα εξουσίας, μονοπώλια κτλ. με μόνο στόχο τον αποπροσανατολισμό των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Γενικώς το ΚΚΕ αν θέλει να ξανακερδίσει την εκτίμηση του κόσμου, οφείλει να επανεξετάσει τη σχέση του με την ελληνική κοινωνία. Να δώσει χώρο στην ελεύθερη σκέψη και να μην «πνίγει» κάθε φωνή και πρωτοβουλία που τυχαίνει να ξεφεύγει απ’ τα στενά ιδεολογικά πλαίσια που η ηγεσία του κόμματος ορίζει.

Να ξεκαθαρίσω ότι όλα τα παραπάνω αποτελούν τη δική μου οπτική σχετικά με τη στάση του ΚΚΕ σήμερα. Από κει και πέρα δεν αμφισβητείται ούτε η επαναστατική ιστορία του κόμματος ούτε οι θυσίες και η συνεισφορά του στους λαϊκούς αγώνες για Ελευθερία και Ανεξαρτησία. Όμως είναι κρίμα σε μια τόσο κρίσιμη ιστορική καμπή το ΚΚΕ να δηλώνει «απόν» και να θεωρεί ότι δεν έχει έρθει ακόμα η κατάλληλη στιγμή και οι κατάλληλες συνθήκες που θα σηματοδοτήσουν τη λαϊκή αντεπίθεση στον δρόμο προς την εξουσία. Αν όχι τώρα πότε όμως; Ελπίζω τόσο η ηγεσία όσο και η βάση του κόμματος να προβληματιστούν βαθιά από το εκλογικό αποτέλεσμα της 17^ης Ιουνίου και να επαναπροσδιορίσουν τη θέση του στο πολιτικό σκηνικό της εποχής. Κυρίως να «ξεκολλήσουν» από ιδεολογικούς δογματισμούς που μόνο εμπόδια μπορούν να βάλουν στις λαϊκές επιδιώξεις εν έτει 2012 και να ψάξουν να βρουν άμεσους τρόπους αγωνιστικών διεκδικήσεων που θα εμπνέουν αλλά και θα συσπειρώνουν την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Εξάλλου τα χρόνια που έρχονται θα είναι οδυνηρά και το τελευταίο που θα ήθελε ο μέσος Έλληνας είναι να φτάσουμε στο σημείο να μιλάμε για το ΚΚΕ σαν να πρόκειται για την… Εκκλησία της Αριστεράς!


*Ακόμα και ο Λένιν, μαζί με τον Τρότσκι, είχε προτείνει στα κόμματα της 3^ης Διεθνούς το καλοκαίρι του 1921 την προοπτική της συνεργασίας ως τον μόνο δρόμο για να κερδίσουν την πλειοψηφία του κόσμου απ’ τους ρεφορμιστές. Πρόταση που συμπυκνώθηκε απ’ τον Λένιν στη φράση «Βαδίζουμε χωριστά αλλά χτυπάμε μαζί»...

Γιώργος Μάρτος

ACTA: IL GRANDE CAPITALE VUOLE CONTROLLARE ANCHE INTERNET

L'Anti-Counterfeiting Trade Agreement (ACTA) è un accordo internazionale che è stato segretamente negoziato tra il 2008 e il 2011. Lo scopo di questo accordo internazionale è quello di definire rigide norme per l'applicazione dei diritti di proprietà intellettuale. In particolar modo stabilisce un comune quadro giuridico internazionale per la tracciabilità delle merci contraffatte, ma anche dei farmaci generici e della violazione del ‘diritto’ di copyright su Internet. L'accordo è stato firmato nell'ottobre 2011 da Australia, Canada, Giappone, Marocco, Nuova Zelanda, Singapore, Corea del Sud e USA. Nel gennaio del 2012, l'Unione Europea ha ratificato in grande fretta l’accordo. La sua natura segreta ha escluso i gruppi organizzati della società civile, gli utenti, ma anche i paesi in via di sviluppo dalla negoziazione. Secondo le argomentazioni dei difensori di questo accordo, esso rappresenta la migliore risposta comune "all’aumento incontrollato e criminale del commercio mondiale di merci contraffatte protette dalle leggi sul copyright". 

Dal punto di vista degli interessi materiali dei proprietari dei brevetti e dei copyright si tratta quindi di un ottimo accordo, che è stato imposto da alcune grandi società come la MPAA per difendere e tutelare il monopolio e i profitti vertiginosi dell’industria del divertimento. ACTA è il risultato dell’intensa attività di lobbying dei giganti dell’industria sui governi. Oltre a dimostrare la rapacità e l’arroganza di queste società, l’accordo rappresenta una nuova evidente dimostrazione del servilismo da parte delle istituzioni internazionali nei confronti del grande capitale, che detta letteralmente legge anche nel campo della produzione intellettuale. Aldilà della 'protezione del diritto d'autore' e della proprietà intellettuale è chiaro che lo scambio sistematico di informazioni su Internet può essere utilizzato per altri fini, tra cui la censura e la repressione politica. Questo sta già succedendo in al-cuni paesi, in cui l'accesso a determinati contenuti, parole chiave o siti web è bloccato. Nel 2011, nella sola Germania 200mila persone sono state monitorate, avvertite o addirittura inquisite per aver scaricato musica, film ecc. I dati di decine di migliaia di utenti sono già stati raccolti, ma fino ad oggi solo i fornitori di film-streamingsono stati portati in tribunale. Oggi però la stessa sorte potrebbe toccare ai consumatori. E così, mentre le multinazionali accumulano miliardi di euro di profitti distribuendo la musica e i film, i giovani e i lavoratori che non possono permettersi di acquistare questi beni diventati ormai quasi 'beni di lusso', vengono criminalizzati e perseguiti. 

Dal punto di vista degli interessi popolari questo accordo va letto come il più grande attacco mai tentato contro il libero accesso alla produzione intellettuale. Se dovesse essere applicato, ACTA costringerà gli internet provider a controllare gli utenti e i loro data base sulle base delle cosiddette leggi sul copyright. Gli utenti che violeranno i diritti d'autore potranno essere disconnessi da Internet. In questo modo i proprietari di copyright avranno la possibilità di interrompere la condivisione di alcuni contenuti. Concretamente, questo significherebbe la fine dei social network se dei siti come Youtube e Facebook. L’accordo non si limita a limitare il diritto all’informazione e all’utilizzo della ‘proprietà intellettuale’, ma contiene anche un insidioso attacco al diritto alla salute e all'indipendenza alimentare. Infatti, i farmaci generici potranno essere vietati poiché si basano sull’uso di sementi protetti da brevetti. Queste misure sono destinate esclusivamente a tutelare gli interessi delle multinazionali farmaceutiche e agroalimentari come la Monsanto. 

Articolo pubblicato al sito www.controcorrentesinistraprc.org

GIORGIO GABER - QUALCUNO ERA COMUNISTA (1991)

"Κάποιος ήταν κομμουνιστής...", πρόζα του Giorgio Gaber γραμμένη το 1991 αμέσως μετά την πτώση του ανατολικού μπλοκ...

GIORGIO GABER - IL CONFORMISTA (2001)

Τραγούδι-κριτική του σπουδαίου Giorgio Gaber μεταφρασμένο στα ελληνικά...

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΓΙΑ ΔΙΣΚΟ - FACEBOOK

Σχετικά με τον δίσκο θα υπάρχει ενημέρωση απ' τη σελίδα στο facebook. Προς το παρόν συνεχίζουμε τις ηχογραφήσεις, οι οποίες προβλέπουμε να κρατήσουν μέχρι Σεπτέμβρη.
Η σελίδα είναι η εξής:
http://www.facebook.com/pages/Giorgos-Martos/353767671345141