ΚΟΥΦΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ - ΩΧΡΑ ΣΠΕΙΡΟΧΑΙΤΗ

Ποίηση του Thomas Eliot, μελοποιημένη από ένα πολύ αξιόλογο ελληνικό συγκρότημα.
Οι "Κούφιοι Άνθρωποι" (1925) από τους "Ωχρά Σπειροχαίτη"

                              

SABOTIAMO L' EUROPA DELLE BANCHE

La stagione politica conclusasi a luglio non è certo stata di ordinaria amministrazione. A fine 2011 l’Italia viene commissariata dal capitalismo europeo a guida tedesca e i lavoratori e il ceto medio sottoposti a una spremitura senza eguali, in nome dell’Euro e del rigore di bilancio, unico argine - così ci hanno spiegato - alla crescita vertiginosa dello spread. Ma tecnici ed esperti hanno dimostrato di essere soltanto dei venditori di fumo. Quando Monti afferma che se al go-verno ci fosse Berlusconi lo spread sarebbe a 1200 tradisce un comprensibile nervosismo: a quasi un anno di distanza dal suo arrivo il differenziale tra i Bund tedeschi e i nostri titoli è risalito ai livelli di ‘quando c’era lui’. 

D’altra parte tutti i governi dal ‘92 in poi hanno fallito proprio là dove si erano impegnati a ottenere dei risultati, cioè sul terreno del ‘risanamento’ dei conti. Qualche mese fa l’ultraliberista Oscar Giannino dimostrava che dei 1900 miliardi di debito pubblico soltanto 800 miliardi sono un lascito della Prima Repubblica. Mentre i governi avvicendatisi fino al ’92 creavano in media circa 47,5 milioni di euro di debito pubblico al giorno, quelli successivi hanno posizionato l’asticella a 285 milioni al giorno (governi di transizione Amato e Ciampi), 330 (Berlusconi 1), 96 (Prodi 1), 76 (D’Alema), 124 (Amato 2 e Berlusconi 2 e 3), 97,5 (Prodi 2), 218 (Berlusconi 4). In altre parole coloro che dovevano lottare contro lo statalismo e la spesa pubblica in nome del rigore hanno moltiplicato il ritmo di accumulazione del debito da 1,5 a 7 volte e più che raddoppiato il debito complessivo. Alcuni ribattono - con una qualche ragione - che ciò che conta non è il debito pubblico in sé, ma il rapporto debito/PIL e tuttavia anche tale parametro, rimasto stabilmente sotto il 100% fino al Trattato di Maastricht (1992), da allora è oscillato tra il 100% e il 120%. Vuol dire, in termini macroeconomici, che l’intreccio tra deindustrializzazione e finanziarizzazione dell’economia, le privatizzazioni e l’impatto dell’euro sono la vera causa del nostro megaindebitamento. Volendo schematizzare: finché la spesa pubblica (incluse le sacche di spreco e di clientelismo) era funzionale allo sviluppo produttivo il sistema è rimasto in equilibrio. Quando quel rapporto si è spezzato il bubbone è esploso. Che i ‘tecnici’ non riescano a trovare la cura dimostra che sono loro la malattia. In barba alle previsioni rosee di Monti e di Moody’s (‘nel 2013 la fine della crisi’) l’austerity precipiterà l’Italia in una re-cessione senza fine, con conseguenze sociali devastanti. Loro non vogliono ridurre il debito, vogliono farlo pagare a noi. 

Finora però la spremitura sociale da parte di Monti non ha prodotto una reazione significativa. Alcune lotte ci sono state, talvolta anche intense (Fincantieri, il movimento NoTav, i taxisti e i ‘forconi’, per citarne alcuni), ma, mentre l’aggressione dall’alto è generalizzata e senza soste, la reazione dal basso è episodica, discontinua e priva di un riferimento politico organizzato, come del resto succede in Europa, dove, negli ultimi anni, momenti di fermento sociale - in Grecia, Irlanda, Spagna, Portogallo e nella stessa Italia - si sono avvicendati senza trovare mai una qualche forma di coordinamento. Questo è il quadro in cui ci ritroveremo al ritorno dalle ferie (per chi riesce ancora a farle). E questo è il problema con cui ci misureremo quando arriveremo alla scadenza del Governo Monti e alle elezioni politiche. E tuttavia il problema non si risolve sul terreno elettorale. Chi pensa - come nel dibattito apertosi sulle colonne de Il Manifesto - che la soluzione sia costruire un fronte elettorale di sinistra scimmiottando SYRIZA o il Front de Gauche non vede che l’esplosione elettorale della sinistra greca e francese non ha avuto un impatto significativo sulla situazione sociale in quei paesi ed è mosso perlopiù da ragioni di convenienza. 

I gruppi dirigenti della sinistra infatti vedono nel crollo dei consensi di Monti un’occasione per far dimenticare i propri fallimenti e un trampolino di lancio verso una nuova ammucchiata elettorale che permetta loro di rimettere piede in Parlamento. Ma non è di questo che abbiamo bisogno, anzi. Se tutto diventa semplicemente il pretesto per costruire operazioni elettorali, ogni decisione è subordinata a esigenze di ‘posiziona-mento’ tattico. Sul caso ILVA le posizione dei partiti e dei gruppi della sinistra possono essere spiegate a partire dal perimetro delle futuribili alleanze elettorali. Chi guarda a Di Pietro e alla FIOM sta col sindacato, ma senza criticare troppo la magistratura. Chi considera il gruppo dirigente della FIOM troppo ‘vendoliano’ tifa per la magistratura. Chi sta fuori da ogni possibile alleanza elettorale spara a pallettoni su tutti i soggetti in campo. Lavoratori dell’ILVA e vittime dell’inquinamento in quest’ottica sono un semplice serbatoio di voti. Noi non abbiamo problemi a dire che stiamo con gli operai che difendono il proprio lavoro dai blitz della Procura e che siamo per bonificare e mettere in sicurezza, non per chiudere l’acciaieria. 

D’altra parte il nostro obiettivo immediato nella prossima stagione politica non è prepararsi alle elezioni, ma intervenire nel conflitto di classe, dove esso si manifesta, per bloccare o rallentare l’attuazione dei diktat europei. Ogni giorno che i cantieri dell’alta velocità rimangono fermi è una piccola battaglia vinta; ogni iniziativa contro la privatizzazione di Finmeccanica è un granello di sabbia nell’ingranaggio delle privatizzazioni volute dall’UE a trazione tedesca. Al con-tempo vogliamo proporre a chi resiste di darsi una rappresentanza politica unita-ria e indipendente e di battersi per un modello sociale alternativo al capitalismo. A Genova il sindaco ‘arancione’ Marco Doria, candidato vittorioso del centrosinistra in primavera, dopo aver battuto il PD alle primarie, ha deciso, con un blitz estivo e senza alcun confronto col sindacato, di privatizzare il trasporto pubblico. Le motivazioni non sono originali: non ci sono soldi, il costo del lavoro è troppo alto e bisogna evitare il falli-mento. In autunno la discussione entrerà nel vivo: aumento dell’orario di lavoro, riduzione del salario, cassa integrazione. A Genova noi vogliamo e possiamo ostacolare quell’operazione. Riuscire a farlo vorrebbe dire rallentare l’attuazione dei diktat europei sulle privatizzazioni in una grande città italiana e dimostrare a 2400 lavoratori dell’azienda in questione, a centinaia di migliaia di lavoratori/utenti e al paese che i sindaci arancioni e l’attuale sinistra non rappresentano un’alternativa reale al partito trasversale che sostiene Monti e si genuflette davanti all’Euro e allo spread. E anche che, mentre qualcuno pensa che i referendum possano sostituire la lotta, in realtà è soltanto la lotta che può rendere esigibile la vittoria referendaria sui ‘beni comuni’. A Genova siamo l’unica forza a sinistra che può e vuole farlo e in Italia siamo gli unici che stanno cercando di costruire un coordinamento tra autoferrotranvieri di Genova, Torino, Milano (l’assenza del sindacato da questo punto di vista è scandalosa). Lo facciamo perché pensiamo che soltanto a partire da questo tipo di intervento, piccoli atti concreti, che incidono però sulla vita e sulle coscienze di decine di migliaia di lavoratori e di giovani (e non nei convegni o nei dibattiti tra ex ministri, ex ospiti di Bruno Vespa e segretari di ex partiti) che è possibile costruire una nuova prospettiva politica e progettare un’altra società.


pubblicato il 2012-09-10 sul sito www.controcorrentesinistraprc.org

ΠΑΜΕ ΟΜΟΡΦΗ ΜΟΥ - ΠΑΝΟΣ ΚΑΤΣΙΜΙΧΑΣ

Ένα πρώτο δείγμα από τον αναμενόμενο δίσκο "Πάνω κάτω η Πατησίων"...

ΠΑΝΩ ΚΑΤΩ Η ΠΑΤΗΣΙΩΝ, ΠΡΟΣΕΧΩΣ...

Ένα νέο βιβλίο με φωτογραφικό υλικό και κείμενα για την Κατερίνα ετοιμάζεται, που θα συνοδεύεται από cd με 18 μελοποιημένα ποιήματά της.

Ο τίτλος αυτού: Κατερίνα Γώγου, Πάνω κάτω η Πατησίων (παρμένος από στίχο του ποιήματος Η ζωή μας είναι σουγιαδιές) με υπότιτλο: Οι όψεις της μοναξιάς στην Κατερίνα Γώγου. Πρόκειται για μία δουλειά που ήταν να κυκλοφορήσει το 2011.

Σύμφωνα με το Μusicpaper.gr διαβάζετε αναλυτικά με τους συμμετέχοντες (σε αλφαβητική σειρά) τα περιεχόμενα του cd που αναμένεται να κυκλοφορήσει μαζί με το βιβλίο από τις εκδόσεις Οδός Πανός στις αρχές Νοεμβρίου. Την παραγωγή του έχουν αναλάβει ο Γιώργος Κορδέλλας και ο Άγγελος Σφακιανάκης.

ΒΑΣΩ ΑΛΛΑΓΙΑΝΝΗ (ποίημα: Με το κεφάλι θρύψαλα/”Ιδιώνυμο”)

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΗΤΑ (ποίημα: Τώρα όλο και πιο συχνά/”Το ξύλινο παλτό”)
ΤΑΚΗΣ ΓΡΑΜΜΕΝΟΣ (ποίημα: Πώς με κοιτάζει έτσι…./”Απόντες”)
GAIA /ΓΕΩΡΓΙΑ ΒΕΛΗΒΑΣΑΚΗ – ΚΩΣΤΑΣ ΑΘΥΡΙΔΗΣ (ποίημα: Άσπρη είναι…/”Το ξύλινο παλτό”)
ΑΡΗΣ ΖΑΡΑΚΑΣ (ποίημα: Καμμιά φορά…/”Τρία κλικ αριστερά”)
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΘΕΟΧΑΡΙΔΗΣ (ποίημα: Ο συγκεκριμένος άνθρωπος/”Τρία κλικ αριστερά”)
ΝΙΚΟΣ ΚΑΛΛΙΤΣΗΣ (ποίημα: Α, ρε σύντροφε/”Τρια κλικ αριστερά-ερμηνεία: ΜΑΡΘΑ ΦΡΙΤΖΗΛΑ)
ΠΑΝΟΣ ΚΑΤΣΙΜΙΧΑΣ (ποίημα: Πάμε όμορφή μου εκεί που χαράζει…/”Με λένε Οδύσσεια”)
ΗΛΙΑΣ ΛΙΟΥΓΚΟΣ (ποίημα: Δέντρο ήμουνα/”Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών”)
LOLEK (ποίημα: Άσπρη είναι…/”Το ξύλινο παλτό”)
ΕΥΑ ΛΟΥΚΑΤΟΥ (ποίημα: Θέλω να κουβεντιάσω…/”Τρία κλικ αριστερά”)
MAGIC DE SPELL (ποίημα: Εμένα οι φίλοι μου είναι…/”Τρία κλικ αριστερά”-συμμετέχει ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΛΑΜΑΣ)
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΑΡΚΑΝΤΩΝΗΣ (ποίημα: Ρίζα με λένε τώρα/”Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών”)
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΤΟΣ (ποίημα: Θα’ρθεί καιρός…/”Ιδιώνυμο”)
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΡΕΛΟΠΟΥΛΟΣ (ποίημα: Εδώ ή αλλού/”με λένε Οδύσσεια”-παίζουν οι ΜΑΤ ΣΕ 2 ΥΦΕΣΕΙΣ, ερμηνεία: ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑ ΜΠΑΚΑ)
ΤΑΣΟΣ ΡΩΣΣΟΠΟΥΛΟΣ (ποίημα: Αν καμμιά φορά…/”Ιδιώνυμο”-ερμηνεία: ΣΑΒΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΤΟΥ)
ΜΑΚΗΣ ΣΕΒΙΛΟΓΛΟΥ (ποίημα: Ετών 9/”Τρία κλικ αριστερά”-απαγγέλλει η ΟΛΙΑ ΛΑΖΑΡΙΔΟΥ)
ΜΑΡΙΟΣ ΣΤΡΟΦΑΛΗΣ (ποίημα: Η ζωή μας είναι σουγιαδιές/”Τρία κλικ αριστερά”-ερμηνεία: ΡΙΤΑ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ)
ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΡΙΤΑΤΟΣ (ποίημα: Οι εποχές θα με σκεπάσουν/”Με λένε Οδύσσεια”-συμμετέχει η ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΚΑΡΑΚΩΣΤΑ)

Για την Κατερίνα Γώγου γράφουν οι: ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΓΛΑΣ, ΛΙΝΑ ΚΑΡΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ, ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΦΕΤΖΟΠΟΥΛΟΣ, ΟΛΙΑ ΛΑΖΑΡΙΔΟΥ, ΘΩΜΑΗ ΟΥΖΟΥΝΗ, ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ (ΚΑΪΝ) ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
εικαστική επιμέλεια: ΠΕΤΡΟΣ ΠΑΡΑΣΧΗΣ
εκδότης: ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ – Εκδόσεις ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ

Γιώργος Μάρτος & Νίκος Παπαδόπουλος στο Sound Flakes Studio-"Σημασία έχει να παραμένεις Άνθρωπος..." (Ιδιώνυμο)

Μάριος Στρόφαλης & Κώστας Χαριτάτος στο Akron Studio.

Μάρθα Φριτζήλα & Παναγιώτης Μάργαρης στο Sound Flakes Studio-"Α ρε σύντροφε..." (Τρία κλικ αριστερά)

Πηγή: www.therevolution.gr

ΕΥΡΩ: Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΕΠΕΚΤΑΤΙΣΜΟΥ

Είναι πραγματικά κωμικοτραγικός ο τόσος λυσσαλέος «αγώνας» απ’ τη ντόπια αλλά και ευρωπαϊκή οικονομική ελίτ για την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ και την τυφλή υποταγή της στα γούστα των «καθαγιασμένων» αγορών… Ποιος όμως έχει δώσει το δικαίωμα στους (έσωθεν και έξωθεν) υπαίτιους αυτής της δραματικής κατάστασης που βιώνουμε σήμερα, να παρουσιάζονται ως εγγυητές της «εθνικής σωτηρίας» θέτοντας ως προτεραιότητα και απαραίτητη προϋπόθεση την παραμονή της χώρας στο ευρώ, ακόμα κι αν αυτή συνεπάγεται απεχθείς συμβάσεις, μνημόνια, ανεργία, φτώχεια, κοινωνικό εξευτελισμό και εκχώρηση κυριαρχικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων;

Για να προλάβω τους κακεντρεχείς, απαντήσεις του στυλ «οποιοσδήποτε άλλος δρόμος οδηγεί σε καταστροφή», «σε συνθήκες δεκαετίας ‘50» κτλ είναι τουλάχιστον επιφανειακές, αν όχι ανήθικες και ιδιοτελείς.

Έτσι λοιπόν ένα ιδιαίτερης σημασίας ζήτημα που αφορά άμεσα την οικονομική κρίση στην Ευρώπη και την τραγική θέση στην οποία βρισκόμαστε ως χώρα και ως κοινωνία είναι το ζήτημα της Ευρωζώνης, της ευρωπαϊκής οικονομικής αρχιτεκτονικής δηλαδή.

Είναι η Ευρωζώνη ένα οικονομικό οικοδόμημα βασισμένο στις αξίες της Ισονομίας, του Σεβασμού και της Αλληλεγγύης, όπως διαμηνύει κι η περίφημη συνθήκη του Μάαστριχτ που συνέβαλλε καθοριστικά στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και άνοιξε το δρόμο για την δημιουργία της Οικονομικής & Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ) ή μήπως πρόκειται για ένα μηχανισμό απροκάλυπτης οικονομικής εκμετάλλευσης απ’ την πλευρά της «ισχυρής» Γερμανίας (κυρίως) προς τις «αδύναμες» χώρες του ευρωπαϊκού Νότου και δη της Ελλάδας; Είναι άραγε τυχαίο ότι ενώ χώρες όπως η Ελλάδα, η Ιταλία, η Ισπανία κι η Πορτογαλία αργοπεθαίνουν απ’ τις καταστροφικές συνέπειες των μέτρων λιτότητας, η Γερμανία κι ο ευρωπαϊκός Βορράς έχουν επωφεληθεί σημαντικά από την κρίση χρέους τα τελευταία χρόνια;

Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2001 η Ελλάδα εισήλθε στην ΟΝΕ με πλαστά στοιχεία, δουλειά την οποία ανέλαβαν εξ ολοκλήρου οι Σημίτης (τότε Πρωθυπουργός) και Παπαδήμος (τότε Διοικητής της ΤτΕ) σε στενή συνεργασία με το…ΛΕΔ (Λόμπι Έννομων Δολοφόνων) ή αλλιώς τραπεζικό ίδρυμα Goldman Sachs. Επ’ αυτού θα ήταν χαζό να πιστέψουμε ότι υπόλοιποι ευρωπαίοι εταίροι δεν γνώριζαν το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν πληρούσε τα λεγόμενα «κριτήρια σύγκλισης». Φυσικά και το γνώριζαν. Το θέμα όμως είναι να κατανοήσουμε για ποιο λόγο το παρέβλεψαν εκουσίως, ποια συμφέροντα εξυπηρετήθηκαν από αυτό το σκάνδαλο και πώς όλα αυτά συνδέονται άμεσα με το σήμερα, μιας και άνοιξαν το δρόμο (με αφορμή και την αμερικανική κρίση του 2008) για την τραγωδία που βιώνουμε σήμερα κάτω απ’ τον ζυγό της τρόικας, των μνημονίων και της συνεχούς ύφεσης.

Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή. Το 2000 η Γερμανία βρέθηκε αντιμέτωπη με το σπάσιμο της φούσκας της τεχνολογίας και των τηλεπικοινωνιών που προκάλεσε μια μίνι εσωτερική κρίση, η οποία αντέστρεψε τη ροή των επενδυτικών κεφαλαίων και οδήγησε την χώρα σε ύφεση. Φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μία δεκαετία πριν έπεφτε το τείχος του Βερολίνου, γεγονός που επιδείνωνε ακόμα περισσότερο τις όποιες προσπάθειες οικονομικής «εξισορρόπησης» και γενικότερης απορρόφησης της Ανατολικής Γερμανίας. Τα επιτόκια των γερμανικών δεκαετών ομολόγων αυξήθηκαν από το 3,6% στο 5,6%, την ίδια ώρα που το ευρώ έχανε περισσότερο απ’ το 20% της αξίας του έναντι του δολαρίου. Κάπου εδώ λοιπόν, στην προσπάθεια της να σώσει την εθνική της οικονομία, η γερμανική αστική τάξη χάραξε μια νέα πορεία στην ευρωπαϊκή της στρατηγική, τις συνέπειες της οποίας πληρώνουμε σήμερα όλοι και προπαντός οι λαοί του ευρωπαϊκού Νότου (P.I.G.S. όπως μας αποκαλούν!!).

Η νέα αυτή πορεία στηρίχθηκε σε 2 βασικούς άξονες: Ο πρώτος αφορούσε την άμεση ένταξη στην Ευρωζώνη όσο το δυνατόν περισσότερων χωρών, χωρίς να ληφθεί υπόψιν η ετοιμότητα ένταξης και η τήρηση των δημοσιονομικών κανόνων, ενώ ο δεύτερος αφορούσε την «μεταμόρφωση» της ΕΚΤ και την χρησιμοποίησή της ως αντλία που «φούσκωνε» με φθηνό ρευστό τις αδύναμες οικονομίες, ώστε με την πλεονάζουσα ρευστότητά τους να είναι σε θέση να αγοράζουν τα πανάκριβα γερμανικά προϊόντα. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι στα πλαίσια αυτής της πολιτικής, η ΕΚΤ μείωσε τα επιτόκια του ευρώ απ’ το 5% στο 2% διατηρώντας τα σ’ αυτά τα επίπεδα για την τριετία 2003-2005, την ίδια ώρα που τα αγγλοαμερικάνικα επιτόκια κυμαίνονταν γύρω στο 4% (σχεδόν διπλάσια δηλαδή!).

Έτσι γίνεται φανερό ότι η ηγεμονία της Γερμανίας στην Ευρώπη εκφράστηκε μέσω μιας πολιτικής νομισματικής χαλάρωσης απ’ την ΕΚΤ με στόχο την «διακριτική» υπερχρέωση του Νότου με αποκλειστικό στόχο την εξυπηρέτηση των γερμανικών συμφερόντων και συγκεκριμένα την εκτόξευση των γερμανικών εξαγωγών. Αν θέλουμε να μιλήσουμε και με αριθμούς, στα τέλη της δεκαετίας του 90 (στην προ ευρώ εποχή) οι ελληνικές εισαγωγές γερμανικών προϊόντων ήταν 7,7 δις δολάρια, ενώ στα έτη 2007-2008 (λίγο πριν την κρίση) η Ελλάδα εισήγαγε γερμανικά προϊόντα ύψους 22 δις. Μιλάμε δηλαδή για μια αύξηση της τάξης του 300% περίπου, την ίδια στιγμή που οι ελληνικές εξαγωγές στην Γερμανία μειώνονταν αισθητά!
Αυτό βέβαια αφορά και χώρες όπως η Ιταλία, η Ισπανία κ.ά. που ενώ μέχρι το 2006 το συναλλαγματικό ισοζύγιο τους ήταν πλεονασματικό, απ’ το 2006 και μετά κατέληξε ελλειμματικό.

Μ’ αυτόν τον τρόπο κατάφερε να κυριαρχήσει η Γερμανία στο ευρωπαϊκό σκηνικό μετατρέποντας το σε υπόθεση για έναν ρόλο, καταφέρνοντας όχι μόνο να μην επηρεαστεί από την οικονομική κρίση αλλά να μπορεί να δίνει και αυξήσεις (!!!) σε εργαζόμενους πολλών παραγωγικών τομέων, την ώρα που στα μέρη μας μπαίνει το ένα λουκέτο μετά το άλλο!

Όλα τα παραπάνω δεν αναιρούν σε ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ τις δικές μας ευθύνες (ατομικές και συλλογικές), αφού παραδομένοι δεκαετίες ολόκληρες στην ψευδαίσθηση της υλικής ευδαιμονίας και του υπερκαταναλωτισμού, συμβάλαμε στην εξάπλωση αυτής της αδιέξοδης (όπως αποδείχτηκε) πορείας. Εξάλλου κανένας Σημίτης, κανένας Παπαδήμος, κανένα ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, κανένα σκάνδαλο, καμία μίζα, καμιά Siemens και κανένα «γερμένο» υποβρύχιο δεν θα υπήρχαν δίχως την λαϊκή συνενοχή και ασυνειδησία.

Απλά δεν θα πρέπει να παραβλέπουμε και τα ξεκάθαρα σχέδια της ευρωπαϊκής ελίτ για τη δημιουργία της Ευρώπης της εκμετάλλευσης, της αδικίας και του διχασμού, της σημερινής Ευρώπης των δύο ταχυτήτων.
Επ’ αυτού οφείλω να σταθώ και σε κάτι ακόμα… Ο τρόπος της επικοινωνιακής επικράτησης αυτών των εγκληματικών σχεδίων δεν είναι άλλος απ’ τον περίφημο «μύθο των μεταρρυθμίσεων»! Η γερμανική προπαγάνδα που ξεκίνησε εδώ και χρόνια και κορυφώθηκε στις μέρες μας με αφορμή το Μνημόνιο στηρίχθηκε αποκλειστικά  σ’ αυτόν τον μύθο, προσπαθώντας να πείσει τις χώρες της νότιας Ευρώπης για την ανάγκη «εκσυγχρονιστικών» μεταρρυθμίσεων (κομμάτι των οποίων αποτελούν κι οι αποκρατικοποιήσεις) αφού μόνο έτσι θα κατάφερναν να απαλλαγούν απ’ τον βραχνά του ελλείμματος και της ύφεσης. Μάλιστα δε διστάζουν να παρουσιάζουν την γερμανική οικονομική ανάκαμψη ως αποτέλεσμα αυτών των μεταρρυθμίσεων κι όχι της άκρως διαστρεβλωμένης οικονομικής πολιτικής που οι ίδιοι επέβαλαν, πιέζοντας έτσι ακόμα περισσότερο για αντίστοιχες πολιτικές και δίνοντας το "καλό παράδειγμα" σε όλους.

Βέβαια το κατά πόσο ήταν ευεργετικές και εκσυγχρονιστικές οι ως τώρα μνημονιακές μεταρρυθμίσεις (κι έχει και συνέχεια…), το φανερώνει η ίδια η πραγματικότητα νομίζω.

Όλα αυτά καλό θα ήταν να τα σκεφτούν οι απανταχού ευρωπατέρες που μάχονται αδιάκοπα για τη διαιώνιση της δικτατορίας του γερμανικού πατερναλισμού, όπως οφείλουν να τα σκεφτούν κι οι εργαζόμενοι όλης της Ευρώπης (και κυρίως οι Έλληνες) και να προβληματιστούν βαθιά κατά πόσο είναι αυτή η Ευρώπη που θέλουμε. Σίγουρα το δίλημμα ευρώ ή δραχμή δεν είναι πια ταμπού (όπως παλιότερα) μιας και μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού αρχίζει σιγά σιγά να συνειδητοποιεί πως η μόνη αναμφισβήτητη πολιτική εξίσωση είναι το ΜΝΗΜΟΝΙΟ=ΔΡΑΧΜΗ! Ο μόνος τρόπος για να συνεχίσει να υπάρχει ενωμένη Ευρώπη (όπως την ξέραμε μέχρι σήμερα τουλάχιστον) είναι να αναλάβουν άμεση δράση οι ίδιοι οι λαοί στη βάση ενός μαζικού κινήματος με κοινά και αδιαπραγμάτευτα αιτήματα. Αιτήματα που θα προσανατολίζονται στην αποδέσμευση απ’ τα δεσμά του δημόσιου χρέους και τις πολιτικές που αποβλέπουν στην αποπληρωμή του (βλ. μνημόνια), στην προάσπιση-επαναφορά εργασιακών, κοινωνικών και δημοκρατικών κατακτήσεων, καθώς και στην αναθεώρηση των ενδοευρωπαϊκών σχέσεων πάντα με γνώμονα το κοινό συμφέρον. Αν δεν συμβεί αυτό τότε φοβάμαι πως η κατάρρευση της Ευρωζώνης είναι θέμα χρόνου με ό,τι αυτή συνεπάγεται τόσο για την ίδια την Ευρώπη όσο και για το διεθνές οικονομικό και γεωπολιτικό στερέωμα…

Γιώργος Μάρτος

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΚΠΟΜΠΗ (2012)

Υπέρογκα κέρδη για την Γερμανία απ'την ελληνική κρίση...

Ο ΥΜΝΟΣ ΤΟΥ ΜΑΑΣΤΡΙΧΤ (live) - Θ.ΓΚΑΪΦΥΛΛΙΑΣ

Αυτές τις μέρες ετοιμάζω ένα κείμενο σχετικά με το ευρώ και την αρχιτεκτονική του, ελπίζω σύντομα να καταφέρω να το ανεβάσω. Μια πρώτη γεύση αποτελεί το προφητικό (δυστυχώς) τραγούδι του Θανάση Γκαϊφύλλια γραμμένο το 1992...

Στίχοι - Μουσική: Θανάσης Γκαϊφύλλιας

'Αγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι
και λοιποί ιθαγενείς
χώρεσαν σ'ένα τσουβάλι
και στον πάτο του εμείς
Εμείς βάλαμε υποθήκη
από Κρήτη μέχρι Έβρο
κι αφού μπήκαμε στα χρέη
έτσι γίναμε Ευρωπαίοι

Άλλοι κάναν τα παζάρια
εν τω μέσω της νυκτός
κι όταν έφτασε η ώρα
να έρθει ο λογαριασμός
παραλήπτης πάντα ο ίδιος
ο υπέροχος λαός
παραλήπτης πάντα ο ίδιος
ο λεβέντης ο λαός
παραλήπτης πάντα ο ίδιος
ο μαλάκας ο λαός

Νιώθω λίγο σαν χαϊβάνι
πίσω απ'το ώριμο καρότο
λαχανιάζω και ιδρώνω
για την τσέπη τους γαμώτο
και μου λεν κάτι τζιμάνια
-είναι θέμα υπομονής
οι κουτόφραγκοι στο μέλλον
θα'ναι υπό και τούρλα εμείς-

Λες να είμαι τέτοια μάρκα
και κανείς να μην το ξέρει
και να κρύβω τη μαγκιά μου
πίσω απ'το απλωμένο χέρι
Όταν κάτσει με τους λύκους
στο τραπέζι ο καθείς
σίγουρα θ'αφήσει πίσω
μαυροφόρους συγγενείς

Η ΚΙΝΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ

Με μεγάλη θλίψη διάβασα στο διαδίκτυο την παρακάτω είδηση. Τα λόγια είναι περιττά...

Την ανάγκασαν να κάνει έκτρωση. Της δολοφόνησαν εν ψυχρώ το σπλάχνο της. Και σα να μην έφτανε αυτό, της "πέταξαν" το άψυχο κορμάκι του δίπλα της. Απόδειξη του τι μπορούν να κάνουν αν "τολμήσει" να ξαναμείνει έγκυος!

Η φωτογραφία δεν είναι απλά ΣΟΚΑΡΙΣΤΙΚΗ ή σκληρή. Είναι, δυστυχώς, ντοκουμέντο μιας δολοφονίας. Μιας από τις πολλές που γίνονται στην Κίνα. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας: αυτό είναι η αναγκαστική έκτρωση στην οποία ΥΠΟΧΡΕΩΣΑΝ οι αρχές της Κίνας μια 23χρονη γυναίκα. Γιατί; Γιατί έμεινε έγκυος και δεν πλήρωσε πρόστιμο γι' αυτό. 

Ένα νέου είδους πογκρόμ. Ένα κυνήγι μαγισσών. Γιατί; Γιατί η κυβέρνηση της Κίνας θέλει να περιορίσει την αύξηση του πληθυσμού της χώρας. Και επέλεξε το δρόμο της δολοφονίας. 

Το φρικτό έγκλημα που έζησε η 23χρονη Φενγκ Τζιαμέι από την επαρχία Σανσί. Έμεινε έγκυος στο δεύτερο παιδί της. Αυτό όμως είναι παράνομο! Γιατί; Γιατί σύμφωνα με το νόμο, οι Κινέζοι που ζουν στις πόλεις δικαιούνται να κάνουν ΜΟΝΟ ΕΝΑ παιδί και εκείνοι που ζουν στην επαρχία μπορούν να κάνουν και δεύτερο, αρκεί το πρώτο να είναι κορίτσι!

Οι αρχές ζήτησαν από την Τζιαμέι να πληρώσει πρόστιμο 40.000 γιουάν, δηλαδή 5.000 ευρώ. Η οικογένειά της, δεν είχε να τα δώσει. Και τότε, το κράτος αποφάσισε να γίνει ΘΕΟΣ. Άνδρες των κρατικών αρχών εξανάγκασαν την 23χρονη να υπογράψει χαρτί σύμφωνα με το οποίο συμφωνούσε με την έκτρωση. Τότε, ήταν επτά μηνών έγκυος. Της έδεσαν τα μάτια για να μη βλέπει τι υπογράφει, είπε ο άνδρας της.

Και αφού της έβγαλαν το παιδί από τα σπλάχνα της, το πέταξαν νεκρό στο κρεββάτι, δίπλα της. Άναψαν τα φλας και έβγαλαν φωτογραφία το "κατόρθωμά τους". Είναι η φωτογραφία που κάνει σήμερα το γύρο του κόσμου. Προκαλεί αναγούλα, σοκ, θλίψη, οργή, σφίξιμο στο στομάχι.

Εκπρόσωπος της πόλης την επισκέφθηκε στο νοσοκομείο για να απολογηθεί και της είπε ότι όποιος της το έκανε αυτό, θα τιμωρηθεί. Και τι σημασία έχει πια;

Δυστυχώς δεν είναι η μοναδική. Ούτε και θα είναι η τελευταία. Στις 7 Ιουνίου έκανε στο internet την εμφάνισή του ένα video, με μια γυναίκα στο κρεββάτι του νοσοκομείου λίγο μετά την έκτρωση. Κι εκείνη είδε να της δίνουν το άψυχο σώμα του παιδιού της. Της το έβαλαν μέσα σε μια σακούλα. Μια άμορφη μάζα.

Τον περασμένο Οκτώβριο, μια γυναίκα που αναγκάστηκε σε έκτρωση, πέθανε πάνω στο τραπέζι του χειρουργείου. Η Μα Ζιχόνγκ είχε δυο παιδιά και περίμενε με λαχτάρα το τρίτο. Δε φανταζόταν όμως ότι η ίδια η χώρα της θα δολοφονούσε την ίδια και το αγέννητο παιδί της.

Οι αναγκαστικές αμβλώσεις είναι ένα φαινόμενο που "ζει" στην Κίνα από τη 10ετία του 1970. Δεν έχει σταματήσει. Ούτε και φαίνεται πως πρόκειται. Κανείς δε νοιάζεται.

Ό,τι κλείνει η πόρτα μας δε λένε;