Ο δίσκος «Έχουμε υποχρέωση» βρίσκεται πλέον και στο Spotify:
https://open.spotify.com/album/5LSvkczYlBcXc3dUlqisg0
https://open.spotify.com/album/5LSvkczYlBcXc3dUlqisg0
Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015
GRAFFITI ART - BOLOGNA* (part 2)
("Αν ονειρεύεσαι μόνος σου είναι απλά ένα όνειρο. Αν ονειρευόμαστε μαζί είναι η πραγματικότητα που μόλις ξεκινάει")
("Περπατάω δέκα βήματα και ο ορίζοντας μετακινείται δέκα βήματα πιο μακριά. Όσο και να προχωρήσω δεν θα τον φτάσω ποτέ. Σε τι χρειάζεται η Ουτοπία; Ακριβώς σε αυτό: Να προχωράς...")
(Σε τοίχο της Φιλοσοφικής Σχολής)
("Στο πρόγραμμα σπουδών σου πρόσθεσε και τον Αγώνα")
("Το Κομπάνι αντιστέκεται" | Piazza Verdi)
("O αδαής μιλάει στην τύχη. Ο ευφυής μιλάει λίγο. Ο σοφός μιλάει μόνο όταν ερωτηθεί. Ο βλάκας μιλάει συνέχεια." | Via delle Belle Arti)
("Μπολόνια μυγάδων" | Via Zamboni)
*Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν από κινητό τηλέφωνο εντός του 2015.
Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014
GRAFFITI ART - BOLOGNA*
(Ο Παύλος Φύσσας στη via Zamboni, έξω από την Biblioteca Paleotti)
(Λίγο πιο δίπλα: "Ο Francesco ζει στους αγώνες")
(Στην Piazza Verdi τα λόγια του Ναζίμ Χικμέτ: "Περπάτησε προς το Δίκαιο και το Αληθινό, πάλεψε για το Δίκαιο και το Αληθινό, κατάκτησε το Δίκαιο και το Αληθινό" )
("Αντιφασιστική ζώνη" όλο το κέντρο)
( "Εξυψώσου!" στον τοίχο της Φιλοσοφικής στη via Zamboni )
(Ένα από τα πολλά συνθήματα για τον Αλέξη, στη via Giovanni Battista de Rolandis)
*Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν από κινητό τηλέφωνο τον Γενάρη του 2014.
Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2014
Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΠΕΙΣ ΚΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ (του Ernesto Che Guevara)
Η παρακάτω ιστορική ομιλία εκφωνήθηκε από τον Τσε σε κουβανούς φοιτητές της Ιατρικής, στις 20 Αυγούστου 1960:
Όλοι σχεδόν ξέρετε ότι ξεκίνησα τη σταδιοδρομία μου ως γιατρός πριν από αρκετά χρόνια. Όταν ξεκίνησα, όταν άρχισα να σπουδάζω ιατρική, οι περισσότερες από τις ιδέες που έχω σήμερα ως επαναστάτης απουσίαζαν από το οπλοστάσιο των ιδανικών μου. Ήθελα να πετύχω, όπως θέλουν όλοι. Το όνειρό μου ήταν να γίνω διάσημος ερευνητής. Το όνειρό μου ήταν να δουλεύω ακούραστα για να πετύχω κάτι που θα μπορούσε πραγματικά να τεθεί στην υπηρεσία της ανθρωπότητας, αλλά, την ίδια στιγμή, θα αποτελούσε κι έναν προσωπικό θρίαμβο. Ήμουν, όπως όλοι μας, ένα παιδί του περιβάλλοντός μου. Μέσα από κάποιες ειδικές περιστάσεις, ίσως και εξαιτίας του χαρακτήρα μου επίσης, αφού πήρα το πτυχίο μου, άρχισα να ταξιδεύω στη Λατινική Αμερική και τη γνώρισα πολύ καλά.
Με εξαίρεση την Αϊτή και τη Δομινικανή Δημοκρατία, επισκέφτηκα -με τον έναν ή τον άλλο τρόπο- όλες τις άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής. Έτσι όπως ταξίδευα, πρώτα ως φοιτητής και ύστερα ως γιατρός, άρχισα να έρχομαι σε στενή επαφή με τη φτώχεια, την πείνα, τις αρρώστιες, την αδυναμία να θεραπευτεί ένα παιδί από έλλειψη μέσων, με το μούδιασμα που προκαλούν η πείνα και οι τιμωρίες, ώσπου φτάνουμε σ’ ένα σημείο που φαντάζει ασήμαντο γεγονός να χάνει ένας γονιός το παιδί του, όπως συχνά συμβαίνει στις σκληρά δοκιμαζόμενες κοινωνικές τάξεις στην πατρίδα μας, τη Λατινική Αμερική. Κι άρχισα να βλέπω ότι υπήρχε κάτι που μου φαινόταν τότε σχεδόν εξίσου σημαντικό με την καριέρα μου ή με τη συμβολή μου στην ιατρική επιστήμη, και αυτό ήταν να βοηθήσω εκείνους τους ανθρώπους.
Εξακολούθησα όμως να είμαι, όπως όλοι μας εξακολουθούμε να είμαστε, ένα παιδί του περιβάλλοντός μου και ήθελα να βοηθήσω εκείνους τους ανθρώπους με τις προσωπικές μου προσπάθειες. Είχα ήδη ταξιδέψει πολύ – βρισκόμουν τότε στη Γουατεμάλα, στη Γουατεμάλα του [δημοκρατικά εκλεγμένου Γιάκομπο] Άρμπενς – και είχα αρχίσει να κρατάω κάποιες σημειώσεις για τη συμπεριφορά ενός επαναστάτη γιατρού. Άρχισα να εξετάζω τι χρειαζόμουν για να γίνω ένας επαναστάτης γιατρός. Η επίθεση εξαπολύθηκε ωστόσο: το πραξικόπημα [του 1954] οργανώθηκε από τη Γιουνάιτεντ Φρουιτ Κόμπανι, το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ, τον [διευθυντή της CIA] Φόστερ Ντάλες - στην πραγματικότητα, ήταν όλοι τους ένα και το αυτό - και το ανδρείκελο Καστίγιο Άρμας [με τον οποίο αντικατέστησαν τον Άρμπενς]. Η επίθεση ήταν πετυχημένη, δεδομένου ότι ο λαός δεν είχε φτάσει ακόμα στο επίπεδο ωριμότητας που έχει σήμερα ο λαός της Κούβας. Και μια ωραία μέρα εγώ, όπως πολλοί άλλοι, πήρα το δρόμο της εξορίας, ή πάντως το δρόμο της φυγής από τη Γουατεμάλα, αφού δεν ήταν αυτή η πατρίδα μου. Τότε συνειδητοποίησα κάτι βασικό: για να γίνω επαναστάτης γιατρός ή απλώς επαναστάτης, έπρεπε πρώτα να υπάρξει επανάσταση.
Η μεμονωμένη προσπάθεια, η προσωπική προσπάθεια, η καθαρότητα των ιδανικών, η επιθυμία για θυσία μιας ολόκληρης ζωής στο πιο ευγενικό ιδανικό δε σημαίνουν τίποτα αν αυτή η προσπάθεια γίνεται μεμονωμένα, απόμερα, σε μια γωνιά της Λατινικής Αμερικής, απέναντι σε εχθρικές κυβερνήσεις και κοινωνικές συνθήκες που δεν επιτρέπουν την πρόοδο. Η επανάσταση έχει ανάγκη αυτό που γίνεται στην Κούβα: την κινητοποίηση ενός ολόκληρου λαού, που έχει μάθει να χρησιμοποιεί τα όπλα και να είναι ενωμένος στη μάχη, που ξέρει τι αξία έχει ένα όπλο και τι αξία έχει η ενότητα του λαού. Ερχόμαστε λοιπόν στην καρδιά του προβλήματος που έχουμε σήμερα μπροστά μας. Έχουμε ήδη το δικαίωμα και την υποχρέωση ακόμα να είμαστε, πρώτα απ’ όλα, επαναστάτες γιατροί, δηλαδή άτομα που θέτουν τις τεχνικές γνώσεις του επαγγέλματος τους στην υπηρεσία της επανάστασης και του λαού.
Επιστρέφουμε τώρα στα αρχικά ερωτήματα: Πώς δουλεύει κανείς αποτελεσματικά για την κοινωνική ευημερία; Πώς συμβιβάζει κανείς την ατομική προσπάθεια με τις ανάγκες της κοινωνίας; Πρέπει να ξαναφέρουμε στο νου μας πώς ήταν η ζωή του καθενός από εμάς, τι έκανε και τι πίστευε καθένας από εμάς, ως γιατρός ή λειτουργός της δημόσιας υγείας από άλλη θέση, πριν από την επανάσταση. Πρέπει να το κάνουμε με βαθύ κριτικό ενθουσιασμό. Θα συμπεράνουμε τότε ότι σχεδόν όλα όσα πιστεύαμε και νιώθαμε εκείνη την παλιά εποχή πρέπει να παραμεριστούν και ότι ένας νέοςτύπος ανθρώπου πρέπει να δημιουργηθεί. Αν ο καθένας από εμάς γίνει ο αρχιτέκτονας αυτού του νέου τύπου ανθρώπου για τον εαυτό του, τότε η δημιουργία αυτού του νέου τύπου ανθρώπου που θα αντιπροσωπεύει τη νέα Κούβα θα είναι πολύ ευκολότερη.
Είναι καλό για σας – τους παρόντες, τους κατοίκους της Αβάνας – να βάλετε καλά στο μυαλό σας αυτήν την ιδέα: ότι στην Κούβα γεννιέται ένας νέος τύπος ανθρώπου, που δεν μπορεί να εκτιμηθεί πλήρως στην πρωτεύουσα, αλλά μπορεί κανείς να τον δει σε κάθε άλλη γωνιά της χώρας. Όσοι από εσάς πήγατε στη Σιέρρα Μαέστρα στις 26 Ιουλίου θα είδατε κάτι πολύ σημαντικό… Θα είδατε παιδιά που από το ανάστημα τους φαίνονται οχτώ ή εννιά χρονών, αλλά παρ’ όλα αυτά είναι σχεδόν όλα δεκατριών ή δεκατεσσάρων. Είναι τα γνήσια τέκνα της Σιέρρα Μαέστρα, τα γνήσια παιδιά της πείνας και της φτώχειας σε όλες τις μορφές της. Είναι τα πλάσματα του υποσιτισμού. Στη μικρή μας Κούβα, με τα τέσσερα ή πέντε τηλεοπτικά κανάλια, με τους εκατοντάδες ραδιοφωνικούς σταθμούς, με την πρόοδο της σύγχρονης επιστήμης, όταν ένα βράδυ εκείνα τα παιδιά έφτασαν στο σχολείο και είδαν για πρώτη φορά ηλεκτρικό φως, αναφώνησαν ότι τα αστέρια ήταν πολύ χαμηλά εκείνη τη νύχτα. Εκείνα τα παιδιά, τα οποία κάποιοι από εσάς θα είδατε, σπουδάζουν τώρα στα σχολεία, από τις πρώτες τάξεις μέχρι την επαγγελματική κατάρτιση, μέχρι την πολύδύσκολη επιστήμη της επανάστασης. Αυτό είναι το νέο είδος ανθρώπων που γεννιέται στην Κούβα. Γεννιούνται σε απομονωμένους τόπους, σε απόμερες περιοχές της Σιέρα Μαέστρα και επίσης στις κολεκτίβες και στους χώρους εργασίας. Όλα αυτά συνδέονται στενά με το θέμα της σημερινής μας συζήτησης: την ενσωμάτωση στο επαναστατικό κίνημα των γιατρών και των άλλων εργαζομένων στον τομέα της υγείας. Γιατί το καθήκον της επανάστασης – το καθήκον της μόρφωσης και διατροφής των παιδιών, το καθήκον της εκπαίδευσης του στρατού, το καθήκον της διανομής της γης των παλιών απόντων γαιοκτημόνων σ’εκείνους που έχυναν τον ιδρώτα τους κάθε μέρα στην ίδια γη χωρίς να δρέπουν τους καρπούς της- είναι το σπουδαιότερο έργο κοινωνικής ιατρικής που έχει γίνει στην Κούβα.
Η μάχη κατά της αρρώστιας πρέπει να βασίζεται στην αρχή της δημιουργίας ενός γερού σώματος, όχι μέσω της περίτεχνης εργασίας ενός γιατρού πάνω σ’ έναν αδύναμο οργανισμό, αλλά δημιουργώντας ένα γερό σώμα μέσω της δουλειάς ολόκληρου του συνόλου, ιδιαίτερα ολόκληρου του κοινωνικού συνόλου. Μια μέρα η ιατρική θα πρέπει να γίνει μια επιστήμη που θα προλαμβάνει τις ασθένειες, που θα προσανατολίζει το κοινό προς τις ιατρικές υποχρεώσεις του και η οποία θα χρειάζεται να παρεμβαίνει μόνο σε περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσες για να πραγματοποιήσει μια χειρουργική επέμβαση ή να αντιμετωπίσει κάτι εξαιρετικά ασυνήθιστο στη νέα κοινωνία που δημιουργούμε… Εκείνο που απαιτείται γι’ αυτό το οργανωτικό έργο, όπως και για όλα τα επαναστατικά έργα, είναι το άτομο. Η επανάσταση δεν τυποποιεί, όπως ισχυρίζονται κάποιοι, τη συλλογική βούληση, τη συλλογική πρωτοβουλία. Το αντίθετο, απελευθερώνει τις ατομικές ικανότητες των ανθρώπων. Αυτό που πράγματι κάνει η επανάσταση είναι να κατευθύνει αυτή την ικανότητα.
Αποστολή μας σήμερα είναι να προσανατολίσουμε το δημιουργικό ταλέντο όλων των επαγγελματιών του τομέα της υγείας προς το έργο της κοινωνικής ιατρικής. Βρισκόμαστε στο τέλος μιας εποχής, και όχι μόνο εδώ στην Κούβα. Αντίθετα με όσα λέγονται και παρά τις ελπίδες κάποιων ανθρώπων, οι μορφές του καπιταλισμού που γνωρίσαμε, κάτω από τις οποίες μεγαλώσαμε και υποφέραμε, νικιούνται σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Τα μονοπώλια νικιούνται. Η σοσιαλιστική επιστήμη σημειώνει κάθε μέρα νέους, σημαντικούς θριάμβους. Έχουμε την περηφάνια και το καθήκον να βρισκόμαστε στην πρωτοπορία ενός κινήματος απελευθέρωσης στη Λατινική Αμερική, το οποίο ξεκίνησε πριν από καιρό στις άλλες υποδουλωμένες ηπείρους της Αφρικής και της Ασίας. Αυτή η βαθιά κοινωνική αλλαγή απαιτεί επίσης πολύ βαθιές αλλαγές στη νοοτροπία των ανθρώπων.
Ο ατομικισμός ως τέτοιος, ως η μεμονωμένη δράση ενός προσώπου στο κοινωνικό περιβάλλον, πρέπει να εκλείψει στην Κούβα. Αύριο ο ατομικισμός θα πρέπει να είναι η σωστή χρησιμοποίηση όλων των ατόμων προς όφελος της κοινότητας. Αλλά, αν και όλα αυτά, όλα όσα λέω, γίνονται κατανοητά σήμερα, αν και όλοι είναι πρόθυμοι να σκεφτούν λίγο το παρόν, το παρελθόν και το πώς θα πρέπει να είναι το μέλλον, η αλλαγή του τρόπου σκέψης απαιτεί βαθιές εσωτερικές αλλαγές και συμβολή στην πραγματοποίηση βαθιών εξωτερικών αλλαγών, κυρίως κοινωνικών. Αυτές οι εξωτερικές αλλαγές πραγματοποιούνται στην Κούβα καθημερινά. Ένας τρόπος να μάθετε γι’αυτή την επανάσταση, να γνωρίζετε τις δυνάμεις που κρύβουν μέσα τους οι άνθρωποι, δυνάμεις που ήταν λανθάνουσες για τόσο καιρό, είναι να επισκεφτείτε όλη την Κούβα, να επισκεφτείτε τις κολεκτίβες και όλους τους χώρους δουλειάς που δημιουργούνται. Κι ένας τρόπος για να φτάσετεστην καρδιά του ιατρικού ζητήματος είναι όχι μόνο να γνωρίσετε, όχι μόνο να επισκεφτείτε αυτά ταμέρη, αλλά να γνωρίσετε και τους ανθρώπους που συνθέτουν αυτές τις κολεκτίβες και τα κέντρα εργασίας.
Πηγαίνετε εκεί και μάθετε τι αρρώστιες έχουν, από τι πάσχουν, από πόση φτώχεια υπέφεραν σ’ όλη τους τη ζωή, φτώχεια που κληρονόμησαν από αιώνες καταπίεσης και απόλυτης υποταγής. Ο γιατρός, ο νοσοκόμος, θα φτάσουν τότε στην καρδιά της νέας δουλειάς τους, δηλαδή ως άτομα μέσα στις μάζες, άτομα μέσα στην κοινότητα. Ό,τι κι αν συμβαίνει στον κόσμο, μένοντας πάντα κοντά στον άρρωστο, γνωρίζοντας καλά την ψυχολογία του, εκπροσωπώντας εκείνους που έρχονται κοντά στον πόνο και τον ανακουφίζουν, ο γιατρός έχει πάντα πολύ σημαντικό έργο, ένα έργο μεγάλης ευθύνης στην κοινωνική ζωή. Πριν από λίγο καιρό, λίγους μήνες, συνέβη εδώ στην Αβάνα μια ομάδα φοιτητών που μόλις είχαν πάρει το πτυχίο της ιατρικής να μη θέλουν να πάνε στην ύπαιθρο και ζητούσαν επιπλέον πληρωμή για να το κάνουν. Από την οπτική γωνία του παρελθόντος είναι περισσότερο από λογικό να συμβαίνει αυτό- έτσι τουλάχιστον μου φαίνεται και το καταλαβαίνω.
Θυμάμαι πως έτσι ήταν τα πράγματα, έτσι σκέφτονταν οι άνθρωποι πριν από μερικά χρόνια. Για ακόμα μια φορά είναι ο μονομάχος στην επανάσταση, ο μοναχικός πολεμιστής αυτός που θέλει να εξασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον, καλύτερες συνθήκες, και να κερδίσει την αναγνώριση για αυτό που κάνει. Τι θα συνέβαινε όμως αν δεν ήταν αυτά τα άτομα – οι οικογένειες των οποίων στην πλειονότητά τους μπορούσαν να πληρώσουν για τις σπουδές τους – εκείνα που ολοκλήρωσαν τα μαθήματά τους και αρχίζουν τώρα να ασκούν το επάγγελμά τους; Τι θα συνέβαινε αν στη θέση τους ήταν διακόσιοι, τριακόσιοι χωρικοί αυτοί που θα ξεπρόβαλαν – σαν από θαύμα, ας πούμε – από τις αίθουσες διαλέξεων του πανεπιστημίου; Αυτό που απλώς θα συνέβαινε είναι ότι αυτοί οι χωρικοί θα έτρεχαν αμέσως και με μεγάλο ενθουσιασμό να φροντίσουν τα αδέρφια τους. Θα ζητούσαν τις θέσεις με τη μεγαλύτερη ευθύνη και την περισσότερη δουλειά, για να δείξουν ότι τα χρόνια σπουδών δε σπαταλήθηκαν άσκοπα. Αυτό θα συμβεί σε έξι εφτά χρόνια, όταν οι νέοι φοιτητές, παιδιά της εργατικής τάξης και της αγροτιάς, θα πάρουν τα πτυχία τους. Δεν πρέπει όμως να βλέπουμε το μέλλον μοιρολατρικά και να χωρίζουμε τους ανθρώπους σε παιδιά της εργατικής τάξης ή της αγροτιάς και σε αντεπαναστάτες. Αυτό είναι απλουστευτικό, δεν είναι αλήθεια, και τίποτα δε διαπαιδαγωγεί περισσότερο έναν έντιμο άνθρωπο από το να βιώσει την επανάσταση. Κανένας από εμάς, απ’ όσους φτάσαμε πρώτοι με το Granma, εγκατασταθήκαμε στη Σιέρα Μαέστρα και μάθαμε να σεβόμαστε τον αγρότη και τον εργάτη, ζώντας μαζί τους, κανένας από εμάς δεν ήταν εργάτης ή αγρότης στο παρελθόν. Φυσικά, υπήρχαν εκείνοι που είχε χρειαστεί να δουλέψουν, που είχαν γνωρίσει ορισμένες ανάγκες σαν παιδιά.
Την πείνα όμως, την αληθινή πείνα, κανείς μας δεν την είχε γνωρίσει και αρχίσαμε να μαθαίνουμε τι θα πει πείνα, προσωρινά, τα δύο χρόνια πάνω στη Σιέρρα Μαέστρα. Και τότε πολλά πράγματα έγιναν ξεκάθαρα… Μάθαμε ότι η ζωή ενός ανθρώπου αξίζει εκατομμύρια φορές περισσότερο απ’ όλη την περιουσία του πλουσιότερου ανθρώπου στη γη. Το μάθαμε εκεί εμείς, που δεν ήμαστε παιδιά της εργατικής τάξης ή της αγροτιάς. Γιατί λοιπόν να διαλαλήσουμε τώρα ότι είμαστε οι προνομιούχοι και ότι ο υπόλοιπος λαός της Κούβας δεν μπορεί κι αυτός να μάθει; Ναι, μπορούν, να μάθουν. Σήμερα μάλιστα η επανάσταση απαιτεί να μάθουν, απαιτεί να καταλάβουν καλά ότι η περηφάνια που πηγάζει από την εξυπηρέτηση του συνανθρώπου μας είναι πολύ σημαντικότερη από ένα καλό εισόδημα· ότι η ευγνωμοσύνη των ανθρώπων είναι μονιμότερη, διαρκεί πολύ περισσότερο απ’ όσο χρυσάφι μπορεί να συσσωρεύσει κάποιος. Κάθε γιατρός, στη σφαίρα της δραστηριότητάς του, μπορεί και πρέπει να συγκεντρώσει αυτό τον πολύτιμο θησαυρό, την ευγνωμοσύνη των ανθρώπων. Πρέπει τότε να αρχίσουμε να διαγράφουμε τις παλιές αντιλήψεις μας και να ερχόμαστε όλο και πιο κοντά στο λαό με κριτικό πνεύμα. Όχι με τον τρόπο που τον πλησιάζαμε πριν, γιατί όλοι θα πείτε: «Όχι, εγώ είμαι φίλος του λαού. Μου αρέσει να μιλάω με εργάτες και αγρότες και τις Κυριακές πηγαίνω στο τάδε μέρος για να δω το τάδε πράγμα». Όλοι το έκαναν αυτό. Αλλά το έκαναν υπό τύπον ελεημοσύνης και αυτό που πρέπει να προωθήσουμε σήμερα είναι η αλληλεγγύη. Δεν πρέπει να πλησιάζουμε το λαό για να λέμε: «Να ’μαστε. Ερχόμαστε να σας ελεήσουμε με την παρουσία μας, να σας διδάξουμε την επιστήμη μας, να καταδείξουμε τα λάθη σας, την έλλειψη λεπτότητας και στοιχειώδους γνώσης που σας διακρίνει».
Πρέπει να τον πλησιάζουμε με ερευνητικό ζήλο και ταπεινό πνεύμα, για να μαθαίνουμε από αυτή τη μεγάλη πηγή σοφίας που είναι ο λαός. Συχνά συνειδητοποιούμε πόσο λανθασμένες ήταν κάποιες αντιλήψεις μας, οι οποίες είχαν γίνει κομμάτι του εαυτού μας και, αυτόματα, της συνείδησης μας. Κάθε τόσο έπρεπε να αλλάζουμε όλες τις αντιλήψεις μας, όχι μόνο τις γενικές, κοινωνικές ή φιλοσοφικές αντιλήψεις, αλλά πότε πότε και τις αντιλήψεις μας για την ιατρική. Θα δούμε ότι οι ασθένειες δε θεραπεύονται πάντα όπως θεραπεύεται μια αρρώστια στο νοσοκομείο μιας μεγάλης πόλης. Θα δούμε ότι ο γιατρός πρέπει να είναι και αγρότης, ότι πρέπει να μάθει να καλλιεργεί νέα τρόφιμα και, με το παράδειγμά του, να καλλιεργεί την επιθυμία για κατανάλωση νέων τροφίμων, για διαφοροποίηση της διατροφικής δομής στην Κούβα - τόσο μικρής και τόσο φτωχής σε μια αγροτική χώρα που είναι εν δυνάμει η πλουσιότερη στη γη. Θα δούμε τότε ότι κάτω από αυτές τις περιστάσεις θα πρέπει να είμαστε και παιδαγωγοί, ότι θα πρέπει επίσης να είμαστε και πολιτικοί – ότι το πρώτο που θα πρέπει να κάνουμε δεν είναι να προσφέρουμε τη σοφία μας, αλλά να δείξουμε άτι είμαστε έτοιμοι να μάθουμε με το λαό, να φέρουμε σε πέρας αυτή τη σπουδαία και όμορφη κοινή εμπειρία – να χτίσουμε μια νέα Κούβα.
(...)
Σε καιρούς μεγάλου κίνδυνου, σε καιρούς μεγάλης έντασης και μεγάλης δημιουργίας, αυτό που έχει σημασία είναι ο μεγάλος εχθρός και οι μεγάλοι στόχοι. Αν συμφωνούμε, αν όλοι μας ξέρουμε ήδη πού πηγαίνουμε, τότε, ό,τι κι αν συμβεί, πρέπει να αρχίσουμε τη δουλειά μας. Σας έλεγα ότι για να είναι κανείς επαναστάτης πρέπει να υπάρχει επανάσταση. Την έχουμε ήδη. Κι ένας επαναστάτης πρέπει επίσης να γνωρίζει τους ανθρώπους με τους οποίους πρόκειται να δουλέψει. Πιστεύω ότι δε γνωρίζουμε ακόμα καλά ο ένας τον άλλο. Πιστεύω ότι έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας… Ωστόσο αν γνωρίζουμε τους στόχους, αν γνωρίζουμε τον εχθρό και αν γνωρίζουμε προς ποια κατεύθυνση πρέπει να κινηθούμε, τότε το μόνο που μας απομένει είναι να μάθουμε πόση απόσταση πρέπει να διανύουμε κάθε μέρα και να το κάνουμε. Κανένας δεν μπορεί να πει πόση είναι αυτή η απόσταση· η απόσταση αυτή είναι η προσωπική πορεία κάθε ανθρώπου – είναι αυτό που θα κάνει κάθε μέρα, αυτό που θα κερδίζει από την προσωπική του εμπειρία και αυτό που θα δίνει από τον εαυτό του ασκώντας το επάγγελμά του, αφοσιωμένος στην ευημερία του λαού. Αν διαθέτουμε ήδη όλα τα στοιχεία για να βαδίσουμε προς το μέλλον, ας θυμηθούμε τη φράση του Χοσέ Μαρτί, την οποία πρέπει να εφαρμόζουμε διαρκώς: «Ο καλύτερος τρόπος να πεις κάτι είναι να το κάνεις».
Ας βαδίσουμε λοιπόν προς το μέλλον της Κούβας.
Πηγή: Ημερολόγια Μοτοσικλέτας, Latinoamericana, Εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη, 2004. Το πλήρες κείμενο αυτής της ομιλίας περιλαμβάνεται στη νέα έκδοση του Che Guevara Reader, που εκδόθηκε από την Ocean Press το 2003.
Πηγή: guevaristas.net
Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013
ΜΕ ΤΟΝ MARX ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ MARX
Στο βιβλίο του "Mes philosophes" (Germina, 2011) ο Γάλλος φιλόσοφος Edgar Morin μιλάει για τους στοχαστές που συνέβαλαν στη διαμόρφωση της σκέψης του: τον Ηράκλειτο, τον Μοντέν, τον Πασκάλ, τον Σπινόζα, τον Ρουσό, τον Χέγκελ, τον Μαρξ, τον Φρόυντ κ.ά. Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από το κεφάλαιο που αφιερώνει στον Μαρξ.
(...) Ο Μαρξ ενσωμάτωνε στη σκέψη του την ανάγκη να γνωρίζει, την ανάγκη να δρα, την ανάγκη να ελπίζει. Απαντούσε έτσι στα 3 ερωτήματα που είχε θέσει ο Καντ πριν από δύο αιώνες: "Τι μπορώ να γνωρίζω; Τι οφείλω να κάνω; Τι μου επιτρέπεται να ελπίζω;". Με θεμέλιο τη γνώση, αυτός επεξεργάστηκε ένα σύστημα που προμήθευε όχι μόνο βεβαιότητες, αλλά και νόημα και ελπίδες για τις σοσιαλιστικές και κομμουνιστικές επιδιώξεις.
Σήμερα το πρόβλημα δεν είναι πλέον να γνωρίζουμε αν η μαρξιστική θεωρία είναι νεκρή ή μπορεί να επιβιώνει ακόμα, αλλά να κατανοούμε ότι τα γνωστικά της θεμέλια έχουν γίνει προβληματικά για μας και δεν είναι πλέον επαρκή, από μόνα τους, για να κατανοούμε τον κόσμο, τον άνθρωπο και την κοινωνία. Σύμφωνα με τον Μαρξ, η επιστήμη ήταν φορέας βεβαιότητας. Γνωρίζουμε ήδη ότι, αν οι επιστήμες προσφέρουν ορισμένες βεβαιότητες σε τοπικό επίπεδο, δεν ξεφεύγουν ωστόσο από τις συνολικές αβεβαιότητες. Από τον Πόπερ κι έπειτα, έχουμε κατανοήσει ότι οι θεωρίες είναι επιστημονικές μόνο αν μπορούν να ανασκευαστούν. Και έχουμε διαπιστώσει ότι οι επιστημονικές θεωρίες είναι θνητές. Έχουμε εξάλλου επαληθεύσει τη διαίσθηση του Πασκάλ, σύμφωνα με την οποία οι πρόοδοι των επιστημών καταλήγουν σε ανεξιχνίαστα μυστήρια. Κατά τον Μαρξ, η φιλοσοφία έπρεπε υποχρεωτικά να ξεπεραστεί. Σήμερα όλες οι πρόοδοι της επιστήμης αναζωπυρώνουν τα πρώτα φιλοσοφικά ερωτήματα (...). Ο Μαρξ δε μπόρεσε να διατυπώσει, παρά μόνο με απλουστευτικούς όρους, τα προβλήματα της ελευθερίας και του ντετερμινισμού. Οι ιδέες της αυτονομίας και της ελευθερίας ήταν αδιανόητες στη δική του υλιστική/ντετερμινιστική αντίληξη. Σήμερα μπορούμε να κατανοήσουμε την αυτοοργάνωση και την αυτοπαραγωγή και να αποσαφηνίσουμε την πολύπλοκη σχέση εξάρτησης και αυτονομίας.
Η μαρξιστική ανθρωπολογική αντίληψη ήταν μονοδιάστατη. Ο γενικός άνθρωπος του Μαρξ στερούνταν υποκειμενικότητας, συναισθημάτων, αγάπης, τρέλας, ποίησης. Ήταν ουσιαστικά ένας homo faber και oeconomicus, χωρίς εσωτερικότητα, χωρίς πολυπλοκότητα. Ήταν ένας προμηθεϊκός παραγωγός, αφοσιωμένος στο εγχείρημα να ανατρέψει τους θεούς και να κυριαρχήσει στο σύμπαν. Όπως είχαν διαβλέψει ο Μοντέν, ο Πασκάλ, ο Σέξπιρ και ο Ντοσκογιέφσκι, ο homo είναι sapiens-demens (σοφός που παραληρεί, παράφρονας ικανός για σοφία), ένα πολύπλοκο και πολυδιάστατο ον, που κουβαλάει μέσα του έναν κόσμο ονείρων και εικόνων.
Η μαρξιστική αντίληψη της κοινωνίας απέδιδε κομβικό ρόλο στις παραγωγικές δυνάμεις και στην ταξική πάλη. Ο δρόμος προς την εξουσία πάνω στην κοινωνία, περνούσε μέσα από την ιδιοποίηση των παραγωγικών δυνάμεων. Οι ιδέες και οι ιδεολογίες -μεταξύ τους και η ιδέα του έθνους- δεν ήταν παρά απατηλά οικοδομήματα. Το κράτος δεν ήταν παρά ένα εργαλείο στην υπηρεσία της κυρίαρχης τάξης. Αν και γνώριζε να αντιμετωπίζει διαλεκτικά της ιδέες και τις ιστορικές, κοινωνικές, πολιτικές δυνάμεις, ο Μαρξ δεν κατανόησε την εξαιρετική δύναμη των ιδεών, που μπορούν να μας εξουσιάζουν όταν τις κατέχουμε (...).
Ο Μαρξ, καταπολεμώντας τους μύθους στο όνομα της ορθολογικότητας, έπεσε ο ίδιος στον μύθο της ταξικής πάλης και της αταξικής κοινωνίας. Δεν κατανόησε ότι οι ταξικές σχέσεις είναι διαλογικές, δηλαδή ότι είναι σχέσεις ανταγωνισμού και ταυτόχρονα συνεργασίας, όπου ο ανταγωνισμός μπορεί βέβαια να εκδηλώνεται με την ταξική πάλη, αλλά και η συνεργασία μπορεί να ενεργοποιείται και να μεταφράζεται σε κοινές, αλληλέγγυες δράσεις και σε διαπραγμάτευση. Αυταπατώμενος ότι θεμελιώνει μιαν επιστημονική αντίληψη, ο Μαρξ ενέδωσε στην έλξη ενός άλλου μύθου: αντιλήφθηκε την ιστορική αποστολή του προλεταριάτου ως έλευση του Μεσσία-Προλεταριάτου. Μετατόπισε έτσι στις επίγειες ζωές μας την εβραϊκο-χριστιανική επαγγελία για επουράνια σωτηρία. Αυτή η αυταπάτη υπήρξε τραγική και καταστροφική.
Ως κληρονόμος του Διαφωτισμού ο Μαρξ πίστευε στην πρόοδο. Αλλά η πρόοδος είναι προβληματική. Μπορεί να συνοδεύεται από οπισθοδρομήσεις. Κάθε κατακτημένη πρόοδος είναι εύθραυστη, το πιο μικρό ιστορικό κύμα μπορεί να την καταποντίσει. Και μολονότι ο Μαρξ στις ιστορικές του μελέτες, κατανοούσε την πολυπλοκότητα των ανταγωνισμών, αγνοούσε τη θεμελιώδη αρχή της οικολογίας της δράσης, η οποία μας λέει ότι κάθε πράξη ξεφεύγει από τις προθέσεις του δρώντος, για να μπει στο παιχνίδι των αλληλεπιδράσεων με το περιβάλλον και μπορεί να προκαλέσει ακόμη και το αντίθετο από το προσδοκώμενο αποτέλεσμα.
Η διάγνωση του Μαρξ για τον σύγχρονο κόσμο εστιάζει στον καπιταλιστικό χαρακτήρα των κοινωνιών, λησμονώντας τις άλλες διαστάσεις: τα θεσμικά, εθνικά, δημοκρατικά, τεχνικά, γραφειοκρατικά τους χαρακτηριστικά. Προχώρησε επομένως σε μια αναγωγική ανάλυση του καπιταλισμού, φορτώνοντας σε αυτόν όλα τα δεινά από τα οποία υπέφερε η ανθρωπότητα. Σήμερα γνωρίζουμε ότι τα "αντικαπιταλιστικά" καθεστώτα της Σοβιετικής Ένωσης, της Κίνας, του Βιετνάμ, της Καμπότζης προκάλεσαν περισσότερα δεινά και βαρβαρότητες από τον σύγχρονό τους καπιταλισμό (...).
Ο Μαρξ πρέπει να ξεπεραστεί, δηλαδή να ενταχθεί στον αστερισμό των στοχαστών που μπορούν να φωτίζουν το στοχασμό μας. Η επιδίωξή του για μια ανθρωπο-κοινωνικο-ιστορική γνώση είναι καθεαυτή θεμελιώδης και αναγκαία. Η αντίληψή του για τον καπιταλισμό πρέπει να ενσωματωθεί στο σύνολο των τεχνικών, κοινωνιολογικών, δημοκρατικών, ιδεολογικών εξελίξεων της σύγχρονης ιστορίας. Χρειάζεται όμως να εγκαταλείψουμε κάθε νόμο της Ιστορίας, κάθε πίστη στην αναπόφευκτη πρόοδο και να απορρίψουμε τον ολέθριο νόμο της επίγειας σωτηρίας. Αυτό που απομένει και θα παραμένει είναι οι προσδοκίες απελευθέρωσης και ταυτόχρονα συναδέλφωσης, οι προσδοκίες για την ανθρώπινη ανάπτυξη και για μια καλύτερη κοινωνία, που εκφράστηκαν με τη λέξη Σοσιαλισμός. Διατηρώ επομένως για τον Μαρξ την ιδέα μιας μεγάλης πολύπλοκης σκέψης, μιας σκέψης θεμελιώδους σημασίας, που πρέπει να συνεχιστεί, να εμπλουτιστεί και να αναπτυχθεί προς νέες κατευθύνσεις (...).
Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013
ΘΕΜΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ: ΠΙΟ "ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ" ΚΟΝΤΕΥΕΙΣ ΝΑ... ΣΥΛΛΗΦΘΕΙΣ!
Αναδημοσίευση από το blog "Αξιοπρέπεια και Αντοχή". Ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά, εκτός του ότι πρόκειται για ένα blog με αξιόλογο ριζοσπαστικό περιεχόμενο, βρήκα εντελώς τυχαία και μια ανάρτηση των παιδιών με τίτλο "10 ποιήματα που έγιναν τραγούδια" στην οποία συμπεριέλαβαν και το "Θα 'ρθεί καιρός" (σε ποίηση Κατερίνας Γώγου):
Αν είσαι από εκείνους τους γνωστούς «θολοκουλτουριάρηδες
αριστερούς» ή κανένας θιασώτης της «πολυπολιτισμικότητας των λαών» (ως
«υπαλληλάκι του Σόρος» φυσικά), θα μπορούσες να προσάψεις στον Θέμο
Αναστασιάδη, χαρακτηρισμούς όπως αυτούς της «δημοσιογραφικής λέρας» ή του
«επαγγελματία σκατόψυχου», καθώς και του παρουσιαστή μιας εκπομπής-ξέπλυμα της
«ένοχης» δραστηριότητάς του μέσα από την κολυμπήθρα του φθηνού και σεξιστικού
life-style.
Αν είσαι, όμως, από εκείνους τους αγνούς τηλεθεατές-αναγνώστες, τους νεοελληνικά απολαμβάνοντες μπάλα, τσόντα, πατρίδα, θρησκεία και οικογένεια, με ολίγη από… «αντισυστημική σάτιρα», τότε δεν μπορείς παρά να οικειοποιηθείς κι εσύ την εικόνα του Θ. Αναστασιάδη που προβάλλεται διαχρονικά από τη μεσημεριανάδικη τηλεοπτική ζώνη, ως του «δικού μας Θέμου!».
Και επειδή θέλω κι εγώ να σου αποδείξω ότι ο «Θέμος» είναι «δικός μας» δημοσιογράφος και παρουσιαστής, του «απλού μέσου Έλληνα» δηλαδή, που πολεμά αδιάκοπα «τα συμφέροντα και την εξουσία», ακολουθεί μία καταγραφή αυτών των… «αντισυστημικών θέσεων» του, όπως παρουσιάζονται στην αρθρογραφία του τα δύο τελευταία χρόνια…
«Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι πρώτος Έλληνας πρωθυπουργός των τελευταίων πενήντα χρόνων, αν όχι του αιώνα, που αποσύρεται ουσιαστικά αυτοβούλως, γιατί όλοι ξέρουν ότι αν επέλεγε να δώσει τελευταία μάχη στην Κ.Ο του ΠΑΣΟΚ - προ περιστατικού Πετσάλνικου - μπορεί και να την ξανακέρδιζε… (…) δεν μπορεί να μην του αναγνωρισθεί η μάχη που έδωσε δυο χρόνια για να παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρώπη έστω κι αν τελευταία στιγμή τον εγκατέλειψαν οι δυνάμεις του. Σωστή ή λάθος, με ή χωρίς ολιγωρίες, ή εσφαλμένες επιλογές (…) ο Παπανδρέου παρέλαβε χάος, μας κράτησε στη ζωή, και παραδίδει προ του αδιεξόδου σε ένα σοβαρό άνθρωπο». [ 10.11.11 ]
Λουκάς Παπαδήμος: [Ορισμένοι τίτλοι άρθρων: «Πρωί-πρωί να φωνάξει ο Παπούλιας τον Παπαδήμο να ορκισθεί», «Άσε στον Παπαδήμο όσο χρόνο πρέπει μπας και σωθεί η παρτίδα, «πατρίδα»...», «Παπαδήμος και άγιος ο Θεός» έπρεπε να λέει ο κάθε πολιτικός».]
«Μην ξεχνάμε ότι βγάζουμε τον ΠΑΠΑΔΗΜΟ με σιωπηλή παλλαϊκή εντολή, με στόχο να υπογραφεί η συμφωνία Δανείου Διάσωσης της Ελλάδας και παραμονής της στην Ευρωπαϊκή ζώνη. Και τον βγάλαμε γιατί καταλαβαίνουμε όλοι ότι ήταν ο τελευταίος Έλληνας που μπορούσε να εμφανισθεί στην Ευρώπη χωρίς να εισπράξει την γενική κατακραυγή. (…) Όσο καλός ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΗΣ και να 'ναι ο κ. Λουκάς Παπαδήμος τώρα πρέπει να γίνει ένα είδος πολιτικού ΑΤΛΑΝΤΑ που θα σηκώσει όλη την Ελλάδα στους ώμους του.
(…) Έστω λοιπόν, κι αν δεν έγιναν εκλογές ο Παπαδήμος ουσιαστικά εξελέγη αυτόματα και ηλεκτρονικά απ' τον ΛΑΟ, με ένα και μόνο κεντρικό αίτημα! Να μας κρατήσει στο ΕΥΡΩ και να αποκαταστήσει την ανύπαρκτη αξιοπιστία της Ελλάδας . Σ' αυτή του την αποστολή θα βρει συμπαράσταση από το 80% των Ελλήνων, και φυσικά από εμάς, όσο κι αν το όποιο πρόγραμμα μας πονά όσο κι αν είναι αργά». [ 10.11.11 ]
«Έχουμε και λέμε: ο Λουκάς Παπαδήμος πέτυχε στο έργο του και η απόφαση των 2-3 κομμάτων να τον στηρίξουν αποδείχτηκε σωτήρια... προς το παρόν. Θυμηθείτε ότι δεν μας είχε υποσχεθεί τη Γη της Επαγγελίας, αλλά απλώς να πετύχουμε το PSI (αυτό εκκρεμεί) και κυρίως τη δανειακή σύμβαση. Με τον Παπαδήμο στο τιμόνι της χώρας κερδίσαμε ίσως και έναν χρόνο ακόμη περίοδο χάριτος, αν κρίνω από τα λεγόμενα της Μέρκελ, που την έπιασαν οι καλοσύνες και μας αφήνει να κάνουμε ακόμη και εκλογές. Το πείραμα της συγκυβέρνησης έδειξε, σε όσους τέλος πάντων θέλουν να δουν, ότι άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Ποιος θα είναι από πάνω, ποιος από κάτω δεν έχει και τόση σημασία, εδώ που τα λέμε». [ 4.3.12 ]
«Ας μην είμαστε πιο μικρόψυχοι απ' ό,τι επιβάλλεται από το επάγγελμά μας. Πέτυχαν ο Παπαδήμος και ο Βενιζέλος, με τη βοήθεια του Σαμαρά, αυτό που τους ζητήθηκε απ' όλους τους Ευρωπαίους να εφαρμόσουν υπό την άμεση απειλή εξόδου από το ευρώ, που δεν ήταν καθόλου μπλόφα, όπως φάνηκε άλλωστε και από τις δηλώσεις Σόιμπλε. Επειδή, λοιπόν, βλέπουμε πως όταν ορισμένοι πολιτικοί αποφασίσουν να στρώσουν τον εγκέφαλό τους κάτω μπορούν να πετύχουν τόσο μεγάλα πράγματα, αναρωτιόμαστε γιατί πρέπει να τα κάνουν εντελώς στραβά κι ανάποδα στα πρακτικά και δη στα καθημερινά;». [ 11.3.12 ]
Αντώνης Σαμαράς: «Χαρακτήρα ΙΣΧΥΡΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ έδειξε και ο Αντώνης Σαμαράς, κι ας τον λένε «κωλοτούμπα», κι ας φωνάζει η λαϊκή Δεξιά. Δεν μ' ενδιαφέρει αν ενστερνίστηκε ή όχι το Μνημόνιο, ούτε αν άλλα έλεγε πριν και άλλα μετά. Ε, και; Συνέβη σε όλους μας! Και σ' εμάς και στους Ευρωπαίους. Το σημαντικότερο είναι ότι: α) έκανε πέρα το στενά κομματικό συμφέρον, προτάσσοντας το εθνικό και β) κατάλαβε ότι όσα δίκια και να είχε, η απομόνωση και η στοχοποίησή του από την ευρωπαϊκή Χριστιανοδεξιά των ΜερκοΣαρκοζί, που έχει σήμερα τα ηνία, θα απέβαινε στο τέλος μοιραία. Ναι, πολύ καλά έκανε και το «γύρισε», γιατί αλλιώς θα έβγαινε εκτός παιχνιδιού». [ 4.3.12 ]
«Ε, ακριβώς γι' αυτό, επειδή η υπό τον Σαμαρά κυβέρνηση είναι η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ μας ΕΛΠΙΔΑ μπας και σωθούμε, οφείλουμε να χτυπήσουμε το καμπανάκι ότι δεν έχει πιάσει ακόμη τον ρυθμό και το «τέμπο» που χρειάζεται. (…) Απ' την ώρα που ο ίδιος ο Σαμαράς κάνει τέτοια υπεράνθρωπη προσπάθεια, κανένας άλλος δεν μπορεί να αναζητεί δικαιολογίες.
Σας το υπογράφω ότι ο ίδιος ξέρει πολύ καλά πως μπορεί να πάθει ζημιά διά βίου στην όρασή του γιατί δεν ακούει κανέναν γιατρό, αλλά το βάζει στην άκρη για να κάνει αυτό που πρέπει. Είναι μεγάλη μαγκιά το ότι σηκώνεται και τα δίνει όλα, ενώ όλοι οι ειδικοί τού λένε ότι θα 'πρεπε να 'ναι ξάπλα. Ξέρει ότι είναι η τελευταία του πολιτική στροφή και θα την πάρει όρθιος κι ό,τι γίνει. (…) Μην πω ότι τώρα ο Σαμαράς δείχνει πιο ΔΥΝΑΤΟΣ από πριν». [ 9.7.12 ]
«Είδατε την Μέρκελ; Ποτέ άλλοτε δεν έχει εμφανισθεί... ανθρωπινή με Έλληνα πρωθυπουργό δίπλα της, όπως έγινε σήμερα με τον Αντώνη Σαμαρά. Όχι ότι μας έδωσε τίποτα, αλλά είπε ΠΕ-ΝΤΑ-ΚΑ-ΘΑ-ΡΑ ότι αν συνεχίσουν θα μας βοηθήσουν κι άλλο. (…) Τι πραγματικά άλλαξε; Το σήμα που εκπέμπει στο εξωτερικό ο Α. Σαμαράς και η τρικομματική κυβέρνηση, πως είναι αποφασισμένοι πρώτα να υλοποιήσουν τις ανειλημμένες υποχρεώσεις μας και μετά να ζητήσουν πρόσθετες διευκολύνσεις.
(…) Είναι αυτά τα αντανακλαστικά που δείχνει ο Έλληνας πρωθυπουργός, τα οποία έχουν αλλάξει και την δική του εικόνα, την δυναμική και την εμβέλειά του, όχι μόνο διεθνώς, αλλά και στο εξωτερικό, όπου είμαστε εξ ίσου καχύποπτοι τόσες φορές που ‘χουμε καεί απ’ τον χυλό… «Έλα μωρέ, τι θα κάνει κι ο Αντώνης, μια απ’ τα ίδια» μουρμούριζε ο κόσμος τόσο καιρό. Τελευταία πολλοί τσιμπιούνται μόνοι τους και λέει ο ένας στον άλλον «σαν κάτι να γίνεται, δεν νομίζεις;». [ 24.8.12 ]
«ΟΚ, είναι «μέρα με τη νύχτα» η παρουσία της Ελλάδας με Σαμαρά σε σχέση με την κυβέρνηση του Γιώργου, αλλά - τι έκπληξη, ε; - ακόμη ΚΑΙ του Παπαδήμου. Σίγουρα ο πρωθυπουργός έχει κάνει μέσα σε λίγες εβδομάδες όσα δεν έκαναν οι προκάτοχοί του χρόνια τώρα, και είναι ανέλπιστα αποδοτικός και αποτελεσματικός.
Μόνο και μόνο η σιγουριά αλλά και Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ που έβγαζε δίπλα στην Καγκελάριο έδειχναν μια Ελλάδα που ΕΝΝΟΕΙ ΚΑΙ ΑΞΙΖΕΙ να σωθεί. Χωρίς δηλαδή τον Σαμαρά και την τρικομματική κυβέρνηση, και να 'θελαν να μας βοηθήσουν, δεν θα 'χαν δικαιολογία και άλλοθι για τους ψηφοφόρους τους που τους έχουν μπολιάσει με τόσο πολύ ανθελληνισμό». [ 2.9.12 ]
Ευάγγελος Βενιζέλος: «Είναι σίγουρο ότι με τον Ευάγγελο Βενιζέλο βελτιώθηκε η εικόνα της χώρας και προς τα έξω αλλά και προς τα μέσα - αρχικά!». [_10.7.11_]
Σαν να σε ακούω, μικρόνοε οπαδέ του Τσίπρα, να μου λες: «Ρε αδερφέ, ο τύπος με τόσο γλείψιμο στον εκάστοτε κομματικό αρχηγό, φαντάζει πιο γλοιώδης κι απ' τη γλοιωδέστερη σκουληκαντέρα!». Λίγα τα λόγια σου για τον «δικό μας Θέμο»! Να πως σε κάνει να καταπιείς τη γλώσσα σου ευθύς αμέσως...
«(…) το αποτέλεσμα είναι προφανές: για να αναγκαστεί να φύγει από την κυβέρνηση και να εξωθείται να παραδώσει και το ΠΑΣΟΚ, πάει να πει ότι μάλλον δεν πέτυχε και τόσο. Έτσι για να μην τρελαθούμε δηλαδή». [ 27.11.11 ]
«Όλα αυτά δεν γράφονται με το σκεπτικό ότι ο Γ. Παπανδρέου «κατέστρεψε τη χώρα», όπως λένε πολλοί, αφού είναι δίκαιο να του αναγνωριστεί ότι την παρέλαβε ημιθανή. Ωστόσο, παρά τις εργώδεις προσπάθειές του, από ημιθανή την πήγε σε κώμα, σε κατάσταση «φυτού». Για να βρούμε την πιο επιεική έκφραση: «Απέτυχε να τη σώσει». [ 8.1.12 ]
«Η οικονομική εξαθλίωση του ελληνικού λαού κλιμακώθηκε απελπιστικά από την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου - Γ. Παπακωνσταντίνου, τα πιο υπάκουα όργανα των ξένων δανειστών που έχει γνωρίσει ποτέ ο τόπος. Γι' αυτά θα έπρεπε να δικάζεται πρωτίστως ο τέως «τσάρος» και δευτερευόντως ο πολιτικός προϊστάμενός του, ο οποίος μάλιστα τρέχει τώρα για… διαλέξεις και συνέδρια Οικονομίας μέχρι και στο Λας Βέγκας και μετά για τη λίστα Λαγκάρντ και τα συναφή». [ 20.1.13 ]
«Δεν σε χάλασε», επαγγελματία διαδηλωτή του ΠΑ.ΜΕ.! Λάβρος κατά του πρώην πρωθυπουργού «ο δικός μας Θέμος»! Τον κατακεραύνωσε, τον διέλυσε! Τι; «Η κριτική ασκείται μετά την πτώση Παπανδρέου και ενώ ο ίδιος, όντας ξοφλημένος πολιτικά, είναι το ιδανικό πρόσωπο για το ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου»; Μα αυτά σας μαθαίνουν στον Περισσό;
«Ο δικός μας Θέμος», φίλε μου, παρότι τόσα χρόνια στη δημοσιογραφική και πολιτική πιάτσα, καταφέρνει και διατηρεί αγνή κι αμόλυντη την επαγγελματική του ψυχή και κρίση, χωρίς να καταφεύγει σε εύπεπτες για τη μάζα θεωρίες συνομωσίας με χαμερπή πολιτικά κίνητρα, ειδικά μάλιστα σε κρίσιμες πολιτικές περιόδους! Πώς το αποδεικνύω αυτό; Διάβασε παρακάτω…
Η ανιδιοτέλεια των πολιτικών αρχηγών: «Όσο κι αν επικρίθηκε και κατηγορήθηκε ο Παπανδρέου, η πρόταση προς Σαμαρά ήταν από πολλές απόψεις γενναία, μεγαλόψυχη και πολιτικά διορατική. Δεν πήγε να την ΚΟΠΑΝΗΣΕΙ, πήγε να δώσει μια λύση βάζοντας ακόμη και το πολιτικό μέλλον του... για εγγύηση. Δεν ξέρω πολλούς πολιτικούς που θα το έκαναν αυτό, εν γνώσει τους ότι δεν θα ξαναδούν Μαξίμου. Αν το διαβάσεις πιο βαθιά, θετικά είναι και τα δείγματα γραφής που έδωσε ο Σαμαράς. Χωρίς να προσκολλάται στη μέχρι σήμερα επικρατούσα θεωρία τού «περιμένω το ώριμο φρούτο», έδειξε έτοιμος να παίξει και τη δική του μελλοντική πορεία κορόνα-γράμματα, μπας και σωθεί η χώρα». [ 19.6.11 ]
«Δηλώνοντας από πριν την πρόθεση παραίτησης του ο Γ. Παπανδρέου δείχνει ότι όντως εννοεί αυτό που έλεγε ότι θέτει το προσωπικό συμφέρον πάνω απ' το κομματικό. Δηλώνοντας ότι δίνει χρόνο για μια αληθινή μεταβατική κυβέρνηση ο Αντώνης Σαμαράς, αποδεικνύει απ' την πλευρά του το ίδιο». [ 4.11.11 ]
«Από την άλλη πλευρά είναι σαφές ότι ο Αντώνης Σαμαράς παραμερίζει συνειδητά το προσωπικό και κομματικό του συμφέρον, γιατί ασφαλώς γνωρίζει ότι από τη νέα περιπέτεια που ξεκινάει θα υποστεί, θέλει δεν θέλει, κάποια φθορά. Θα 'χε χίλιους τρόπους να μην μετέχει, όπως επίσης και ο Γιώργος Παπανδρέου». [ 6.11.11 ]
«Αν έχει ΜΙΑ ΑΞΙΑ η πρωτοβουλία συμπόρευσης Βενιζέλου -Λοβέρδου, είναι ότι δείχνει τον δρόμο για σοβαρές υπερβάσεις του στενά ατομικού ή κομματικού συμφέροντος μπροστά στο συλλογικό καλό, και τον κοινοτικό ΜΠΑΜΠΟΥΛΑ που απειλεί να μας καταπιεί». [ 2.2.12 ]
«Κι εδώ δεν μιλάμε καθόλου για τον κ. Φώτη Κουβέλη, ο οποίος, ομολογουμένως, δίνει μια ηρωική μάχη ενάντια στην εξ αριστερών ροζ τρομοκρατία, υπερβάλλοντας εαυτόν με βαρύ προσωπικό κόστος. (…) τόσο ο Βενιζέλος όσο και ο κ. Κουβέλης αναμένεται να δείξουν υψηλό αίσθημα ευθύνης. Γι' αυτό και έχουν κερδίσει τον σεβασμό όλων, ανεξαρτήτως πού θα καταλήξει όλο αυτό το αλισβερίσι». [ 29.10.12 ]
Ώχου ρε ροπαλοφόρε ακροαριστερέ της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α, ξέρω τι σκέφτεσαι μετά κι απ' αυτά που διάβασες, αλλά δεν βαρέθηκες να κυνηγάς παντού φαντάσματα; Δες στην αμέσως επόμενη παράγραφο, πως «ο δικός μας Θέμος» σου δίνει την απάντησή του, μέσα από την στοχευμένη και - κυρίως – αμείλικτη κριτική του. Δεν χαρίζεται σε κανέναν και για τίποτα λέμε!
Λογοδοσία και αυτοτιμωρία (προσοχή: απομακρύνετε τα μικρά παιδιά απ' την οθόνη – ακολουθούν βάναυσες οπτικοακουστικές εικόνες πολιτικού περιεχομένου):
«Ο ένας λίγο, ο άλλος πολύ, ο τρίτος (εσύ ο μαυρισμένος που κάνεις την πάπια) πολύ περισσότερο (!), όλη η πολιτική ηγεσία των τελευταίων 30 ετών φταίει που χρεοκοπήσαμε. Αυτοί προσλάμβαναν, αυτοί σπαταλούσαν, αυτοί χάζευαν, αυτοί δεν καταλάβαιναν πού πάμε κι αυτοί (όχι οι συγκεκριμένοι αρχηγοί, αλλά οι υπουργοί και οι συνεργάτες τους) πλούτισαν. Δεν έχουμε χρόνο, και λόγο, για εξεταστικές επιτροπές-κοροϊδία. ΑΡΚΕΙ ΜΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ, την οποία οφείλουν στον ελληνικό λαό, αντί να τον μαλώνουν συνεχώς». [ 2.10.11 ]
«ΕΝΤΑΞΕΙ, λοιπόν, ΕΝΑΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΓΥΡΟΣ, όπως λέει ο Σαμαράς. Για τελευταία φορά, ΜΙΑ ΣΠΡΩΞΙΑ. Αν είναι να βγει, θα βγει! TΩΡΑ. Ή ποτέ». [ 2.9.12 ]
«Μέσα στο σκηνικό του γενικού τρελοκομείου ξεχωρίζει μόνο ο Αντώνης Σαμαράς, που με τις επιτυχείς ενέργειές του εντός και εκτός Ελλάδας μάς κρατά εν ζωή, και φυσικά χωρίς Βενιζέλο και Κουβέλη δεν θα μπορούσε να το κάνει». [ 7.10.12 ]
«Έλεος, ο Παπακωνσταντίνου έφυγε, ας φύγει και η νοοτροπία του «τ' αρπάζουμε απ' όπου βρίσκουμε», που δεν έχει σχέση με το ήθος και το ύφος της σημερινής κυβέρνησης». [ 20.1.13 ]
Πηγή: aksioprepeiakantoxh.com
www.aksioprepeiakantoxh.com/protaseis/mousiki/819-10-poiimata-pou-eginan-tragoudia
Τους ευχαριστώ!
Ιδού το καυστικό άρθρο τους για τον κ. "Πρώτο θέμα"...
Τους ευχαριστώ!
Ιδού το καυστικό άρθρο τους για τον κ. "Πρώτο θέμα"...
Αν είσαι, όμως, από εκείνους τους αγνούς τηλεθεατές-αναγνώστες, τους νεοελληνικά απολαμβάνοντες μπάλα, τσόντα, πατρίδα, θρησκεία και οικογένεια, με ολίγη από… «αντισυστημική σάτιρα», τότε δεν μπορείς παρά να οικειοποιηθείς κι εσύ την εικόνα του Θ. Αναστασιάδη που προβάλλεται διαχρονικά από τη μεσημεριανάδικη τηλεοπτική ζώνη, ως του «δικού μας Θέμου!».
Και επειδή θέλω κι εγώ να σου αποδείξω ότι ο «Θέμος» είναι «δικός μας» δημοσιογράφος και παρουσιαστής, του «απλού μέσου Έλληνα» δηλαδή, που πολεμά αδιάκοπα «τα συμφέροντα και την εξουσία», ακολουθεί μία καταγραφή αυτών των… «αντισυστημικών θέσεων» του, όπως παρουσιάζονται στην αρθρογραφία του τα δύο τελευταία χρόνια…
Γιώργος Παπανδρέου: «Κατ' αρχάς ο πρωθυπουργός
Γ. Παπανδρέου στις προσπάθειες του οποίου οφείλεται 100% το ότι η χώρα έχει
αποφύγει μέχρι σήμερα την πτώχευση (...)». [ 4.11.11 ]
«Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι πρώτος Έλληνας πρωθυπουργός των τελευταίων πενήντα χρόνων, αν όχι του αιώνα, που αποσύρεται ουσιαστικά αυτοβούλως, γιατί όλοι ξέρουν ότι αν επέλεγε να δώσει τελευταία μάχη στην Κ.Ο του ΠΑΣΟΚ - προ περιστατικού Πετσάλνικου - μπορεί και να την ξανακέρδιζε… (…) δεν μπορεί να μην του αναγνωρισθεί η μάχη που έδωσε δυο χρόνια για να παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρώπη έστω κι αν τελευταία στιγμή τον εγκατέλειψαν οι δυνάμεις του. Σωστή ή λάθος, με ή χωρίς ολιγωρίες, ή εσφαλμένες επιλογές (…) ο Παπανδρέου παρέλαβε χάος, μας κράτησε στη ζωή, και παραδίδει προ του αδιεξόδου σε ένα σοβαρό άνθρωπο». [ 10.11.11 ]
Λουκάς Παπαδήμος: [Ορισμένοι τίτλοι άρθρων: «Πρωί-πρωί να φωνάξει ο Παπούλιας τον Παπαδήμο να ορκισθεί», «Άσε στον Παπαδήμο όσο χρόνο πρέπει μπας και σωθεί η παρτίδα, «πατρίδα»...», «Παπαδήμος και άγιος ο Θεός» έπρεπε να λέει ο κάθε πολιτικός».]
«Μην ξεχνάμε ότι βγάζουμε τον ΠΑΠΑΔΗΜΟ με σιωπηλή παλλαϊκή εντολή, με στόχο να υπογραφεί η συμφωνία Δανείου Διάσωσης της Ελλάδας και παραμονής της στην Ευρωπαϊκή ζώνη. Και τον βγάλαμε γιατί καταλαβαίνουμε όλοι ότι ήταν ο τελευταίος Έλληνας που μπορούσε να εμφανισθεί στην Ευρώπη χωρίς να εισπράξει την γενική κατακραυγή. (…) Όσο καλός ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΗΣ και να 'ναι ο κ. Λουκάς Παπαδήμος τώρα πρέπει να γίνει ένα είδος πολιτικού ΑΤΛΑΝΤΑ που θα σηκώσει όλη την Ελλάδα στους ώμους του.
(…) Έστω λοιπόν, κι αν δεν έγιναν εκλογές ο Παπαδήμος ουσιαστικά εξελέγη αυτόματα και ηλεκτρονικά απ' τον ΛΑΟ, με ένα και μόνο κεντρικό αίτημα! Να μας κρατήσει στο ΕΥΡΩ και να αποκαταστήσει την ανύπαρκτη αξιοπιστία της Ελλάδας . Σ' αυτή του την αποστολή θα βρει συμπαράσταση από το 80% των Ελλήνων, και φυσικά από εμάς, όσο κι αν το όποιο πρόγραμμα μας πονά όσο κι αν είναι αργά». [ 10.11.11 ]
«Έχουμε και λέμε: ο Λουκάς Παπαδήμος πέτυχε στο έργο του και η απόφαση των 2-3 κομμάτων να τον στηρίξουν αποδείχτηκε σωτήρια... προς το παρόν. Θυμηθείτε ότι δεν μας είχε υποσχεθεί τη Γη της Επαγγελίας, αλλά απλώς να πετύχουμε το PSI (αυτό εκκρεμεί) και κυρίως τη δανειακή σύμβαση. Με τον Παπαδήμο στο τιμόνι της χώρας κερδίσαμε ίσως και έναν χρόνο ακόμη περίοδο χάριτος, αν κρίνω από τα λεγόμενα της Μέρκελ, που την έπιασαν οι καλοσύνες και μας αφήνει να κάνουμε ακόμη και εκλογές. Το πείραμα της συγκυβέρνησης έδειξε, σε όσους τέλος πάντων θέλουν να δουν, ότι άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Ποιος θα είναι από πάνω, ποιος από κάτω δεν έχει και τόση σημασία, εδώ που τα λέμε». [ 4.3.12 ]
«Ας μην είμαστε πιο μικρόψυχοι απ' ό,τι επιβάλλεται από το επάγγελμά μας. Πέτυχαν ο Παπαδήμος και ο Βενιζέλος, με τη βοήθεια του Σαμαρά, αυτό που τους ζητήθηκε απ' όλους τους Ευρωπαίους να εφαρμόσουν υπό την άμεση απειλή εξόδου από το ευρώ, που δεν ήταν καθόλου μπλόφα, όπως φάνηκε άλλωστε και από τις δηλώσεις Σόιμπλε. Επειδή, λοιπόν, βλέπουμε πως όταν ορισμένοι πολιτικοί αποφασίσουν να στρώσουν τον εγκέφαλό τους κάτω μπορούν να πετύχουν τόσο μεγάλα πράγματα, αναρωτιόμαστε γιατί πρέπει να τα κάνουν εντελώς στραβά κι ανάποδα στα πρακτικά και δη στα καθημερινά;». [ 11.3.12 ]
Αντώνης Σαμαράς: «Χαρακτήρα ΙΣΧΥΡΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ έδειξε και ο Αντώνης Σαμαράς, κι ας τον λένε «κωλοτούμπα», κι ας φωνάζει η λαϊκή Δεξιά. Δεν μ' ενδιαφέρει αν ενστερνίστηκε ή όχι το Μνημόνιο, ούτε αν άλλα έλεγε πριν και άλλα μετά. Ε, και; Συνέβη σε όλους μας! Και σ' εμάς και στους Ευρωπαίους. Το σημαντικότερο είναι ότι: α) έκανε πέρα το στενά κομματικό συμφέρον, προτάσσοντας το εθνικό και β) κατάλαβε ότι όσα δίκια και να είχε, η απομόνωση και η στοχοποίησή του από την ευρωπαϊκή Χριστιανοδεξιά των ΜερκοΣαρκοζί, που έχει σήμερα τα ηνία, θα απέβαινε στο τέλος μοιραία. Ναι, πολύ καλά έκανε και το «γύρισε», γιατί αλλιώς θα έβγαινε εκτός παιχνιδιού». [ 4.3.12 ]
«Ε, ακριβώς γι' αυτό, επειδή η υπό τον Σαμαρά κυβέρνηση είναι η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ μας ΕΛΠΙΔΑ μπας και σωθούμε, οφείλουμε να χτυπήσουμε το καμπανάκι ότι δεν έχει πιάσει ακόμη τον ρυθμό και το «τέμπο» που χρειάζεται. (…) Απ' την ώρα που ο ίδιος ο Σαμαράς κάνει τέτοια υπεράνθρωπη προσπάθεια, κανένας άλλος δεν μπορεί να αναζητεί δικαιολογίες.
Σας το υπογράφω ότι ο ίδιος ξέρει πολύ καλά πως μπορεί να πάθει ζημιά διά βίου στην όρασή του γιατί δεν ακούει κανέναν γιατρό, αλλά το βάζει στην άκρη για να κάνει αυτό που πρέπει. Είναι μεγάλη μαγκιά το ότι σηκώνεται και τα δίνει όλα, ενώ όλοι οι ειδικοί τού λένε ότι θα 'πρεπε να 'ναι ξάπλα. Ξέρει ότι είναι η τελευταία του πολιτική στροφή και θα την πάρει όρθιος κι ό,τι γίνει. (…) Μην πω ότι τώρα ο Σαμαράς δείχνει πιο ΔΥΝΑΤΟΣ από πριν». [ 9.7.12 ]
«Είδατε την Μέρκελ; Ποτέ άλλοτε δεν έχει εμφανισθεί... ανθρωπινή με Έλληνα πρωθυπουργό δίπλα της, όπως έγινε σήμερα με τον Αντώνη Σαμαρά. Όχι ότι μας έδωσε τίποτα, αλλά είπε ΠΕ-ΝΤΑ-ΚΑ-ΘΑ-ΡΑ ότι αν συνεχίσουν θα μας βοηθήσουν κι άλλο. (…) Τι πραγματικά άλλαξε; Το σήμα που εκπέμπει στο εξωτερικό ο Α. Σαμαράς και η τρικομματική κυβέρνηση, πως είναι αποφασισμένοι πρώτα να υλοποιήσουν τις ανειλημμένες υποχρεώσεις μας και μετά να ζητήσουν πρόσθετες διευκολύνσεις.
(…) Είναι αυτά τα αντανακλαστικά που δείχνει ο Έλληνας πρωθυπουργός, τα οποία έχουν αλλάξει και την δική του εικόνα, την δυναμική και την εμβέλειά του, όχι μόνο διεθνώς, αλλά και στο εξωτερικό, όπου είμαστε εξ ίσου καχύποπτοι τόσες φορές που ‘χουμε καεί απ’ τον χυλό… «Έλα μωρέ, τι θα κάνει κι ο Αντώνης, μια απ’ τα ίδια» μουρμούριζε ο κόσμος τόσο καιρό. Τελευταία πολλοί τσιμπιούνται μόνοι τους και λέει ο ένας στον άλλον «σαν κάτι να γίνεται, δεν νομίζεις;». [ 24.8.12 ]
«ΟΚ, είναι «μέρα με τη νύχτα» η παρουσία της Ελλάδας με Σαμαρά σε σχέση με την κυβέρνηση του Γιώργου, αλλά - τι έκπληξη, ε; - ακόμη ΚΑΙ του Παπαδήμου. Σίγουρα ο πρωθυπουργός έχει κάνει μέσα σε λίγες εβδομάδες όσα δεν έκαναν οι προκάτοχοί του χρόνια τώρα, και είναι ανέλπιστα αποδοτικός και αποτελεσματικός.
Μόνο και μόνο η σιγουριά αλλά και Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ που έβγαζε δίπλα στην Καγκελάριο έδειχναν μια Ελλάδα που ΕΝΝΟΕΙ ΚΑΙ ΑΞΙΖΕΙ να σωθεί. Χωρίς δηλαδή τον Σαμαρά και την τρικομματική κυβέρνηση, και να 'θελαν να μας βοηθήσουν, δεν θα 'χαν δικαιολογία και άλλοθι για τους ψηφοφόρους τους που τους έχουν μπολιάσει με τόσο πολύ ανθελληνισμό». [ 2.9.12 ]
Ευάγγελος Βενιζέλος: «Είναι σίγουρο ότι με τον Ευάγγελο Βενιζέλο βελτιώθηκε η εικόνα της χώρας και προς τα έξω αλλά και προς τα μέσα - αρχικά!». [_10.7.11_]
«Ο Ευάγγελος, κακά τα ψέματα, ανέλαβε μιια δουλειά καμικάζι
και παρότι αρχικά κινδύνεψε να ανατιναχτεί μόνος του προτού προσεγγίσει τον
στόχο, στο τέλος κατάφερε πολύ περισσότερα απ' ό,τι περίμεναν και οι πιο
αισιόδοξοι. Έδειξε ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ και δύναμη ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές,
ακόμη κι όταν όλα φαινόντουσαν χαμένα. Να πω την αμαρτία μου; Δεν του το είχα
και τόσο πολύ. Πάλεψε με τα θηρία, σε μια αρένα που δεν γνώριζε, και βγήκε
ζωντανός. Το κυριότερο; Κράτησε και όλους εμάς ζωντανούς». [ 4.3.12 ]«Η
προσφορά του θα εκτιμηθεί πολύ αργότερα, όταν ο κόσμος θα δει τα πράγματα από
μια απόσταση (όχι εκτός Ευρώπης ελπίζω)». [ 24.6.12 ]
Σαν να σε ακούω, μικρόνοε οπαδέ του Τσίπρα, να μου λες: «Ρε αδερφέ, ο τύπος με τόσο γλείψιμο στον εκάστοτε κομματικό αρχηγό, φαντάζει πιο γλοιώδης κι απ' τη γλοιωδέστερη σκουληκαντέρα!». Λίγα τα λόγια σου για τον «δικό μας Θέμο»! Να πως σε κάνει να καταπιείς τη γλώσσα σου ευθύς αμέσως...
«(…) το αποτέλεσμα είναι προφανές: για να αναγκαστεί να φύγει από την κυβέρνηση και να εξωθείται να παραδώσει και το ΠΑΣΟΚ, πάει να πει ότι μάλλον δεν πέτυχε και τόσο. Έτσι για να μην τρελαθούμε δηλαδή». [ 27.11.11 ]
«Όλα αυτά δεν γράφονται με το σκεπτικό ότι ο Γ. Παπανδρέου «κατέστρεψε τη χώρα», όπως λένε πολλοί, αφού είναι δίκαιο να του αναγνωριστεί ότι την παρέλαβε ημιθανή. Ωστόσο, παρά τις εργώδεις προσπάθειές του, από ημιθανή την πήγε σε κώμα, σε κατάσταση «φυτού». Για να βρούμε την πιο επιεική έκφραση: «Απέτυχε να τη σώσει». [ 8.1.12 ]
«Η οικονομική εξαθλίωση του ελληνικού λαού κλιμακώθηκε απελπιστικά από την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου - Γ. Παπακωνσταντίνου, τα πιο υπάκουα όργανα των ξένων δανειστών που έχει γνωρίσει ποτέ ο τόπος. Γι' αυτά θα έπρεπε να δικάζεται πρωτίστως ο τέως «τσάρος» και δευτερευόντως ο πολιτικός προϊστάμενός του, ο οποίος μάλιστα τρέχει τώρα για… διαλέξεις και συνέδρια Οικονομίας μέχρι και στο Λας Βέγκας και μετά για τη λίστα Λαγκάρντ και τα συναφή». [ 20.1.13 ]
«Δεν σε χάλασε», επαγγελματία διαδηλωτή του ΠΑ.ΜΕ.! Λάβρος κατά του πρώην πρωθυπουργού «ο δικός μας Θέμος»! Τον κατακεραύνωσε, τον διέλυσε! Τι; «Η κριτική ασκείται μετά την πτώση Παπανδρέου και ενώ ο ίδιος, όντας ξοφλημένος πολιτικά, είναι το ιδανικό πρόσωπο για το ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου»; Μα αυτά σας μαθαίνουν στον Περισσό;
«Ο δικός μας Θέμος», φίλε μου, παρότι τόσα χρόνια στη δημοσιογραφική και πολιτική πιάτσα, καταφέρνει και διατηρεί αγνή κι αμόλυντη την επαγγελματική του ψυχή και κρίση, χωρίς να καταφεύγει σε εύπεπτες για τη μάζα θεωρίες συνομωσίας με χαμερπή πολιτικά κίνητρα, ειδικά μάλιστα σε κρίσιμες πολιτικές περιόδους! Πώς το αποδεικνύω αυτό; Διάβασε παρακάτω…
Η ανιδιοτέλεια των πολιτικών αρχηγών: «Όσο κι αν επικρίθηκε και κατηγορήθηκε ο Παπανδρέου, η πρόταση προς Σαμαρά ήταν από πολλές απόψεις γενναία, μεγαλόψυχη και πολιτικά διορατική. Δεν πήγε να την ΚΟΠΑΝΗΣΕΙ, πήγε να δώσει μια λύση βάζοντας ακόμη και το πολιτικό μέλλον του... για εγγύηση. Δεν ξέρω πολλούς πολιτικούς που θα το έκαναν αυτό, εν γνώσει τους ότι δεν θα ξαναδούν Μαξίμου. Αν το διαβάσεις πιο βαθιά, θετικά είναι και τα δείγματα γραφής που έδωσε ο Σαμαράς. Χωρίς να προσκολλάται στη μέχρι σήμερα επικρατούσα θεωρία τού «περιμένω το ώριμο φρούτο», έδειξε έτοιμος να παίξει και τη δική του μελλοντική πορεία κορόνα-γράμματα, μπας και σωθεί η χώρα». [ 19.6.11 ]
«Δηλώνοντας από πριν την πρόθεση παραίτησης του ο Γ. Παπανδρέου δείχνει ότι όντως εννοεί αυτό που έλεγε ότι θέτει το προσωπικό συμφέρον πάνω απ' το κομματικό. Δηλώνοντας ότι δίνει χρόνο για μια αληθινή μεταβατική κυβέρνηση ο Αντώνης Σαμαράς, αποδεικνύει απ' την πλευρά του το ίδιο». [ 4.11.11 ]
«Από την άλλη πλευρά είναι σαφές ότι ο Αντώνης Σαμαράς παραμερίζει συνειδητά το προσωπικό και κομματικό του συμφέρον, γιατί ασφαλώς γνωρίζει ότι από τη νέα περιπέτεια που ξεκινάει θα υποστεί, θέλει δεν θέλει, κάποια φθορά. Θα 'χε χίλιους τρόπους να μην μετέχει, όπως επίσης και ο Γιώργος Παπανδρέου». [ 6.11.11 ]
«Αν έχει ΜΙΑ ΑΞΙΑ η πρωτοβουλία συμπόρευσης Βενιζέλου -Λοβέρδου, είναι ότι δείχνει τον δρόμο για σοβαρές υπερβάσεις του στενά ατομικού ή κομματικού συμφέροντος μπροστά στο συλλογικό καλό, και τον κοινοτικό ΜΠΑΜΠΟΥΛΑ που απειλεί να μας καταπιεί». [ 2.2.12 ]
«Κι εδώ δεν μιλάμε καθόλου για τον κ. Φώτη Κουβέλη, ο οποίος, ομολογουμένως, δίνει μια ηρωική μάχη ενάντια στην εξ αριστερών ροζ τρομοκρατία, υπερβάλλοντας εαυτόν με βαρύ προσωπικό κόστος. (…) τόσο ο Βενιζέλος όσο και ο κ. Κουβέλης αναμένεται να δείξουν υψηλό αίσθημα ευθύνης. Γι' αυτό και έχουν κερδίσει τον σεβασμό όλων, ανεξαρτήτως πού θα καταλήξει όλο αυτό το αλισβερίσι». [ 29.10.12 ]
Ώχου ρε ροπαλοφόρε ακροαριστερέ της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α, ξέρω τι σκέφτεσαι μετά κι απ' αυτά που διάβασες, αλλά δεν βαρέθηκες να κυνηγάς παντού φαντάσματα; Δες στην αμέσως επόμενη παράγραφο, πως «ο δικός μας Θέμος» σου δίνει την απάντησή του, μέσα από την στοχευμένη και - κυρίως – αμείλικτη κριτική του. Δεν χαρίζεται σε κανέναν και για τίποτα λέμε!
Λογοδοσία και αυτοτιμωρία (προσοχή: απομακρύνετε τα μικρά παιδιά απ' την οθόνη – ακολουθούν βάναυσες οπτικοακουστικές εικόνες πολιτικού περιεχομένου):
«Ο ένας λίγο, ο άλλος πολύ, ο τρίτος (εσύ ο μαυρισμένος που κάνεις την πάπια) πολύ περισσότερο (!), όλη η πολιτική ηγεσία των τελευταίων 30 ετών φταίει που χρεοκοπήσαμε. Αυτοί προσλάμβαναν, αυτοί σπαταλούσαν, αυτοί χάζευαν, αυτοί δεν καταλάβαιναν πού πάμε κι αυτοί (όχι οι συγκεκριμένοι αρχηγοί, αλλά οι υπουργοί και οι συνεργάτες τους) πλούτισαν. Δεν έχουμε χρόνο, και λόγο, για εξεταστικές επιτροπές-κοροϊδία. ΑΡΚΕΙ ΜΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ, την οποία οφείλουν στον ελληνικό λαό, αντί να τον μαλώνουν συνεχώς». [ 2.10.11 ]
Να τον παρακολουθείτε και να τον αγοράζετε τον «Θέμο»...
«ΕΝΤΑΞΕΙ, λοιπόν, ΕΝΑΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΓΥΡΟΣ, όπως λέει ο Σαμαράς. Για τελευταία φορά, ΜΙΑ ΣΠΡΩΞΙΑ. Αν είναι να βγει, θα βγει! TΩΡΑ. Ή ποτέ». [ 2.9.12 ]
«Μέσα στο σκηνικό του γενικού τρελοκομείου ξεχωρίζει μόνο ο Αντώνης Σαμαράς, που με τις επιτυχείς ενέργειές του εντός και εκτός Ελλάδας μάς κρατά εν ζωή, και φυσικά χωρίς Βενιζέλο και Κουβέλη δεν θα μπορούσε να το κάνει». [ 7.10.12 ]
«Έλεος, ο Παπακωνσταντίνου έφυγε, ας φύγει και η νοοτροπία του «τ' αρπάζουμε απ' όπου βρίσκουμε», που δεν έχει σχέση με το ήθος και το ύφος της σημερινής κυβέρνησης». [ 20.1.13 ]
«(…) θέλουμε να σωθεί πρώτα ο τόπος, η Ελλάδα δηλαδή, μετά ο
κάθε Έλληνας ξεχωριστά κι όλοι μαζί, κι εν συνεχεία το ρημάδι το κράτος που μας
έχει προκαλέσει όλα τα δεινά που βιώνουμε τόσο καιρό»... [ 19.6.11 ]
Πηγή: aksioprepeiakantoxh.com
Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013
ΣΥΡΙΖΑ: ΕΛΠΙΔΑ ή ΠΑΓΙΔΑ;
Μετά από μήνες μιντιακής τρομοκρατίας, αποπροσανατολισμού,
λάσπης και ωμών εκβιασμών, ήρθε η ώρα να καταθέσω κάποιες σκέψεις σχετικά με το
πολιτικό «φαινόμενο» των τελευταίων χρόνων, που τόσο έχει συζητηθεί, αναλυθεί,
επικροτηθεί ή κατακριθεί, τον ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα που απειλεί να ταράξει τα
«μνημονιακά νερά» του τόπου και συγχρόνως τις λεπτές, σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, ισορροπίες. Το κόμμα που κατάφερε το πρωτοφανές για τη
σύγχρονη ιστορία, να εκτοξεύσει μέσα σε 2,5 χρόνια τα ποσοστά του από το 4,5%
του 2009 στο 27% του 2012 και σήμερα να εμφανίζεται ως πρώτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις.
Γεγονός που από τη μία μπορεί σίγουρα να εντυπωσιάζει, από την άλλη όμως προκαλεί εύλογες αμφιβολίες και ερωτηματικά. Θα προσπαθήσω, όσο πιο συνοπτικά μπορώ, να παρουσιάσω μια πολύπλευρη κριτική τόσο για τις «φωτεινές» όσο και για τις «σκοτεινές»
όψεις του φαινομένου αυτού.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Μέχρι και το 2010, όλοι γνωρίζαμε τον ΣΥΡΙΖΑ ως ένα ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα, με αδρά αντικαπιταλιστικές θέσεις και συγκρουσιακές διαθέσεις, αλλά συγχρόνως «βολεμένο» στην ασφάλεια της ακίνδυνης διαμαρτυρίας και της «ξοφλημένης» επαναστατικής φρασεολογίας που κληροδότησε ο περασμένος αιώνας. Η δικαιολόγηση-υποστήριξη φαινομένων τυφλής και άσκοπης βίας σε συνδυασμό με το δημοκρατικό πέπλο των προγραμματικών θέσεων του κόμματος, έδινε την εντύπωση μιας παράταξης ιδεολογικά μετέωρης, μέσα σ’ ένα άκρατο καπιταλιστικό σκηνικό, χωρίς προοπτικές εξέλιξης. Όλα αυτά άλλαξαν άρδην όμως, όταν στις 6 Μαΐου 2010 ο τότε πρωθυπουργός μάς ανακοίνωνε από το Καστελόριζο την ένταξη της χώρας μας στον «μηχανισμό στήριξης» και την επισημοποίηση της προσυμφωνημένης τροϊκανής Κατοχής. Από εκείνο το σημείο και μετά ο ΣΥΡΙΖΑ μεταμορφώνεται και αντιλαμβάνεται πως οι συνθήκες για την ιδεολογική και πολιτική ριζοσπαστικοποίηση του ελληνικού λαού έχουν ωριμάσει. Έτσι λοιπόν ξεκινάνε οι εσωκομματικές διεργασίες ώστε να μετατραπεί η λαϊκή οργή και η προγεγραμμένη μνημονιακή καταστροφή σε πολιτική-κοινωνική έκφραση και αντίδραση. Εδώ θεωρώ ότι βρίσκεται και το κλειδί των επακόλουθων εξελίξεων. Η απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να μιλήσει ανοιχτά και να προτείνει «συνεργασία της Αριστεράς» ζητώντας από όλα τα κόμματα του ευρύτερου αριστερού χώρου, και κυρίως του ΚΚΕ, να ανταπεξέλθουν σ’αυτή την κοινωνική αναγκαιότητα αποτέλεσε τον κυριότερο λόγο της εκλογικής εκτόξευσης του το 2012. Όπως είχα γράψει σε παλαιότερο άρθρο μου σχετικά με το ΚΚΕ «…νομίζω ότι τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους όταν η ηγεσία του ΚΚΕ αποφάσιζε να αρνηθεί την πρόσκληση του ΣΥΡΙΖΑ για συνεργασία της Αριστεράς* με προοπτική άμεσης διακυβέρνησης. Είναι λογικό ένας λαός όταν βλέπει τα δικαιώματά του, τις ελευθερίες του και όλα όσα αποκτήθηκαν στο παρελθόν με αγώνες και αίμα, να καταρρέουν εν μία νυκτί υπό την ανεξέλεγκτη και εγκληματική δράση του παγκοσμιοποιημένου τραπεζικού λόμπι, να απαιτούν μια Αριστερά μάχιμη και ενεργή κι όχι «απενεργοποιημένη» υπό την ασφάλεια της ακίνδυνης διαμαρτυρίας…».
Από κει και πέρα, κομβικό υπήρξε και το γεγονός ότι ήταν το μόνο αριστερό κόμμα που «ζύγισε» επιτυχώς τα πολιτικοοικονομικά δεδομένα της νεοφιλελεύθερης κρίσης σε εθνικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, στη βάση μιας ριζοσπαστικής αλλά και αρκετά μετριοπαθούς ανάλυσης χωρίς επαναστατικούς φανφαρισμούς. Όπως αναφέρει η διακήρυξη του κόμματος «…Η κρίση που ζούμε, η οποία ξεκίνησε ως κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και μετατράπηκε σε κρίση δημόσιου χρέους οδηγώντας στα προγράμματα λιτότητας, τείνει να προσλάβει οικουμενικές διαστάσεις, θίγοντας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κάθε χώρα και αγγίζοντας κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής. Τόσο η κρίση των τραπεζών όσο και η κρίση των κρατών είναι εκφράσεις της δομικής κρίσης του καπιταλισμού, όπως αυτή ξέσπασε μετά από τρεις δεκαετίες συσσώρευσης κερδών, μέσα από την τεράστια αναδιανομή πλούτου και εξουσιών υπέρ του κεφαλαίου που οργάνωσε ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός σε παγκόσμια κλίμακα...»
Δεν περιορίστηκε μόνο στην κατανομή των εθνικών ευθυνών της μεταπολίτευσης, αλλά διατυμπάνισε σε κάθε τόνο ότι το ελληνικό πρόβλημα είναι πρόβλημα ευρωπαϊκό -αν όχι παγκόσμιο- και πως η λύση πρέπει να δοθεί, όχι δια της απομόνωσης, αλλά μέσω της δυναμικής πολιτικής εκπροσώπησης της χώρας μας στα ευρωπαϊκά κέντρα εξουσίας ως ισότιμο μέλος της ΕΕ-Ευρωζώνης κι όχι ως τροϊκανή νεοαποικία ή γερμανικό προτεκτοράτο (όπως συμβαίνει μέχρι και σήμερα). Σε αυτή τη βάση επιδίωξε και πέτυχε ευρύτερες συνεργασίες με τα αντίστοιχα ριζοσπαστικά κόμματα της Ευρώπης (κυρίως του γονατισμένου ευρωπαϊκού νότου) στέλνοντας το μήνυμα ότι μόνο ενωμένοι θα καταφέρουν οι εργαζόμενοι λαοί να απαντήσουν στη βαρβαρότητα των συνεχόμενων οικονομικών-ταξικών επιθέσεων και να μετατρέψουν την «Ευρώπη των τραπεζών» σε «Ευρώπη των λαών».
Εντυπωσιακές υπήρξαν και οι αντοχές του κόμματος σε επικοινωνιακό επίπεδο, μιας και τέτοια στυγνή και απροκάλυπτη προπαγάνδα από τα καθεστωτικά ΜΜΕ δεν πρέπει να έχει υπάρξει στη χώρα αυτή τα τελευταία 40 χρόνια. Και μόνο το γεγονός ότι -εν μέσω τέτοιων συνθηκών- ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου αντιστάθηκε και ψήφισε με λογική είναι σημαντικό. Όπως αναφέρουν «…Όμως το πείραμα καθυπόταξης του ελληνικού λαού δεν κύλησε ομαλά. Το πειραματόζωο αντέδρασε. Παρά τη συστηματική πλύση εγκεφάλου από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ, παρά τη συντριπτική κοινοβουλευτική πλειοψηφία των μνημονιακών κομμάτων, παρά τον χημικό πόλεμο στις διαδηλώσεις και παρά τις δικαστικές διώξεις, ο ελληνικός λαός δεν υπέκυψε. Με απεργίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις, συλλαλητήρια, πολιτική ανυπακοή, πολύμορφες διαμαρτυρίες, αλλά και με την ανάπτυξη μορφών αλληλεγγύης ασυμβίβαστες με τον ατομικισμό και την ανταγωνιστικότητα, ο λαός μας αντιστάθηκε…».
Τέλος, πολύ θετικά αντιμετωπίστηκε από την πλειοψηφία του κόσμου η στάση του κόμματος απέναντι στο «μακρύ χέρι του καπιταλισμού» ή αλλιώς «μαστίγιο του συστήματος» που ξεπετάχτηκε ως δια μαγείας από τα σπλάχνα της οικονομικής κρίσης, όπως το συνηθίζει εξάλλου, αν λάβουμε υπόψη την ιστορία του 20ου αιώνα. Πράγματι ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε ο πρωτεργάτης των αντιεθνικιστικών-αντιφασιστικών αγώνων τα τελευταία χρόνια, κάτι που οφείλει να συνεχίσει όσο θα εντείνονται οι ιδεολογικές συγκρούσεις και θα οξύνονται οι ταξικές-οικονομικές αντιθέσεις.
Πάμε τώρα όμως στα ερωτηματικά που γεννάει η όλη υπόθεση. Πέρα από το γεγονός ότι μιλάμε για ένα κόμμα άπειρο και αδοκίμαστο σε πρακτικές διακυβέρνησης, πολιτικής-oικονομικής διαχείρισης και ιδεολογικής συνέπειας, πρέπει να μας προβληματίσει και το ότι μέσα σε 2 χρόνια μπόρεσε το 4% να το μετατρέψει σε 27%, κάτι που φυσιολογικά θα ’πρεπε να προκαλέσει στο εσωτερικό του συνασπισμού κρίση (ιδεολογικής) ταυτότητας! Ποιοι είναι δηλαδή αυτό το 23% που το 2009 δεν εκφράζονταν μέσω του ΣΥΡΙΖΑ και που το 2012 «έτρεξαν» να τον ψηφίσουν; Είναι πολίτες απογοητευμένοι από την μεταπολιτευτική σαπίλα; Είναι επαναστάτες ή «επαναστάτες» που αποφάσισαν να βάλουν νερό στο κρασί τους στον βωμό μιας άμεσης και εφικτής αντίστασης; Είναι πρώην ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ που βλέπουν να χάνονται προνόμια δεκαετιών; Είναι μήπως και ψηφοφόροι της Δεξιάς που είπαν να δοκιμάζουν κάτι καινούριο μετά από δεκαετίες προκλητικού βολέματος και συνενοχής;
Σε αυτό βέβαια συνέβαλε και η στρατηγική του λαΐκισμού που ακολούθησε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όσον αφορά τον ιδεολογικό προγραμματισμό: «Δεν συγκρουόμαστε με τις κατεστημένες κοινωνικές νοοτροπίες και αντιλήψεις, αλλά εκφράζουμε τα λαϊκά “θέλω” όποια κι αν είναι αυτά». Έτσι προέκυψε, μέσα από διαδοχικές αναθεωρήσεις και αναδιπλώσεις, η τελική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για μονομερή κατάργηση του Μνημονίου με ταυτόχρονη παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη. Δεν αμφισβητώ την πιθανότητα αυτό το εγχείρημα να τελεσφορήσει, αμφισβητώ όμως το γεγονός ότι μια τέτοια πολιτική απόφαση θα έπρεπε να συνοδεύεται απαραιτήτως από ένα Plan B -που να αφορά το απευκταίο αλλά πιθανό σενάριο αποτυχίας της- το οποίο θα έπρεπε να παρουσιαστεί και να αναλυθεί στον ελληνικό λαό με κάθε επισημότητα. Όπως έγραφα τον περασμένο Μάη: «…εδώ γεννιέται και το βασικό ερώτημα, στο οποίο ένα κόμμα που διεκδικεί τη διακυβέρνηση της χώρας σε μια τόσο κρίσιμη ιστορική καμπή οφείλει να απαντήσει ξεκάθαρα και μάλιστα δημοσίως. Αν η κατάργηση του Μνημονίου εντός ΕΕ και Ευρωζώνης δεν τελεσφορήσει τι γίνεται; Σίγουρα δεν συμφέρει κανέναν να πετάξουν την Ελλάδα εκτός Ευρωζώνης μιας και όπως έχουν δηλώσει τα «αφεντικά» (βλ. δηλώσεις Σόιμπλε-Μέρκελ) μια ενδεχόμενη άτακτη χρεοκοπία θα τους κόστιζε γύρω στο 1 τρις, ποσό τριπλάσιο από ολόκληρο το ελληνικό χρέος! Αλλά ας υποθέσουμε ότι το λαϊκό αίτημα που θα εκπροσωπήσει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εισακούεται στην Ευρώπη, δεν πρέπει να υπάρχει ένα ξεκάθαρο και ολοκληρωμένο Plan B; Το οποίο θα αφορά το σενάριο της πτώχευσης και της επιστροφής στη δραχμή; Παρόλο που κατανοώ εν μέρει τους επικοινωνιακούς λόγους για τους οποίους ο ΣΥΝ δεν πέφτει στην παγίδα και δεν αναφέρεται σε αυτό το ενδεχόμενο, δεν το δικαιολογώ σε καμιά περίπτωση πολιτικά και ηθικά (όσο ήθος μπορεί να υπάρξει στην πολιτική) ειδικά σε ένα κόμμα που όπου σταθεί κι όπου βρεθεί δηλώνει στο πλευρό της κοινωνίας και με ειλικρινή διάθεση και στάση απέναντι της».
Πρόσφατα προχώρησαν, πληροφορήθηκα, και στη μετατροπή σε ενιαίο κόμμα ώστε να μπορέσουν να διεκδικήσουν –και με το νόμο πλέον- τη διακυβέρνηση στις επόμενες εκλογές. Το ερώτημα όμως που μου γεννήθηκε αυτομάτως είναι κατά πόσο θα μπορέσει να λειτουργήσει στην πράξη αυτή η ενότητα… Πώς θα μπορέσουν να λειτουργήσουν και να εκφραστούν κάτω από την ίδια κομματική στέγη ρεύματα ιδεολογικά όπως η Κ.Ο.Ε., η Αριστερή Πλατφόρμα, η Δ.Ε.Α. και η Ομάδα Ρόζα, με αντίστοιχα κεντροαριστερά όπως αυτό του «παλαιού ΠΑΣΟΚ» (κομμάτι του οποίου μεταπήδησε στο ΣΥΡΙΖΑ πρόσφατα); Πώς θα αντιδράσουν, σε μια μελλοντική κυβέρνηση, οι Μαρξιστές, οι Τροτσκιστές ή… οι Αναρχικοί που αυτή τη στιγμή συγκροτούν την αριστερή πτέρυγα του κόμματος σε ενδεχόμενους συμβιβασμούς που -αναπόφευκτα- γεννάει οποιαδήποτε προσπάθεια φιλολαϊκής διαχείρισης του καπιταλισμού; Και πώς θα μπορέσει η ηγεσία του κόμματος να ισορροπήσει μεταξύ των «ηρωϊκών» μαχών που προτίθεται να δώσει κόντρα σε μονοπώλια και οικονομικά κατεστημένα και των δυσάρεστων εσωκομματικών τριβών που θα προκύπτουν σε κάθε στρατηγικό βήμα; Αυτά είναι κάποια ερωτήματα που σίγουρα μοιάζουν ρητορικά αυτό τον καιρό, αλλά σίγουρα έχουν μεγάλη βαρύτητα από τη στιγμή που θα κληθούν να κυβερνήσουν τη χώρα στην κρισιμότερη -ίσως- καμπή της σύγχρονης ιστορίας της.
Πέρα από τα παραπάνω όμως, υπάρχουν και κάποιες αντικειμενικές συνθήκες που δυσχεραίνουν ακόμα περισσότερο την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να συγκρουστεί και να ανατρέψει οικονομικά-πολιτικά κατεστημένα. Οι συνθήκες αυτές έχουν να κάνουν με τη γενικότερη εχθρική συγκυρία στην οποία υπόκειται το παγκόσμιο οικονομικό σκηνικό της εποχής μας. Βλέπετε όση συνέπεια και εντιμότητα να χαρακτηρίζει μια αριστερή κυβέρνηση σήμερα, είναι πολύ δύσκολο να ευδοκιμήσουν οι όποιες ριζοσπαστικές ενέργειες μέσα σε έναν διαρκώς εξελισσόμενο ολοκληρωτισμό του παγκόσμιου νεοφιλελευθερισμού, δίχως ουσιαστική «σανίδα σωτηρίας» ή «χείρα βοηθείας». Σε αυτό συμβάλλει βέβαια κι ο κεκτημένος... ευνουχισμός των λαϊκών-εργατικών κινημάτων που γέννησε ο 20ος αιώνας διεθνώς. Εξάλλου δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ιστορικά όσες αντίστοιχες δημοκρατικές επαναστάσεις πήγαν να πραγματοποιηθούν (με τον όρο «δημοκρατική επανάσταση» ορίζω το ειρηνικό πέρασμα στον Σοσιαλισμό) βρήκαν στο διάβα τους τα τυραννικά εμπόδια των καπιταλιστών και των μυστικών υπηρεσιών τους. Μην ξεχνάμε την περίπτωση Αλιέντε και το στρατιωτικό πραξικόπημα Πινοσέτ στη Χιλή το 1974 ή το πιο πρόσφατο πραξικόπημα Καρμόνα στη Βενεζουέλα το 2002. Δυστυχώς πέρα από το κόκκινο χρώμα του Σοσιαλισμού, ανέκαθεν υπήρξε «κόκκινη» και οποιαδήποτε προσπάθεια εγκαθίδρυσής του, ειρηνική ή μη.
Κλείνοντας αυτό το κείμενο, αυτό που θέλω ουσιαστικά να μείνει ως συμπέρασμα, είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ για να μπορέσει να κριθεί επί της ουσίας, υπεύθυνα και εμπεριστατωμένα, θα πρέπει πρώτα να ψηφιστεί-εκλεγεί από τον ελληνικό λαό και μάλιστα με την προοπτική μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης. Μέχρι τότε όλα τα συμπεράσματα θα παραμένουν επισφαλή και τελείως υποθετικά. Προσωπικά εύχομαι όλο αυτό το ρεύμα που έχει δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια στην ελληνική κοινωνία -του οποίου κύρια πολιτική έκφραση αποτελεί ο ΣΥΡΙΖΑ- να μετουσιωθεί σε πολιτική, οικονομική, πατριωτική αντίσταση και αναγέννηση και να μη προδοθεί κι αυτό όπως τόσες και τόσες «προοδευτικές» γενιές κινημάτων και κοινωνικών αγώνων. Το τελευταίο που θα θέλαμε να δούμε όλοι μας είναι ένα… νέο ΠΑΣΟΚ που αντί να φέρει την «αλλαγή», θα δημιουργήσει μια «νέα μεταπολίτευση», ένα νέο κατεστημένο ιδεολογικών συμβιβασμών, πελατειακής κομματοκρατίας και θεσμικής ασυδοσίας. Συγχρόνως όμως πρέπει να καταλάβουμε όλοι μας πως σε ένα τόσο μεγάλο ιστορικό εγχείρημα, καταλυτικός παράγοντας πάντα ήταν, είναι και θα είναι η ενεργή συμμετοχή του απλού κόσμου. Γιατί Αριστερά χωρίς Λαό δεν υφίσταται, όπως και το αντίθετο βέβαια. Η πάλη αυτή θα πρέπει να είναι μαζική και διαρκής. Ριζωμένη σε βαθιές συνειδήσεις, ασυμβίβαστες ψυχές και εκφρασμένη με καθημερινούς αγώνες και διεκδικήσεις. Όπως έγραφε κι ο Οδυσσέας Ελύτης στις αρχές του ‘60 «…για να γυρίσει ο Ήλιος θέλει δουλειά πολλή. Θέλει νεκροί χιλιάδες να ’ναι στους τροχούς, θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους…». Τα υπόλοιπα στους δρόμους! Της φωτιάς…
Γιώργος Μάρτος
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Μέχρι και το 2010, όλοι γνωρίζαμε τον ΣΥΡΙΖΑ ως ένα ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα, με αδρά αντικαπιταλιστικές θέσεις και συγκρουσιακές διαθέσεις, αλλά συγχρόνως «βολεμένο» στην ασφάλεια της ακίνδυνης διαμαρτυρίας και της «ξοφλημένης» επαναστατικής φρασεολογίας που κληροδότησε ο περασμένος αιώνας. Η δικαιολόγηση-υποστήριξη φαινομένων τυφλής και άσκοπης βίας σε συνδυασμό με το δημοκρατικό πέπλο των προγραμματικών θέσεων του κόμματος, έδινε την εντύπωση μιας παράταξης ιδεολογικά μετέωρης, μέσα σ’ ένα άκρατο καπιταλιστικό σκηνικό, χωρίς προοπτικές εξέλιξης. Όλα αυτά άλλαξαν άρδην όμως, όταν στις 6 Μαΐου 2010 ο τότε πρωθυπουργός μάς ανακοίνωνε από το Καστελόριζο την ένταξη της χώρας μας στον «μηχανισμό στήριξης» και την επισημοποίηση της προσυμφωνημένης τροϊκανής Κατοχής. Από εκείνο το σημείο και μετά ο ΣΥΡΙΖΑ μεταμορφώνεται και αντιλαμβάνεται πως οι συνθήκες για την ιδεολογική και πολιτική ριζοσπαστικοποίηση του ελληνικού λαού έχουν ωριμάσει. Έτσι λοιπόν ξεκινάνε οι εσωκομματικές διεργασίες ώστε να μετατραπεί η λαϊκή οργή και η προγεγραμμένη μνημονιακή καταστροφή σε πολιτική-κοινωνική έκφραση και αντίδραση. Εδώ θεωρώ ότι βρίσκεται και το κλειδί των επακόλουθων εξελίξεων. Η απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να μιλήσει ανοιχτά και να προτείνει «συνεργασία της Αριστεράς» ζητώντας από όλα τα κόμματα του ευρύτερου αριστερού χώρου, και κυρίως του ΚΚΕ, να ανταπεξέλθουν σ’αυτή την κοινωνική αναγκαιότητα αποτέλεσε τον κυριότερο λόγο της εκλογικής εκτόξευσης του το 2012. Όπως είχα γράψει σε παλαιότερο άρθρο μου σχετικά με το ΚΚΕ «…νομίζω ότι τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους όταν η ηγεσία του ΚΚΕ αποφάσιζε να αρνηθεί την πρόσκληση του ΣΥΡΙΖΑ για συνεργασία της Αριστεράς* με προοπτική άμεσης διακυβέρνησης. Είναι λογικό ένας λαός όταν βλέπει τα δικαιώματά του, τις ελευθερίες του και όλα όσα αποκτήθηκαν στο παρελθόν με αγώνες και αίμα, να καταρρέουν εν μία νυκτί υπό την ανεξέλεγκτη και εγκληματική δράση του παγκοσμιοποιημένου τραπεζικού λόμπι, να απαιτούν μια Αριστερά μάχιμη και ενεργή κι όχι «απενεργοποιημένη» υπό την ασφάλεια της ακίνδυνης διαμαρτυρίας…».
Από κει και πέρα, κομβικό υπήρξε και το γεγονός ότι ήταν το μόνο αριστερό κόμμα που «ζύγισε» επιτυχώς τα πολιτικοοικονομικά δεδομένα της νεοφιλελεύθερης κρίσης σε εθνικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, στη βάση μιας ριζοσπαστικής αλλά και αρκετά μετριοπαθούς ανάλυσης χωρίς επαναστατικούς φανφαρισμούς. Όπως αναφέρει η διακήρυξη του κόμματος «…Η κρίση που ζούμε, η οποία ξεκίνησε ως κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και μετατράπηκε σε κρίση δημόσιου χρέους οδηγώντας στα προγράμματα λιτότητας, τείνει να προσλάβει οικουμενικές διαστάσεις, θίγοντας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κάθε χώρα και αγγίζοντας κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής. Τόσο η κρίση των τραπεζών όσο και η κρίση των κρατών είναι εκφράσεις της δομικής κρίσης του καπιταλισμού, όπως αυτή ξέσπασε μετά από τρεις δεκαετίες συσσώρευσης κερδών, μέσα από την τεράστια αναδιανομή πλούτου και εξουσιών υπέρ του κεφαλαίου που οργάνωσε ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός σε παγκόσμια κλίμακα...»
Δεν περιορίστηκε μόνο στην κατανομή των εθνικών ευθυνών της μεταπολίτευσης, αλλά διατυμπάνισε σε κάθε τόνο ότι το ελληνικό πρόβλημα είναι πρόβλημα ευρωπαϊκό -αν όχι παγκόσμιο- και πως η λύση πρέπει να δοθεί, όχι δια της απομόνωσης, αλλά μέσω της δυναμικής πολιτικής εκπροσώπησης της χώρας μας στα ευρωπαϊκά κέντρα εξουσίας ως ισότιμο μέλος της ΕΕ-Ευρωζώνης κι όχι ως τροϊκανή νεοαποικία ή γερμανικό προτεκτοράτο (όπως συμβαίνει μέχρι και σήμερα). Σε αυτή τη βάση επιδίωξε και πέτυχε ευρύτερες συνεργασίες με τα αντίστοιχα ριζοσπαστικά κόμματα της Ευρώπης (κυρίως του γονατισμένου ευρωπαϊκού νότου) στέλνοντας το μήνυμα ότι μόνο ενωμένοι θα καταφέρουν οι εργαζόμενοι λαοί να απαντήσουν στη βαρβαρότητα των συνεχόμενων οικονομικών-ταξικών επιθέσεων και να μετατρέψουν την «Ευρώπη των τραπεζών» σε «Ευρώπη των λαών».
Εντυπωσιακές υπήρξαν και οι αντοχές του κόμματος σε επικοινωνιακό επίπεδο, μιας και τέτοια στυγνή και απροκάλυπτη προπαγάνδα από τα καθεστωτικά ΜΜΕ δεν πρέπει να έχει υπάρξει στη χώρα αυτή τα τελευταία 40 χρόνια. Και μόνο το γεγονός ότι -εν μέσω τέτοιων συνθηκών- ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου αντιστάθηκε και ψήφισε με λογική είναι σημαντικό. Όπως αναφέρουν «…Όμως το πείραμα καθυπόταξης του ελληνικού λαού δεν κύλησε ομαλά. Το πειραματόζωο αντέδρασε. Παρά τη συστηματική πλύση εγκεφάλου από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ, παρά τη συντριπτική κοινοβουλευτική πλειοψηφία των μνημονιακών κομμάτων, παρά τον χημικό πόλεμο στις διαδηλώσεις και παρά τις δικαστικές διώξεις, ο ελληνικός λαός δεν υπέκυψε. Με απεργίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις, συλλαλητήρια, πολιτική ανυπακοή, πολύμορφες διαμαρτυρίες, αλλά και με την ανάπτυξη μορφών αλληλεγγύης ασυμβίβαστες με τον ατομικισμό και την ανταγωνιστικότητα, ο λαός μας αντιστάθηκε…».
Τέλος, πολύ θετικά αντιμετωπίστηκε από την πλειοψηφία του κόσμου η στάση του κόμματος απέναντι στο «μακρύ χέρι του καπιταλισμού» ή αλλιώς «μαστίγιο του συστήματος» που ξεπετάχτηκε ως δια μαγείας από τα σπλάχνα της οικονομικής κρίσης, όπως το συνηθίζει εξάλλου, αν λάβουμε υπόψη την ιστορία του 20ου αιώνα. Πράγματι ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε ο πρωτεργάτης των αντιεθνικιστικών-αντιφασιστικών αγώνων τα τελευταία χρόνια, κάτι που οφείλει να συνεχίσει όσο θα εντείνονται οι ιδεολογικές συγκρούσεις και θα οξύνονται οι ταξικές-οικονομικές αντιθέσεις.
Πάμε τώρα όμως στα ερωτηματικά που γεννάει η όλη υπόθεση. Πέρα από το γεγονός ότι μιλάμε για ένα κόμμα άπειρο και αδοκίμαστο σε πρακτικές διακυβέρνησης, πολιτικής-oικονομικής διαχείρισης και ιδεολογικής συνέπειας, πρέπει να μας προβληματίσει και το ότι μέσα σε 2 χρόνια μπόρεσε το 4% να το μετατρέψει σε 27%, κάτι που φυσιολογικά θα ’πρεπε να προκαλέσει στο εσωτερικό του συνασπισμού κρίση (ιδεολογικής) ταυτότητας! Ποιοι είναι δηλαδή αυτό το 23% που το 2009 δεν εκφράζονταν μέσω του ΣΥΡΙΖΑ και που το 2012 «έτρεξαν» να τον ψηφίσουν; Είναι πολίτες απογοητευμένοι από την μεταπολιτευτική σαπίλα; Είναι επαναστάτες ή «επαναστάτες» που αποφάσισαν να βάλουν νερό στο κρασί τους στον βωμό μιας άμεσης και εφικτής αντίστασης; Είναι πρώην ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ που βλέπουν να χάνονται προνόμια δεκαετιών; Είναι μήπως και ψηφοφόροι της Δεξιάς που είπαν να δοκιμάζουν κάτι καινούριο μετά από δεκαετίες προκλητικού βολέματος και συνενοχής;
Σε αυτό βέβαια συνέβαλε και η στρατηγική του λαΐκισμού που ακολούθησε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όσον αφορά τον ιδεολογικό προγραμματισμό: «Δεν συγκρουόμαστε με τις κατεστημένες κοινωνικές νοοτροπίες και αντιλήψεις, αλλά εκφράζουμε τα λαϊκά “θέλω” όποια κι αν είναι αυτά». Έτσι προέκυψε, μέσα από διαδοχικές αναθεωρήσεις και αναδιπλώσεις, η τελική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για μονομερή κατάργηση του Μνημονίου με ταυτόχρονη παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη. Δεν αμφισβητώ την πιθανότητα αυτό το εγχείρημα να τελεσφορήσει, αμφισβητώ όμως το γεγονός ότι μια τέτοια πολιτική απόφαση θα έπρεπε να συνοδεύεται απαραιτήτως από ένα Plan B -που να αφορά το απευκταίο αλλά πιθανό σενάριο αποτυχίας της- το οποίο θα έπρεπε να παρουσιαστεί και να αναλυθεί στον ελληνικό λαό με κάθε επισημότητα. Όπως έγραφα τον περασμένο Μάη: «…εδώ γεννιέται και το βασικό ερώτημα, στο οποίο ένα κόμμα που διεκδικεί τη διακυβέρνηση της χώρας σε μια τόσο κρίσιμη ιστορική καμπή οφείλει να απαντήσει ξεκάθαρα και μάλιστα δημοσίως. Αν η κατάργηση του Μνημονίου εντός ΕΕ και Ευρωζώνης δεν τελεσφορήσει τι γίνεται; Σίγουρα δεν συμφέρει κανέναν να πετάξουν την Ελλάδα εκτός Ευρωζώνης μιας και όπως έχουν δηλώσει τα «αφεντικά» (βλ. δηλώσεις Σόιμπλε-Μέρκελ) μια ενδεχόμενη άτακτη χρεοκοπία θα τους κόστιζε γύρω στο 1 τρις, ποσό τριπλάσιο από ολόκληρο το ελληνικό χρέος! Αλλά ας υποθέσουμε ότι το λαϊκό αίτημα που θα εκπροσωπήσει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εισακούεται στην Ευρώπη, δεν πρέπει να υπάρχει ένα ξεκάθαρο και ολοκληρωμένο Plan B; Το οποίο θα αφορά το σενάριο της πτώχευσης και της επιστροφής στη δραχμή; Παρόλο που κατανοώ εν μέρει τους επικοινωνιακούς λόγους για τους οποίους ο ΣΥΝ δεν πέφτει στην παγίδα και δεν αναφέρεται σε αυτό το ενδεχόμενο, δεν το δικαιολογώ σε καμιά περίπτωση πολιτικά και ηθικά (όσο ήθος μπορεί να υπάρξει στην πολιτική) ειδικά σε ένα κόμμα που όπου σταθεί κι όπου βρεθεί δηλώνει στο πλευρό της κοινωνίας και με ειλικρινή διάθεση και στάση απέναντι της».
Πρόσφατα προχώρησαν, πληροφορήθηκα, και στη μετατροπή σε ενιαίο κόμμα ώστε να μπορέσουν να διεκδικήσουν –και με το νόμο πλέον- τη διακυβέρνηση στις επόμενες εκλογές. Το ερώτημα όμως που μου γεννήθηκε αυτομάτως είναι κατά πόσο θα μπορέσει να λειτουργήσει στην πράξη αυτή η ενότητα… Πώς θα μπορέσουν να λειτουργήσουν και να εκφραστούν κάτω από την ίδια κομματική στέγη ρεύματα ιδεολογικά όπως η Κ.Ο.Ε., η Αριστερή Πλατφόρμα, η Δ.Ε.Α. και η Ομάδα Ρόζα, με αντίστοιχα κεντροαριστερά όπως αυτό του «παλαιού ΠΑΣΟΚ» (κομμάτι του οποίου μεταπήδησε στο ΣΥΡΙΖΑ πρόσφατα); Πώς θα αντιδράσουν, σε μια μελλοντική κυβέρνηση, οι Μαρξιστές, οι Τροτσκιστές ή… οι Αναρχικοί που αυτή τη στιγμή συγκροτούν την αριστερή πτέρυγα του κόμματος σε ενδεχόμενους συμβιβασμούς που -αναπόφευκτα- γεννάει οποιαδήποτε προσπάθεια φιλολαϊκής διαχείρισης του καπιταλισμού; Και πώς θα μπορέσει η ηγεσία του κόμματος να ισορροπήσει μεταξύ των «ηρωϊκών» μαχών που προτίθεται να δώσει κόντρα σε μονοπώλια και οικονομικά κατεστημένα και των δυσάρεστων εσωκομματικών τριβών που θα προκύπτουν σε κάθε στρατηγικό βήμα; Αυτά είναι κάποια ερωτήματα που σίγουρα μοιάζουν ρητορικά αυτό τον καιρό, αλλά σίγουρα έχουν μεγάλη βαρύτητα από τη στιγμή που θα κληθούν να κυβερνήσουν τη χώρα στην κρισιμότερη -ίσως- καμπή της σύγχρονης ιστορίας της.
Πέρα από τα παραπάνω όμως, υπάρχουν και κάποιες αντικειμενικές συνθήκες που δυσχεραίνουν ακόμα περισσότερο την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να συγκρουστεί και να ανατρέψει οικονομικά-πολιτικά κατεστημένα. Οι συνθήκες αυτές έχουν να κάνουν με τη γενικότερη εχθρική συγκυρία στην οποία υπόκειται το παγκόσμιο οικονομικό σκηνικό της εποχής μας. Βλέπετε όση συνέπεια και εντιμότητα να χαρακτηρίζει μια αριστερή κυβέρνηση σήμερα, είναι πολύ δύσκολο να ευδοκιμήσουν οι όποιες ριζοσπαστικές ενέργειες μέσα σε έναν διαρκώς εξελισσόμενο ολοκληρωτισμό του παγκόσμιου νεοφιλελευθερισμού, δίχως ουσιαστική «σανίδα σωτηρίας» ή «χείρα βοηθείας». Σε αυτό συμβάλλει βέβαια κι ο κεκτημένος... ευνουχισμός των λαϊκών-εργατικών κινημάτων που γέννησε ο 20ος αιώνας διεθνώς. Εξάλλου δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ιστορικά όσες αντίστοιχες δημοκρατικές επαναστάσεις πήγαν να πραγματοποιηθούν (με τον όρο «δημοκρατική επανάσταση» ορίζω το ειρηνικό πέρασμα στον Σοσιαλισμό) βρήκαν στο διάβα τους τα τυραννικά εμπόδια των καπιταλιστών και των μυστικών υπηρεσιών τους. Μην ξεχνάμε την περίπτωση Αλιέντε και το στρατιωτικό πραξικόπημα Πινοσέτ στη Χιλή το 1974 ή το πιο πρόσφατο πραξικόπημα Καρμόνα στη Βενεζουέλα το 2002. Δυστυχώς πέρα από το κόκκινο χρώμα του Σοσιαλισμού, ανέκαθεν υπήρξε «κόκκινη» και οποιαδήποτε προσπάθεια εγκαθίδρυσής του, ειρηνική ή μη.
Κλείνοντας αυτό το κείμενο, αυτό που θέλω ουσιαστικά να μείνει ως συμπέρασμα, είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ για να μπορέσει να κριθεί επί της ουσίας, υπεύθυνα και εμπεριστατωμένα, θα πρέπει πρώτα να ψηφιστεί-εκλεγεί από τον ελληνικό λαό και μάλιστα με την προοπτική μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης. Μέχρι τότε όλα τα συμπεράσματα θα παραμένουν επισφαλή και τελείως υποθετικά. Προσωπικά εύχομαι όλο αυτό το ρεύμα που έχει δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια στην ελληνική κοινωνία -του οποίου κύρια πολιτική έκφραση αποτελεί ο ΣΥΡΙΖΑ- να μετουσιωθεί σε πολιτική, οικονομική, πατριωτική αντίσταση και αναγέννηση και να μη προδοθεί κι αυτό όπως τόσες και τόσες «προοδευτικές» γενιές κινημάτων και κοινωνικών αγώνων. Το τελευταίο που θα θέλαμε να δούμε όλοι μας είναι ένα… νέο ΠΑΣΟΚ που αντί να φέρει την «αλλαγή», θα δημιουργήσει μια «νέα μεταπολίτευση», ένα νέο κατεστημένο ιδεολογικών συμβιβασμών, πελατειακής κομματοκρατίας και θεσμικής ασυδοσίας. Συγχρόνως όμως πρέπει να καταλάβουμε όλοι μας πως σε ένα τόσο μεγάλο ιστορικό εγχείρημα, καταλυτικός παράγοντας πάντα ήταν, είναι και θα είναι η ενεργή συμμετοχή του απλού κόσμου. Γιατί Αριστερά χωρίς Λαό δεν υφίσταται, όπως και το αντίθετο βέβαια. Η πάλη αυτή θα πρέπει να είναι μαζική και διαρκής. Ριζωμένη σε βαθιές συνειδήσεις, ασυμβίβαστες ψυχές και εκφρασμένη με καθημερινούς αγώνες και διεκδικήσεις. Όπως έγραφε κι ο Οδυσσέας Ελύτης στις αρχές του ‘60 «…για να γυρίσει ο Ήλιος θέλει δουλειά πολλή. Θέλει νεκροί χιλιάδες να ’ναι στους τροχούς, θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους…». Τα υπόλοιπα στους δρόμους! Της φωτιάς…
Γιώργος Μάρτος
Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2013
ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ, ΕΝΑΣ ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΚΑΤΑΔΙΩΞΗΣ
Οι εφημερίδες και οι άμυαλοι κι αμόρφωτοι δημοσιογράφοι της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης πέτυχαν κάτι που ομολογουμένως δύσκολα θα κατόρθωνε η κάθε κυβέρνηση από μόνη της χωρίς την πολύτιμη βοήθειά τους.
Να δημιουργηθεί έντεχνα η κατάλληλη σύγχυση ώστε ο
εξωκομματικός κι ανένταχτος νέος του τόπου μας να συγχέεται σκόπιμα με τους
αλήτες–μάγκες που έχουν μόνο στόχο να καταστρέφουν, να θορυβούν και να
προβάλλουν βίαια τον άρρωστο εαυτό τους. Και αυτή η σύγχυση ευνοεί:
Την κυβέρνηση –την κάθε κυβέρνηση- που φοβάται αντιδράσεις
από μη εντεταγμένους σε κομματικές αγέλες νέους –διότι βέβαια οι νέοι αυτοί δεν
είναι δυνατόν να τιθασευτούν από τυχόν συμφωνίες ή επιτευχθέντες συμβιβασμούς
επί ανωτάτου επιπέδου.
Ευνοεί τα διάσημα πλέον ΜΕΑ-ΜΑΤ και παρεμφερή που
συλλαμβάνουν με μεγαλύτερη ευκολία τον ανύποπτο νέο που διαμαρτύρεται απ’ ό,τι
τον ικανό για άμυνα αλήτη που διαφεύγει. Θα σας έχει τύχει να παρευρεθείτε και
να διαπιστώσετε με τα ίδια σας τα μάτια με πόση ευκολία αλλά και μίσος δέρνεται
απάνθρωπα και κακοποιείται ώσπου να μπει στην κλούβα από τις «δυνάμεις διώξεως
τρομοκρατίας» ενώ την ίδια στιγμή αυτός που ρίχνει πέτρες ή σπάζει πέτρες
καταστημάτων διαφεύγει επιδέξια και ανενόχλητα. Ύποπτα ανενόχλητα πολλές φορές.
Ευνοεί τη μικρή νοημοσύνη και την εύκολη δουλοπρεπή
συμπεριφορά των «αγανακτισμένων πολιτών» απέναντι στις εν στολή δυνάμεις
εξουσίας. Γιατί έχουν μάθει οι άμοιροι -χρόνια τώρα- στην επιδεικτική δοκιμασία
των οργάνων τάξης ευρισκόμενοι κάτω από το αθεράπευτο σύμπλεγμα του «εμείς οι
νόμιμοι». Σχεδόν μόνιμη ασθένεια των υπανάπτυκτων συμπατριωτών μας.
Ευνοεί τέλος, τις κομματικές παρατάξεις, που με τη σκόπιμη
αυτή σύγχυση, εκδικούνται όσους νέους δεν δέχονται τον- κομματικής
σκοπιμότητας- ευνουχισμό τους. Και είναι ενδεικτικό το πόσο στο θέμα των
αναρχικών συμφωνούν απόλυτα ΚΝΙτες, ΟΝΝΕΔίτες και νεολαίοι του ΠΑΣΟΚ. Γιατί και
οι τρεις αυτές «νεολαίες» -κατ’ όνομα μόνον- έχουν ένα κοινό μυστικό που τις
ενώνει: τον οριστικό ευνουχισμό τους.
Να λοιπόν πώς κατασκευάζεται από τον «λαό» για το «λαό» η
εικόνα του αναρχικού, που στην πραγματικότητα δεν είναι άλλη από την εικόνα του
ασυμβίβαστου και ζωντανού σύγχρονου νέου ο οποίος εννοεί να διαφυλάξει το
βασικό αγαθό της νεότητα του που είναι η έρευνα, η αναθεώρηση και η υπεράσπιση
δικαιωμάτων μειοψηφιών. Και επιπλέον να μην αφήσει τη μεταμόρφωση του από την
κυβέρνηση ή τα κόμματα σε καθοδηγούμενο αμνό τυποποιημένων ανησυχιών.
Διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε πως στην Ελλάδα ανέκαθεν
επιδιώκετο ο ευνουχισμός των νέων για να μπορούν οι υπόλοιποι συμβιβασμένοι -«ο
λαός»– να κοιμούνται ήσυχα! Παλιά τους λέγανε κομμουνιστές! Μέχρι πριν από λίγα
χρόνια σε κοίταγε βαθιά ο ηλίθιος κρατικός εξεταστής κι έβγαζε το συμπέρασμα:
Είσαι κομμουνιστής: Που δεν σήμαινε κατ’ ανάγκην ότι είσαι ενταγμένος στο
Κομμουνιστικό Κόμμα. Απλώς πως δεν είσαι μαζί μας… άρα επικίνδυνος.
Ακόμη δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είμαστε η πατρίς πολλών
άθλιων φράσεων- μαζί με τις σοφές των ολίγων σοφών. Όπως εκείνο το άλλο
κλασικά φασιστικό, το διάσημο Πας μη Έλλην βάρβαρος. Σήμερα με την «έναρξη του
Σοσιαλισμού» στη χώρα μας βρισκόμαστε στη μόνη αλλαγή που πραγματοποιήθηκε και
που αφορά την έννοια νέος. Από κομμουνιστής έγινε αναρχικός!
Τουλάχιστον εμείς να μη γινόμαστε θύματα τοιούτων αλλαγών. Η
να προσέχουμε τι ακριβώς περιέχουν! Σαν νέοι! Σαν αληθινοί νέοι!
Μάνος Χατζιδάκις, Μάιος 1985, Ο καθρέφτης & το μαχαίρι (Ίκαρος)
Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013
ΣΕΛΙΔΑ ΣΤΟ FACEBOOK
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τον επερχόμενο δίσκο:
https://www.facebook.com/GiorgosMartosOfficial
https://www.facebook.com/GiorgosMartosOfficial
LIBERTARIAS (ΙΣΠΑΝΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ, 1996)
Libertarias (Ελευθεριακές): Οι γυναίκες στον Ισπανικό Εμφύλιο
Σε έναν κόσμο ειδωμένο μέσα από τα μάτια των ανδρών, η ιστορία δε θα μπορούσε παρά να καταγράφεται από αυτή τη σκοπιά. Με τον ίδιο τρόπο ακόμα και η ιστορία η γραμμένη "από τα κάτω", η ιστορία των επαναστάσεων και των κοινωνικών αντιστάσεων, αγνοεί σκόπιμα ή μη τις γυναίκες. Αυτές που επέλεξαν τον αγώνα κινούμενες από την ανάγκη για την ελευθερία, οπλισμένες με την οργή τους ενάντια στους καταπιεστές που δεν έχουν ούτε φύλο ούτε φυλή, μόνο το ίδιο λαίμαργο βλέμμα του κατακτητή.
Η ταινία αυτή ("Ελευθεριακές" μεταφράζεται στα ελληνικά επακριβώς) που πρόσφατα προβλήθηκε σε διάφορες καταλήψεις και αυτοδιαχειριζόμενα πάρκα, είναι μία σπάνια ταινία παραγωγής 1996 που δεν βρίσκεται στα ελληνικά βιντεοκλάμπ και παρουσιάζει τη δράση των γυναικών στις γραμμές των αναρχικών κατά τον Ισπανικό εμφύλιο.
Σε έναν κόσμο ειδωμένο μέσα από τα μάτια των ανδρών, η ιστορία δε θα μπορούσε παρά να καταγράφεται από αυτή τη σκοπιά. Με τον ίδιο τρόπο ακόμα και η ιστορία η γραμμένη "από τα κάτω", η ιστορία των επαναστάσεων και των κοινωνικών αντιστάσεων, αγνοεί σκόπιμα ή μη τις γυναίκες. Αυτές που επέλεξαν τον αγώνα κινούμενες από την ανάγκη για την ελευθερία, οπλισμένες με την οργή τους ενάντια στους καταπιεστές που δεν έχουν ούτε φύλο ούτε φυλή, μόνο το ίδιο λαίμαργο βλέμμα του κατακτητή.
Η ταινία αυτή ("Ελευθεριακές" μεταφράζεται στα ελληνικά επακριβώς) που πρόσφατα προβλήθηκε σε διάφορες καταλήψεις και αυτοδιαχειριζόμενα πάρκα, είναι μία σπάνια ταινία παραγωγής 1996 που δεν βρίσκεται στα ελληνικά βιντεοκλάμπ και παρουσιάζει τη δράση των γυναικών στις γραμμές των αναρχικών κατά τον Ισπανικό εμφύλιο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)