ΑΛΚΗΣ ΑΛΚΑΙΟΣ (1949-2012)

Με μεγάλη μου θλίψη πληροφορήθηκα σήμερα για τον χαμό ενός μεγάλου Ποιητή του ελληνικού τραγουδιού, του Άλκη Αλκαίου. Ένα υπόδειγμα καλλιτέχνη, διανοητή, επαναστάτη. Με το σπουδαίο έργο και κυρίως τη στάση του απέναντι στη ζωή και τον μεταπολιτευτικό βόρβορο, "κατατάχθηκε" στους Μεγάλους του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού. Να 'ναι καλά όπου βρίσκεται!

"...Με θεωρίες νόμισες τον κόσμο ταξινόμησες, μα η ψυχή του καθενός απέραντος ωκεανός..."

                              

                              

WISH YOU WERE HERE

We're just two lost souls swimming in a fish bowl, year after year
Running over the same old ground, what have we found?
The same old fears, wish you were here...

ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ: Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΕΝΟΣ ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΟΥ ΚΟΙΝΟΤΑΡΧΗ

"Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια, αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να'ρθεί..."

Pablo Neruda

To απόγεμα της Μεγάλης Δευτέρας του 1986 έξω από το χωριό Πόμπια, στα νότια του νομού Ηρακλείου, το αυτοκίνητο που κινείται αργά στον άδειο και επικίνδυνο επαρχιακό δρόμο αναγκάζεται να σταματήσει όταν σε μία στροφή κάποιοι έχουν πετάξει κλαδιά και πέτρες που κλείνουν τον δρόμο.
Ο οδηγός γνωρίζει καλά την περιοχή, είναι ο πρόεδρος της κοινότητας Πηγαδάκια.
Ανυποψίαστος βγαίνει από το αυτοκίνητο για να δει τι συμβαίνει, όταν δέχεται τον πρώτο πυροβολισμό. Τραυματισμένος προσπαθεί να καλυφθεί πίσω από το αυτοκίνητο, αλλά ο δολοφόνος πλησιάζει και τον εκτελεί μπροστά στα έντρομα μάτια της οικογένειάς του.

Η δολοφονία του κοινοτάρχη Γιάννη Κουτσάκη, άγνωστη δυστυχώς στους περισσότερους, έβαλε τίτλους τέλους σε μια μακροχρόνια αντιπαράθεση, και είναι χαρακτηριστική για το πώς λειτουργεί το παρακράτος στη χώρα μας.

Αλλά ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή.

Το μοναστήρι της Οδηγήτριας κατέχει μεγάλες εκτάσεις, τις οποίες νοικιάζει ή παραχωρεί σε βοσκούς της περιοχής.
Το 1961 ο Νίκος Βαρδινογιάννης, αξιωματικός τότε του πολεμικού ναυτικού, βρίσκεται ξαφνικά ιδιοκτήτης 4.400 στρεμμάτων στη συγκεκριμένη περιοχή, μόνο που δεν τα αγοράζει από τον νόμιμο ιδιοκτήτη (τη μονή δηλαδή) αλλά από τους βοσκούς ενοικιαστές για ένα κομμάτι ψωμί.
Παρά τις διαμαρτυρίες που έφτασαν τότε μέχρι και το κοινοβούλιο, το σκάνδαλο κουκουλώνεται μιας που η οικογένεια διαθέτει ισχυρή πολιτική κάλυψη.

Η κομπίνα ολοκληρώνεται με την μυστηριώδη... «εξαφάνιση» των τίτλων ιδιοκτησίας που είχε στην κατοχή της η μονή, έτσι ώστε να μην μπορεί να στοιχειοθετηθεί η απάτη σε βάρος του δημοσίου.

Λίγο αργότερα, η οικογένεια Βαρδινογιάννη δημιουργεί την εταιρία ΣΕΚΑ και αγοράζει με αποικιοκρατικές διαδικασίες από το Ελληνικό Δημόσιο το νησάκι "Άγιος Παύλος" στην είσοδο του όρμου των Καλών Λιμένων, έναντι 78.000 δραχμών.

Στη συνέχεια, με υποθήκη το νησί που αγόρασαν, παίρνουν δάνειο 36 εκατομμυρίων δρχ. (!) από αμερικανική τράπεζα, και σε συνεργασία με την Mobil δημιουργούν στην περιοχή εγκαταστάσεις υγρών καυσίμων και ανεφοδιασμού πλοίων (βλέπε αμερικανικός 6ος στόλος).

Μοναδικό αγκάθι στα μεγαλεπήβολα σχέδια της οικογένειας ήταν ο μικρός οικισμός των Καλών Λιμένων και οι λιγοστοί ψαράδες κάτοικοί του.

Οι κάτοικοι του οικισμού βρέθηκαν ξαφνικά περικυκλωμένοι από τις εγκαταστάσεις της εταιρίας.
Πολλοί εγκαταλείπουν την περιοχή και μεταναστεύουν, ενώ οι εναπομείναντες έχουν να αντιμετωπίσουν έναν συνεχή και ψυχοφθόρο πόλεμο νεύρων από την εταιρία και τους τραμπούκους της. Βροχή οι ξυλοδαρμοί και οι μηνύσεις για ανύπαρκτες πολεοδομικές παρατυπίες ακόμα και όταν κάποιος προσπαθούσε να επιδιορθώσει την τουαλέτα του, ενώ την ίδια στιγμή η εταιρία έχτισε παράνομα διάφορα κτίρια, ένα ξενοδοχείο και μια βίλλα για την οικογένεια Βαρδινογιάννη.

Η εκλογή του Γιάννη Κουτσάκη το 1978 δίνει ελπίδα στους κατοίκους.
Το πρώτο του μέλημα είναι να ανοίξει επιτέλους ο δρόμος από τα Πηγαδάκια στους Καλούς Λιμένες.
Ο δρόμος είχε χαραχθεί το 1962, οι απαλλοτριώσεις είχαν τελειώσει το 1966, αλλά η εταιρία παρόλο που είχε πληρωθεί, δεν άφηνε τα συνεργεία της νομαρχίας να προχωρήσουν.

Το 1981 μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ ο Κουτσάκης πιστεύει πως θα μπορέσει επιτέλους να ξεπεράσει τα εμπόδια και την τρομοκρατία της ΣΕΚΑ, τελειώνει τον δρόμο και ξεκινά να φτιάχνει δίκτυο ηλεκτρισμού και ύδρευσης στην περιοχή, δίνοντας καθημερινά μάχη με τους μπράβους της ΣΕΚΑ που τα βράδια καταστρέφουν ό,τι φτιάχνουν τα κρατικά συνεργεία την ημέρα.
Τα έργα του κοινοτάρχη έχουν ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα κύμα επιστροφής των εκδιωγμένων κατοίκων, σε μια προσπάθεια να ξαναφτιάξουν τα σπίτια τους.
Η ΣΕΚΑ τούς κάνει τη ζωή δύσκολη, με έναν καταιγισμό μηνύσεων, προσπαθώντας έτσι να κατεδαφίσει τα σπίτια των κατοίκων ως αυθαίρετα!

Οι Βαρδινογιάννηδες ασκούν αφόρητη πίεση στον νομάρχη να γκρεμίσει τα σπίτια των ανθρώπων, όμως όλα πέφτουν πάνω στην άρνηση του κοινοτάρχη ο οποίος απαντά ότι πρώτα θα γκρεμιστούν τα αυθαίρετα της εταιρίας, οι βίλες των Βαρδινογιάννηδων κλπ.
Τον χειμώνα του 1985 γίνεται απόπειρα δολοφονίας του κοινοτάρχη όταν ένα άγνωστο αυτοκίνητο προσπαθεί να ρίξει το αυτοκίνητο του Κουτσάκη σε γκρεμό, ενώ σε μια συνάντηση του με τους εκπροσώπους της εταιρίας, οι μπράβοι ξυλοκοπούν τον ανυπόταχτο κοινοτάρχη.
Ο Κουτσάκης σχεδιάζει να επισκεφτεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο στην Κωνσταντινούπολη σε μια προσπάθεια να εντοπίσει τα εξαφανισμένα συμβόλαια της μονής Οδηγήτριας και να ξεσκεπάσει την απάτη των Βαρδινογιάννηδων, μόνο που τον πρόλαβαν οι πληρωμένοι δολοφόνοι.
Ενδιαφέρον έχει και ο διάλογος μεταξύ Βαρδή Βαρδινογιάννη και Δημήτρη Κουφοντίνα στη δίκη της 17 Νοέμβρη.

Οι συγγενείς του δολοφονημένου κοινοτάρχη περιμένουν εδώ και δεκαετίες να πέσει φως στην υπόθεση, ενώ οι απειλές συνεχίστηκαν και μετά τον θάνατο του Κουτσάκη.

Το κόλπο με την αρπαγή κρατικής περιουσίας με τη βοήθεια μοναστηριών ήταν τόσο πετυχημένο που ο όμιλος Βαρδινογιάννη το επανέλαβε και στη Χαλκιδική.

Η περίπτωση της Σιθωνίας

Πρόκειται για τη μονή Ξενοφώντος και μια έκταση 57.000 στρεμμάτων στη Σιθωνία.
Το 1965 η μονή υποβάλλει αίτηση αναγνώρισης ιδιοκτησίας στο Ελληνικό Δημόσιο, η οποία και φυσικά απορρίπτεται.
Επί χούντας όμως η μονή κάνει και δεύτερη προσπάθεια και με τη βοήθεια... του θεού και της χούντας, ως εκ θαύματος δικαιώνεται.
Αμέσως μεταβιβάζει την έκταση για ένα συμβολικό ποσό -μαντέψτε πού- στη... ΣΕΚΑ!

Με τη μεταπολίτευση, και μετά από τις έντονες αντιδράσεις τοπικών φορέων και κατοίκων, το 1974 η πολιτεία ακυρώνει τη χουντική απόφαση και ανακηρύσσει την έκταση δημόσια.
Από τότε η μονή σε συνεργασία με την ΣΕΚΑ έχουν ξεκινήσει έναν δικαστικό αγώνα κατά του Δημοσίου με τα γνωστά κόλπα, ψευδομάρτυρες, απειλές, δωροδοκίες, κλπ.

Οι απάτες με τις εκκλησιαστικές περιουσίες δεν έχουν σταματήσει να επαναλαμβάνονται μέχρι και τις μέρες μας, με διάφορες εκδοχές, όπως πχ με το σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου, τη μονή Τοπλού, και άλλες.

Έτσι λοιπόν δύο απόστρατοι του ναυτικού βρέθηκαν ξαφνικά με τεράστιες περιουσίες με τη βοήθεια των Αμερικανών που τόσο τους εξυπηρέτησαν στο εμπάργκο της Ροδεσίας. Ας θυμηθούμε και αυτό το... κατόρθωμα.

Τα χρόνια της πειρατείας

Η οικογένεια Βαρδινογιάννη διαπρέπει στο σπάσιμο του αποκλεισμού του ρατσιστικού καθεστώτος της Ροδεσίας από τον ΟΗΕ που έγινε παγκόσμια γνωστός ως "Beira Patrol", προμηθεύοντας πετρέλαιο την κυβέρνηση του Ιαν Σμίθ με την υποστήριξη της CIA.

Οι Αμερικανοί θέλοντας να πάρουν κάτω από την σφαίρα επιρροής τους τις πρώην αποικίες της Μεγάλης Βρετανίας αλλά αποφεύγοντας να συγκρουστούν μετωπικά με τους Βρετανούς συμμάχους, βοηθούν τους Βαρδινογιάννηδες να δράσουν ως πειρατές χωρίς αυτοί να χρειαστεί να λερώσουν τα χέρια τους.
Η συγκεκριμένη υπόθεση είναι μία από τις μαύρες σελίδες της ελληνικής ναυτιλίας: περιφρόνηση ψηφισμάτων του ΟΗΕ, αλλαγή σημαίας από λιμάνι σε λιμάνι, αλλαγή ονόματος του καραβιού μεσοπέλαγα, κλπ.

Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή.
Το 1972, επί χούντας δηλαδή, ιδρύουν την Μότορ Όιλ.
Το 1979 με υπουργό συντονισμού τον... Μητσοτάκη τούς δίνεται πεσκέσι ο Παναθηναϊκός.
Και αυτό το κόλπο ήταν τόσο πετυχημένο που το μιμήθηκε κάθε σωστός απατεώνας (Κοσκωτάς κλπ) που θέλησε να κάνει καριέρα στο ελληνικό Ελ Ντοράντο.

Κατά τραγική σύμπτωση, πάλι επί πρωθυπουργίας Μητσοτάκη, αποκτούν την τράπεζα Πειραιώς, καταπίνουν τη Μακεδονίας-Θράκης, ενώ ας μην ξεχνάμε πως μερικές μόνο μέρες μετά τον σχηματισμό της Οικουμενικής Kυβέρνησης του Ξενοφώντα Ζολώτα, το 1989, ξεκινά το MEGA Channel.

Το "τηλεοπτικό πλυντήριο" όχι μόνο βοηθά στις μπίζνες της οικογένειας προσφέροντας δωρεάν διαφήμιση με το γνωστό κόλπο των αγαθοεργιών της φιλεύσπλαχνης οικογένειας ως υποκατάστατο της ανύπαρκτης δικαιοσύνης, αλλά και ελέγχοντας έτσι έμμεσα το πολιτικό σύστημα δίνοντας τηλεοπτικό χρόνο σε άτομα της αρεσκείας τους.

Και έτσι φτάσαμε σήμερα στα γελοία ψευτοδιλήμματα "ευρώ ή μνημόνιο" και τα καταστροφολογικά σενάρια του παρακράτους και των παπαγάλων τους, που ευτυχώς αρχίζουν να ξεθωριάζουν στα μάτια της κοινής γνώμης.

Ο μόνος τρόπος πια για να κρατηθούν στην εξουσία είναι πουλώντας φόβο.

«Δεν θα έχουμε φάρμακα, πετρέλαιο, τρόφιμα, οδοντόβουρτσες, αν βγει η αριστερά" φωνάζουν χωρίς να ντρέπονται, αυτοί που κατέστρεψαν τον τόπο επί τόσες δεκαετίες.
Σε μία χώρα που έχει τόσο ανάγκη από ριζικές αλλαγές, προσπαθούν απελπισμένα να περάσουν το μήνυμα ότι «δεν είναι τώρα εποχή για αλλαγές, ας κάτσουμε στα αυγά μας»

Σταθεροί στις αξίες τους ως γνήσια τέκνα ενός συστήματος Φρανκεστάιν, προσπαθούν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι τίποτα δεν πρέπει να γίνεται για πρώτη φορά.
Τελευταίες σπασμωδικές κινήσεις μιας κομματοκρατίας που απέτυχε σε όλα πουλώντας ταυτόχρονα πατριωτική ηθική, ενώ ακόμα και τώρα που όλα έχουν καταρρεύσει γύρω τους, αδυνατούν να ψελλίσουν έστω και δυο κουβέντες ουσιαστικής αυτοκριτικής.

«Οι μεγαλύτερες καταστροφές δεν προήλθαν από την ανυπακοή, αλλά από την υπακοή», είχε πει κάποτε ο Χάουαρντ Ζίν, ενώ ο ίδιος υπερασπιζόμενος πριν αρκετά χρόνια μια ομάδα οικολόγων που είχε εισβάλει σε ένα πυρηνικό εργοστάσιο, είχε πει απευθυνόμενος προς τους δικαστές:

«Χωρίς την πολιτική ανυπακοή, εσείς σήμερα δεν θα ήσαστε εδώ»

             

               Βαρδής Βαρδινογιάννης
                    

               
             
 

    Γιάννης Κουτσάκης

     

Πηγή:http://kora.matrix.msu.edu/files/50/304/32-
130-9D0-84-al.sff.document.nusa19660407.pdf

       

       Ο μικρός οικισμός Καλών Λιμένων

"Ioanna V": το πειρατικό του ομίλου Βαρδινογιάννη

 Βαρδινογιάννης-Μητσοτάκης

                   




Σχετικά με την αγωγή του Βαρδινογιάννη που ακολούθησε:
http://jungle-report.blogspot.it/2012/11/jungle-report.html


Πηγή: jungle-report

ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ...

Το τραγούδι-συμμετοχή μου στον δίσκο "Πάνω κάτω η Πατησίων" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οδός Πανός.

ΤΙ ΗΤΑΝ ΤΕΛΙΚΑ Η ΧΟΥΝΤΑ;

 

Η 39η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου πλησιάζει και, ειδικά φέτος, αποκτά ιδιαίτερη σημασία. Από τη μια, η πλήρης απαξίωση του αστικού-κοινοβουλευτικού πολιτικού σκηνικού οδηγεί μερικούς, ελαφρά τη καρδία και χωρίς συγκεκριμένη γνώση, να λένε «μια χούντα μάς χρειάζεται».

Από την άλλη, η άνοδος της Χρυσής Αυγής και της εθνικιστικής της προπαγάνδας, η οποία σε μεγάλο βαθμό αποτελεί αποθέωση της επταετίας, μας φέρνει αντιμέτωπους με την ανάγκη να δούμε τι ακριβώς ήταν το στρατιωτικό καθεστώς της 21ης Απριλίου.

Χούντα η… «αδιάφθορη»

Ο κυριότερος μύθος που κυκλοφορεί σχετικά με τη Χούντα είναι ότι αποτέλεσε μια εποχή όπου τα σκάνδαλα και η διαφθορά απουσίαζαν από τον πολιτικό βίο. Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο ψευδές από αυτό.

Η διαπλοκή και η διαφθορά της σημερινής εποχής μοιάζει με παιδική χαρά μπροστά στις απίστευτες κομπίνες του χουντικού καθεστώτος.

Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά. Ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανε το καθεστώς ήταν η νομοθέτηση της αύξησης του μισθού των Υπουργών και των Υφυπουργών (από 22.000 σε 35.000 δραχμές) και ο διπλασιασμός του μισθού του πρωθυπουργού-δικτάτορα (από 23.600 σε 45.000 δραχμές).

Παράλληλα φρόντισαν να εξασφαλίσουν και τη μελλοντική τους ασυλία καθώς με το νόμο «Περί ευθύνης Υπουργών» (Ν.Δ 802 στις 30/12/1970) δίωξη σε Υπουργό ή Υφυπουργό μπορούσε να γίνει μόνο με απόφαση των συναδέλφων του ενώ όλα τα εγκλήματα που έγιναν (ή θα γίνονταν) μέχρι τη σύγκληση της επόμενης Βουλής (όποτε κι αν γινόταν αυτή) θεωρούνταν παραγραμμένα!

Αλλά και στο «βόλεμα ημετέρων» οι χουντικοί ήταν αποτελεσματικοί. Ο Νικόλαος Μακαρέζος (εκ των πρωτεργατών του πραξικοπήματος) διόρισε Υπουργό Γεωργίας και αργότερα Βορείου Ελλάδος τον κουνιάδο του Αλέξανδρο Ματθαίου.

Ο Ιωάννης Λαδάς, διοικητής ΕΑΤ-ΕΣΑ, έκανε τον έναν του ξάδερφο διοικητή της ΑΣΔΕΝ (Ανώτατη Στρατιωτική Διοίκηση Εσωτερικού και Νήσων) και τον άλλον Γ.Γ. Κοινωνικών Υπηρεσιών.

Ο γαμπρός του Παττακού Ανδρέας Μεϊντάσης ανέλαβε (εντελώς «αξιοκρατικά») δουλειές για το Δήμο Αθηναίων, συνολικού ύψους 1,109 δισ. δραχμών.

Αλλά και ο ίδιος ο δικτάτορας φρόντισε να βολέψει τα αδέρφια του, κάνοντας τον Κωνσταντίνο Παπαδόπουλο στρατιωτικό ακόλουθο, Γ.Γ. του Υπ. Προεδρίας, Περιφερειακός Διοικητής Αττικής και Υπουργό παρά τω Πρωθυπουργώ και τον Χαράλαμπο Γ.Γ. του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης.

Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια και γεμάτες τσέπες…

Το δόγμα του στρατιωτικού καθεστώτος ήταν το περίφημο «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια». Είδαμε πως οι δικτάτορες τίμησαν τις οικογένειές τους βολεύοντας αδέρφια, ξαδέρφια και κουνιάδους σε διάφορες θέσεις. Δεν θα μπορούσαν να αφήσουν παραπονεμένη και την Εκκλησία.

Το Δεκέμβρη του 1968 αποφάσισαν να ανεγερθεί ένας μεγαλοπρεπής ναός του Σωτήρος στα Τουρκοβούνια. Ο ναός όμως δεν χτίστηκε ποτέ καθώς οι τρεις διαγωνισμοί που έγιναν δεν κατέληξαν πουθενά. Αλλά βέβαια η ευκαιρία για διασπάθιση του δημόσιου χρήματος δεν χάθηκε. Το Ειδικό Ταμείο που είχε δημιουργηθεί για το σκοπό αυτό είχε συγκεντρώσει 453,3 εκατ. δραχμές. Από αυτά τα 406 εκατ. έκαναν «φτερά»! Κι έτσι το έργο έμεινε στα χαρτιά, αφού ούτε χώρος υπήρχε, ούτε σχέδια, ούτε (πλέον) χρήματα! Όμως οι τσέπες των δικτατόρων γέμισαν.

Το σκάνδαλο των κρεάτων

Περίφημο είναι επίσης και το «σκάνδαλο των κρεάτων». Ο Υφυπουργός Εμπορίου Μιχαήλ Μπαλόπουλος και ο Ζαφείριος Παπαμιχαλόπουλος (διευθυντής του εν λόγω Υπουργείου) κατηγορήθηκαν και καταδικάστηκαν για δωροδοκία με στόχο τη μονοπωλιακή παραχώρηση δικαιωμάτων εισαγωγής κρέατος, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση των τιμών. Το σκάνδαλο είχε πολλές πτυχές. Σε μία από αυτές ενεπλάκη και ο Παττακός ο οποίος έδωσε διαταγή να καταναλωθούν όσον το δυνατόν γρηγορότερα τα σαπισμένα κρέατα που είχαν εισαχθεί από την Αργεντινή και είχαν μείνει αδιάθετα.

Χαρακτηριστικά για τη διαφθορά του καθεστώτος είναι τα λόγια του εκδότη της ακροδεξιάς και φιλοχουντικής εφημερίδας «Ελεύθερος Κόσμος», Σάββα Κωνσταντόπουλου, ο οποίος μετά από μισό χρόνο από το πραξικόπημα μιλούσε (σε επιστολή του προς τον Καραμανλή) για «μία νέο-φαυλοκρατία» και για «ατομικά ρουσφέτια, προσωπικαί εξυπηρετήσεις, τακτοποιήσεις συγγενών, ατομική προβολή και ούτω κάθε εξής».

Διαπλοκή με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και το μεγάλο κεφάλαιο

Το καθεστώς της 21ης Απριλίου δεν ήταν φιλολαϊκό, που έκανε έργα και δρόμους για το λαό. Αντιθέτως, εξυπηρετούσε τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και ήταν με χίλια δυο νήματα δεμένο με αυτό. Είδαμε πιο πάνω ότι η κατάργηση του συνδικαλισμού και το τσάκισμα της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος αύξησε την κερδοφορία του κεφαλαίου. Η διαπλοκή και η σχέση της χούντας με τους καπιταλιστές όμως δεν σταματά εδώ. Το στρατιωτικό καθεστώς φρόντιζε συνεχώς να υπηρετεί πιστά τα αφεντικά του, τους Έλληνες και ξένους καπιταλιστές δηλαδή.

Ένα μήνα μετά την ανάληψη της εξουσίας από τους συνταγματάρχες, υπογράφεται σύμβαση με την εταιρεία Litton με σκοπό την προσέλκυση επενδύσεων ύψους 840 εκατ. δολαρίων για 12 χρόνια. Το δημόσιο έδωσε προκαταβολή για το έργο της εταιρίας ύψους 1,2 εκατ. δολαρίων, ενώ ανέλαβε να καλύψει όλα της τα έξοδα, δίνοντάς της παράλληλα 11% ως ποσοστό κέρδους και 2% προμήθεια από κάθε επένδυση που θα έφερνε. Τι έκανε λοιπόν η Litton; Απολύτως τίποτα! Δεν έφερε καμία επένδυση. Το μόνο που έκανε ήταν να δηλώνει… έξοδα έτσι ώστε να παίρνει λεφτά! Το 1969 η σύμβαση διεκόπη αλλά η Litton πήρε κανονικά τα προβλεπόμενα κέρδη από μια δουλειά που δεν έκανε!

Το 1969 ο Μακαρέζος υπογράφει με τον Αμερικανό εργολάβο Ρόμπερτ Μακντόναλντ σύμβαση για την κατασκευή της Εγνατίας Οδού. Το κόστος του έργου υπολογίστηκε στα 150 εκατ. δολάρια, εκ των οποίων 45 θα έβαζε το ελληνικό δημόσιο, τα 80 θα καλύπτονταν με ομόλογα του ελληνικού δημοσίου ενώ παράλληλα εξασφαλίζονταν από το κράτος και τα δάνεια του εργολάβου. Ο Μακντόναλντ πήρε 4,5 εκατ. δολάρια ως προκαταβολή ενώ η αμοιβή του ορίστηκε στο 14% επί των εξόδων. Το τραγελαφικό της υπόθεσης είναι ότι ο Μακντόναλντ ανέλαβε μόνο τα σχέδια και τις μελέτες του έργου, η υλοποίηση του οποίου ανατέθηκε σε Έλληνες υπεργολάβους. Αν τα 150 εκατ. δεν επαρκούσαν για να φτιαχτεί η Εγνατία θα μπορούσε είτε να βρει επιπλέον χρηματοδότηση είτε να φτιάξει ό,τι φτιάξει και να φύγει. Και επειδή ο Μακντόναλντ δεν ήταν χαζός, με μηδενικά έξοδα και ρίσκο, τσέπωσε τα χρήματα της προκαταβολής και άλλα 33,4 εκατ. δολάρια από τα ελληνικά ομόλογα και έφυγε.

Ιδιαίτερη θέση στις καρδιές των δικτατόρων είχε ο Ελληνοαμερικανός επιχειρηματίας Τομ Πάππας. Το 1972 η χούντα απάλλαξε τον Πάππας από τις αντισταθμιστικές υποχρεώσεις που είχε για την κατασκευή έξι αγροτοβιομηχανικών μονάδων ενώ το 1968 του είχε δοθεί η άδεια για την κατασκευή εργοστασίων της Coca-Cola, αίτημα που είχε απορριφθεί από τις προηγούμενες κυβερνήσεις ως ανταγωνιστικό προς τις εγχώριες βιομηχανίες αναψυκτικών. Ένας προσωπάρχης του Πάππας μάλιστα, ο Παύλος Τοτόμης, είχε διοριστεί ως Υπουργός Δημόσιας Τάξης. Ο Πάππας, ένθερμος υποστηρικτής του Νίξον, έχοντας διασυνδέσεις με το στρατοκρατικό καθεστώς στην Ελλάδα, κατάφερε να εξασφαλίσει από τα δημόσια ταμεία 549.000 δολάρια για την εκστρατεία του ρεπουμπλικάνου υποψηφίου!

Ωνάσης, Νιάρχος, Λάτσης, Βαρδινογιάννης…

Η διαπλοκή των συνταγματαρχών υπήρξε μεγάλη και με το ελληνικό κεφάλαιο. Οι σχέσεις τους με τους Έλληνες καπιταλιστές (Ωνάσης, Νιάρχος, Λάτσης, Βαρδινογιάννης κλπ) ήταν στενές, σε σημείο μάλιστα που καθένας από τους πρωτεργάτες του πραξικοπήματος να έχει «υιοθετήσει» και έναν από αυτούς! Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε ότι ο Παπαδόπουλος έμενε σε βίλα στο Λαγονήσι ιδιοκτησίας Αριστοτέλη Ωνάση! Η διαμάχη μεταξύ των ντόπιων καπιταλιστών για το 3ο διυλιστήριο προκάλεσε ρήγματα στην κυβέρνηση, γιατί καθένα από τα μέλη της ήθελε να το δώσει στον «προστατευόμενό» του. Τελικά το 1972 το 3ο  διυλιστήριο δόθηκε στον Ανδρεάδη και το Λάτση και το 4ο στο Βαρδινογιάννη. Ανάλογες ύποπτες συμβάσεις υπήρξαν και για την κατασκευή του εργοστασίου της ΔΕΗ στη Μεγαλόπολη και για την εγκατάσταση της Νεστλέ στην Ελλάδα. Για να εξυπηρετήσει καλύτερα και άμεσα τα συμφέροντα του κεφαλαίου, η χούντα είχε νομοθετήσει ήδη από τον Αύγουστο του 1967 ότι οι προσφορές για επενδύσεις πρέπει να κρίνονται εντός 8 ημερών. Αυτό ουσιαστικά έδινε τη δυνατότητα στους δικτάτορες να αποφασίζουν κατά το δοκούν σε ποιους και με ποιους όρους θα παραχωρούν μερίδα της «πίτας».

Οι νεκροί του Πολυτεχνείου: μύθος ή πραγματικότητα;

Άλλο ένα σημαντικό στοιχείο στην ιδεολογική προπαγάνδα της ακροδεξιάς είναι τα θύματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.«Μύθος», «προπαγάνδα της κόκκινης χούντας», «παραμύθι» είναι μερικές από τις εκφράσεις που χρησιμοποιούν οι νεοναζιστές, αμφισβητώντας με αυτόν τον τρόπο τον ηρωισμό του λαού στην εξέγερση που έφερε τη χούντα μια ανάσα από την πτώση.

Πρόσφατα μάλιστα η τοπική οργάνωση της Χρυσής Αυγής στην Καλαμάτα έβγαλε προκλητικά αφισάκια με τίτλο «Όχι στο παραμύθι του Πολυτεχνείου, όχι στους ψεύτικους νεκρούς» και «Πολυτεχνείο, ζητούνται νεκροί, ο ευρών αμοιφθήσεται». Αυτό που δεν συγχωρούν στους αγωνιστές του Πολυτεχνείου είναι ότι έβαλαν τις βάσεις για την πτώση ενός καθεστώτος που θαυμάζουν και θέλουν να επιβάλουν στη χώρα.

Όμως αρέσει δεν αρέσει σε μερικούς, οι νεκροί του τριημέρου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου (15-17 Νοέμβρη) είναι μια πραγματικότητα. Η πρώτη επίσημη καταγραφή αυτών των νεκρών έγινε τον Οκτώβρη του 1974. Το πόρισμα του εισαγγελέα Δημήτρη Τσεβά έκανε λόγο για 18 «πλήρως βεβαιωθέντες» νεκρούς και άλλους 16 «βασίμως προκύπτοντες». Από τότε πολλοί μίλησαν για το θέμα είτε ανεβάζοντας είτε κατεβάζοντας τον αριθμό των νεκρών.

Το 2002 όμως ξεκίνησε από το Εθνικό ίδρυμα Ερευνών, μια έρευνα που φιλοδοξούσε να ξεκαθαρίσει τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, συγκεντρώνοντας τεκμήρια και μαρτυρίες. Σύμφωνα λοιπόν με την πολυετή αυτή έρευνα (με τίτλο «Τεκμηριώνοντας τα γεγονότα Νοεμβρίου 1973») προκύπτει ότι οι ταυτοποιημένοι και πλήρως επιβεβαιωμένοι νεκροί της εξέγερσης είναι 24, ενώ ερευνώνται άλλες 30 περιπτώσεις. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι φοιτητές και μαθητές. Επίσης, σύμφωνα με την ίδια έρευνα, οι βεβαιωμένοι τραυματίες του τριημέρου ανέρχονται στους 1.103, στους οποίους όμως πρέπει να προστεθεί και «ανεξακρίβωτον πλήθος ετέρων πολιτών», οι οποίοι «ή ιατρών, ή ενοσηλευοντο οίκει, ή και ουδαμού προς νοσηλεία κατέφυγον, φοβούμενοι προφανώς δυσάρεστους δι’ αυτούς ή τας οικογενείας των εξελίξεις», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Τσεβάς στο πόρισμα του 1974.

Άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία είναι τα εξής: υπήρξαν 5.000 διαδηλωτές μέσα στο ίδρυμα, 10.000 στην άμεση περίμετρο και 100.000 σε διάσπαρτες διαδηλώσεις. Οι αστυνομικοί χρησιμοποίησαν 24.000 φυσίγγια, η φρουρά του υπουργείου Δημόσιας Τάξης έριξε 2.192 φυσίγγια και οι στρατιώτες 300.000 φυσίγγια.

Ποιον εξυπηρετούσε η Χούντα;

Τα παραπάνω μας δίνουν μια ανάγλυφη εικόνα για το στρατιωτικό καθεστώς της 21ης Απριλίου. Για να απαντήσουμε στο ερώτημα του τίτλου της ενότητας, πρέπει να εξετάσουμε τις συνθήκες μέσα στις οποίες εκδηλώθηκε το πραξικόπημα.

Η περίοδος 1965-1967 ήταν μια διετία κυβερνητικής αστάθειας. Αδύναμες κυβερνήσεις διαδέχονταν η μια την άλλη και το Παλάτι παρενέβαινε διαρκώς στις πολιτικές εξελίξεις. Αλλά ο πιο σημαντικός παράγοντας των εξελίξεων από το 1960 και μετά ήταν η αλματώδης άνοδος της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος. Τον Ιούλη του 1965 οι μαζικές λαϊκές διαδηλώσεις ενάντια στις παρεμβάσεις του βασιλιά τρομοκρατούν το κατεστημένο που βλέπει ότι παρά το τρομοκρατικό καθεστώς που είχε στήσει από τον Εμφύλιο και μετά με διώξεις, φυλακίσεις, εκτελέσεις και εξορίες, το κίνημα δεν τα βάζει κάτω. Η αστάθεια που προκύπτει και η αδυναμία του παραδοσιακού πολιτικού σκηνικού να ανακόψει τη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών στρωμάτων και τον αγώνα του για δημοκρατικές ελευθερίες, κάνει την επιβολή μιας χούντας απαραίτητη για το μεγάλο ελληνικό κεφάλαιο και τους ξένους ιμπεριαλιστές προστάτες του. Γι’ αυτό το λόγο η άρχουσα τάξη παίζει το «χαρτί» της δικτατορίας, ως το μέσο με το οποίο θα προωθούσαν πιο άμεσα και αποτελεσματικά τα συμφέροντά τους και θα συνέτριβαν την εργατική αντίσταση. Ήταν κι αυτή μια διακυβέρνηση των καπιταλιστών, μια διακυβέρνηση που αντανακλούσε την ανάγκη τους για ένα αυταρχικό καθεστώς που θα προωθούσε «σταθερά» και χωρίς «κοινωνικές αναταράξεις» τις δικές τους επιδιώξεις. Η Χούντα λοιπόν ήταν όπλο στα χέρια του συστήματος και όχι ένα καθεστώς που υποτίθεται ότι εναντιώθηκε στο σάπιο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο.

Και πώς θα μπορούσε να είναι κάτι τέτοιο αφού είχε την ανοιχτή στήριξη του αμερικανικού ιμπεριαλισμού; Είναι γνωστό ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ, μέσω των μυστικών τους υπηρεσιών, έπαιξαν εξέχοντα ρόλο στην υποκίνηση και επιτυχία του απριλιανού πραξικοπήματος. Οι ΗΠΑ αναγνώρισαν σχεδόν αμέσως τη νέα διακυβέρνηση και οι σχέσεις μεταξύ Νίξον και Χούντας ήταν εξαιρετικές, πράγμα που αποδεικνύει και η επίσκεψη του ελληνοαμερικανού αντιπροέδρου Σπύρου Άγκνιου τον Οκτώβρη του 1971.

Κύπρος

Αφήσαμε για το τέλος την εμπλοκή της Χούντας στην πολιτική κατάσταση στην Κύπρο, γεγονός που αποτέλεσε και το «κύκνειο άσμα» της. Η προσπάθεια του δικτατορικού καθεστώτος να ανατρέψει πραξικοπηματικά τον πρόεδρο της κυπριακής δημοκρατίας Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, έδωσε τη δυνατότητα στο τουρκικό στρατοκρατικό κατεστημένο να βρει την ευκαιρία που έψαχνε για να οργανώσει επέμβαση/εισβολή στο νησί.

Με τη στήριξη ή την ανοχή των Αμερικανών και Βρετανών ιμπεριαλιστών, τον Ιούλη του 1974 οργανώθηκε η απόβαση στην Κύπρο, με αποτέλεσμα μέχρι και σήμερα να βρίσκονται στη χώρα τουρκικά στρατεύματα, που αφαιρούν τη δυνατότητα σε ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους να ζήσουν ειρηνικά μαζί.

Αυτή η μαύρη σελίδα στην ιστορία των λαών και των δύο χωρών μάς διδάσκει ένα πράγμα: Φορώντας τον «μανδύα» του πατριώτη, οι εθνικιστές προωθούν τα πιο «βρώμικα» και επιθετικά συμφέροντα των κυρίαρχων τάξεων και τελικά προκαλούν τις πιο μεγάλες εθνικές καταστροφές. Για τους λαούς ο εθνικισμός δεν είναι τίποτε άλλο από πηγή δυστυχίας, ξεριζωμών και φτώχειας.

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Τα ονόματα των νεκρών της εξέγερσης. Γιατί λαός που ξεχνά (ή δεν μαθαίνει) την ιστορία του είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει…

1.    Σπυρίδων Κοντομάρης (ετών 57, δικηγόρος, 16.11.1973, ώρα 20.30)

2.    Διομήδης Κομνηνός (ετών 17, μαθητής, 16.11.1973, ώρα 21.30)

3.    Σωκράτης Μιχαήλ (ετών 57, εμπειρογνώμων ασφαλιστικής εταιρείας , 16.11.1973, ώρα μεταξύ 22.30 & 23.00)

4.    Βασίλειος Φάμελλος (ετών 26, ιδιωτικός υπάλληλος, 16.11.1973, ώρα 23.30)

5.    Torill Engeland Magrette (ετών 22, 16.11.1973, φοιτήτρια, ώρα 23.30)

6.    Γεώργιος Σαμούρης (ετών 22, 16.11.1973, φοιτητής ώρα 24.00)

7.    Δημήτριος Κυριακόπουλος (ετών 35, οικοδόμος 16.11.1973, βραδυνή ώρα )

8.    Σπύρος Μαρίνος (Γεωργαράς) (ετών 35, ιδιωτικός υπάλληλος, 16.11.1973, βραδυνή ώρα)

9.    Νικόλαος Μαρκούλης (ετών 24 , εργάτης, 17.11.1973, πρωινή ώρα)

10.  Αικατερίνη Αργυροπούλου (ετών 76, 17.11.1973, ώρα 10.00)

11.  Στυλιανός Καραγεωργής (ετών 19, οικοδόμος, 17.11.1973, ώρα 10.15)

12.  Μάρκος Καραμανής (ετών 23, ηλεκτρολόγος, 17.11.1973, ώρα 10.30)

13.  Αλέξανδρος Σπαρτίδης (ετών 16, μαθητής 17.11.1973, ώρα 10.30-11.00)

14.  Δημήτριος Παπαϊωάννου (ετών 60, διευθυντής ταμείου αλευροβιομηχάνων, 17.11.1973, ώρα 11.30)

15.  Γεώργιος Γερτζίδης (ετών 48, εφοριακός υπάλληλος, 17.11.1973, ώρα 11.30)

16.  Βασιλική Μπεκιάρη (ετών 17, μαθήτρια, 17.11.1973, ώρα 12.00)

17.  Δημήτρης Θεοδωράς (ετών 5 1/2, 17.11.1973, ώρα 13.00)

18.  Αλέξανδρος Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας (ετών 43, ταχυδακτυλουργός, 17.11.1973, ώρα 13.00)

19.  Αλέξανδρος Παπαθανασίου (ετών 59, συνταξιούχος εφοριακός, 18.11.1973, ώρα 10.00)

20.  Ανδρέας Κούμπος (ετών 63, βιοτέχνης, 18.11.1973, ώρα 11.00)

21.  Μιχαήλ Μυρογιάννης (ετών 20, ηλεκτρολόγος, 18.11.1973, ώρα 12.00)

22.  Κυριάκος Παντελεάκης (ετών 43, δικηγόρος, 18.11.1973, ώρα 12.00-12.30)

23.  Ευστάθιος Κολινιάτης (ετών 47, 18.11.1973)

24.  Ιωάννης Μικρώνης (ετών 22 φοιτητής, συμμετείχε στην κατάληψη του Πανεπιστημίου Πατρών)

Του Πάρη Μακρίδη

ΕΥΡΩ: Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΕΠΕΚΤΑΤΙΣΜΟΥ (20/9/2012)

Είναι πραγματικά κωμικοτραγικός ο τόσος λυσσαλέος «αγώνας» απ’ τη ντόπια αλλά και ευρωπαϊκή οικονομική ελίτ για την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ και την «τυφλή» υποταγή της στα γούστα των «καθαγιασμένων» αγορών. Ποιος όμως έχει δώσει το δικαίωμα στους (έσωθεν και έξωθεν) υπαίτιους αυτής της δραματικής κατάστασης που βιώνουμε σήμερα, να παρουσιάζονται ως εγγυητές της «εθνικής σωτηρίας» θέτοντας ως προτεραιότητα και απαραίτητη προϋπόθεση την παραμονή της χώρας στο ευρώ, ακόμα κι αν αυτή συνεπάγεται απεχθείς συμβάσεις, μνημόνια, ανεργία, φτώχεια, κοινωνικό εξευτελισμό και εκχώρηση κυριαρχικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων;

Για να προλάβω τους κακεντρεχείς, απαντήσεις του στυλ «οποιοσδήποτε άλλος δρόμος οδηγεί σε καταστροφή», «σε συνθήκες δεκαετίας ‘50» κτλ είναι τουλάχιστον επιφανειακές, αν όχι ανήθικες και ιδιοτελείς.

Έτσι λοιπόν ένα ιδιαίτερης σημασίας ζήτημα που αφορά άμεσα την οικονομική κρίση στην Ευρώπη και την τραγική θέση στην οποία βρισκόμαστε ως χώρα και ως κοινωνία είναι το ζήτημα της Ευρωζώνης, της ευρωπαϊκής οικονομικής αρχιτεκτονικής δηλαδή.

Είναι η Ευρωζώνη ένα οικονομικό οικοδόμημα βασισμένο στις αξίες της Ισονομίας, του Σεβασμού και της Αλληλεγγύης, όπως διαμηνύει κι η περίφημη συνθήκη του Μάαστριχτ που συνέβαλε καθοριστικά στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και άνοιξε τον δρόμο για τη δημιουργία της Οικονομικής & Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ) ή μήπως πρόκειται για έναν μηχανισμό απροκάλυπτης οικονομικής εκμετάλλευσης απ’ την πλευρά της «ισχυρής» Γερμανίας (κυρίως) προς τις «αδύναμες» χώρες του ευρωπαϊκού Νότου και δη της Ελλάδας; Είναι άραγε τυχαίο ότι ενώ χώρες όπως η Ελλάδα, η Ιταλία, η Ισπανία κι η Πορτογαλία αργοπεθαίνουν απ’ τις καταστροφικές συνέπειες των μέτρων λιτότητας, η Γερμανία κι ο ευρωπαϊκός Βορράς έχουν επωφεληθεί σημαντικά από την κρίση χρέους τα τελευταία χρόνια;

Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2001 η Ελλάδα εισήλθε στην ΟΝΕ με πλαστά στοιχεία, δουλειά την οποία ανέλαβαν εξ ολοκλήρου οι Σημίτης (τότε Πρωθυπουργός) και Παπαδήμος (τότε Διοικητής της ΤτΕ) σε στενή συνεργασία με το…ΛΕΔ (Λόμπι Έννομων Δολοφόνων) ή αλλιώς τραπεζικό ίδρυμα Goldman Sachs. Επ’ αυτού θα ήταν χαζό να πιστέψουμε ότι οι υπόλοιποι ευρωπαίοι εταίροι δεν γνώριζαν το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν πληρούσε τα λεγόμενα «κριτήρια σύγκλισης». Φυσικά και το γνώριζαν. Το θέμα όμως είναι να κατανοήσουμε για ποιο λόγο το παρέβλεψαν εκουσίως, ποια συμφέροντα εξυπηρετήθηκαν από αυτό το σκάνδαλο και πώς όλα αυτά συνδέονται άμεσα με το σήμερα, μιας και άνοιξαν τον δρόμο (με αφορμή και την αμερικανική κρίση του 2008) για την τραγωδία που βιώνουμε σήμερα κάτω απ’ τον ζυγό της τρόικας, των μνημονίων και της συνεχούς ύφεσης.

Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή. Το 2000 η Γερμανία βρέθηκε αντιμέτωπη με το σπάσιμο της φούσκας της τεχνολογίας και των τηλεπικοινωνιών που προκάλεσε μια μίνι εσωτερική κρίση, η οποία αντέστρεψε τη ροή των επενδυτικών κεφαλαίων και οδήγησε την χώρα σε ύφεση. Φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μία δεκαετία πριν έπεφτε το τείχος του Βερολίνου, γεγονός που επιδείνωνε ακόμα περισσότερο τις όποιες προσπάθειες οικονομικής «εξισορρόπησης» και γενικότερης απορρόφησης της Ανατολικής Γερμανίας. Τα επιτόκια των γερμανικών δεκαετών ομολόγων αυξήθηκαν από το 3,6% στο 5,6%, την ίδια ώρα που το ευρώ έχανε περισσότερο απ’ το 20% της αξίας του έναντι του δολαρίου. Κάπου εδώ λοιπόν, στην προσπάθεια της να σώσει την εθνική της οικονομία, η γερμανική αστική τάξη χάραξε μια νέα πορεία στην ευρωπαϊκή της στρατηγική, τις συνέπειες της οποίας πληρώνουμε σήμερα όλοι και προπαντός οι λαοί του ευρωπαϊκού Νότου (P.I.G.S. όπως μας αποκαλούν!!).

Η νέα αυτή πορεία στηρίχθηκε σε 2 βασικούς άξονες: Ο πρώτος αφορούσε την άμεση ένταξη στην Ευρωζώνη όσο το δυνατόν περισσότερων χωρών, χωρίς να ληφθεί υπόψιν η ετοιμότητα ένταξης και η τήρηση των δημοσιονομικών κανόνων, ενώ ο δεύτερος αφορούσε την «μεταμόρφωση» της ΕΚΤ και τη χρησιμοποίησή της ως αντλία που «φούσκωνε» με φθηνό ρευστό τις αδύναμες οικονομίες, ώστε με την πλεονάζουσα ρευστότητά τους να είναι σε θέση να αγοράζουν τα πανάκριβα γερμανικά προϊόντα. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι στα πλαίσια αυτής της πολιτικής, η ΕΚΤ μείωσε τα επιτόκια του ευρώ απ’ το 5% στο 2% διατηρώντας τα σ’ αυτά τα επίπεδα για την τριετία 2003-2005, την ίδια ώρα που τα αγγλοαμερικάνικα επιτόκια κυμαίνονταν γύρω στο 4% (σχεδόν διπλάσια δηλαδή!).

Έτσι γίνεται φανερό ότι η ηγεμονία της Γερμανίας στην Ευρώπη εκφράστηκε μέσω μιας πολιτικής νομισματικής χαλάρωσης απ’ την ΕΚΤ με στόχο την «διακριτική» υπερχρέωση του Νότου με αποκλειστικό στόχο την εξυπηρέτηση των γερμανικών συμφερόντων και συγκεκριμένα την εκτόξευση των γερμανικών εξαγωγών. Αν θέλουμε να μιλήσουμε και με αριθμούς, στα τέλη της δεκαετίας του 90 (στην προ ευρώ εποχή) οι ελληνικές εισαγωγές γερμανικών προϊόντων ήταν 7,7 δις δολάρια, ενώ στα έτη 2007-2008 (λίγο πριν την κρίση) η Ελλάδα εισήγαγε γερμανικά προϊόντα ύψους 22 δις. Μιλάμε δηλαδή για μια αύξηση της τάξης του 300% περίπου, την ίδια στιγμή που οι ελληνικές εξαγωγές στην Γερμανία μειώνονταν αισθητά!
Αυτό βέβαια αφορά και χώρες όπως η Ιταλία, η Ισπανία κ.ά. που ενώ μέχρι το 2006 το συναλλαγματικό ισοζύγιο τους ήταν πλεονασματικό, απ’ το 2006 και μετά κατέληξε ελλειμματικό.

Μ’ αυτόν τον τρόπο κατάφερε να κυριαρχήσει η Γερμανία στο ευρωπαϊκό σκηνικό μετατρέποντας το σε υπόθεση για έναν ρόλο, καταφέρνοντας όχι μόνο να μην επηρεαστεί από την οικονομική κρίση αλλά να μπορεί να δίνει και αυξήσεις (!!!) σε εργαζόμενους πολλών παραγωγικών τομέων, την ώρα που στα μέρη μας μπαίνει το ένα λουκέτο μετά το άλλο!

Όλα τα παραπάνω δεν αναιρούν σε ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ τις δικές μας ευθύνες (ατομικές και συλλογικές), αφού παραδομένοι δεκαετίες ολόκληρες στην ψευδαίσθηση της υλικής ευδαιμονίας και του υπερκαταναλωτισμού, συμβάλαμε στην εξάπλωση αυτής της αδιέξοδης (όπως αποδείχτηκε) πορείας. Εξάλλου κανένας Σημίτης, κανένας Παπαδήμος, κανένα ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, κανένα σκάνδαλο, καμία μίζα, καμιά Siemens και κανένα «γερμένο» υποβρύχιο δεν θα υπήρχαν δίχως τη λαϊκή συνενοχή και ασυνειδησία.

Απλά δεν θα πρέπει να παραβλέπουμε και τα ξεκάθαρα σχέδια της ευρωπαϊκής ελίτ για τη δημιουργία της Ευρώπης της εκμετάλλευσης, της αδικίας και του διχασμού, της σημερινής Ευρώπης των δύο ταχυτήτων.
Επ’ αυτού οφείλω να σταθώ και σε κάτι ακόμα… Ο τρόπος της επικοινωνιακής επικράτησης αυτών των εγκληματικών σχεδίων δεν είναι άλλος απ’ τον περίφημο «μύθο των μεταρρυθμίσεων»! Η γερμανική προπαγάνδα που ξεκίνησε εδώ και χρόνια και κορυφώθηκε στις μέρες μας με αφορμή το Μνημόνιο στηρίχθηκε αποκλειστικά  σ’ αυτόν τον μύθο, προσπαθώντας να πείσει τις χώρες της νότιας Ευρώπης για την ανάγκη «εκσυγχρονιστικών» μεταρρυθμίσεων (κομμάτι των οποίων αποτελούν κι οι αποκρατικοποιήσεις) αφού μόνο έτσι θα κατάφερναν να απαλλαγούν απ’ τον βραχνά του ελλείμματος και της ύφεσης. Μάλιστα δε διστάζουν να παρουσιάζουν τη γερμανική οικονομική ανάκαμψη ως αποτέλεσμα αυτών των μεταρρυθμίσεων κι όχι της άκρως διαστρεβλωμένης οικονομικής πολιτικής που οι ίδιοι επέβαλαν, πιέζοντας έτσι ακόμα περισσότερο για αντίστοιχες πολιτικές και δίνοντας το "καλό παράδειγμα" σε όλους.

Βέβαια το κατά πόσο ήταν ευεργετικές και εκσυγχρονιστικές οι ως τώρα μνημονιακές μεταρρυθμίσεις (κι έχει και συνέχεια…), το φανερώνει η ίδια η πραγματικότητα νομίζω.

Όλα αυτά καλό θα ήταν να τα σκεφτούν οι απανταχού ευρωπατέρες που μάχονται αδιάκοπα για τη διαιώνιση της δικτατορίας του γερμανικού πατερναλισμού, όπως οφείλουν να τα σκεφτούν κι οι εργαζόμενοι όλης της Ευρώπης (και κυρίως οι Έλληνες) και να προβληματιστούν βαθιά κατά πόσο είναι αυτή η Ευρώπη που θέλουμε. Σίγουρα το δίλημμα ευρώ ή δραχμή δεν είναι πια ταμπού (όπως παλιότερα) μιας και μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού αρχίζει σιγά σιγά να συνειδητοποιεί πως η μόνη αναμφισβήτητη πολιτική εξίσωση είναι το ΜΝΗΜΟΝΙΟ=ΔΡΑΧΜΗ! Ο μόνος τρόπος για να συνεχίσει να υπάρχει ενωμένη Ευρώπη (όπως την ξέραμε μέχρι σήμερα τουλάχιστον) είναι να αναλάβουν άμεση δράση οι ίδιοι οι λαοί στη βάση ενός μαζικού κινήματος με κοινά και αδιαπραγμάτευτα αιτήματα. Αιτήματα που θα προσανατολίζονται στην αποδέσμευση απ’ τα δεσμά του δημόσιου χρέους και τις πολιτικές που αποβλέπουν στην αποπληρωμή του (βλ. μνημόνια), στην προάσπιση-επαναφορά εργασιακών, κοινωνικών και δημοκρατικών κατακτήσεων, καθώς και στην αναθεώρηση των ενδοευρωπαϊκών σχέσεων πάντα με γνώμονα το κοινό συμφέρον. Αν δεν συμβεί αυτό τότε φοβάμαι πως η κατάρρευση της Ευρωζώνης είναι θέμα χρόνου με ό,τι αυτή συνεπάγεται τόσο για την ίδια την Ευρώπη όσο και για το διεθνές οικονομικό και γεωπολιτικό στερέωμα…

Γιώργος Μάρτος

Η ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ (9/7/2012)

Θα μπορούσα στο συγκεκριμένο κείμενο να αναφερθώ σε πολλά και διάφορα ζητήματα - μετεκλογικά και μη. Θα μπορούσα να αναφερθώ στην αβάσταχτη ελαφρότητα που επέδειξε μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού που μετά από 3 χρόνια ανελέητων οικονομικών χτυπημάτων, ξεπουλήματος εθνικής κυριαρχίας και αξιοπρέπειας, συνταγματικής παρεκτροπής των δημοκρατικών θεσμών, υποθήκευσης της δημόσιας περιουσίας μας και προπαντός της ίδιας μας της ζωής, επέλεξε να συνεχίσουν να μας κυβερνάνε οι ίδιοι και βασικοί υπαίτιοι αυτής της δραματικής κατάστασης και, κυρίως, τα συμφέροντα που αυτοί υπηρετούν. Θα μπορούσα να αναφερθώ στην πρωτοφανή συσπείρωση-συνεργασία του κατεστημένου συστήματος (μεγαλοεπιχειρηματιών, πολιτικών, δημοσιογράφων κτλ) μπροστά στον κίνδυνο μιας «αριστερής απειλής» ή ακόμα στην ανελέητη προπαγάνδα και τρομοκράτηση του ελληνικού λαού κατά την προεκλογική περίοδο. Ακόμα θα μπορούσα να αναφερθώ στην τραγική επιβεβαίωση όσων, καιρό τώρα, προειδοποιούσαν για τον εκφασισμό μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας ή στο κατά πόσο ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποτελέσει το ριζοσπαστικό όχημα που επιζητά ο μέσος Έλληνας για να ξεφύγει απ’ την προγεγραμμένη και αναπόφευκτη καταστροφή και να μπορέσει να ξαναονειρευτεί ένα καλύτερο αύριο.

Παρόλα αυτά θα προτιμήσω να σταθώ σε ένα άλλο εξίσου σημαντικό θέμα που γέννησε το εκλογικό αποτέλεσμα της 17^ης Ιούνη.
Δεν σας κάνει εντύπωση που εν μέσω μιας τόσο βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης και ενώ η ελληνική κοινωνία έχει γονατίσει απ’ τα απεχθή μνημονιακά μέτρα, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας κατέγραψε τα πιο χαμηλά ποσοστά του απ’ το 1974 και μετά;
Δεν σας κάνει εντύπωση που ένα κόμμα που ιστορικά έχει ταυτιστεί με τους αγώνες και τις θυσίες του ελληνικού λαού, στην Ελλάδα του 2012 που οι ταξικές αντιθέσεις έχουν οξυνθεί ανεξέλεγκτα, ο κόσμος τού γύρισε την πλάτη φέρνοντας το μάλιστα στην 7^η θέση (κάτω και απ’ τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή!) με ποσοστό μόλις 4,5%;

Σύμφωνα με την ηγεσία του κόμματος 4 ήταν οι βασικές αιτίες της ιστορικής αυτής εκλογικής αποτυχίας:
Πρώτον ο καλά ενορχηστρωμένος πόλεμος που εξαπέλυσε το κατεστημένο σύστημα (κύρια πολιτική έκφραση του οποίου αποτέλεσε η ΝΔ) στο ΚΚΕ φοβούμενο τις ανατρεπτικές συνέπειες μιας ενδεχόμενης εκλογικής επιτυχίας του.
Δεύτερον η στήριξη μεγάλου μέρους του αστικού κόσμου στο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που όπως δηλώνουν αποτελεί δεκανίκι του αστικού συστήματος και εφεδρικό κομμάτι του γενικότερου Καπιταλισμού.
Τρίτον θεωρούν ότι μεγάλη ευθύνη φέρει και ο ίδιος ο λαός που έπεσε στην παγίδα των αυταπατών και των ψεύτικων διλημμάτων που καλλιέργησε προεκλογικά το αστικό σύστημα και δεν κατάφερε να κατανοήσει σε βάθος την πραγματικότητα και να εκτιμήσει έτσι τις ειλικρινείς αναλύσεις και θέσεις του κόμματος.
Τέλος στέκονται και στο υψηλό εκλογικό ποσοστό της Χρυσής Αυγής και τις τραγικές συνέπειες που μπορεί να έχει για το λαϊκό κίνημα το γεγονός αυτό.

Για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις ή παρερμηνεύσεις σχετικά με τα παραπάνω, μπορείτε να ανατρέξετε στην τοποθέτηση της ΚΕ του ΚΚΕ για το εκλογικό αποτέλεσμα της 17^ης Ιουνίου ή ακόμα στις δηλώσεις της ΓΓ του κόμματος αμέσως μετά τις εκλογές.

Προσωπικά θεωρώ απαράδεκτη την επιλογή του κόμματος να επιρρίψει τις ευθύνες της εκλογικής ήττας σε εξωγενείς παράγοντες πριν κάνει πρώτα μια ουσιώδη και βαθιά αυτοκριτική τόσο για την ιδεολογική προσέγγιση της πολιτικής και οικονομικής πραγματικότητας όσο και για τις πρακτικές που ακολούθησε τα τελευταία 3 χρόνια, τόσο πολιτικά όσο και επικοινωνιακά, που η κρίση μαστίζει την χώρα και γονατίζει την εργαζόμενη τάξη.

Καταρχήν είναι εμφανές ότι οι εκβιασμοί και η τρομοκρατική παρέμβαση του κατεστημένου συστήματος είχαν ως βασικό στόχο τον ΣΥΡΙΖΑ κι όχι το ΚΚΕ. Η άνευ προηγουμένου προπαγάνδα κι οι απειλές περί σίγουρης εξόδου απ’ το ευρώ, επιστροφής στη δραχμή και σε συνθήκες που θα θυμίζουν δεκαετία ’50, στόχευαν στο να αποτραπεί η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ και η προοπτική μιας ανατρεπτικής κυβέρνησης που, ενδεχομένως, να χάλαγε τα σχέδια των μνημονιακών δυνάμεων κι όχι στο «ακίνδυνο» ΚΚΕ.
Συμφωνώ στη διαπίστωση ότι διαμορφώθηκε προεκλογικά το δίπολο ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ που «ρούφηξε» και τα υπόλοιπα μικρότερα κόμματα. Διαφωνώ όμως με την ερμηνεία της! Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε τον έναν από τους δύο πόλους όχι επειδή το αποφάσισε μεγάλο μέρος της αστικής τάξης (όπως πιστεύουν στο ΚΚΕ) αλλά επειδή το αποφάσισε ο ίδιος ο ελληνικός λαός, ο μέσος εργαζόμενος (ή καλύτερα ο μέσος άνεργος!) που βλέπει τη ζωή και το μέλλον του να βιάζονται καθημερινά, την ίδια ώρα που στο ΚΚΕ «σιγοντάρουν» την οικονομική κρίση περιμένοντας πιο ευνοϊκές συνθήκες (την πλήρη εξαθλίωση και φτωχοποίηση μας δηλαδή!) ώστε να μπει σε ισχύ η μαρξιστική-λενινιστική θεωρία περί ένοπλης λαϊκής πάλης. Το κατά πόσο όμως είναι εφικτό ένα κομμουνιστικό κίνημα όπως αυτό που γέννησε ο 20^ος αιώνας και μάλιστα με προοπτικές επικράτησης, είναι ένα άλλο (φιλοσοφικού τύπου) θέμα στο οποίο θα αναφερθώ κάποια άλλη στιγμή.

Όσον αφορά τώρα την «απαράδεκτη» ψήφο του κόσμου στον ΣΥΡΙΖΑ, νομίζω ότι τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους όταν η ηγεσία του ΚΚΕ αποφάσιζε να αρνηθεί την πρόσκληση του ΣΥΝ για συνεργασία της Αριστεράς* με προοπτική άμεσης διακυβέρνησης. Είναι λογικό ένας λαός όταν βλέπει τα δικαιώματα του, τις ελευθερίες του και όλα όσα αποκτήθηκαν στο παρελθόν με αγώνες και αίμα, να καταρρέουν εν μία νυκτί υπό την ανεξέλεγκτη και εγκληματική δράση του παγκοσμιοποιημένου τραπεζικού λόμπι, να απαιτούν μια Αριστερά μάχιμη και ενεργή κι όχι «απενεργοποιημένη» υπό την ασφάλεια της ακίνδυνης διαμαρτυρίας. Απ’ τη μια κατανοώ ιδεολογικά την θέση του κόμματος ότι δεν είναι διατεθειμένο να μετάσχει σε «μια κυβέρνηση διαχείρισης της κρίσης στο έδαφος της εξουσίας των μονοπωλίων» καθώς «η παραμικρή υποχώρηση του Κόμματος θα οδηγούσε στον αφοπλισμό και στην υποχώρηση-ήττα του εργατικού κινήματος» αλλά σε καμιά περίπτωση δεν τη δικαιολογώ! Δηλαδή δεν είναι ΗΤΤΑ του εργατικού κινήματος το γεγονός ότι εξαιτίας και της άρνησης του ΚΚΕ να αναλάβει άμεση δράση, θα μας κυβερνάει για τα επόμενα 4 χρόνια η… Νέα Δεξιά;

Είναι εύκολο να αφήνεις την «καυτή πατάτα» της εξουσίας στους άλλους αλλά το δύσκολο και συγχρόνως σημαντικό είναι να κάνεις ό,τι μπορείς για να σωθεί οτιδήποτε κι αν σώζεται εν μέσω οικονομικής κρίσης ακόμα κι αν χρειαστεί να παίξεις εκτός έδρας, με κόντρα διαιτησία και με κόντρα σκορ 3-0 από τα αποδυτήρια!

Στην τελική το ΚΚΕ δεν ήταν υποχρεωμένο να υποκύψει στους ιδεολογικούς συμβιβασμούς μιας ενδεχόμενης συνεργασίας. Θα μπορούσε να καταθέσει δημοσίως το δικό του πολιτικό πρόγραμμα σαν βάση μιας αριστερής κυβέρνησης και να το αφήσει στην κρίση του ελληνικού λαού.
Αυτό εκτός του ότι θα έφερνε έναν άνεμο αισιοδοξίας και θα γεννούσε ένα μαζικό ρεύμα υπέρ της Αριστεράς, θα άνοιγε και μια ολόκληρη κουβέντα στον κόσμο για το ποια πρέπει να είναι από δω και πέρα η πορεία του λαϊκού κινήματος. Το αναφέρω αυτό γιατί θεωρώ θεμελιώδη προϋπόθεση πολιτικο-κοινωνικών ανατροπών την συνειδητοποίηση και ενεργοποίηση του απλού κόσμου, για την έλλειψη των οποίων μεγάλη ευθύνη φέρει κι η ανεπάρκεια του πολιτικού κόσμου.
Τώρα αν στην πορεία έβλεπε ότι το πρόγραμμα της αριστερής κυβέρνησης δεν προβλέπει πλήρη ρήξη με το καπιταλιστικό σύστημα, θα μπορούσε να μείνει εκτός κυβέρνησης αλλά να συνεχίσει να τη στηρίζει εντός Βουλής συμβάλλοντας έτσι στην άμεση εφαρμογή κάποιων φιλολαϊκών μέτρων με στόχο την οικονομική στήριξη των φτωχότερων στρωμάτων, την προάσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων και της δημόσιας περιουσίας μας. Από κει και πέρα θα μπορούσε να συνεχίζει να πιέζει για ακόμα πιο τολμηρά και ριζοσπαστικά μέτρα και ταυτόχρονα να ασκεί δημόσια κριτική για ενδεχόμενους συμβιβασμούς.
Έτσι θα αποδείκνυε στην πράξη ότι ενδιαφέρεται πραγματικά για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζόμενων και συγχρόνως θα δυνάμωνε την επιρροή των θέσεων του πείθοντας τον κόσμο ότι όντως ο μόνος τρόπος για την αντιμετώπιση της σημερινής κρίσης είναι η ανατροπή της εξουσίας του Κεφαλαίου ξορκίζοντας τις όποιες αυταπάτες για εύκολες ενδοσυστημικές λύσεις.
Παρόλα αυτά το ΚΚΕ επέλεξε τον «ασφαλή» δρόμο του απομονωτισμού και αυτό το πλήρωσε ακριβά στις πρόσφατες εκλογές.

Και κάτι ακόμα. Θεωρώ εξίσου απαράδεκτη την επιλογή του κόμματος να καταδικάσει το περασμένο καλοκαίρι το κίνημα των Αγανακτισμένων, καθώς και πολλές άλλες πρωτοβουλίες απλών ανθρώπων που απλά δεν στεγάζονταν υπό την αιγίδα του ΚΚΕ (βλ. κίνημα της πατάτας). Δεν είναι δυνατόν ένα κόμμα που θέλει να ταυτίζεται με τις αγωνίες και τα προβλήματα του απλού κόσμου να θεωρεί ότι οποιαδήποτε αυτόνομη κίνηση στερείται πολιτικής βάσης ή υποκινείται από διάφορα κέντρα εξουσίας, μονοπώλια κτλ. με μόνο στόχο τον αποπροσανατολισμό των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Γενικώς το ΚΚΕ αν θέλει να ξανακερδίσει την εκτίμηση του κόσμου, οφείλει να επανεξετάσει τη σχέση του με την ελληνική κοινωνία. Να δώσει χώρο στην ελεύθερη σκέψη και να μην «πνίγει» κάθε φωνή και πρωτοβουλία που τυχαίνει να ξεφεύγει απ’ τα στενά ιδεολογικά πλαίσια που η ηγεσία του κόμματος ορίζει.

Να ξεκαθαρίσω ότι όλα τα παραπάνω αποτελούν τη δική μου οπτική σχετικά με τη στάση του ΚΚΕ σήμερα. Από κει και πέρα δεν αμφισβητείται ούτε η επαναστατική ιστορία του κόμματος ούτε οι θυσίες και η συνεισφορά του στους λαϊκούς αγώνες για Ελευθερία και Ανεξαρτησία. Όμως είναι κρίμα σε μια τόσο κρίσιμη ιστορική καμπή το ΚΚΕ να δηλώνει «απόν» και να θεωρεί ότι δεν έχει έρθει ακόμα η κατάλληλη στιγμή και οι κατάλληλες συνθήκες που θα σηματοδοτήσουν τη λαϊκή αντεπίθεση στον δρόμο προς την εξουσία. Αν όχι τώρα πότε όμως; Ελπίζω τόσο η ηγεσία όσο και η βάση του κόμματος να προβληματιστούν βαθιά από το εκλογικό αποτέλεσμα της 17^ης Ιουνίου και να επαναπροσδιορίσουν τη θέση του στο πολιτικό σκηνικό της εποχής. Κυρίως να «ξεκολλήσουν» από ιδεολογικούς δογματισμούς που μόνο εμπόδια μπορούν να βάλουν στις λαϊκές επιδιώξεις εν έτει 2012 και να ψάξουν να βρουν άμεσους τρόπους αγωνιστικών διεκδικήσεων που θα εμπνέουν αλλά και θα συσπειρώνουν την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Εξάλλου τα χρόνια που έρχονται θα είναι οδυνηρά και το τελευταίο που θα ήθελε ο μέσος Έλληνας είναι να φτάσουμε στο σημείο να μιλάμε για το ΚΚΕ σαν να πρόκειται για την… Εκκλησία της Αριστεράς!


*Ακόμα και ο Λένιν, μαζί με τον Τρότσκι, είχε προτείνει στα κόμματα της 3^ης Διεθνούς το καλοκαίρι του 1921 την προοπτική της συνεργασίας ως τον μόνο δρόμο για να κερδίσουν την πλειοψηφία του κόσμου απ’ τους ρεφορμιστές. Πρόταση που συμπυκνώθηκε απ’ τον Λένιν στη φράση «Βαδίζουμε χωριστά αλλά χτυπάμε μαζί»...

Γιώργος Μάρτος

ΜΜΕ: Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΛΑΩΝ (26/5/2012)

Αν εξαιρέσουμε συγκεκριμένες περιπτώσεις ανθρώπων που αξιοποιούν τη δυνατότητα που παρέχει ο ηλεκτρονικός τύπος ως προς τη διασταύρωση των πληροφοριών και την πολυσχιδή αναζήτηση της αλήθειας (ή της όποιας αλήθειας), είναι εμφανές πως το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας ενημερώνεται και διαμορφώνει την πολιτική και κοινωνική του συνείδηση, σε καθημερινή βάση, από τα μεγάλα και κυρίαρχα ΜΜΕ της χώρας. Είτε μιλάμε για ένα δελτίο ειδήσεων, είτε για μια πολιτική εκπομπή, είτε ακόμα για μια εφημερίδα, ένα περιοδικό ή ένα ραδιόφωνο, το σίγουρο είναι ότι μια χούφτα από μεγαλοεπιχειρηματίες-ιδιοκτήτες του Τύπου και των Ραδιοτηλεοπτικών Σταθμών, κρατάνε στα χέρια τους τη διάπλαση της κοινής γνώμης και, κυρίως, τον πνευματικό και συναισθηματικό έλεγχο μιας ολόκληρης χώρας.

Ποιοι είναι όμως αυτοί οι «μεγαλοκαρχαρίες» των ΜΜΕ και ποιος ο ρόλος τους μέσα στα πράγματα; Ποια τα συμφέροντά τους και κυρίως με ποιον τρόπο αυτά εξυπηρετούνται εν μέσω οικονομικής κρίσης;

Καταρχάς θα ξεκινήσω με μια φράση ενός φίλου που μου έλεγε πως «η σύγχρονη προπαγάνδα δεν στηρίζεται στο ψέμα, αλλά στην αποκάλυψη της μισής αλήθειας». Είναι αδιαμφισβήτητο πλέον ότι τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης φανερώνουν εκείνο το κομμάτι της αλήθειας το οποίο ουσιαστικά είναι ακίνδυνο και δεν θίγει τα συμφέροντα των ιδιοκτητών και των συνεργατών τους. Όταν στην Αμερική (πχ) η ιδιοκτησία μεγάλων τηλεοπτικών δικτύων ανήκει σε κατασκευαστικές εταιρείες όπλων και οπλικών συστημάτων είναι λογικό η αντικειμενική ενημέρωση να… προσγειώνεται στην πραγματικότητα . Και τι συμβαίνει στην περίπτωση που τα συμφέροντα αυτά σχετίζονται, ή και ταυτίζονται πολλές φορές, με αντίστοιχα πολιτικά ή κομματικά; Τότε δυστυχώς η αλήθεια γίνεται έρμαιο των συγκαλυμμένων και διαπλεκόμενων συμφερόντων της μεγαλοαστικής τάξης.

Τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε όλοι μια αδιάκοπη προσπάθεια της πλειοψηφίας των ΜΜΕ να παρουσιάσουν την κρίση σαν μια αναπόφευκτη και φυσική καταστροφή, χωρίς ποτέ να συσχετίζεται με τα βαθύτερα αίτιά της, κομμάτι (και μάλιστα μεγάλο) των οποίων αποτελούν οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες τους και οι «σκοτεινές» τους δραστηριότητες.
Έτσι επιλέγουν εν πλήρει γνώσει τους αντί να προσανατολίσουν την ενημέρωση τους προς τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, τις τραγικές συνέπειες δηλαδή της ανεξέλεγκτης πια κατάρρευσης του παγκόσμιου νεοφιλελευθερισμού και να καταδείξουν τους πραγματικούς υπαίτιους της, συμβάλλουν καθημερινά στον αποπροσανατολισμό, στην παραπληροφόρηση και στην εκμηδένιση της κριτικής σκέψης.
Επιλέγουν εν πλήρει γνώσει τους να στρέψουν τις κάμερες εκεί όπου εξυπηρετούνται οι επικοινωνιακές και εμπορικές τους βλέψεις πουλώντας καθημερινά φόβο, πόνο και αίμα (στα πλαίσια του θεατρινισμού) χωρίς να προδίδουν ποτέ το δόγμα «ένας θάνατος αποτελεί τραγωδία, χίλιοι θάνατοι αποτελούν στατιστική».
Επιλέγουν εν πλήρει γνώσει τους να μας βομβαρδίζουν ακατάπαυστα απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ με ψυχαγωγικές (έτσι τις χαρακτηρίζουν!) και ενημερωτικές «μολότοφ» έτσι ώστε αργά ή γρήγορα να καταφέρουν να αποσπάσουν τον έλεγχο του στρατηγικού γι’ αυτούς στόχου, της συλλογικής συνείδησης. Κυρίως όμως όλη αυτή η τρομοκρατική πλύση εγκεφάλου μεταφράζεται σε μια απαράδεκτη ηττοπάθεια και μοιρολατρία απ’ την πλευρά του κόσμου, που αδυνατεί να ξεθολώσει το ομιχλώδες τοπίο της αλήθειας και να διαμορφώσει ουσιώδη αιτήματα για μια επαναστατική διεκδίκηση καίριων δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Ένα κλασικό παράδειγμα που καταδεικνύει ξεκάθαρα τους «επιστημονικούς» τρόπους με τους οποίους το κατεστημένο σύστημα (στο σύνολό του) πετυχαίνει τον στόχο της κοινωνικής χειραγώγησης αποτελεί η διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής. Μια μέθοδος, την οποία την είχε περιγράψει ιδανικά ο Μπρεχτ στο παρελθόν, που καταλήγει με μαθηματική ακρίβεια στην κοινωνική απομόνωση ή ακόμα και στον κοινωνικό αλληλοσπαραγμό. Τόσες φορές δεν έχουμε δει, μετά από συντονισμένες απεργιακές κινητοποιήσεις (βλ. αγρότες, ταξιτζήδες, φορτηγατζήδες κ.ά.), να στοχοποιούνται οι απεργοί απ’ τις χρυσοπληρωμένες μαριονέτες των καναλαρχών ως υπεύθυνοι για τις τραγικές συνέπειες που προκαλούν στην οικονομία και την κρατική λειτουργία και να στρέφουν μονομερώς την κοινωνική οργή επάνω τους;
Για τους βαθύτερους όμως λόγους του ξεσηκωμού και τις ευθύνες των ιδίων και των αφεντικών τους στο εκάστοτε οργανωμένο και συγκαλυμμένο έγκλημα, κουβέντα!

Θα μπορούσα να αναφέρω δεκάδες αντίστοιχα παραδείγματα και δεκάδες αντίστοιχους «επιστημονικούς» τρόπους αυτοσυντήρησης του συστήματος αλλά δεν υπάρχει λόγος. Η ουσία παραμένει η ίδια.

Εκεί που θέλω να σταθώ και που για μένα έχει βαρύνουσα σημασία είναι το πώς επιδρά η κάθε εξουσία και οι μηχανισμοί που την υπηρετούν (στην προκειμένη περίπτωση η προπαγάνδα των ΜΜΕ) στην συναισθηματικότητα των μαζών. Το πώς δηλαδή καταφέρνουν να ελέγξουν και να ρημάξουν την ανθρώπινη ψυχή με τόσο υποχθόνιους και καλά προμελετημένους τρόπους. Να ρημάζουν δηλαδή το στοιχείο εκείνο που αποτελεί το πιο ιερό δώρο της ανθρώπινης φύσης, το στοιχείο εκείνο που ερμηνεύει όλο το μεγαλείο της ύπαρξής μας. Πρόκειται για μια, ανεκτίμητων διαστάσεων, θυσία στον βωμό της ιδεολογίας του Κέρδους. Επ’ αυτού θα αφήσω τους στίχους του Μπάμπη Τσικληρόπουλου να μιλήσουν, γραμμένοι το 1986 για τον δίσκο “Η αγάπη είναι ζάλη” της Χαρίκλειας Ρουπάκα…

Ζούμε σ’ έναν κόσμο μαγικό
υποχθόνια δουλεύει με μοναδικό σκοπό
να σε μπάσει στο παιχνίδι, τη ζωή σου πώς θα φτιάξει
να σου τάξει, να σου τάξει, την ψυχή σου να ρημάξει
Κι όταν φτάσει να ελέγχει της ελπίδας σου τον πόνο
δεν του φτάνει ετούτο μόνο!
Με γλυκόλογα σε παίρνει απ’ το χέρι
σε βαφτίζει της Ελλάδας νοικοκύρη
κι εκεί που λες «Αλλάξανε τα πράγματα!»
και σηκώνεις το ποτήρι
αρπάζει, κλέβει το όνειρό σου
και του κάνει χαρακίρι…

Ποια είναι όμως τα οικονομικά εκείνα συμφέροντα που οδηγούν τους «βαρόνους» των ΜΜΕ (σε παγκόσμιο επίπεδο) στον τόσο λυσσαλέο αγώνα αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, εν μέσω μάλιστα μιας τόσο κρίσιμης ιστορικής καμπής;

Θα προτιμήσω να απαντήσω χρησιμοποιώντας ένα προσωπικό παράδειγμα που αποδεικνύει περίτρανα ότι οι περισσότεροι από τους έννομους αυτούς «εγκληματίες» κερδοσκοπούν στις πλάτες των εργαζόμενων λαών εκμεταλλευόμενοι την κρίση χρέους και γι’ αυτό κάνουν ό,τι μπορούν για να διαιωνιστεί η «στημένη» αυτή παρωδία αποσκοπώντας συγχρόνως στη διαιώνιση των κερδών τους.
Πριν από περίπου έναν χρόνο θα θυμάστε ότι ξέσπασε σε ολόκληρο τον κόσμο το κίνημα των Αγανακτισμένων, ένα κίνημα αντίστασης στις συνταγές λιτότητας, που απέδειξε έμπρακτα ότι οι λαοί είναι διατεθειμένοι από δω και μπρος να αποτελέσουν ισχυρό εμπόδιο στα νεοφιλελεύθερα σχέδια της παγκόσμιας οικονομικής ελίτ. Θα θυμάστε επίσης την κορύφωση αυτών των συγκεντρώσεων, όταν 400-500 χιλιάδες Ελλήνων κατέκλισαν το Σύνταγμα στέλνοντας ένα ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα. Εκείνη την περίοδο λοιπόν ένα από τα μεγαλύτερα ενημερωτικά έντυπα της Ιταλίας, η εφημερίδα Repubblica (όπως και άλλα ευρωπαϊκά μέσα) δεν ανέφερε καν το γεγονός προτιμώντας να «ψυχαγωγήσει» τον ιταλικό λαό με τα ερωτικά σκάνδαλα του Berlusconi… Το μόνο σχετικό που δημοσίευσαν ήταν μια φωτογραφία δύο Ελλήνων διαδηλωτών που είχαν αναρτήσει μια σημαία της ΕΕ με μια σβάστικα στη μέση, θέλοντας να συμβολίσουν έτσι (υποθέτω δηλαδή) την ιδεολογική παρεκτροπή της ΕΕ και την άνιση μεταχείρισή της απέναντι στους λαούς. Με αυτήν την επιλεκτική δημοσίευση όμως όχι μόνο στέρησαν απ’ τον ιταλικό λαό την γνώση και το περιεχόμενο των αληθινών γεγονότων, αλλά καλλιέργησαν κι ένα εθνικιστικό μένος σε πολλούς αναγνώστες που έσπευσαν να συμπεράνουν αμέσως πόσο αχάριστοι, ασεβείς και τεμπέληδες είναι οι Έλληνες!

Γιατί όμως αυτή η τυχοδιωκτική στάση; Γιατί δεν επιτρέπουν στους λαούς να χτίσουν γέφυρες επικοινωνίας και αλληλεγγύης και επιλέγουν εν πλήρει γνώσει τους να αποκρύψουν την αλήθεια, καλλιεργώντας συγχρόνως εχθρικά και διασπαστικά αισθήματα;

Η εφημερίδα Repubblica ανήκει από το 1989 στον επιχειρηματικό όμιλο Gruppo Editoriale L’Espresso (πρόεδρος του οποίου είναι ο γνωστός επιχειρηματίας Carlo De Benedetti), έναν απ’ τους μεγαλύτερους ομίλους στον χώρο των Media. Πέρα όμως από τις μιντιακές του δραστηριότητες, διαθέτει και πολλές μετοχές σε μερικά απ’ τα μεγαλύτερα τραπεζικά ιδρύματα εντός και εκτός συνόρων και επί της ουσίας κρατάει στα χέρια του μεγάλο μέρος κρατικών ομολόγων (μεταξύ των οποίων και ελληνικά) τα οποία και προφανώς περιμένει να εισπράξει εντός της προκαθορισμένης…maturity date. Έτσι λοιπόν είναι ξεκάθαρο ότι ο ανεξέλεγκτος δανεισμός, που προκάλεσε και που εξακολουθεί να συντηρεί την κρίση χρέους, αποτελεί βούτυρο στο ψωμί τους καθώς έτσι καταφέρνουν να επιβιώσουν οικονομικά εν μέσω «πολεμικών» συνθηκών (το καθαρό κέρδος της GEL για το 2011 ήταν 60 εκατ. €) και να κερδοσκοπούν εκ του ασφαλούς την ώρα που οι λαοί της Ευρώπης γονατίζουν κυριολεκτικά απ’ τα αβάσταχτα μέτρα, που βασικό στόχο έχουν την αποπληρωμή αυτών των δανείων!

Κάπως έτσι θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε, εν μέσω και προεκλογικής περιόδου, γιατί όλος ο συστημικός μηχανισμός της χώρας, με αιχμή του δόρατος τα κυρίαρχα ΜΜΕ, βάλλει και λοιδορεί ανελλιπώς τα κόμματα της Αριστεράς (που παραδοσιακά και λόγω πολιτικής ιδεολογίας έρχονται, θεωρητικά έστω, σε σύγκρουση με επιχειρηματικά και γενικότερα καπιταλιστικά συμφέροντα) και κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ που διεκδικεί την διακυβέρνηση, στοχεύοντας ακόμα μια φορά στον αποπροσανατολισμό και εκφοβισμό της κοινής γνώμης με όπλα τα ψέματα, τις λασπολογίες, τους ωμούς εκβιασμούς, την καταστροφολογία και την τρομοκρατία.

Να τονίσω, και κλείνω μ' αυτό, ότι όλα τα παραπάνω έχουν έναν και μόνο στόχο. Να αποδείξουν ότι τα κυρίαρχα ιδιωτικά ΜΜΕ δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια «βιομηχανία υποταγής συνειδήσεων» που με πρόσχημα την αντικειμενική ενημέρωση, συμβάλλουν αποκλειστικά στην προέλαση συγκεκριμένων οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων με ότι αυτό συνεπάγεται για την εργαζόμενη τάξη. Ότι πρόκειται δηλαδή για έναν ανελέητο πολιτισμικό και πνευματικό πόλεμο που εκτυλίσσεται καθημερινά μπροστά στα μάτια μας! Όπως έλεγε και η Κατερίνα Γώγου «…ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες όταν γράφουν ότι σου ρίξανε στα πόδια. Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είναι ο Στόχος, το νου σου ε;»… Το νου μας λοιπόν!

Γιώργος Μάρτος

ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ: ΣΠΛΑΧΝΟ ΑΠ' ΤΑ ΣΠΛΑΧΝΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ (19/5/2012)

Ένα ακόμα θλιβερό φαινόμενο που εξαπλώνεται ανεξέλεγκτα στην Ελλάδα του 2012 και τείνει να (ξανα)αποτελέσει ένα μείζον κοινωνικό πρόβλημα είναι ο Ρατσισμός.

Τα τελευταία χρόνια παρατηρούνται καθημερινά όλο και περισσότερα κρούσματα άγριας βίας κατά μεταναστών από ακροδεξιές συμμορίες, κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα (κυρίως στην Αθήνα) όπου ο κοινωνικός εκτροχιασμός είναι πιο έντονος και ανυπόφορος. Αυτό όμως που παρατηρώ προσωπικά, και με ανησυχεί ακόμα περισσότερο, είναι ο συνειδησιακός συμβιβασμός μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας με τα απάνθρωπα και «άστοχα» αυτά φαινόμενα (το «άστοχα» το αναλύω παρακάτω), γεγονός που πηγάζει από τη συσσωρευμένη σύγχυση και ανασφάλεια που εν πολλοίς γεννάει η οικονομική κρίση. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή η σύγχυση και ανασφάλεια ήταν που αποτέλεσαν και τον βασικό λόγο της πρόσφατης εκλογικής ανόδου της νεοναζιστικής και φιλοχουντικής Χρυσής Αυγής, που προεκλογικά διατυμπάνισε με κάθε τρόπο την ανάγκη άμεσης λύσης του (όντως υπαρκτού) μεταναστευτικού προβλήματος, χωρίς όμως να πει κουβέντα για τον «μαγικό τρόπο» με τον οποίο θα το καταφέρει αυτό!

Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα απ’ την αρχή κι ας προσπαθήσουμε να αναλύσουμε σε βάθος τις αιτίες του αμφίσημου αυτού φαινομένου, του Ρατσισμού (Ρασιαλισμός όπως ήταν γνωστό μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, απ’ το αγγλικό Racialism).

Πρώτα απ’ όλα είναι προφανές ότι ο Ρατσισμός, όπως και κάθε άλλη ακραία κοινωνική έκφραση, γεννιέται κάτω από συνθήκες έντονης οικονομικής και κοινωνικής αστάθειας. Θυμηθείτε απλά ότι ήταν τα συντρίμμια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου που έφεραν στο προσκήνιο τον Φασισμό του Μουσολίνι στην Ιταλία (1922-1943) και η βαθύτερη οικονομική κρίση της Ιστορίας (μέχρι την επόμενη;), αυτή του 1929, που άνοιξε τον δρόμο στον Χίτλερ και στην ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία του Ναζισμού στην Γερμανία (1933-1945). Αν θέλουμε όμως να ψάξουμε ακόμα βαθύτερα την πραγματική μήτρα του Φασισμού (του οποίου θεμελιώδη πολιτική φιλοσοφία αποτελεί ο Ρατσισμός) δεν μπορούμε παρά να αναφερθούμε στην ίδια τη φύση του Καπιταλιστικού Συστήματος και τις οικονομικές και κοινωνικές αντιθέσεις που αυτό γεννάει. Είναι ιστορικά τεκμηριωμένο ότι ο Καπιταλισμός, ως όχημα ανεξέλεγκτων και αδίστακτων οικονομικών δραστηριοτήτων, είναι ως έννοια συνυφασμένος με το φαινόμενο «κρίση», καθώς έρχεται αναπόφευκτα η στιγμή που η υπερσυσσώρευση κεφαλαίων οδηγεί στην ανάγκη εξαγωγής τους προκειμένου να βρεθούν περιοχές, κλάδοι και τομείς με μεγαλύτερο κέρδος. Ουσιαστικά οδηγεί σε μια διαδικασία καταστροφής του λιγότερου κερδοφόρου κεφαλαίου και μέσω αυτής σε αναστροφή της πτωτικής τάσης του κέρδους. Έτσι στο βωμό της κερδοφορίας το Κεφάλαιο καταφεύγει στην έκφραση μιας ακόμα αναπόσπαστης πτυχής της φύσης του, τον Ιμπεριαλισμό. Καταφεύγει δηλαδή στην «εύκολη λύση» του Πολέμου προκειμένου εξασφαλίσει νέους οικονομικούς πόρους.

Κάπου εδώ γεννιέται και το φαινόμενο της Μετανάστευσης, της καταναγκαστικής μετακίνησης ανθρώπινων πληθυσμών δηλαδή, που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους λόγω των ανελέητων ιμπεριαλιστικών πολέμων ή λόγω της ακραίας φτώχειας που αυτοί σπέρνουν. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο ότι ο μεγαλύτερος όγκος των μεταναστών που εγκαθίσταται στον δυτικό κόσμο έρχεται από τριτοκοσμικές χώρες, αυτές δηλαδή που πρωτίστως «ξεζουμίζει» ο Καπιταλισμός.

Έτσι λοιπόν σε περιόδους καπιταλιστικής κρίσης, όπως αυτή που βιώνουμε σήμερα, όπου η οικονομία και ο κοινωνικός ιστός της χώρας αποδομούνται, το Σύστημα βρίσκει το καλύτερο καταφύγιο στην ιδεολογική άνοδο του Φασισμού, επομένως και του Ρατσισμού, αποπροσανατολίζοντας την κοινή γνώμη από τα πραγματικά αίτια της κρίσης (που σχετίζονται άμεσα με τις ταξικές και εργασιακές αντιθέσεις που αυτό γεννάει) και στρέφοντας την κοινωνική οργή στα πλέον αδύναμα κοινωνικά στρώματα, τους μετανάστες. Βέβαια αυτό δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί σε καμιά περίπτωση δίχως την «αφιλοκερδή» συμβολή των ΜΜΕ, που με την ανελέητη προπαγάνδα και τον διαρκή αποπροσανατολισμό καταφέρνουν να καλλιεργήσουν τον φόβο και τον τρόμο στις ψυχές πολλών ανθρώπων κάνοντας τους πιο ανεκτικούς στις βίαιες και ξενοφοβικές συμπεριφορές.

Όμως επειδή είναι καλό πάντα πριν την κριτική να προηγείται η αυτοκριτική (στην προκειμένη περίπτωση κοινωνική αυτοκριτική), οφείλουμε να καταλογίσουμε μεγάλες ευθύνες και σε όσους συμπολίτες μας πέφτουν στην επικίνδυνη αυτή παγίδα του Καπιταλισμού, καθώς και στην παγίδα του ψευτολαϊκισμού που σέρνουν ιδεολογικά τα φασιστικά κινήματα. Θα ήταν πολύ πιο ουσιώδες αν όσοι δηλώνουν Φασιστές, Ναζιστές, Χρυσαυγίτες κτλ. λόγω της οργής τους για την θλιβερή πολιτική και γενικότερα συστημική πραγματικότητα να ένωναν τη φωνή τους μαζί με όλους εκείνους που μάχονται καθημερινά κατά της πραγματικής αιτίας όλων των κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων, την ίδια τη φύση δηλαδή του καπιταλιστικού συστήματος. Εξάλλου όπως έγραφε και ο Antonio Gramsci τη δεκαετία του 20, ο Φασισμός δεν είναι τίποτα άλλο παρά σπλάχνο απ’ τα σπλάχνα του Καπιταλισμού…

Όλα αυτά τα γράφω με πολύ φιλική διάθεση κυρίως για όσους παρασυρόμενοι απ’ τις συνθήκες και μην έχοντας επαρκή πολιτική συνείδηση και γνώση του τι εστί πραγματικά Φασισμός και τι κρύβει κάτω απ’ το προσωπείο του ευκαιριακού λαϊκισμού τείνουν να στηρίξουν και να ψηφίσουν νεοναζιστικά κόμματα όπως η Χρυσή Αυγή, θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο «επαναστατούν» κατά του συστήματος και του πολιτικού κατεστημένου μη γνωρίζοντας ότι προκαλούν απλά την φανέρωση της πιο βίαιης και απάνθρωπης όψης του…

Γιώργος Μάρτος

ΠΕΡΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ (17/5/2012)

Θα ξεκινήσω με μία σύντομη ανάλυση των πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων των τελευταίων δεκαετιών. Έχουν ειπωθεί / γραφτεί τόσα πολλά αλλά συγχρόνως και τόσα λίγα σχετικά με τα αίτια, τα δομικά χαρακτηριστικά και τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης αλλά κυρίως για τους πιθανούς πολιτικούς-κοινωνικούς τρόπους αντιμετώπισής της.

Ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή. Πολλοί θεωρούν πως η μήτρα της οικονομικής κρίσης ήταν η κατάρρευση της Lehman Brothers το 2008, αναφέροντας τις αλυσιδωτές συνέπειες που προκάλεσε το γεγονός αυτό στην παγκόσμια οικονομία. Εάν θέλουμε όμως να αναζητήσουμε βαθύτερα τις ρίζες της συστημικής αυτής κρίσης θα πρέπει να πάμε πολλά χρόνια πίσω, στις αρχές της δεκαετίας '90. Ήταν τότε που ο Καπιταλισμός (ως σύστημα οικονομικό και αξιακό) μετά από πολλά χρόνια σκληρών γεωπολιτικών και διπλωματικών μαχών κέρδιζε τον Ψυχρό Πόλεμο και κατάφερνε να κυριαρχήσει, αφανίζοντας μια για πάντα τον μεγάλο οικονομικό και ιδεολογικό του εχθρό, τον υπαρκτό Σοσιαλισμό. Ήταν τότε που μπήκαν, στο δυτικό ημισφαίριο, οι βάσεις για τον Νέο Κόσμο. Έναν κόσμο που στήριξε την ιδεολογική ηγεμονία του στην κορύφωση της πολιτικής της υπερχρέωσης των κρατών, γεγονός που ευνοούσε κερδοσκοπικές δραστηριότητες και τον οικονομικό τους έλεγχο.

Η δεκαετία του 90 και του 00 κύλισε σε παγκόσμιο επίπεδο με την επέλαση των νεοφιλελεύθερων θέσεων σε όλα τα επίπεδα, την ώρα που στην Ελλάδα το ΠΑΣΟΚ (κυρίως) πρόδιδε κάθε ελπίδα εθνικής και πολιτικής αναγέννησης. Καθοριστικό σημείο της νέας πολιτικής πραγματικότητας και του νέου οικονομικού ιμπεριαλισμού, που έμελλε μετά από 8 χρόνια να τινάξει την παγκόσμια οικονομία στον αέρα, αποτέλεσε η περίφημη «απελευθέρωση της αγοράς» το διάστημα 2000-2001 υπό την προεδρία  Μπους και η εμφάνιση νέων εμπορικών-τοκογλυφικών συσχετισμών (βλέπε ΠΟΕ, NAFTA κ.ά.). Κομβικής σημασίας ήταν η εισαγωγή του νόμου CFMA (Commodity Futures Modernization Act)  το 2000, που άνοιξε το δρόμο για την επέλαση της πολιτικής του «εκσυχρονισμού» (ή αλλιώς νομιμοποίησης της εγκληματικής απληστίας του τραπεζικού λόμπυ) μέσω ενός νέου τρόπου ασφαλιστικής ανταλλαγής, των συμβολαίων Credit Default Swaps (CDS). Τώρα το πώς κατάφεραν οι τραπεζικές/πολυεθνικές συμμορίες της Αμερικής να περάσουν αυτά τα υψίστης σημασίας, για την έκβαση των πραγμάτων, μέτρα κόντρα σε Συντάγματα, Κογκρέσα, Νόμους και Δημοκρατικούς Θεσμούς είναι άλλο λυπηρό θέμα που όμως αξίζει να ψάξει κανείς...

Συγχρόνως ο δυτικός καπιταλισμός έβρισκε το έδαφος για να εκφράσει τον «ανθρώπινο» χαρακτήρα του εξαπολύοντας ανελέητους πολέμους στην Μέση Ανατολή (βλέπε Αφγανιστάν, Ιράκ) με στόχο την κατάσχεση των πετρελαιοπηγών και γενικότερα τον οικονομικό και στρατηγικό έλεγχο της περιοχής. Όλα αυτά τη στιγμή που στα μέρη μας ο τότε πρωθυπουργός της χώρας Σημίτης και ο τότε Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας Παπαδήμος (και μέχρι πρότινος διορισμένος πρωθυπουργός) «μαγείρευαν» υπογείως με την Goldman Sachs τα στοιχεία που απαιτούνταν για την ομαλή ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ το 2001.

Κάπως έτσι λοιπόν και μέσα από τόσο συγκαλυμμένες και σκοτεινές διαδικασίες φτάσαμε σε αυτό που σήμερα ονομάζουμε «οικονομική φούσκα» η οποία επί σχεδόν δυο δεκαετίες γιγαντωνόταν και που έφτασε το 2008 με την κατάρρευση της Lehman Brothers να σκάσει και να κλονίσει όλο το παγκόσμιο σκηνικό. Να θυμίσω ότι είναι η ίδια φούσκα που για τόσες δεκαετίες έτρεφε με δανεικές αυταπάτες υλικής ευμάρειας το σύνολο των κοινωνιών του δυτικού κόσμου!


Κάπου εδώ ξεκινάει και το ζήτημα της ελληνικής κρίσης, που όμως χωρίς την παράθεση των παραπάνω στοιχείων, δεν μπορεί να κατανοηθεί. Στην Ελλάδα, όλα ξεκίνησαν όταν η διεθνής κερδοσκοπία έβρισκε στο πρόσωπο του Γ.Α.Παπανδρέου (για τους Έλληνες γνωστός και ως...Jeffrey) τον ιδανικό «προφέσορα» ο οποίος θα αναλάμβανε την άμεση εφαρμοργή του πιο επικίνδυνου πειράματος που εφαρμόστηκε ποτέ σε χώρα του λεγόμενου «προηγμένου κόσμου». Ενός πειράματος που θα περιλάμβανε την άνευ όρων παράδοση της εθνικής κυριαρχίας στους δανειστές και το άμεσο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας σε εξευτελιστικές τιμές σε τοκογλύφους-βαμπίρ που δε θα δίσταζαν να ρουφήξουν το αίμα  ενός ολόκληρου λαού οδηγώντας τον στην φτώχεια, την εξαθλίωση και τον κοινωνικό εξευτελισμό. Έτσι έχοντας συμφωνήσει με το ΔΝΤ για την ένταξη της χώρας στον μηχανισμό στήριξης κηρύσσει προεκλογικά «Λεφτά υπάρχουν», «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», «Αντιεξουσιαστές στην εξουσία» και παίρνει την διακυβέρνηση του τόπου το 2009. Στις 6 Μαΐου 2010 μας το ανακοινώνει και επισήμως από το Καστελόριζο. Jacta alea est… Επί 2 χρόνια η χώρα καταρρέει, η εργαζόμενη τάξη χτυπιέται ανελέητα στο βωμό της αποπληρωμής ενός δημόσιου χρέους που στο μεγαλύτερο μέρος του αποδείχτηκε παράνομο και επαχθές  (θα επανέλθω σε αυτό το θέμα αναλυτικότερα). Κοινωνικά φαινόμενα όπως η φτώχεια και η ανεργία φουντώνουν, ο φόβος και η ανασφάλεια γιγαντώνονται και κάθε μαζική κοινωνική αντίδραση καταστέλλεται είτε αμέσως δια της βίας από το κράτος και τα σώματα ασφαλείας του είτε εμμέσως απ’ την στυγνή προπαγάνδα των ΜΜΕ. Η κυβέρνηση, ξεπερνώντας τα όρια της συνταγματικότητας και της λαϊκής-δημοκρατικής νομιμοποίησης, δε διστάζει μέσω της κατοχικής Δανειακής Σύμβασης (και των Μνημονίων που την συνοδεύουν) να εκχωρήσει ακόμα και κυριαρχικά δικαιώματα του ελληνικού λαού φέρνοντας στους παλαιότερους μνήμες…Τσολάκογλου!

Μέσα από αυτά τα γεγονότα φτάσαμε σήμερα να παίζουμε τη ζωή και το μέλλον μας κορώνα γράμματα μέσα σε ένα πολιτικό πλαίσιο που δυστυχώς μυρίζει…Ιουλιανά. Ελπίζω να μην επιβεβαιωθώ αλλά η μυρωδιά είναι έντονη. Εξάλλου «η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά ως τραγωδία και τη δεύτερη ως φάρσα» που έλεγε και ο Marx. Το τι μέλλει γενέσθαι θα το μάθουμε σύντομα. Το σίγουρο είναι ότι χρειάζεται επαγρύπνηση, βαθιά συνειδητοποίηση (πολιτική και ταξική) και πίστη ότι τα πράγματα μπορούν να ανατραπούν…

Γιώργος Μάρτος

ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

Στο psychologia.gr βρήκα και παραθέτω κάποια στοιχεία για μια πολύ «ύπουλη» ψυχική διαταραχή, τη «Διαταραχή της Προσωπικότητας». Σκέφτομαι ανά τακτά διαστήματα να ανεβάζω σχετικά κείμενα μιας και θεωρώ την ενημέρωση και ευαισθητοποίησή μας γύρω από θέματα ψυχικής υγείας επιβεβλημένη. Ειδικά σε αρρωστημένες εποχές όπως είναι η σημερινή.

ΟΙ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

Γενικά χαρακτηριστικά

• Οι Διαταραχές της Προσωπικότητας χαρακτηρίζονται από άκαμπτες και δυσπροσαρμοστικές απαντήσεις στο στρες.
• Εξαιτίας της ύπαρξης Διαταραχής της Προσωπικότητας επηρεάζεται όλη η ζωή του ατόμου - ιδιαίτερα οι σχέσεις του - με αποτέλεσμα σημαντική αναπηρία στις τρεις βασικές διαστάσεις της ζωής - αγάπη, εργασία, διασκέδαση.
• Συχνά το άτομο αποδίδει τα προβλήματά του στο περιβάλλον κι όχι στον εαυτό του.
• Συνήθως το άτομο δεν είναι ψυχωτικό.
• Συχνά τα άτομα με Διαταραχή της Προσωπικότητας δεν έχουν ή δυσκολεύονται ν' αποκτήσουν εναισθησία στα δυσπροσαρμοστικά σχήματα της συμπεριφοράς τους, οπότε δύσκολα προσέρχονται για θεραπεία.
• Πολλές επιπλοκές συνοδεύουν τις Διαταραχές της Προσωπικότητας. Οι πιο κοινές είναι: κατάθλιψη, αυτοκτονία, βία και αντικοινωνική συμπεριφορά, βραχέα ψυχωτικά επεισόδια, κατάχρηση ουσιών.


ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

Κλινικά χαρακτηριστικά. Διάγνωση

Αντικοινωνική Διαταραχή της Προσωπικότητας είναι ένας πρόσφατος σχετικά όρος για τη διαταραχή της προσωπικότητας που παλιότερα λέγονταν «ψυχοπαθητική», «κοινωνιοπαθητική» ή «δυσκοινωνική».
Το βασικό χαρακτηριστικό της διαταραχής αυτής είναι ένα μακρό ιστορικό περιφρόνησης και παραβίασης των δικαιωμάτων των άλλων, που εκδηλώνεται με ανεύθυνη και χωρίς ενοχές συμπεριφορά, αδιαφορία για τον νόμο, αδυναμία για σταθερή εργασία, εκμετάλλευση και χειραγώγηση των άλλων για προσωπικό όφελος, εξαπάτηση των άλλων και αδυναμία για σταθερές σχέσεις.
Άτομα με αυτήν τη διαταραχή δεν έρχονται συνήθως μόνα τους στη θεραπεία και είναι πιο πιθανό να ανεβρεθούν σε φυλακές, δικαστήρια κτλ. Όταν εμφανίζονται σε ψυχιατρικές υπηρεσίες, συχνά προσέρχονται παρά τη θέληση τους ή για να αποφύγουν νομικές συνέπειες.
Άτομα με τη διαταραχή αυτή αρχίζουν την αντικοινωνική τους συμπεριφορά πριν τα 15, οπότε και παρουσιάζουν κάποια από τα συμπτώματα της Διαταραχής της Διαγωγής - δηλ. επιθετικότητα προς ανθρώπους, καταστροφή ιδιοκτησίας, εξαπάτηση ή κλοπές. Στην εφηβεία, η σεξουαλική δραστηριότητα των ατόμων αυτών αρχίζει νωρίς και μπορεί να είναι ασυνήθιστα επιθετική ή βίαιη, εμφανίζεται συχνά κατάχρηση αλκοόλ και άλλων ουσιών, αρχίζουν οι δυσκολίες με τον νόμο. Φτάνοντας στην ενήλικη ζωή, όλα τα προηγούμενα συνεχίζουν και επιπρόσθετα τα άτομα αυτά εμφανίζουν συνήθως αδυναμία να κρατήσουν υπεύθυνα μια δουλειά, μια σχέση ή να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους ως γονείς, αδιαφορούν για τη δική τους ασφάλεια ή των άλλων (π.χ. οδηγούν συχνά μεθυσμένα και έχουν πολλαπλά ατυχήματα) και προοδευτικά αλκοολισμός, αλητεία, κοινωνική απομόνωση και παράνομες πράξεις κυριαρχούν στην εικόνα.
Πολύ σημαντικό χαρακτηριστικό είναι η απουσία ενοχής. Χαρακτηριστική επίσης είναι η γοητεία και η ικανότητα χειραγώγησης των ασθενών αυτών, που ξεγελούν πολύ εύκολα, ώστε συχνά στην ψυχιατρική συνέντευξη φαίνονται απόλυτα φυσιολογικοί. Γι' αυτό, πολλές φορές, η διάγνωση θα πρέπει να βασισθεί και στη συλλογή πληροφοριών από την οικογένεια, το ευρύτερο περιβάλλον, τις αστυνομικές και δικαστικές αρχές. Ακόμα, η έλλειψη συνέπειας και αισθήματος ευθύνης και η αδυναμία του ατόμου να μάθει από τις εμπειρίες και τα λάθη του χαρακτηρίζουν επίσης τη διαταραχή αυτή.

Διαγνωστικά κριτήρια

Υπάρχει ένας εκτεταμένος τύπος περιφρόνησης και παραβίασης των δικαιωμάτων των άλλων από την ηλικία των 15 ετών, όπως φαίνεται από τρία (ή περισσότερα) από τα παρακάτω:
(1) αδυναμία του ατόμου να συμμορφωθεί με τις κοινωνικές σταθερές αναφορικά με σύννομη συμπεριφορά, όπως φαίνεται από επαναλαμβανόμενες πράξεις που αποτελούν αιτίες σύλληψης
(2) εξαπάτηση, όπως φαίνεται από επανειλημμένα ψέματα ή εξαπάτηση άλλων ατόμων για προσωπικό κέρδος ή ευχαρίστηση
(3) παρορμητικότητα ή αδυναμία να κάνει σχέδια εκ των προτέρων
(4) ευερεθιστότητα και επιθετικότητα, όπως φαίνεται από επανειλημμένους καβγάδες όπου έρχεται στα χέρια ή βιαιοπραγίες
(5) απερίσκεπτη περιφρόνηση της ασφάλειας του εαυτού ή των άλλων
(6) σταθερή ασυνέπεια, όπως φαίνεται από επανειλημμένη αδυναμία να διατηρήσει σταθερή εργασιακή συμπεριφορά ή να εκπληρώσει οικονομικές υποχρεώσεις
(7) έλλειψη τύψεων, όπως φαίνεται από το ότι το άτομο είναι αδιάφορο ή εκλογικεύει το ότι πλήγωσε ή κακομεταχειρίστηκε κάποιον.



Παραθέτω επίσης ένα απόσπασμα από δημοσίευση που βρήκα στο διαδίκτυο και συγκεκριμένα στο blog της συγγραφέως Καίτης Βασιλάκου.

Είναι λοξοί, εκκεντρικοί, ιδιότροποι, αλαζόνες, καχύποπτοι, ακοινώνητοι, δειλοί, μονόχνωτοι, ευερέθιστοι. Κυκλοφορούν στην κοινωνία ή στο περιθώριό της, μπορεί να εργάζονται, να έχουν οικογένεια, μπορεί να είναι επιτυχημένοι και διάσημοι ή αποτυχημένοι και απογοητευμένοι, μπορεί να είναι φίλοι ή συγγενείς μας ή μπορεί να είμαστε κι εμείς οι ίδιοι και να μην το ξέρουμε.

Μιλάμε για τα άτομα με διαταραχή προσωπικότητας, αυτά που στην καθομιλούμενη τα αποκαλούμε στραβόξυλα. Μας κάνουν τη ζωή δύσκολη, θυμώνουν με το παραμικρό, παρεξηγούνται, παρανοούν όσα λέμε, μελαγχολούν ξαφνικά και χωρίς λόγο ή επιτίθενται χωρίς λόγο, θέλουν να είναι το κέντρο της προσοχής, έχουν υστερία με την τάξη και την καθαριότητα, δεν εμπιστεύονται τους άλλους και δεν τελειώνει ο κατάλογος με τις παραξενιές και τις ιδιορρυθμίες τους.

Αν κάνουν τη δική μας ζωή δύσκολη, η δική τους ζωή είναι ακόμα πιο δύσκολη, γιατί τα άτομα αυτά δεν μπορούν να διαχειριστούν την καθημερινότητά τους  με απλό και φυσιολογικό τρόπο. Τα πράγματα, οι άνθρωποι, τα γεγονότα τούς προκαλούν ανησυχία, εκνευρισμό, καχυποψία και γεννούν μέσα τους δυσάρεστα συναισθήματα μειονεξίας, θυμού, ενοχής, ντροπής, φόβου.

Κάποτε όλους αυτούς τους χαρακτηρίζαμε μυστήριους ή αναποδιασμένους και δεν είχαμε καμιά διάθεση να τους καταλάβουμε, πολύ λιγότερο να τους συμπονέσουμε. Σήμερα η ψυχιατρική μάς λέει ότι αυτοί οι άνθρωποι φέρονται έτσι, επειδή δεν μπορούν να φερθούν διαφορετικά. Η αντίδρασή τους σε στρεσογόνες καταστάσεις είναι άκαμπτη, ακραία και δυσπροσαρμοστική με αποτέλεσμα να υστερούν στις τρεις βασικές διαστάσεις της ζωής: την αγάπη, την εργασία και τη διασκέδαση. Φυσικά δεν είναι ευτυχισμένοι άνθρωποι. Όμως δυσκολεύονται να αντιληφθούν ότι οι ίδιοι είναι κατά μεγάλο μέρος υπαίτιοι για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, δυσκολίες που οφείλονται στο δυσλειτουργικό τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς τους. Αγνοούν ότι τους ταλαιπωρεί μια διαταραχή προσωπικότητας, αποδίδουν στο περιβάλλον και στους άλλους τα προβλήματά τους και γι αυτό δεν σκέφτονται να ζητήσουν βοήθεια από τους ειδικούς...

(Στην φωτογραφία: Νταλί, "Κύκνοι που αντανακλούν ελέφαντες")