Αν εξαιρέσουμε συγκεκριμένες περιπτώσεις ανθρώπων που αξιοποιούν τη δυνατότητα που παρέχει ο ηλεκτρονικός τύπος ως προς τη διασταύρωση των πληροφοριών και την πολυσχιδή αναζήτηση της αλήθειας (ή της όποιας αλήθειας), είναι εμφανές πως το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας ενημερώνεται και διαμορφώνει την πολιτική και κοινωνική του συνείδηση, σε καθημερινή βάση, από τα μεγάλα και κυρίαρχα ΜΜΕ της χώρας. Είτε μιλάμε για ένα δελτίο ειδήσεων, είτε για μια πολιτική εκπομπή, είτε ακόμα για μια εφημερίδα, ένα περιοδικό ή ένα ραδιόφωνο, το σίγουρο είναι ότι μια χούφτα από μεγαλοεπιχειρηματίες-ιδιοκτήτες του Τύπου και των Ραδιοτηλεοπτικών Σταθμών, κρατάνε στα χέρια τους τη διάπλαση της κοινής γνώμης και, κυρίως, τον πνευματικό και συναισθηματικό έλεγχο μιας ολόκληρης χώρας.
Καταρχάς θα ξεκινήσω με μια φράση ενός φίλου που μου έλεγε πως «η σύγχρονη προπαγάνδα δεν στηρίζεται στο ψέμα, αλλά στην αποκάλυψη της μισής αλήθειας». Είναι αδιαμφισβήτητο πλέον ότι τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης φανερώνουν εκείνο το κομμάτι της αλήθειας το οποίο ουσιαστικά είναι ακίνδυνο και δεν θίγει τα συμφέροντα των ιδιοκτητών και των συνεργατών τους. Όταν στην Αμερική (πχ) η ιδιοκτησία μεγάλων τηλεοπτικών δικτύων ανήκει σε κατασκευαστικές εταιρείες όπλων και οπλικών συστημάτων είναι λογικό η αντικειμενική ενημέρωση να… προσγειώνεται στην πραγματικότητα . Και τι συμβαίνει στην περίπτωση που τα συμφέροντα αυτά σχετίζονται, ή και ταυτίζονται πολλές φορές, με αντίστοιχα πολιτικά ή κομματικά; Τότε δυστυχώς η αλήθεια γίνεται έρμαιο των συγκαλυμμένων και διαπλεκόμενων συμφερόντων της μεγαλοαστικής τάξης.
Τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε όλοι μια αδιάκοπη προσπάθεια της πλειοψηφίας των ΜΜΕ να παρουσιάσουν την κρίση σαν μια αναπόφευκτη και φυσική καταστροφή, χωρίς ποτέ να συσχετίζεται με τα βαθύτερα αίτιά της, κομμάτι (και μάλιστα μεγάλο) των οποίων αποτελούν οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες τους και οι «σκοτεινές» τους δραστηριότητες.
Έτσι επιλέγουν εν πλήρει γνώσει τους αντί να προσανατολίσουν την ενημέρωση τους προς τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, τις τραγικές συνέπειες δηλαδή της ανεξέλεγκτης πια κατάρρευσης του παγκόσμιου νεοφιλελευθερισμού και να καταδείξουν τους πραγματικούς υπαίτιους της, συμβάλλουν καθημερινά στον αποπροσανατολισμό, στην παραπληροφόρηση και στην εκμηδένιση της κριτικής σκέψης.
Επιλέγουν εν πλήρει γνώσει τους να στρέψουν τις κάμερες εκεί όπου εξυπηρετούνται οι επικοινωνιακές και εμπορικές τους βλέψεις πουλώντας καθημερινά φόβο, πόνο και αίμα (στα πλαίσια του θεατρινισμού) χωρίς να προδίδουν ποτέ το δόγμα «ένας θάνατος αποτελεί τραγωδία, χίλιοι θάνατοι αποτελούν στατιστική».
Επιλέγουν εν πλήρει γνώσει τους να μας βομβαρδίζουν ακατάπαυστα απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ με ψυχαγωγικές (έτσι τις χαρακτηρίζουν!) και ενημερωτικές «μολότοφ» έτσι ώστε αργά ή γρήγορα να καταφέρουν να αποσπάσουν τον έλεγχο του στρατηγικού γι’ αυτούς στόχου, της συλλογικής συνείδησης. Κυρίως όμως όλη αυτή η τρομοκρατική πλύση εγκεφάλου μεταφράζεται σε μια απαράδεκτη ηττοπάθεια και μοιρολατρία απ’ την πλευρά του κόσμου, που αδυνατεί να ξεθολώσει το ομιχλώδες τοπίο της αλήθειας και να διαμορφώσει ουσιώδη αιτήματα για μια επαναστατική διεκδίκηση καίριων δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Ένα κλασικό παράδειγμα που καταδεικνύει ξεκάθαρα τους «επιστημονικούς» τρόπους με τους οποίους το κατεστημένο σύστημα (στο σύνολό του) πετυχαίνει τον στόχο της κοινωνικής χειραγώγησης αποτελεί η διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής. Μια μέθοδος, την οποία την είχε περιγράψει ιδανικά ο Μπρεχτ στο παρελθόν, που καταλήγει με μαθηματική ακρίβεια στην κοινωνική απομόνωση ή ακόμα και στον κοινωνικό αλληλοσπαραγμό. Τόσες φορές δεν έχουμε δει, μετά από συντονισμένες απεργιακές κινητοποιήσεις (βλ. αγρότες, ταξιτζήδες, φορτηγατζήδες κ.ά.), να στοχοποιούνται οι απεργοί απ’ τις χρυσοπληρωμένες μαριονέτες των καναλαρχών ως υπεύθυνοι για τις τραγικές συνέπειες που προκαλούν στην οικονομία και την κρατική λειτουργία και να στρέφουν μονομερώς την κοινωνική οργή επάνω τους;
Για τους βαθύτερους όμως λόγους του ξεσηκωμού και τις ευθύνες των ιδίων και των αφεντικών τους στο εκάστοτε οργανωμένο και συγκαλυμμένο έγκλημα, κουβέντα!
Θα μπορούσα να αναφέρω δεκάδες αντίστοιχα παραδείγματα και δεκάδες αντίστοιχους «επιστημονικούς» τρόπους αυτοσυντήρησης του συστήματος αλλά δεν υπάρχει λόγος. Η ουσία παραμένει η ίδια.
Εκεί που θέλω να σταθώ και που για μένα έχει βαρύνουσα σημασία είναι το πώς επιδρά η κάθε εξουσία και οι μηχανισμοί που την υπηρετούν (στην προκειμένη περίπτωση η προπαγάνδα των ΜΜΕ) στην συναισθηματικότητα των μαζών. Το πώς δηλαδή καταφέρνουν να ελέγξουν και να ρημάξουν την ανθρώπινη ψυχή με τόσο υποχθόνιους και καλά προμελετημένους τρόπους. Να ρημάζουν δηλαδή το στοιχείο εκείνο που αποτελεί το πιο ιερό δώρο της ανθρώπινης φύσης, το στοιχείο εκείνο που ερμηνεύει όλο το μεγαλείο της ύπαρξής μας. Πρόκειται για μια, ανεκτίμητων διαστάσεων, θυσία στον βωμό της ιδεολογίας του Κέρδους. Επ’ αυτού θα αφήσω τους στίχους του Μπάμπη Τσικληρόπουλου να μιλήσουν, γραμμένοι το 1986 για τον δίσκο “Η αγάπη είναι ζάλη” της Χαρίκλειας Ρουπάκα…
Ζούμε σ’ έναν κόσμο μαγικό
υποχθόνια δουλεύει με μοναδικό σκοπό
να σε μπάσει στο παιχνίδι, τη ζωή σου πώς θα φτιάξει
να σου τάξει, να σου τάξει, την ψυχή σου να ρημάξει
Κι όταν φτάσει να ελέγχει της ελπίδας σου τον πόνο
δεν του φτάνει ετούτο μόνο!
Με γλυκόλογα σε παίρνει απ’ το χέρι
σε βαφτίζει της Ελλάδας νοικοκύρη
κι εκεί που λες «Αλλάξανε τα πράγματα!»
και σηκώνεις το ποτήρι
αρπάζει, κλέβει το όνειρό σου
και του κάνει χαρακίρι…
Ποια είναι όμως τα οικονομικά εκείνα συμφέροντα που οδηγούν τους «βαρόνους» των ΜΜΕ (σε παγκόσμιο επίπεδο) στον τόσο λυσσαλέο αγώνα αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, εν μέσω μάλιστα μιας τόσο κρίσιμης ιστορικής καμπής;
Θα προτιμήσω να απαντήσω χρησιμοποιώντας ένα προσωπικό παράδειγμα που αποδεικνύει περίτρανα ότι οι περισσότεροι από τους έννομους αυτούς «εγκληματίες» κερδοσκοπούν στις πλάτες των εργαζόμενων λαών εκμεταλλευόμενοι την κρίση χρέους και γι’ αυτό κάνουν ό,τι μπορούν για να διαιωνιστεί η «στημένη» αυτή παρωδία αποσκοπώντας συγχρόνως στη διαιώνιση των κερδών τους.
Πριν από περίπου έναν χρόνο θα θυμάστε ότι ξέσπασε σε ολόκληρο τον κόσμο το κίνημα των Αγανακτισμένων, ένα κίνημα αντίστασης στις συνταγές λιτότητας, που απέδειξε έμπρακτα ότι οι λαοί είναι διατεθειμένοι από δω και μπρος να αποτελέσουν ισχυρό εμπόδιο στα νεοφιλελεύθερα σχέδια της παγκόσμιας οικονομικής ελίτ. Θα θυμάστε επίσης την κορύφωση αυτών των συγκεντρώσεων, όταν 400-500 χιλιάδες Ελλήνων κατέκλισαν το Σύνταγμα στέλνοντας ένα ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα. Εκείνη την περίοδο λοιπόν ένα από τα μεγαλύτερα ενημερωτικά έντυπα της Ιταλίας, η εφημερίδα Repubblica (όπως και άλλα ευρωπαϊκά μέσα) δεν ανέφερε καν το γεγονός προτιμώντας να «ψυχαγωγήσει» τον ιταλικό λαό με τα ερωτικά σκάνδαλα του Berlusconi… Το μόνο σχετικό που δημοσίευσαν ήταν μια φωτογραφία δύο Ελλήνων διαδηλωτών που είχαν αναρτήσει μια σημαία της ΕΕ με μια σβάστικα στη μέση, θέλοντας να συμβολίσουν έτσι (υποθέτω δηλαδή) την ιδεολογική παρεκτροπή της ΕΕ και την άνιση μεταχείρισή της απέναντι στους λαούς. Με αυτήν την επιλεκτική δημοσίευση όμως όχι μόνο στέρησαν απ’ τον ιταλικό λαό την γνώση και το περιεχόμενο των αληθινών γεγονότων, αλλά καλλιέργησαν κι ένα εθνικιστικό μένος σε πολλούς αναγνώστες που έσπευσαν να συμπεράνουν αμέσως πόσο αχάριστοι, ασεβείς και τεμπέληδες είναι οι Έλληνες!
Γιατί όμως αυτή η τυχοδιωκτική στάση; Γιατί δεν επιτρέπουν στους λαούς να χτίσουν γέφυρες επικοινωνίας και αλληλεγγύης και επιλέγουν εν πλήρει γνώσει τους να αποκρύψουν την αλήθεια, καλλιεργώντας συγχρόνως εχθρικά και διασπαστικά αισθήματα;
Η εφημερίδα Repubblica ανήκει από το 1989 στον επιχειρηματικό όμιλο Gruppo Editoriale L’Espresso (πρόεδρος του οποίου είναι ο γνωστός επιχειρηματίας Carlo De Benedetti), έναν απ’ τους μεγαλύτερους ομίλους στον χώρο των Media. Πέρα όμως από τις μιντιακές του δραστηριότητες, διαθέτει και πολλές μετοχές σε μερικά απ’ τα μεγαλύτερα τραπεζικά ιδρύματα εντός και εκτός συνόρων και επί της ουσίας κρατάει στα χέρια του μεγάλο μέρος κρατικών ομολόγων (μεταξύ των οποίων και ελληνικά) τα οποία και προφανώς περιμένει να εισπράξει εντός της προκαθορισμένης…maturity date. Έτσι λοιπόν είναι ξεκάθαρο ότι ο ανεξέλεγκτος δανεισμός, που προκάλεσε και που εξακολουθεί να συντηρεί την κρίση χρέους, αποτελεί βούτυρο στο ψωμί τους καθώς έτσι καταφέρνουν να επιβιώσουν οικονομικά εν μέσω «πολεμικών» συνθηκών (το καθαρό κέρδος της GEL για το 2011 ήταν 60 εκατ. €) και να κερδοσκοπούν εκ του ασφαλούς την ώρα που οι λαοί της Ευρώπης γονατίζουν κυριολεκτικά απ’ τα αβάσταχτα μέτρα, που βασικό στόχο έχουν την αποπληρωμή αυτών των δανείων!
Κάπως έτσι θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε, εν μέσω και προεκλογικής περιόδου, γιατί όλος ο συστημικός μηχανισμός της χώρας, με αιχμή του δόρατος τα κυρίαρχα ΜΜΕ, βάλλει και λοιδορεί ανελλιπώς τα κόμματα της Αριστεράς (που παραδοσιακά και λόγω πολιτικής ιδεολογίας έρχονται, θεωρητικά έστω, σε σύγκρουση με επιχειρηματικά και γενικότερα καπιταλιστικά συμφέροντα) και κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ που διεκδικεί την διακυβέρνηση, στοχεύοντας ακόμα μια φορά στον αποπροσανατολισμό και εκφοβισμό της κοινής γνώμης με όπλα τα ψέματα, τις λασπολογίες, τους ωμούς εκβιασμούς, την καταστροφολογία και την τρομοκρατία.
Να τονίσω, και κλείνω μ' αυτό, ότι όλα τα παραπάνω έχουν έναν και μόνο στόχο. Να αποδείξουν ότι τα κυρίαρχα ιδιωτικά ΜΜΕ δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια «βιομηχανία υποταγής συνειδήσεων» που με πρόσχημα την αντικειμενική ενημέρωση, συμβάλλουν αποκλειστικά στην προέλαση συγκεκριμένων οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων με ότι αυτό συνεπάγεται για την εργαζόμενη τάξη. Ότι πρόκειται δηλαδή για έναν ανελέητο πολιτισμικό και πνευματικό πόλεμο που εκτυλίσσεται καθημερινά μπροστά στα μάτια μας! Όπως έλεγε και η Κατερίνα Γώγου «…ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες όταν γράφουν ότι σου ρίξανε στα πόδια. Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είναι ο Στόχος, το νου σου ε;»… Το νου μας λοιπόν!
Γιώργος Μάρτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου