ΜΜΕ: Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

Αν εξαιρέσουμε συγκεκριμένες περιπτώσεις ανθρώπων που αξιοποιούν τη δυνατότητα που παρέχει ο ηλεκτρονικός Τύπος ως προς τη διασταύρωση των πληροφοριών και την πολυσχιδή αναζήτηση της αλήθειας (ή της όποιας αλήθειας), είναι εμφανές πως το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας ενημερώνεται και διαμορφώνει την πολιτική και κοινωνική του συνείδηση, σε καθημερινή βάση, από τα μεγάλα και κυρίαρχα ΜΜΕ της χώρας. Είτε μιλάμε για ένα δελτίο ειδήσεων, είτε για μια πολιτική εκπομπή, είτε ακόμα για μια εφημερίδα, ένα περιοδικό ή ένα ραδιόφωνο, το σίγουρο είναι ότι μια χούφτα από μεγαλοεπιχειρηματίες-ιδιοκτήτες του Τύπου και των Ραδιοτηλεοπτικών Σταθμών, κρατάνε στα χέρια τους τη διάπλαση της κοινής γνώμης και, κυρίως, τον πνευματικό και συναισθηματικό έλεγχο μιας ολόκληρης χώρας.

Ποιοι είναι όμως αυτοί οι «μεγαλοκαρχαρίες» των ΜΜΕ και ποιος ο ρόλος τους μέσα στα πράγματα; Ποια τα συμφέροντά τους και, κυρίως, με ποιον τρόπο αυτά εξυπηρετούνται εν μέσω οικονομικής κρίσης;

Καταρχάς, θα ξεκινήσω με μία φράση ενός φίλου που μου έλεγε πως «η σύγχρονη προπαγάνδα δεν στηρίζεται στο ψέμα, αλλά στην αποκάλυψη της μισής αλήθειας». Είναι αδιαμφισβήτητο πλέον ότι τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης φανερώνουν εκείνο το κομμάτι της αλήθειας το οποίο ουσιαστικά είναι ακίνδυνο και δεν θίγει τα συμφέροντα των ιδιοκτητών και των συνεργατών τους. Όταν στην Αμερική (πχ) η ιδιοκτησία μεγάλων τηλεοπτικών δικτύων ανήκει σε κατασκευαστικές εταιρείες όπλων και οπλικών συστημάτων, είναι λογικό η αντικειμενική ενημέρωση να… προσγειώνεται στην πραγματικότητα. Και τι συμβαίνει στην περίπτωση που τα συμφέροντα αυτά σχετίζονται, ή και ταυτίζονται πολλές φορές, με αντίστοιχα πολιτικά ή κομματικά; Τότε δυστυχώς η αλήθεια γίνεται έρμαιο των συγκαλυμμένων και διαπλεκόμενων συμφερόντων της μεγαλοαστικής τάξης.

Τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε όλοι μια αδιάκοπη προσπάθεια της πλειοψηφίας των ΜΜΕ να παρουσιάσουν την κρίση σαν μια αναπόφευκτη και φυσική καταστροφή, χωρίς ποτέ να συσχετίζεται με τα βαθύτερα αίτιά της, κομμάτι (και μάλιστα μεγάλο) των οποίων αποτελούν οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες τους και οι «σκοτεινές» τους δραστηριότητες.
Έτσι επιλέγουν εν πλήρει γνώσει τους αντί να προσανατολίσουν την ενημέρωσή τους προς τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, τις τραγικές συνέπειες δηλαδή της ανεξέλεγκτης πια κατάρρευσης του παγκόσμιου νεοφιλελευθερισμού και να καταδείξουν τους πραγματικούς υπαίτιούς της, συμβάλλουν καθημερινά στον αποπροσανατολισμό, στην παραπληροφόρηση και στην εκμηδένιση της κριτικής σκέψης.
Επιλέγουν εν πλήρει γνώσει τους να στρέψουν τις κάμερες εκεί όπου εξυπηρετούνται οι επικοινωνιακές και εμπορικές τους βλέψεις πουλώντας καθημερινά φόβο, πόνο και αίμα (στα πλαίσια του θεατρινισμού) χωρίς να προδίδουν ποτέ το δόγμα «ένας θάνατος αποτελεί τραγωδία, χίλιοι θάνατοι αποτελούν στατιστική».
Επιλέγουν εν πλήρει γνώσει τους να μας βομβαρδίζουν ακατάπαυστα απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ με ψυχαγωγικές (έτσι τις χαρακτηρίζουν!) και ενημερωτικές «μολότοφ» έτσι ώστε αργά ή γρήγορα να καταφέρουν να αποσπάσουν τον έλεγχο του στρατηγικού γι’ αυτούς στόχου, αυτόν της συλλογικής συνείδησης. Κυρίως όμως όλη αυτή η τρομοκρατική πλύση εγκεφάλου μεταφράζεται σε μια απαράδεκτη ηττοπάθεια και μοιρολατρία απ’ την πλευρά του κόσμου, που αδυνατεί να ξεθολώσει το ομιχλώδες τοπίο της αλήθειας και να διαμορφώσει ουσιώδη αιτήματα για μια επαναστατική διεκδίκηση καίριων δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Ένα κλασικό παράδειγμα που καταδεικνύει ξεκάθαρα τους «επιστημονικούς» τρόπους με τους οποίους το κατεστημένο σύστημα (στο σύνολό του) πετυχαίνει τον στόχο της κοινωνικής χειραγώγησης, αποτελεί η διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής. Μια μέθοδος, την οποία είχε περιγράψει ιδανικά ο Μπρεχτ στο παρελθόν, που καταλήγει με μαθηματική ακρίβεια στην κοινωνική απομόνωση ή ακόμα και στον κοινωνικό αλληλοσπαραγμό. Τόσες φορές δεν έχουμε δει, ύστερα από συντονισμένες απεργιακές κινητοποιήσεις (βλ. αγρότες, ταξιτζήδες, φορτηγατζήδες κ.ά.), να στοχοποιούνται οι απεργοί από τις χρυσοπληρωμένες μαριονέτες των καναλαρχών ως υπεύθυνοι για τις τραγικές συνέπειες που προκαλούν στην οικονομία και την κρατική λειτουργία και να στρέφουν μονομερώς την κοινωνική οργή επάνω τους;
Για τους βαθύτερους όμως λόγους του ξεσηκωμού και τις ευθύνες των ιδίων και των αφεντικών τους στο εκάστοτε οργανωμένο και συγκαλυμμένο έγκλημα, κουβέντα!

Θα μπορούσα να αναφέρω δεκάδες αντίστοιχα παραδείγματα και δεκάδες αντίστοιχους «επιστημονικούς» τρόπους αυτοσυντήρησης του συστήματος, αλλά δεν υπάρχει λόγος. Η ουσία παραμένει η ίδια.

Εκεί που θέλω να σταθώ και που για μένα έχει βαρύνουσα σημασία, είναι το πώς επιδρά η κάθε εξουσία και οι μηχανισμοί που την υπηρετούν (στην προκειμένη περίπτωση η προπαγάνδα των ΜΜΕ) στη συναισθηματικότητα των μαζών. Το πώς δηλαδή καταφέρνουν να ελέγξουν και να ρημάξουν την ανθρώπινη ψυχή με τόσο υποχθόνιους και καλά προμελετημένους τρόπους. Να ρημάζουν δηλαδή το στοιχείο εκείνο που αποτελεί το πιο ιερό δώρο της ανθρώπινης φύσης, το στοιχείο εκείνο που ερμηνεύει όλο το μεγαλείο της ύπαρξής μας. Πρόκειται για μια, ανεκτίμητων διαστάσεων, θυσία στον βωμό της ιδεολογίας του Κέρδους. Επ’ αυτού θα αφήσω τους στίχους του Μπάμπη Τσικληρόπουλου να μιλήσουν, γραμμένοι το 1986 για τον δίσκο “Η αγάπη είναι ζάλη” της Χαρίκλειας Ρουπάκα.

Ζούμε σ’ έναν κόσμο μαγικό
υποχθόνια δουλεύει με μοναδικό σκοπό
να σε μπάσει στο παιχνίδι, τη ζωή σου πώς θα φτιάξει
να σου τάξει, να σου τάξει, την ψυχή σου να ρημάξει
Κι όταν φτάσει να ελέγχει της ελπίδας σου τον πόνο
δεν του φτάνει ετούτο μόνο!
Με γλυκόλογα σε παίρνει απ’ το χέρι
σε βαφτίζει της Ελλάδας νοικοκύρη
κι εκεί που λες «Αλλάξανε τα πράγματα!»
και σηκώνεις το ποτήρι
αρπάζει, κλέβει το όνειρό σου
και του κάνει χαρακίρι…


Ποια είναι όμως τα οικονομικά εκείνα συμφέροντα που οδηγούν τους «βαρόνους» των ΜΜΕ (σε παγκόσμιο επίπεδο) στον τόσο λυσσαλέο αγώνα αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, εν μέσω μάλιστα μιας τόσο κρίσιμης ιστορικής καμπής;

Θα προτιμήσω να απαντήσω χρησιμοποιώντας ένα προσωπικό παράδειγμα που αποδεικνύει περίτρανα ότι οι περισσότεροι από τους έννομους αυτούς «εγκληματίες» κερδοσκοπούν στις πλάτες των εργαζόμενων λαών εκμεταλλευόμενοι την κρίση χρέους και γι’ αυτό κάνουν ό,τι μπορούν για να διαιωνιστεί η «στημένη» αυτή παρωδία αποσκοπώντας συγχρόνως στη διαιώνιση των κερδών τους.
Πριν από περίπου έναν χρόνο θα θυμάστε ότι ξέσπασε σε ολόκληρο τον κόσμο το κίνημα των Αγανακτισμένων, ένα κίνημα αντίστασης στις συνταγές λιτότητας, που απέδειξε έμπρακτα ότι οι λαοί είναι διατεθειμένοι από εδώ και μπρος να αποτελέσουν ένα ισχυρό εμπόδιο στα νεοφιλελεύθερα σχέδια της παγκόσμιας οικονομικής ελίτ. Θα θυμάστε επίσης την κορύφωση αυτών των συγκεντρώσεων, όταν 400-500 χιλιάδες Ελλήνων κατέκλισαν το Σύνταγμα στέλνοντας ένα ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα. Εκείνη την περίοδο λοιπόν το δεύτερο μεγαλύτερο ενημερωτικό έντυπο της Ιταλίας, η εφημερίδα Repubblica (όπως και άλλα ευρωπαϊκά μέσα) δεν ανέφερε καν το γεγονός προτιμώντας να «ψυχαγωγήσει» τον ιταλικό λαό με τα ερωτικά σκάνδαλα του Berlusconi… Το μόνο σχετικό που δημοσίευσαν ήταν μια φωτογραφία δύο Ελλήνων διαδηλωτών που είχαν αναρτήσει μία σημαία της ΕΕ με μία σβάστικα στη μέση, θέλοντας να συμβολίσουν έτσι (υποθέτω δηλαδή) την ιδεολογική παρεκτροπή της ΕΕ και την άνιση μεταχείρισή της απέναντι στους λαούς. Με αυτήν την επιλεκτική δημοσίευση όμως όχι μόνο στέρησαν απ’ τον ιταλικό λαό τη γνώση και το περιεχόμενο των αληθινών γεγονότων, αλλά καλλιέργησαν κι ένα εθνικιστικό μένος σε πολλούς αναγνώστες που έσπευσαν αμέσως να συμπεράνουν πόσο αχάριστοι, ασεβείς και τεμπέληδες είναι οι Έλληνες!

Γιατί όμως αυτή η τυχοδιωκτική στάση; Γιατί δεν επιτρέπουν στους λαούς να χτίσουν γέφυρες επικοινωνίας και αλληλεγγύης και επιλέγουν εν πλήρει γνώσει τους να αποκρύψουν την αλήθεια, καλλιεργώντας συγχρόνως εχθρικά και διασπαστικά αισθήματα;

Η εφημερίδα Repubblica ανήκει από το 1989 στον επιχειρηματικό όμιλο Gruppo Editoriale L’Espresso (πρόεδρος του οποίου είναι ο γνωστός επιχειρηματίας Carlo De Benedetti), έναν απ’ τους μεγαλύτερους ομίλους στον χώρο των Media. Πέρα όμως από τις μιντιακές του δραστηριότητες, διαθέτει και πολλές μετοχές σε μερικά απ’ τα μεγαλύτερα τραπεζικά ιδρύματα εντός και εκτός συνόρων και επί της ουσίας κρατάει στα χέρια του ένα μεγάλο μέρος κρατικών ομολόγων (μεταξύ των οποίων και ελληνικά) τα οποία και προφανώς περιμένει να εισπράξει εντός της προκαθορισμένης… maturity date. Έτσι λοιπόν είναι ξεκάθαρο ότι ο ανεξέλεγκτος δανεισμός, που προκάλεσε και που εξακολουθεί να συντηρεί την κρίση χρέους, αποτελεί βούτυρο στο ψωμί τους καθώς έτσι καταφέρνουν να επιβιώσουν οικονομικά εν μέσω «πολεμικών» συνθηκών (το καθαρό κέρδος της GEL για το 2011 ήταν 60 εκατ. €) και να κερδοσκοπούν εκ του ασφαλούς την ώρα που οι λαοί της Ευρώπης γονατίζουν κυριολεκτικά απ’ τα αβάσταχτα μέτρα, που βασικό στόχο έχουν την αποπληρωμή αυτών των δανείων!

Κάπως έτσι θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε, εν μέσω και προεκλογικής περιόδου, γιατί όλος ο συστημικός μηχανισμός της χώρας, με αιχμή του δόρατος τα κυρίαρχα ΜΜΕ, βάλλει και λοιδορεί ανελλιπώς τα κόμματα της Αριστεράς (που παραδοσιακά και λόγω πολιτικής ιδεολογίας έρχονται, θεωρητικά έστω, σε σύγκρουση με επιχειρηματικά και γενικότερα καπιταλιστικά συμφέροντα) και κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ που διεκδικεί αυτή τη στιγμή τη διακυβέρνηση, στοχεύοντας ακόμα μία φορά στον αποπροσανατολισμό και τον εκφοβισμό της κοινής γνώμης με όπλα τα ψέματα, τις λασπολογίες, τους ωμούς εκβιασμούς, την καταστροφολογία και την τρομοκρατία.

Να τονίσω, και κλείνω μ' αυτό, ότι όλα τα παραπάνω έχουν έναν και μόνο στόχο. Να αποδείξουν ότι τα κυρίαρχα ιδιωτικά ΜΜΕ δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια «βιομηχανία υποταγής συνειδήσεων» που με πρόσχημα την αντικειμενική ενημέρωση, συμβάλλουν αποκλειστικά στην προέλαση συγκεκριμένων οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την εργαζόμενη τάξη. Ότι πρόκειται δηλαδή για έναν ανελέητο πολιτισμικό και πνευματικό πόλεμο που εκτυλίσσεται καθημερινά μπροστά στα μάτια μας. Όπως έγραψε κάποτε και η Κατερίνα Γώγου: «…ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες όταν γράφουν ότι σου ρίξανε στα πόδια. Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είναι ο Στόχος, το νου σου ε;»… Το νου μας λοιπόν!

Γιώργος Μάρτος

ΤΗΣ ΑΓΚΑΛΙΑΣ Η ΞΕΝΙΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ

"...Κάποτε είχες μια καρδιά / που χώραγε όλο το ντουνιά / τώρα χωράει μια πέτρα
 μέχρι να βρεις τρόπο να ζεις / μην τη σκοτώνεις τη ζωή / τι μένει κάτσε μέτρα..."

Αγαπημένο τραγούδι σε στίχους Άλκη Αλκαίου και μουσική Σωκράτη Μάλαμα

GineAgrotis.gr

Μια κίνηση για το "σπάσιμο" της αγοράς και την άμεση επαφή-επικοινωνία παραγωγών και καταναλωτών, χωρίς τη μεσολάβηση τρίτων.

http://www.gineagrotis.gr/index.php?p=article_page&article_id=14

ΟΙ ΜΕΤΟΧΟΙ ΤΩΝ 8 ΜΕΓΑΛΩΝ ΚΑΝΑΛΙΩΝ

·                    Mega – Τηλέτυπος ΑΕ

Η Πήγασος Εκδοτική με 26,82 (έναντι 25,76% το 2007) και ο ΔΟΛ με 22,11% παραμένουν οι μεγαλύτεροι μέτοχοι του τηλεοπτικού σταθμού Mega.

Κατά τα λοιπά, η Benbay Limited (Βίκτωρος Ρέστη) κατέχει 5,05%, η BNP Paribas Private Bank 4,68%, η Eurofinanciere D’ Investments Monaco 4,04%, η Premier Ltd 3,10%, η Saran Holdings 2,69%, η Χ.Κ. Τεγόπουλος 2,67%, η GS Bank 2,48%, η Elkin Holdings 2,24%, η Moongold Invstments 2,08%, η Baltazi Invstments, 2,04%, η Goodlass Investments 2,04%, η Opanton Investments 2,04% και η EFG Eurobank Εργασίας 1,08%. Το υπόλοιπο των μετοχών της εταιρείας διαπραγματεύεται στο Χ.Α.

·                    Antenna TV

Οι εταιρείες: Altavista Global Holding, (Ξενοφών Μ. Κυριακού 100%) με ποσοστό 24,5%, Globecast Holdings (Θεόδωρος Μ. Κυριακού 100%) με 24,5%, Holnest Investments (Μηνάς Ξ. Κυριακού 100%) με 25% και Praxis Global Holdings (Αθηνά Μ. Κυριακού 100%) με 24,5% είναι οι κύριοι μέτοχοι του Antenna.

Το υπόλοιπο ποσοστό κατανέμεται στους: Bank of New York 0,60%, κληρονόμους Ευστ. Γουρδομιχάλη 0,84%, Θεόδωρο Μουζάκη 0,02%, Στέλιος Καλφά 0,01%, Νικόλαο Χιονάκη 0,005%, Αριστοτέλη Μπανδρά 0,0025%, Γιώργο Βουλαλά, 0,0025%, ενώ ένα 0,02% είναι αδιάθετες μετοχές κληρονόμων.

·                    Alpha (Alpha Δορυφορική Τηλεόραση)

Η εταιρεία Wakerock (RTL 66,6% και Sixomen 33,40%. Μέτοχοι της Sixomen είναι: Δ. Κοντομηνάς 57,82%, ΔΕΜΚΟ 32,39%, Interfinance 9,79%), κατέχει το 100% των μετοχών τους Alpha. Το νέο μετοχικό σχήμα του καναλιού τελεί υπό έγκριση από το ΕΣΡ ενώ πρόεδρος του δ.σ είναι ο Δημήτρης Κοντομηνάς και διευθύνων σύμβουλος ο Ρικ Σπίννερ.

·                    Alter (Ελεύθερη Τηλεόραση)

Η εταιρεία Μοντέρνοι Καιροί (Αικατερίνη Γιαννίκου 91,12%, Κωνσταντίνος Γιαννίκος 1,46%, Αμαλία Γιαννίκου 2,48%, Μαγδαληνή Γιαννίκου 2,47%, Ανδρέας Γιαννίκος 2,470%) με 24,998%.

Μερίδιο κατέχουν οι: Ανδρέας Γ. Κουρής, 15,45%, Γεώργιος Αν. Κουρής, 13,58%, η ΠΡΕΣΣ Ελλάς Εκδοτική και Τυπογραφική 11,42%, Love Radio 10,19%, Βαφειάς Χαράλαμπος 5,11%, Commerzbank AG Frankfurt, 2,86%, Γεράσιμος Τζανεττάτος 1,25% και Marfin Financial Group  1,44%. Το υπόλοιπο των μετοχών διαπραγματεύεται στο Χ.Α.

·                    STAR (Νέα Τηλεόραση)

Η Dassen Holdings (Βαρδιάνα Βαρδινογιάννη 100%) με 22,04% και η Moorefields SA (Αναστασία Βαρδινογιάννη 99,995% και Ρίτσαρντ Μπρέκελμανς 0,005%) με επίσης 22,04% είναι οι μέτοχοι με το μεγαλύτερο μερίδιο στο Star Channel

Το υπόλοιπο μετοχικό κεφάλαιο κατέχουν οι: Amnatos SA (Εμμανουήλ Παπαδογιαννάκης 99,9%, Συλβί Αμπτάλ – Κόλα 0,01%) με 16,53%, Fedilia SA (Μύρων Τσατσάκης 99,5% και Έρικ Ντούφιλ 0,5%) με 11,68%, Blue Dime Holdings SA (Δημοσθένης Ν. Βαρδινογιάννης 99,89% και Αγλαΐα Κελαϊδή 0,11%) με 11,95%. Hogrid Holdings Limited (Γεώργιος Ιωάν. Βαρδινογιάννης 100%), με 4,43%, Thelon Trading Limited με 7,39% (Star Επενδυτική), Παναγιώτης Κυριακόπουλος με 0,3% (Star Επενδυτική), Απόστολος Δουζένης, με 1,82% (Star Επενδυτική) και Νικόλαος Ντάβαρης με 1,82% (Star Επενδυτική).

·                    ΣΚΑΪ (Ειδήσεις Ντοτ Κομ ΑΕ)

Ο Ιωάννης Αρ. Αλαφούζος κατέχει το 31% ενώ μερίδιο κατέχουν επίσης οι εταιρείες: Condor International SA (Ευάγγελος Μαρινάκης 100%) 25%, Emerson International SA (Ιωάν. Αλαφούζος 100%) 22% και Devimus International SA (Ιωάν. Αλαφούζος 100%) 22%.

·                    Μακεδονία TV

Παναγιώτα Ξυπολιά με 21,25%, οι Ραδιοτηλεοπτικές Συμμετοχές ΕΠΕ (Γεώργιος Ξανθόπουλος 100%) με 19,69%, Τηλεθέαση Μονοπρόσωπη ΕΠΕ (Γεώργιος Μήτρου 100%) με 19,69%, Τηλεοπτικές Δραστηριότητες Μονοπρόσωπη ΕΠΕ (Στέφανος Παπαδόπουλος 100%), 18,91%, Ιωάννης Καμπυλαυκάς με 18,9% και Βέρα Χαλκίδη 1,56%.

·                    902

Αποκλειστικός μέτοχος του τηλεοπτικού σταθμού 902 είναι το ΚΚΕ.

Η ΚΕΝΤΡΟΔΕΞΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΚΡΥΜΜΕΝΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ (του Διονύση Τσακνή)

Σε προηγούμενο σημείωμά μου με τον τίτλο "Η Αριστερά και οι κρυμμένες αλήθειες", επιχείρησα επιτυχώς για κάποιους, ανεπιτυχώς για κάποιους άλλους, μια κριτική, πάνω στις θέσεις των κομματικών σχηματισμών της Αριστεράς, αλλά και  στον τρόπο με τον οποίο απαντούν ή όχι, σε ερωτήματα της κοινωνίας, όσον αφορά στην επόμενη μέρα.

Ξεκαθαρίζω πως η στάση μου, όσο αυστηρά και αν διατυπώθηκε, δεν είχε ίχνος εμπάθειας. Αγωνία εξέφραζε για την Αριστερά (όλων των πτερύγων και τάσεων) και κυρίως μια λογική απαίτηση –όσο αυστηρή κι αν ακούγεται η λέξη- να χρησιμοποιεί καθώς της ταιριάζει, μόνο τη γλώσσα της αλήθειας, κι ας κοστίζει. Είναι κι αυτό ένα ουσιαστικό στοιχείο ετεροκαθορισμού της, από τις συνήθεις πρακτικές των κομμάτων της πάση θυσία εξουσίας.

Δεν έχω λοιπόν τις ίδιες απαιτήσεις απ᾽ τους αρχηγούς των κομμάτων αυτών. Η ανειλικρίνειά τους δοκιμάστηκε και αποδείχτηκε επί σειρά δεκαετιών. Η διγλωσσία τους επίσης. Καμιά αξία δεν έχει η παράθεση επιχειρημάτων επ᾽ αυτού. Οι ίδιοι το έχουν αποδεχτεί άλλωστε σε πάμπολλες απόπειρες τάχα αυτοκριτικής, μετά από ένα οδυνηρό συνήθως γι᾽ αυτούς εκλογικό αποτέλεσμα. Ηχούν στα αφτιά του καθενός, φράσεις όπως,  ‘’Ο λαός μάς τιμώρησε γιατί τού κρύψαμε την πραγματική εικόνα της χώρας’’ ή ‘’Ο λαός μάς γύρισε την πλάτη, γιατί δεν τού είπαμε την αλήθεια’’.

Αν έχουν μια αξία αυτές οι ομολογίες, είναι ότι αυτοί που τις εκστομίζουν, αποδέχονται ή ισχυρίζονται, πως γνώριζαν την αλήθεια. Αβίαστα όμως βγαίνει το συμπέρασμα, πως η απόκρυψή της ήταν καλά σχεδιασμένη και αποσκοπούσε σε μια παραπλάνηση συνειδητά εγκληματική. Ο στόχος επίσης σαφής και αυταπόδεικτος: Η εξουσία, αυτή η περιπλανώμενη πόρνη. Τούτων λοιπόν δοθέντων, μένει να ξεκαθαριστούν απ᾽ τους ηγέτες της δεξιάς, της κεντροδεξιάς, της κεντροαριστεράς αυτοαποκαλούμενης και συμπεριλαμβανομένης, ορισμένα πράγματα προ του …ταμείου, διότι κατόπιν αυτού, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.

Όλοι αυτοί οι σχηματισμοί, ομνύουν όρκους πίστεως τόσο στην ΕΕ, όσο και στο ευρώ. Έχει καλώς. Άποψή τους. Ισχυρίζονται πάλι πως θα χρειαστεί μια επαναδιαπραγμάτευση των όρων του μνημονίου και ορισμός ημερομηνίας απαλλαγής μας απ᾽ αυτό, καθώς και μέτρα που θα οδηγήσουν σε ανάπτυξη (άλλο μεγάλο θέμα και τούτο).

... Και βρίσκονται αντιμέτωποι, σε μια αδιάλλακτη στάση των ισχυρών της Ευρώπης, οι οποίοι εμμένουν όχι απλά στην υλοποίηση των μέχρι τώρα συμφωνηθέντων, αλλά και σε νέα δημοσιονομικά μέτρα, νέες μειώσεις μισθών, επιπλέον απολύσεις με ό,τι όλ᾽ αυτά συνεπάγονται. Τι θα κάνουν; Θα δεχτούν τις νέες προσταγές των δανειστών (διάβαζε τοκογλύφων) ή θα αρνηθούν.

Ήδη τα μέτρα του Ιουνίου-Ιουλίου, έχουν προαποφασιστεί. Αν δεχτούν, αφενός έχουν πει για πολλοστή φορά ψέμα, αφετέρου πρέπει με βάση τα όσα έχουν εξαγγείλει  να βάλουν επιτέλους μια γραμμή, πέραν της οποίας δεν μπορούν να κατέβουν.  Και ποια θα είν᾽ αυτή; Μισθοί των  400, των 300 των 200 ευρώ; Πού σταματάει ο κατήφορος της αγιοποίησης του δήθεν ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος; Απάντηση, όχι τηλεοπτικές ατάκες. Α-ΠΑ-ΝΤΗ-ΣΗ!!!

Και αν αρνηθούν στους συνομιλητές τους περαιτέρω υποχωρήσεις, ή αν τα όποια σχέδια εξυγίανσης ή ‘’ανάπτυξης’’ αποτύχουν και η κάνουλα των δανεικών με τους επαχθείς όρους κλείσει, τι θα κάνουν;

Ανοίγω εδώ μια παρένθεση: Το να ζητάει κάποιος πολίτης  (πολλώ δε μάλλον Αριστερός) απ᾽ τον κ. Τσίπρα να απαντήσει σ᾽ ένα αντίστοιχο ερώτημα, ασφαλώς και  νομιμοποιείται. Το να το θέτουν όμως αυτοί και μάλιστα εγκαλώντας τον στην τάξη είναι και υποκριτικό και καταχθόνιο. Ας απαντήσουν ΑΥΤΟΙ πρώτοι και κλείνει η παρένθεση.

Και ας έρθουμε στο καθαγιασμένο ευρώ. Προφανώς και υπάρχουν συνθήκες που δεν επιτρέπουν αποπομπή μας απ᾽ το κοινό νόμισμα. Βέβαια, έχουν δει τα μάτια μας πολλές συνθήκες να καταπατούνται σε διεθνή ζητήματα, αλλά υποθέτουμε πως αυτή, είναι ισχυρή. Υπάρχει όμως κάποιος που να απαγορεύει μια ή δυο ή τρεις χώρες να φύγουν μονομερώς; Προφανώς όχι. Κι αν αυτές οι χώρες είναι κάποιες χώρες του βορρά με πρωτοχορευτή τη Γερμανία, υπάρχει κάποιος που να μην πιστεύει ότι τότε το νόμισμα αυτό θα πάει περίπατο;

Και τότε; Αυτοί που σήμερα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την παραμονή μας στο ευρώ, τι θα κάνουν; Θα έχει τότε η Ελλάδα ζωή ή θα αφανιστεί μαζί με το πρώην νόμισμά της. Σχέδιο έχουν επ᾽ αυτού;

Και ας υποθέσουμε πως έχουν. Τι προβλέπει τάχα; Μισθούς των 400, 300, ή 200 ΔΡΑΧΜΩΝ; Κατάργηση όσων συλλογικών συμβάσεων έχουν απομείνει, πάλι απολύσεις, πάλι ανεργία, πάλι περικοπές δαπανών για υγεία, παιδεία, πολιτισμό;

Θα ήταν λοιπόν αυθαίρετο το συμπέρασμά μου, πως ο στόχος όλης αυτής της ιδεολογικής παρέας, ούτε η παραμονή στην Ευρώπη είναι, ούτε στο ευρώ, αλλά η διαιώνιση της κυριαρχίας του κεφαλαίου, με όποιο νόμισμα κι αν το μετρούν.

Θέλω να προλάβω τους βιαστικούς, που θα μου χρεώσουν σεναριολογία, θυμίζοντάς τους πως αν κάποιος στις αρχές του 2009, διανοούνταν να περιγράψει τη σημερινή κατάσταση, ή κομμουνιστή θα τον έλεγαν ή τρελό. Πάντως (και για να παραφράσω και το δάσκαλο Μάνο Χατζηδάκι) τρελός δεν είμαι. 

Διονύσης Τσακνής  

ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ: ΣΠΛΑΧΝΟ ΑΠ' ΤΑ ΣΠΛΑΧΝΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Ένα ακόμα θλιβερό φαινόμενο που εξαπλώνεται ανεξέλεγκτα στην Ελλάδα του 2012 και τείνει να (ξανα)αποτελέσει ένα μείζον κοινωνικό πρόβλημα είναι ο Ρατσισμός.

Τα τελευταία χρόνια παρατηρούνται καθημερινά όλο και περισσότερα κρούσματα άγριας βίας κατά μεταναστών από ακροδεξιές συμμορίες, κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα (κυρίως στην Αθήνα) όπου ο κοινωνικός εκτροχιασμός είναι πιο έντονος και ανυπόφορος. Αυτό όμως που παρατηρώ προσωπικά, και με ανησυχεί ακόμα περισσότερο, είναι ο συνειδησιακός συμβιβασμός μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας με τα απάνθρωπα και «άστοχα» αυτά φαινόμενα (το «άστοχα» το αναλύω παρακάτω), γεγονός που πηγάζει από τη συσσωρευμένη σύγχυση και ανασφάλεια που εν πολλοίς γεννάει η οικονομική κρίση. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή η σύγχυση και ανασφάλεια ήταν που αποτέλεσαν και τον βασικό λόγο της πρόσφατης εκλογικής ανόδου της νεοναζιστικής και φιλοχουντικής Χρυσής Αυγής, που προεκλογικά διατυμπάνισε με κάθε τρόπο την ανάγκη άμεσης λύσης του (όντως υπαρκτού) μεταναστευτικού προβλήματος, χωρίς όμως να πει κουβέντα για τον «μαγικό τρόπο» με τον οποίο θα το καταφέρει αυτό!

Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα απ’ την αρχή κι ας προσπαθήσουμε να αναλύσουμε σε βάθος τις αιτίες του αμφίσημου αυτού φαινομένου, του Ρατσισμού (Ρασιαλισμός όπως ήταν γνωστό μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, απ’ το αγγλικό Racialism).
Πρώτα απ’ όλα είναι προφανές ότι ο Ρατσισμός, όπως και κάθε άλλη ακραία κοινωνική έκφραση, γεννιέται κάτω από συνθήκες έντονης οικονομικής και κοινωνικής αστάθειας. Θυμηθείτε απλά ότι ήταν τα συντρίμμια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου που έφεραν στο προσκήνιο τον Φασισμό του Μουσολίνι στην Ιταλία (1922-1943) και η βαθύτερη οικονομική κρίση της Ιστορίας (μέχρι την επόμενη;), αυτή του 1929, που άνοιξε τον δρόμο στον Χίτλερ και στην ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία του Ναζισμού στην Γερμανία (1933-1945). Αν θέλουμε όμως να ψάξουμε ακόμα βαθύτερα την πραγματική μήτρα του Φασισμού (του οποίου θεμελιώδη πολιτική φιλοσοφία αποτελεί ο Ρατσισμός) δεν μπορούμε παρά να αναφερθούμε στην φύση του Καπιταλιστικού Συστήματος και τις οικονομικές και κοινωνικές αντιθέσεις που αυτό γεννάει. Είναι ιστορικά τεκμηριωμένο ότι ο Καπιταλισμός, ως όχημα ανεξέλεγκτων και αδίστακτων οικονομικών δραστηριοτήτων, είναι ως έννοια συνυφασμένος με το φαινόμενο «κρίση», καθώς έρχεται αναπόφευκτα η στιγμή που η υπερσυσσώρευση κεφαλαίων οδηγεί στην ανάγκη εξαγωγής τους προκειμένου να βρεθούν περιοχές, κλάδοι και τομείς με μεγαλύτερο κέρδος. Ουσιαστικά οδηγεί σε μια διαδικασία καταστροφής του λιγότερου κερδοφόρου κεφαλαίου και μέσω αυτής σε αναστροφή της πτωτικής τάσης του κέρδους. Έτσι στο βωμό της κερδοφορίας το Κεφάλαιο καταφεύγει στην έκφραση μιας ακόμα αναπόσπαστης πτυχής της φύσης του, τον Ιμπεριαλισμό. Καταφεύγει δηλαδή στην «εύκολη λύση» του Πολέμου προκειμένου εξασφαλίσει νέους οικονομικούς πόρους.

Κάπου εδώ γεννιέται και το φαινόμενο της Μετανάστευσης, της καταναγκαστικής μετακίνησης ανθρώπινων πληθυσμών δηλαδή, που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους λόγω των ανελέητων ιμπεριαλιστικών πολέμων ή λόγω της ακραίας φτώχειας που αυτοί σπέρνουν. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο ότι ο μεγαλύτερος όγκος των μεταναστών που εγκαθίσταται στον δυτικό κόσμο έρχεται από τριτοκοσμικές χώρες, αυτές δηλαδή που πρωτίστως «ξεζουμίζει» ο Καπιταλισμός.
Έτσι λοιπόν σε περιόδους καπιταλιστικής κρίσης, όπως αυτή που βιώνουμε σήμερα, όπου η οικονομία και ο κοινωνικός ιστός της χώρας αποδομούνται, το Σύστημα βρίσκει το καλύτερο καταφύγιο στην ιδεολογική άνοδο του Φασισμού, επομένως και του Ρατσισμού, αποπροσανατολίζοντας την κοινή γνώμη από τα πραγματικά αίτια της κρίσης (που σχετίζονται άμεσα με τις ταξικές και εργασιακές αντιθέσεις που αυτό γεννάει) και στρέφοντας την κοινωνική οργή στα πλέον αδύναμα κοινωνικά στρώματα, τους μετανάστες. Βέβαια αυτό δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί σε καμιά περίπτωση δίχως την «αφιλοκερδή» συμβολή των ΜΜΕ, που με την ανελέητη προπαγάνδα και τον διαρκή αποπροσανατολισμό καταφέρνουν να καλλιεργήσουν τον φόβο και τον τρόμο στις ψυχές πολλών ανθρώπων κάνοντας τους πιο ανεκτικούς στις βίαιες και ξενοφοβικές συμπεριφορές.
Όμως επειδή είναι καλό πάντα πριν την κριτική να προηγείται η αυτοκριτική (στην προκειμένη περίπτωση κοινωνική αυτοκριτική), οφείλουμε να καταλογίσουμε μεγάλες ευθύνες και σε όσους συμπολίτες μας πέφτουν στην επικίνδυνη αυτή παγίδα του Καπιταλισμού, καθώς και στην παγίδα του ψευτολαϊκισμού που σέρνουν ιδεολογικά τα φασιστικά κινήματα. Θα ήταν πολύ πιο ουσιώδες αν όσοι δηλώνουν Φασιστές, Ναζιστές, Χρυσαυγίτες κτλ. λόγω της οργής τους για την θλιβερή πολιτική και γενικότερα συστημική πραγματικότητα να ένωναν τη φωνή τους μαζί με όλους εκείνους που μάχονται καθημερινά κατά της πραγματικής αιτίας όλων των κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων, την ίδια τη φύση δηλαδή του καπιταλιστικού συστήματος. Εξάλλου όπως έγραφε και ο Antonio Gramsci τη δεκαετία του 20, ο Φασισμός δεν είναι τίποτα άλλο παρά σπλάχνο απ’ τα σπλάχνα του Καπιταλισμού…

Όλα αυτά τα γράφω με φιλική διάθεση κυρίως για όσους παρασυρόμενοι απ’ τις συνθήκες και μην έχοντας επαρκή πολιτική συνείδηση και γνώση του τι εστί πραγματικά Φασισμός και τι κρύβει κάτω απ’ το προσωπείο του ευκαιριακού λαϊκισμού, τείνουν να στηρίξουν και να ψηφίσουν νεοναζιστικά κόμματα όπως η Χρυσή Αυγή, θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο «επαναστατούν» κατά του συστήματος και του πολιτικού κατεστημένου μη γνωρίζοντας ότι προκαλούν απλά την φανέρωση της πιο βίαιης και απάνθρωπης όψης του…

Γιώργος Μάρτος

ΑΝΕΜΟΛΟΓΙΟ (1992)

Σπουδαίοι στίχοι του Κώστα Τριπολίτη σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου

ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ

Πανευρωπαϊκό κίνημα: 1 εκατομμύριο υπογραφές για τη διαγραφή του απεχθούς ελληνικού χρέους

http://www.1millionsignatures.eu/?a=gr

http://www.1millionsignatures.eu/ (ΥΠΟΓΡΑΨΤΕ ΕΔΩ)

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ - ΣΥΡΙΖΑ

Πρώτα απ' όλα, να συμπληρώσω κάτι σε σχέση με το προηγούμενο κείμενο. Πέρα από τους εξωγενείς παράγοντες που ανέφερα, είναι σαφές ότι μεγάλο ρόλο στη διόγκωση και εξάπλωση της ελληνικής κρίσης έπαιξε και το πολιτικό κατεστημένο της Μεταπολίτευσης που ανέδειξε σε πρωταγωνιστές τα (μέχρι πρότινος) δύο κόμματα εξουσίας, δημιουργώντας ένα πολιτικό σκηνικό σαπίλας, διεφθαρμένο και άκρως πελατειακό. Στο τελευταίο, όπως και σε πολλά άλλα ζητήματα, μεγάλη ευθύνη φέρουν οι ίδιοι οι πολίτες, ο λαός, που άλλοτε με τη συνενοχή και άλλοτε με την αποσιώπησή τους συντήρησαν και ενίσχυσαν αυτήν την κατάσταση.

Πάμε τώρα λοιπόν στα εκλογικά. Από τις εκλογές της 6^ης Μαΐου προκύπτουν 3 βασικά συμπεράσματα.
1) Η κατάρρευση του δικομματισμού (αναμενόμενη βάσει της εγκληματικής μεταπολιτευτικής πολιτικής τους) και ειδικά του ΠΑΣΟΚ
2) Η κατακόρυφη άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ (εξίσου αναμενόμενο, το γιατί το αναλύω παρακάτω)
3) Η σημαντική άνοδος της Χρυσής Αυγής (καθόλου αναμενόμενο μιας και μιλάμε για ένα κόμμα νεοναζιστικό!)

Για την κατάρρευση του δικομματισμού δεν θα σχολιάσω κάτι, παρά μόνο ότι «καιρός ήταν» και για να είμαι ειλικρινής περίμενα ακόμα χαμηλότερα τα ποσοστά τους. Μάλλον εδώ ισχύει το «κακό (κομματο)σκυλί ψόφο δεν έχει».

Για την Χ.Α. επίσης δεν θα πω πολλά παρά μόνο ότι ο φασισμός έτσι και ξεφυτρώσει, δύσκολα ξεριζώνεται (όσοι γνωρίζουν στοιχειωδώς την ιστορική εξέλιξή του και τις ιδεολογικές του καταβολές καταλαβαίνουν τι εννοώ). Εύχομαι μόνο να πρόκειται για ψήφο εκτόνωσης ή αντίδρασης και όχι για συνειδητή πολιτική και κοινωνική θέση.

Πάμε τώρα στο δια ταύτα των εκλογών που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Παρακολουθώντας χρόνια την πολιτική και ιδεολογική εξέλιξη του κόμματος, δεν μου έκανε εντύπωση η εκλογική εκτόξευσή του. Φαίνεται αυτή τη στιγμή να αποτελεί τη μόνη ρεαλιστική και συγχρόνως ριζοσπαστική πρόταση της Αριστεράς, παρόλο που σε αρκετά σημεία παρουσιάζει ανεπάρκεια πολιτική και στρατηγική. Πρώτα απ’ όλα θεωρώ ότι αναδεικνύεται σε πρώτη αριστερή και αντιμνημονιακή δύναμη για 3 βασικούς λόγους:
1) Γιατί τα δύο (περίπου) χρόνια που η Ελλάδα καταρρέει λόγω μνημονίου αποτέλεσε την πλέον ισχυρή αντιπολιτευτική δύναμη τόσο εντός Βουλής όσο και στους κοινωνικούς αγώνες. Πολύ σημαντικό ήταν και το γεγονός ότι αποτέλεσε το μόνο μεγάλο κόμμα που χαιρέτισε το μεγαλειώδες κίνημα των Αγανακτισμένων (μεγαλειώδες γιατί για πρώτη φορά μετά την Μεταπολίτευση ο ελληνικός λαός σύσσωμος έστειλε ειρηνικό μήνυμα αντίστασης στις πολιτικές λιτότητας και μάλιστα χωρίς κομματικό «καπέλωμα»), τη στιγμή που άλλες αριστερές δυνάμεις το υπονόμευαν αδικαιολόγητα (βλ. ΚΚΕ)
2) Γιατί χειρίστηκε ιδανικά την προεκλογική περίοδο τόσο πολιτικά όσο και επικοινωνιακά. Συγκεκριμένα η πρότασή του για συνεργασία της Αριστεράς με προοπτική διακυβέρνησης και άμεση καταγγελία της Δανειακής Σύμβασης και των Μνημονίων ήταν, κατά τη γνώμη μου, κίνηση ματ (και όχι ΜΑΤ). Ο κόσμος αντιλήφθηκε ότι επιτέλους έφτασε η ώρα η Αριστερά ενωμένη να αναλάβει δράση κι από φωνή διαμαρτυρίας να μετατραπεί σε δύναμη εξουσίας.
3) Τέλος αντιμετωπίστηκε θετικά το γεγονός ότι διαμόρφωσε μια πρόταση ρεαλιστική (στα όρια της αριστερής επαναστατικότητας) που συνέθετε αρμονικά τα καυτά πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα. Σε αυτό σημείο να σταθούμε και στο ζήτημα της λαθρομετανάστευσης που επιτέλους μετά από χρόνια η Αριστερά αφήνει τις ανεύθυνες, ψηφοθηρικές αερολογίες και παραδέχεται το πρόβλημα, προτείνοντας μάλιστα την (συγκριτικά) πιο εφικτή και συγχρόνως ανθρωπιστικά ορθή λύση. Εκτός αν ο τρόπος που προτείνει η Δεξιά (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) και η Χ.Α. ως λύση του προβλήματος είναι καταλληλότερη. Να μετατρέψουμε δηλαδή τους μετανάστες σε «Εβραίους του 21^ου αιώνα».

Αυτά ως προς τους λόγους της εκλογικής επιτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ.  Πάμε τώρα και στα αρνητικά, γιατί καλό είναι η κριτική να γίνεται αντικειμενικά και σε όλο το εύρος των ζητημάτων.
Πρώτα απ’ όλα πρέπει να μας προβληματίσει πολύ η ιδεολογική σύγχυση των στελεχών του κόμματος στις δημόσιες τοποθετήσεις τους  μετεκλογικά. Μία ο Γλέζος και ο Δρίτσας μιλάνε για κατάργηση του Μνημονίου, μία ο Δραγασάκης για επαναδιαπραγμάτευσή του, μία ο Τσίπρας για επαναπροσδιορισμό του γενικότερου ευρωπαϊκού πλαισίου (βλ. επιστολή σε Μπαρόζο). Αν θεωρήσουμε ότι ισχύει η προεκλογική θέση περί μονομερούς κατάργησης του Μνημονίου και της Δανειακής Σύμβασης (και ότι η σύγχυση προκαλείται εν μέρει και από τις επικοινωνιακές τρικλοποδιές των Μ.Μ.Εξ.) πρέπει αυτή η θέση να συσπειρώσει ιδεολογικά όλο το κόμμα, μιας και μιλάμε για 12 συνιστώσες διαφορετικών ιδεολογικών καταβολών. Και εδώ γεννιέται και το βασικό ερώτημα, στο οποίο ένα κόμμα που διεκδικεί τη διακυβέρνηση της χώρας σε μια τόσο κρίσιμη ιστορική καμπή οφείλει να απαντήσει ξεκάθαρα και μάλιστα δημοσίως. Αν η κατάργηση της Σύμβασης εντός ΕΕ και ευρωζώνης (όπως επιθυμεί ο ΣΥΝ) δεν τελεσφορήσει τι γίνεται; Σίγουρα δεν συμφέρει κανέναν να πετάξουν την Ελλάδα εκτός Ευρωζώνης μιας και όπως έχουν δηλώσει τα «αφεντικά» μας (βλ. δηλώσεις Σόιμπλε-Μέρκελ) μια ενδεχόμενη άτακτη χρεοκοπία θα τους κόστιζε γύρω στο 1 τρις, ποσό τριπλάσιο από ολόκληρο το ελληνικό χρέος! Αλλά ας υποθέσουμε ότι το λαϊκό αίτημα που θα εκπροσωπήσει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εισακούεται στην Ευρώπη, δεν πρέπει να υπάρχει ένα ξεκάθαρο και ολοκληρωμένο Plan B; Το οποίο θα αφορά το σενάριο της πτώχευσης και της επιστροφής στη δραχμή; Παρόλο που κατανοώ εν μέρει τους επικοινωνιακούς λόγους για τους οποίους ο ΣΥΝ δεν πέφτει στην παγίδα και δεν αναφέρεται σ’ αυτό το ενδεχόμενο και παρόλο που αν αποκωδικοποιήσει κανείς τα λόγια τους υπονοείται αυτό το «καταναγκαστικό» σενάριο, δεν το δικαιολογώ πολιτικά και ηθικά (όσο ήθος μπορεί να υπάρξει στην πολιτική) ειδικά σε ένα κόμμα που όπου σταθεί κι όπου βρεθεί δηλώνει ταγμένο στο πλευρό της κοινωνίας και με ειλικρινή διάθεση και στάση απέναντί της.

ΥΓ Όπως και να ’χει τα πάντα θα ξεκαθαρίσουν στις επόμενες εκλογές. Θα επανέλθω με σχετικό κείμενο.

VENCEREMOS (NΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ, 1986)

http://www.youtube.com/watch?v=XzZj_I2b4Sk

ΠΕΡΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Θα ξεκινήσω με μία σύντομη ανάλυση των πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων των τελευταίων χρόνων. Έχουν ειπωθεί / γραφτεί τόσα πολλά αλλά συγχρόνως και τόσα λίγα σχετικά με τα αίτια, τα δομικά χαρακτηριστικά και τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης αλλά κυρίως για τους πιθανούς πολιτικούς-κοινωνικούς τρόπους αντιμετώπισής της.

Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα απ’ την αρχή. Πολλοί θεωρούν πως η μήτρα  της οικονομικής κρίσης ήταν η κατάρρευση της Lehman Brothers το 2008, αναφέροντας τις αλυσιδωτές συνέπειες που προκάλεσε το γεγονός αυτό στην παγκόσμια οικονομία. Εάν θέλουμε όμως να αναζητήσουμε λίγο βαθύτερα τις ρίζες της συστημικής αυτής κρίσης θα πρέπει να πάμε πολλά χρόνια πίσω, στις αρχές της δεκαετίας '90. Ήταν τότε που ο Καπιταλισμός (ως σύστημα οικονομικό και αξιακό) μετά από πολλά χρόνια σκληρών γεωπολιτικών και διπλωματικών μαχών κέρδιζε τον Ψυχρό Πόλεμο και κατάφερνε να κυριαρχήσει, αφανίζοντας μια για πάντα τον μεγάλο οικονομικό και ιδεολογικό του εχθρό, τον υπαρκτό Σοσιαλισμό. Ήταν τότε που μπήκαν, στο δυτικό ημισφαίριο, οι βάσεις για τον Νέο Κόσμο. Έναν κόσμο που στήριξε την ιδεολογική ηγεμονία του στην κορύφωση της πολιτικής της υπερχρέωσης των κρατών, γεγονός που ευνοούσε κερδοσκοπικές δραστηριότητες και τον οικονομικό τους έλεγχο.

Η δεκαετία του '90 και του '00 κύλισε σε παγκόσμιο επίπεδο με την επέλαση των νεοφιλελεύθερων θέσεων σε όλα τα επίπεδα, την ώρα που στην Ελλάδα το ΠΑΣΟΚ (κυρίως) πρόδιδε κάθε ελπίδα εθνικής και πολιτικής αναγέννησης. Καθοριστικό σημείο της νέας πολιτικής πραγματικότητας και του νέου οικονομικού ιμπεριαλισμού, που έμελλε μετά από 8 χρόνια να τινάξει την παγκόσμια οικονομία στον αέρα, αποτέλεσε η περίφημη «απελευθέρωση της αγοράς» το διάστημα 2000-2001 υπό την προεδρία  Μπους και η εμφάνιση νέων εμπορικών-τοκογλυφικών συσχετισμών (βλέπε ΠΟΕ, NAFTA κ.ά.). Κομβικής σημασίας ήταν η εισαγωγή του νόμου CFMA  (Commodity Futures Modernization Act)  το 2000, που άνοιξε το δρόμο για την επέλαση της πολιτικής του «εκσυχρονισμού» (ή αλλιώς νομιμοποίησης της εγκληματικής απληστίας του τραπεζικού λόμπυ) μέσω ενός νέου τρόπου ασφαλιστικής ανταλλαγής, των συμβολαίων Credit Default Swaps (CDS). Τώρα το πώς κατάφεραν οι τραπεζικές/πολυεθνικές συμμορίες της Αμερικής να περάσουν αυτά τα υψίστης σημασίας, για την έκβαση των πραγμάτων, μέτρα κόντρα σε Συντάγματα, Κογκρέσα, Νόμους και Δημοκρατικούς Θεσμούς είναι άλλο λυπηρό θέμα που όμως αξίζει να ψάξει κανείς...

Συγχρόνως ο δυτικός καπιταλισμός έβρισκε το έδαφος για να εκφράσει τον «ανθρώπινο» χαρακτήρα του εξαπολύοντας ανελέητους πολέμους στην Μέση Ανατολή (βλέπε Αφγανιστάν, Ιράκ) με στόχο την κατάσχεση των πετρελαιοπηγών και γενικότερα τον οικονομικό και στρατηγικό έλεγχο της περιοχής. Όλα αυτά τη στιγμή που στα μέρη μας ο τότε πρωθυπουργός της χώρας Σημίτης και ο τότε Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας Παπαδήμος (και μέχρι πρότινος διορισμένος πρωθυπουργός) «μαγείρευαν» υπογείως με την Goldman Sachs τα στοιχεία που απαιτούνταν για την ομαλή ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ το 2001.

Κάπως έτσι λοιπόν, και μέσα από τόσο συγκαλυμμένες και σκοτεινές διαδικασίες, φτάσαμε σε αυτό που σήμερα ονομάζουμε «οικονομική φούσκα» η οποία επί σχεδόν δυο δεκαετίες γιγαντωνόταν και που έφτασε το 2008 με την κατάρρευση της Lehman Brothers να σκάσει και να κλονίσει όλο το παγκόσμιο σκηνικό. Να θυμίσω ότι είναι η ίδια φούσκα που για τόσες δεκαετίες έτρεφε με δανεικές αυταπάτες υλικής ευμάρειας το σύνολο των κοινωνιών του δυτικού κόσμου! 


Κάπου εδώ ξεκινάει και το ζήτημα της ελληνικής κρίσης, που όμως χωρίς την παράθεση των παραπάνω στοιχείων, δεν μπορεί να κατανοηθεί. Στην Ελλάδα, όλα ξεκίνησαν όταν η διεθνής κερδοσκοπία έβρισκε στο πρόσωπο του Γ.Α.Παπανδρέου (για τους Έλληνες γνωστός και ως...Jeffrey) τον ιδανικό «προφέσορα» ο οποίος θα αναλάμβανε την άμεση εφαρμοργή του πιο επικίνδυνου πειράματος που εφαρμόστηκε ποτέ σε χώρα του λεγόμενου «προηγμένου κόσμου». Ενός πειράματος που θα περιλάμβανε την άνευ όρων παράδοση της εθνικής κυριαρχίας στους δανειστές και το άμεσο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας σε εξευτελιστικές τιμές σε τοκογλύφους-βαμπίρ που δε θα δίσταζαν να ρουφήξουν το αίμα  ενός ολόκληρου λαού οδηγώντας τον στην φτώχεια, την εξαθλίωση και τον κοινωνικό εξευτελισμό. Έτσι έχοντας συμφωνήσει με το ΔΝΤ για την ένταξη της χώρας στον μηχανισμό στήριξης κηρύσσει προεκλογικά «Λεφτά υπάρχουν», «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», «Αντιεξουσιαστές στην εξουσία» και παίρνει την διακυβέρνηση του τόπου το 2009. Στις 6 Μαΐου 2010 μας το ανακοινώνει και επισήμως από το Καστελόριζο. Jacta alea est… Επί 2 χρόνια η χώρα καταρρέει, η εργαζόμενη τάξη χτυπιέται ανελέητα στο βωμό της αποπληρωμής ενός δημόσιου χρέους που στο μεγαλύτερο μέρος του αποδείχτηκε παράνομο και απεχθές (θα επανέλθω σε αυτό το θέμα αναλυτικότερα). Κοινωνικά φαινόμενα όπως η φτώχεια και η ανεργία φουντώνουν, ο φόβος και η ανασφάλεια γιγαντώνονται και κάθε μαζική κοινωνική αντίδραση καταστέλλεται είτε αμέσως δια της βίας από το κράτος και τα σώματα ασφαλείας του είτε εμμέσως απ’ την στυγνή προπαγάνδα των ΜΜΕ. Η κυβέρνηση, ξεπερνώντας τα όρια της συνταγματικότητας και της λαϊκής-δημοκρατικής νομιμοποίησης, δε διστάζει μέσω της κατοχικής Δανειακής Σύμβασης (και των Μνημονίων που την συνοδεύουν) να εκχωρήσει ακόμα και κυριαρχικά δικαιώματα του ελληνικού λαού φέρνοντας στους παλαιότερους μνήμες…Τσολάκογλου!

Μέσα από αυτά τα γεγονότα φτάσαμε σήμερα να παίζουμε τη ζωή και το μέλλον μας κορώνα γράμματα μέσα σε ένα πολιτικό πλαίσιο που δυστυχώς μυρίζει…Ιουλιανά. Ελπίζω να μην επιβεβαιωθώ αλλά η μυρωδιά είναι έντονη. Εξάλλου «η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά ως τραγωδία και τη δεύτερη ως φάρσα» που έλεγε και ο Marx. Το τι μέλλει γενέσθαι θα το μάθουμε σύντομα. Το σίγουρο είναι ότι χρειάζεται επαγρύπνηση, βαθιά συνειδητοποίηση (πολιτική και ταξική) και πίστη ότι τα πράγματα μπορούν να ανατραπούν…

Γιώργος Μάρτος

ΕΓΚΑΙΝΙΑ

Εγκαίνια λοιπόν! Από σήμερα μπαίνω κι εγώ στην παρέα των bloggers (τι σόι παρέα είναι βέβαια θα φανεί) μιας και θεωρώ ότι έχει σημασία, ειδικά σε τόσο ρευστές και εξαιρετικά κρίσιμες εποχές όπως αυτή που βιώνουμε, να ανοίξει ένας διάλογος γύρω από θέματα που μας αφορούν όλους άμεσα. Σίγουρα αυτός ο διάλογος δεν θα έχει την εμβέλεια  ενός… MEGA (πάλι καλά δε λες) ή ενός... ΔΟΛ (δίκιο είναι το δίκιο του Λαμπράκη, που λέει κι ο Τζιμάκος), αλλά για μένα προέχει η έννοια της επικοινωνίας και κυρίως η φύση και οι προθέσεις της. Εξάλλου με τόση υποκρισία, προπαγάνδα, πολιτισμική και αισθητική βαρβαρότητα, πνευματική και συναισθηματική βία (και πόσα ακόμη…) που μας ποτίζουν καθημερινά οι μαριονέτες των «Μεγάλων Αφεντικών» (ξένων και ντόπιων), νιώθω αυτήν την έκφραση και ως έναν τρόπο διαφυγής από όλο αυτό το βρώμικο σινάφι που μας περιβάλλει.

Καλή αρχή λοιπόν! 

Γιώργος Μάρτος