Ένα ακόμα θλιβερό φαινόμενο που εξαπλώνεται ανεξέλεγκτα στην Ελλάδα του 2012 και τείνει να (ξανα)αποτελέσει ένα μείζον κοινωνικό πρόβλημα είναι ο Ρατσισμός.
Τα τελευταία χρόνια παρατηρούνται καθημερινά όλο και περισσότερα κρούσματα άγριας βίας κατά μεταναστών από ακροδεξιές συμμορίες, κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα (κυρίως στην Αθήνα) όπου ο κοινωνικός εκτροχιασμός είναι πιο έντονος και ανυπόφορος. Αυτό όμως που παρατηρώ προσωπικά, και με ανησυχεί ακόμα περισσότερο, είναι ο συνειδησιακός συμβιβασμός μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας με τα απάνθρωπα και «άστοχα» αυτά φαινόμενα (το «άστοχα» το αναλύω παρακάτω), γεγονός που πηγάζει από τη συσσωρευμένη σύγχυση και ανασφάλεια που εν πολλοίς γεννάει η οικονομική κρίση. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή η σύγχυση και ανασφάλεια ήταν που αποτέλεσαν και τον βασικό λόγο της πρόσφατης εκλογικής ανόδου της νεοναζιστικής και φιλοχουντικής Χρυσής Αυγής, που προεκλογικά διατυμπάνισε με κάθε τρόπο την ανάγκη άμεσης λύσης του (όντως υπαρκτού) μεταναστευτικού προβλήματος, χωρίς όμως να πει κουβέντα για τον «μαγικό τρόπο» με τον οποίο θα το καταφέρει αυτό!
Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα απ’ την αρχή κι ας προσπαθήσουμε να αναλύσουμε σε βάθος τις αιτίες του αμφίσημου αυτού φαινομένου, του Ρατσισμού (Ρασιαλισμός όπως ήταν γνωστό μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, απ’ το αγγλικό Racialism).
Πρώτα απ’ όλα είναι προφανές ότι ο Ρατσισμός, όπως και κάθε άλλη ακραία κοινωνική έκφραση, γεννιέται κάτω από συνθήκες έντονης οικονομικής και κοινωνικής αστάθειας. Θυμηθείτε απλά ότι ήταν τα συντρίμμια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου που έφεραν στο προσκήνιο τον Φασισμό του Μουσολίνι στην Ιταλία (1922-1943) και η βαθύτερη οικονομική κρίση της Ιστορίας (μέχρι την επόμενη;), αυτή του 1929, που άνοιξε τον δρόμο στον Χίτλερ και στην ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία του Ναζισμού στην Γερμανία (1933-1945). Αν θέλουμε όμως να ψάξουμε ακόμα βαθύτερα την πραγματική μήτρα του Φασισμού (του οποίου θεμελιώδη πολιτική φιλοσοφία αποτελεί ο Ρατσισμός) δεν μπορούμε παρά να αναφερθούμε στην ίδια τη φύση του Καπιταλιστικού Συστήματος και τις οικονομικές και κοινωνικές αντιθέσεις που αυτό γεννάει. Είναι ιστορικά τεκμηριωμένο ότι ο Καπιταλισμός, ως όχημα ανεξέλεγκτων και αδίστακτων οικονομικών δραστηριοτήτων, είναι ως έννοια συνυφασμένος με το φαινόμενο «κρίση», καθώς έρχεται αναπόφευκτα η στιγμή που η υπερσυσσώρευση κεφαλαίων οδηγεί στην ανάγκη εξαγωγής τους προκειμένου να βρεθούν περιοχές, κλάδοι και τομείς με μεγαλύτερο κέρδος. Ουσιαστικά οδηγεί σε μια διαδικασία καταστροφής του λιγότερου κερδοφόρου κεφαλαίου και μέσω αυτής σε αναστροφή της πτωτικής τάσης του κέρδους. Έτσι στο βωμό της κερδοφορίας το Κεφάλαιο καταφεύγει στην έκφραση μιας ακόμα αναπόσπαστης πτυχής της φύσης του, τον Ιμπεριαλισμό. Καταφεύγει δηλαδή στην «εύκολη λύση» του Πολέμου προκειμένου εξασφαλίσει νέους οικονομικούς πόρους.
Κάπου εδώ γεννιέται και το φαινόμενο της Μετανάστευσης, της καταναγκαστικής μετακίνησης ανθρώπινων πληθυσμών δηλαδή, που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους λόγω των ανελέητων ιμπεριαλιστικών πολέμων ή λόγω της ακραίας φτώχειας που αυτοί σπέρνουν. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο ότι ο μεγαλύτερος όγκος των μεταναστών που εγκαθίσταται στον δυτικό κόσμο έρχεται από τριτοκοσμικές χώρες, αυτές δηλαδή που πρωτίστως «ξεζουμίζει» ο Καπιταλισμός.
Έτσι λοιπόν σε περιόδους καπιταλιστικής κρίσης, όπως αυτή που βιώνουμε σήμερα, όπου η οικονομία και ο κοινωνικός ιστός της χώρας αποδομούνται, το Σύστημα βρίσκει το καλύτερο καταφύγιο στην ιδεολογική άνοδο του Φασισμού, επομένως και του Ρατσισμού, αποπροσανατολίζοντας την κοινή γνώμη από τα πραγματικά αίτια της κρίσης (που σχετίζονται άμεσα με τις ταξικές και εργασιακές αντιθέσεις που αυτό γεννάει) και στρέφοντας την κοινωνική οργή στα πλέον αδύναμα κοινωνικά στρώματα, τους μετανάστες. Βέβαια αυτό δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί σε καμιά περίπτωση δίχως την «αφιλοκερδή» συμβολή των ΜΜΕ, που με την ανελέητη προπαγάνδα και τον διαρκή αποπροσανατολισμό καταφέρνουν να καλλιεργήσουν τον φόβο και τον τρόμο στις ψυχές πολλών ανθρώπων κάνοντας τους πιο ανεκτικούς στις βίαιες και ξενοφοβικές συμπεριφορές.
Όμως επειδή είναι καλό πάντα πριν την κριτική να προηγείται η αυτοκριτική (στην προκειμένη περίπτωση κοινωνική αυτοκριτική), οφείλουμε να καταλογίσουμε μεγάλες ευθύνες και σε όσους συμπολίτες μας πέφτουν στην επικίνδυνη αυτή παγίδα του Καπιταλισμού, καθώς και στην παγίδα του ψευτολαϊκισμού που σέρνουν ιδεολογικά τα φασιστικά κινήματα. Θα ήταν πολύ πιο ουσιώδες αν όσοι δηλώνουν Φασιστές, Ναζιστές, Χρυσαυγίτες κτλ. λόγω της οργής τους για την θλιβερή πολιτική και γενικότερα συστημική πραγματικότητα να ένωναν τη φωνή τους μαζί με όλους εκείνους που μάχονται καθημερινά κατά της πραγματικής αιτίας όλων των κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων, την ίδια τη φύση δηλαδή του καπιταλιστικού συστήματος. Εξάλλου όπως έγραφε και ο Antonio Gramsci τη δεκαετία του 20, ο Φασισμός δεν είναι τίποτα άλλο παρά σπλάχνο απ’ τα σπλάχνα του Καπιταλισμού…
Όλα αυτά τα γράφω με πολύ φιλική διάθεση κυρίως για όσους παρασυρόμενοι απ’ τις συνθήκες και μην έχοντας επαρκή πολιτική συνείδηση και γνώση του τι εστί πραγματικά Φασισμός και τι κρύβει κάτω απ’ το προσωπείο του ευκαιριακού λαϊκισμού τείνουν να στηρίξουν και να ψηφίσουν νεοναζιστικά κόμματα όπως η Χρυσή Αυγή, θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο «επαναστατούν» κατά του συστήματος και του πολιτικού κατεστημένου μη γνωρίζοντας ότι προκαλούν απλά την φανέρωση της πιο βίαιης και απάνθρωπης όψης του…
Γιώργος Μάρτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου