Θα ξεκινήσω με μία σύντομη ανάλυση των πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων των τελευταίων δεκαετιών. Έχουν ειπωθεί / γραφτεί τόσα πολλά αλλά συγχρόνως και τόσα λίγα σχετικά με τα αίτια, τα δομικά χαρακτηριστικά και τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης αλλά κυρίως για τους πιθανούς πολιτικούς-κοινωνικούς τρόπους αντιμετώπισής της.
Ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή. Πολλοί θεωρούν πως η μήτρα της οικονομικής κρίσης ήταν η κατάρρευση της Lehman Brothers το 2008, αναφέροντας τις αλυσιδωτές συνέπειες που προκάλεσε το γεγονός αυτό στην παγκόσμια οικονομία. Εάν θέλουμε όμως να αναζητήσουμε βαθύτερα τις ρίζες της συστημικής αυτής κρίσης θα πρέπει να πάμε πολλά χρόνια πίσω, στις αρχές της δεκαετίας '90. Ήταν τότε που ο Καπιταλισμός (ως σύστημα οικονομικό και αξιακό) μετά από πολλά χρόνια σκληρών γεωπολιτικών και διπλωματικών μαχών κέρδιζε τον Ψυχρό Πόλεμο και κατάφερνε να κυριαρχήσει, αφανίζοντας μια για πάντα τον μεγάλο οικονομικό και ιδεολογικό του εχθρό, τον υπαρκτό Σοσιαλισμό. Ήταν τότε που μπήκαν, στο δυτικό ημισφαίριο, οι βάσεις για τον Νέο Κόσμο. Έναν κόσμο που στήριξε την ιδεολογική ηγεμονία του στην κορύφωση της πολιτικής της υπερχρέωσης των κρατών, γεγονός που ευνοούσε κερδοσκοπικές δραστηριότητες και τον οικονομικό τους έλεγχο.
Η δεκαετία του 90 και του 00 κύλισε σε παγκόσμιο επίπεδο με την επέλαση των νεοφιλελεύθερων θέσεων σε όλα τα επίπεδα, την ώρα που στην Ελλάδα το ΠΑΣΟΚ (κυρίως) πρόδιδε κάθε ελπίδα εθνικής και πολιτικής αναγέννησης. Καθοριστικό σημείο της νέας πολιτικής πραγματικότητας και του νέου οικονομικού ιμπεριαλισμού, που έμελλε μετά από 8 χρόνια να τινάξει την παγκόσμια οικονομία στον αέρα, αποτέλεσε η περίφημη «απελευθέρωση της αγοράς» το διάστημα 2000-2001 υπό την προεδρία Μπους και η εμφάνιση νέων εμπορικών-τοκογλυφικών συσχετισμών (βλέπε ΠΟΕ, NAFTA κ.ά.). Κομβικής σημασίας ήταν η εισαγωγή του νόμου CFMA (Commodity Futures Modernization Act) το 2000, που άνοιξε το δρόμο για την επέλαση της πολιτικής του «εκσυχρονισμού» (ή αλλιώς νομιμοποίησης της εγκληματικής απληστίας του τραπεζικού λόμπυ) μέσω ενός νέου τρόπου ασφαλιστικής ανταλλαγής, των συμβολαίων Credit Default Swaps (CDS). Τώρα το πώς κατάφεραν οι τραπεζικές/πολυεθνικές συμμορίες της Αμερικής να περάσουν αυτά τα υψίστης σημασίας, για την έκβαση των πραγμάτων, μέτρα κόντρα σε Συντάγματα, Κογκρέσα, Νόμους και Δημοκρατικούς Θεσμούς είναι άλλο λυπηρό θέμα που όμως αξίζει να ψάξει κανείς...
Συγχρόνως ο δυτικός καπιταλισμός έβρισκε το έδαφος για να εκφράσει τον «ανθρώπινο» χαρακτήρα του εξαπολύοντας ανελέητους πολέμους στην Μέση Ανατολή (βλέπε Αφγανιστάν, Ιράκ) με στόχο την κατάσχεση των πετρελαιοπηγών και γενικότερα τον οικονομικό και στρατηγικό έλεγχο της περιοχής. Όλα αυτά τη στιγμή που στα μέρη μας ο τότε πρωθυπουργός της χώρας Σημίτης και ο τότε Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας Παπαδήμος (και μέχρι πρότινος διορισμένος πρωθυπουργός) «μαγείρευαν» υπογείως με την Goldman Sachs τα στοιχεία που απαιτούνταν για την ομαλή ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ το 2001.
Κάπως έτσι λοιπόν και μέσα από τόσο συγκαλυμμένες και σκοτεινές διαδικασίες φτάσαμε σε αυτό που σήμερα ονομάζουμε «οικονομική φούσκα» η οποία επί σχεδόν δυο δεκαετίες γιγαντωνόταν και που έφτασε το 2008 με την κατάρρευση της Lehman Brothers να σκάσει και να κλονίσει όλο το παγκόσμιο σκηνικό. Να θυμίσω ότι είναι η ίδια φούσκα που για τόσες δεκαετίες έτρεφε με δανεικές αυταπάτες υλικής ευμάρειας το σύνολο των κοινωνιών του δυτικού κόσμου!
Κάπου εδώ ξεκινάει και το ζήτημα της ελληνικής κρίσης, που όμως χωρίς την παράθεση των παραπάνω στοιχείων, δεν μπορεί να κατανοηθεί. Στην Ελλάδα, όλα ξεκίνησαν όταν η διεθνής κερδοσκοπία έβρισκε στο πρόσωπο του Γ.Α.Παπανδρέου (για τους Έλληνες γνωστός και ως...Jeffrey) τον ιδανικό «προφέσορα» ο οποίος θα αναλάμβανε την άμεση εφαρμοργή του πιο επικίνδυνου πειράματος που εφαρμόστηκε ποτέ σε χώρα του λεγόμενου «προηγμένου κόσμου». Ενός πειράματος που θα περιλάμβανε την άνευ όρων παράδοση της εθνικής κυριαρχίας στους δανειστές και το άμεσο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας σε εξευτελιστικές τιμές σε τοκογλύφους-βαμπίρ που δε θα δίσταζαν να ρουφήξουν το αίμα ενός ολόκληρου λαού οδηγώντας τον στην φτώχεια, την εξαθλίωση και τον κοινωνικό εξευτελισμό. Έτσι έχοντας συμφωνήσει με το ΔΝΤ για την ένταξη της χώρας στον μηχανισμό στήριξης κηρύσσει προεκλογικά «Λεφτά υπάρχουν», «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», «Αντιεξουσιαστές στην εξουσία» και παίρνει την διακυβέρνηση του τόπου το 2009. Στις 6 Μαΐου 2010 μας το ανακοινώνει και επισήμως από το Καστελόριζο. Jacta alea est… Επί 2 χρόνια η χώρα καταρρέει, η εργαζόμενη τάξη χτυπιέται ανελέητα στο βωμό της αποπληρωμής ενός δημόσιου χρέους που στο μεγαλύτερο μέρος του αποδείχτηκε παράνομο και επαχθές (θα επανέλθω σε αυτό το θέμα αναλυτικότερα). Κοινωνικά φαινόμενα όπως η φτώχεια και η ανεργία φουντώνουν, ο φόβος και η ανασφάλεια γιγαντώνονται και κάθε μαζική κοινωνική αντίδραση καταστέλλεται είτε αμέσως δια της βίας από το κράτος και τα σώματα ασφαλείας του είτε εμμέσως απ’ την στυγνή προπαγάνδα των ΜΜΕ. Η κυβέρνηση, ξεπερνώντας τα όρια της συνταγματικότητας και της λαϊκής-δημοκρατικής νομιμοποίησης, δε διστάζει μέσω της κατοχικής Δανειακής Σύμβασης (και των Μνημονίων που την συνοδεύουν) να εκχωρήσει ακόμα και κυριαρχικά δικαιώματα του ελληνικού λαού φέρνοντας στους παλαιότερους μνήμες…Τσολάκογλου!
Μέσα από αυτά τα γεγονότα φτάσαμε σήμερα να παίζουμε τη ζωή και το μέλλον μας κορώνα γράμματα μέσα σε ένα πολιτικό πλαίσιο που δυστυχώς μυρίζει…Ιουλιανά. Ελπίζω να μην επιβεβαιωθώ αλλά η μυρωδιά είναι έντονη. Εξάλλου «η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά ως τραγωδία και τη δεύτερη ως φάρσα» που έλεγε και ο Marx. Το τι μέλλει γενέσθαι θα το μάθουμε σύντομα. Το σίγουρο είναι ότι χρειάζεται επαγρύπνηση, βαθιά συνειδητοποίηση (πολιτική και ταξική) και πίστη ότι τα πράγματα μπορούν να ανατραπούν…
Γιώργος Μάρτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου