Είναι πραγματικά κωμικοτραγικός ο τόσος λυσσαλέος «αγώνας» απ’ τη ντόπια αλλά και ευρωπαϊκή οικονομική ελίτ για την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ και την «τυφλή» υποταγή της στα γούστα των «καθαγιασμένων» αγορών. Ποιος όμως έχει δώσει το δικαίωμα στους (έσωθεν και έξωθεν) υπαίτιους αυτής της δραματικής κατάστασης που βιώνουμε σήμερα, να παρουσιάζονται ως εγγυητές της «εθνικής σωτηρίας» θέτοντας ως προτεραιότητα και απαραίτητη προϋπόθεση την παραμονή της χώρας στο ευρώ, ακόμα κι αν αυτή συνεπάγεται απεχθείς συμβάσεις, μνημόνια, ανεργία, φτώχεια, κοινωνικό εξευτελισμό και εκχώρηση κυριαρχικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων;
Για να προλάβω τους κακεντρεχείς, απαντήσεις του στυλ «οποιοσδήποτε άλλος δρόμος οδηγεί σε καταστροφή», «σε συνθήκες δεκαετίας ‘50» κτλ είναι τουλάχιστον επιφανειακές, αν όχι ανήθικες και ιδιοτελείς.
Έτσι λοιπόν ένα ιδιαίτερης σημασίας ζήτημα που αφορά άμεσα την οικονομική κρίση στην Ευρώπη και την τραγική θέση στην οποία βρισκόμαστε ως χώρα και ως κοινωνία είναι το ζήτημα της Ευρωζώνης, της ευρωπαϊκής οικονομικής αρχιτεκτονικής δηλαδή.
Είναι η Ευρωζώνη ένα οικονομικό οικοδόμημα βασισμένο στις αξίες της Ισονομίας, του Σεβασμού και της Αλληλεγγύης, όπως διαμηνύει κι η περίφημη συνθήκη του Μάαστριχτ που συνέβαλε καθοριστικά στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και άνοιξε τον δρόμο για τη δημιουργία της Οικονομικής & Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ) ή μήπως πρόκειται για έναν μηχανισμό απροκάλυπτης οικονομικής εκμετάλλευσης απ’ την πλευρά της «ισχυρής» Γερμανίας (κυρίως) προς τις «αδύναμες» χώρες του ευρωπαϊκού Νότου και δη της Ελλάδας; Είναι άραγε τυχαίο ότι ενώ χώρες όπως η Ελλάδα, η Ιταλία, η Ισπανία κι η Πορτογαλία αργοπεθαίνουν απ’ τις καταστροφικές συνέπειες των μέτρων λιτότητας, η Γερμανία κι ο ευρωπαϊκός Βορράς έχουν επωφεληθεί σημαντικά από την κρίση χρέους τα τελευταία χρόνια;
Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2001 η Ελλάδα εισήλθε στην ΟΝΕ με πλαστά στοιχεία, δουλειά την οποία ανέλαβαν εξ ολοκλήρου οι Σημίτης (τότε Πρωθυπουργός) και Παπαδήμος (τότε Διοικητής της ΤτΕ) σε στενή συνεργασία με το…ΛΕΔ (Λόμπι Έννομων Δολοφόνων) ή αλλιώς τραπεζικό ίδρυμα Goldman Sachs. Επ’ αυτού θα ήταν χαζό να πιστέψουμε ότι οι υπόλοιποι ευρωπαίοι εταίροι δεν γνώριζαν το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν πληρούσε τα λεγόμενα «κριτήρια σύγκλισης». Φυσικά και το γνώριζαν. Το θέμα όμως είναι να κατανοήσουμε για ποιο λόγο το παρέβλεψαν εκουσίως, ποια συμφέροντα εξυπηρετήθηκαν από αυτό το σκάνδαλο και πώς όλα αυτά συνδέονται άμεσα με το σήμερα, μιας και άνοιξαν τον δρόμο (με αφορμή και την αμερικανική κρίση του 2008) για την τραγωδία που βιώνουμε σήμερα κάτω απ’ τον ζυγό της τρόικας, των μνημονίων και της συνεχούς ύφεσης.
Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή. Το 2000 η Γερμανία βρέθηκε αντιμέτωπη με το σπάσιμο της φούσκας της τεχνολογίας και των τηλεπικοινωνιών που προκάλεσε μια μίνι εσωτερική κρίση, η οποία αντέστρεψε τη ροή των επενδυτικών κεφαλαίων και οδήγησε την χώρα σε ύφεση. Φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μία δεκαετία πριν έπεφτε το τείχος του Βερολίνου, γεγονός που επιδείνωνε ακόμα περισσότερο τις όποιες προσπάθειες οικονομικής «εξισορρόπησης» και γενικότερης απορρόφησης της Ανατολικής Γερμανίας. Τα επιτόκια των γερμανικών δεκαετών ομολόγων αυξήθηκαν από το 3,6% στο 5,6%, την ίδια ώρα που το ευρώ έχανε περισσότερο απ’ το 20% της αξίας του έναντι του δολαρίου. Κάπου εδώ λοιπόν, στην προσπάθεια της να σώσει την εθνική της οικονομία, η γερμανική αστική τάξη χάραξε μια νέα πορεία στην ευρωπαϊκή της στρατηγική, τις συνέπειες της οποίας πληρώνουμε σήμερα όλοι και προπαντός οι λαοί του ευρωπαϊκού Νότου (P.I.G.S. όπως μας αποκαλούν!!).
Η νέα αυτή πορεία στηρίχθηκε σε 2 βασικούς άξονες: Ο πρώτος αφορούσε την άμεση ένταξη στην Ευρωζώνη όσο το δυνατόν περισσότερων χωρών, χωρίς να ληφθεί υπόψιν η ετοιμότητα ένταξης και η τήρηση των δημοσιονομικών κανόνων, ενώ ο δεύτερος αφορούσε την «μεταμόρφωση» της ΕΚΤ και τη χρησιμοποίησή της ως αντλία που «φούσκωνε» με φθηνό ρευστό τις αδύναμες οικονομίες, ώστε με την πλεονάζουσα ρευστότητά τους να είναι σε θέση να αγοράζουν τα πανάκριβα γερμανικά προϊόντα. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι στα πλαίσια αυτής της πολιτικής, η ΕΚΤ μείωσε τα επιτόκια του ευρώ απ’ το 5% στο 2% διατηρώντας τα σ’ αυτά τα επίπεδα για την τριετία 2003-2005, την ίδια ώρα που τα αγγλοαμερικάνικα επιτόκια κυμαίνονταν γύρω στο 4% (σχεδόν διπλάσια δηλαδή!).
Έτσι γίνεται φανερό ότι η ηγεμονία της Γερμανίας στην Ευρώπη εκφράστηκε μέσω μιας πολιτικής νομισματικής χαλάρωσης απ’ την ΕΚΤ με στόχο την «διακριτική» υπερχρέωση του Νότου με αποκλειστικό στόχο την εξυπηρέτηση των γερμανικών συμφερόντων και συγκεκριμένα την εκτόξευση των γερμανικών εξαγωγών. Αν θέλουμε να μιλήσουμε και με αριθμούς, στα τέλη της δεκαετίας του 90 (στην προ ευρώ εποχή) οι ελληνικές εισαγωγές γερμανικών προϊόντων ήταν 7,7 δις δολάρια, ενώ στα έτη 2007-2008 (λίγο πριν την κρίση) η Ελλάδα εισήγαγε γερμανικά προϊόντα ύψους 22 δις. Μιλάμε δηλαδή για μια αύξηση της τάξης του 300% περίπου, την ίδια στιγμή που οι ελληνικές εξαγωγές στην Γερμανία μειώνονταν αισθητά!
Αυτό βέβαια αφορά και χώρες όπως η Ιταλία, η Ισπανία κ.ά. που ενώ μέχρι το 2006 το συναλλαγματικό ισοζύγιο τους ήταν πλεονασματικό, απ’ το 2006 και μετά κατέληξε ελλειμματικό.
Μ’ αυτόν τον τρόπο κατάφερε να κυριαρχήσει η Γερμανία στο ευρωπαϊκό σκηνικό μετατρέποντας το σε υπόθεση για έναν ρόλο, καταφέρνοντας όχι μόνο να μην επηρεαστεί από την οικονομική κρίση αλλά να μπορεί να δίνει και αυξήσεις (!!!) σε εργαζόμενους πολλών παραγωγικών τομέων, την ώρα που στα μέρη μας μπαίνει το ένα λουκέτο μετά το άλλο!
Όλα τα παραπάνω δεν αναιρούν σε ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ τις δικές μας ευθύνες (ατομικές και συλλογικές), αφού παραδομένοι δεκαετίες ολόκληρες στην ψευδαίσθηση της υλικής ευδαιμονίας και του υπερκαταναλωτισμού, συμβάλαμε στην εξάπλωση αυτής της αδιέξοδης (όπως αποδείχτηκε) πορείας. Εξάλλου κανένας Σημίτης, κανένας Παπαδήμος, κανένα ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, κανένα σκάνδαλο, καμία μίζα, καμιά Siemens και κανένα «γερμένο» υποβρύχιο δεν θα υπήρχαν δίχως τη λαϊκή συνενοχή και ασυνειδησία.
Απλά δεν θα πρέπει να παραβλέπουμε και τα ξεκάθαρα σχέδια της ευρωπαϊκής ελίτ για τη δημιουργία της Ευρώπης της εκμετάλλευσης, της αδικίας και του διχασμού, της σημερινής Ευρώπης των δύο ταχυτήτων.
Επ’ αυτού οφείλω να σταθώ και σε κάτι ακόμα… Ο τρόπος της επικοινωνιακής επικράτησης αυτών των εγκληματικών σχεδίων δεν είναι άλλος απ’ τον περίφημο «μύθο των μεταρρυθμίσεων»! Η γερμανική προπαγάνδα που ξεκίνησε εδώ και χρόνια και κορυφώθηκε στις μέρες μας με αφορμή το Μνημόνιο στηρίχθηκε αποκλειστικά σ’ αυτόν τον μύθο, προσπαθώντας να πείσει τις χώρες της νότιας Ευρώπης για την ανάγκη «εκσυγχρονιστικών» μεταρρυθμίσεων (κομμάτι των οποίων αποτελούν κι οι αποκρατικοποιήσεις) αφού μόνο έτσι θα κατάφερναν να απαλλαγούν απ’ τον βραχνά του ελλείμματος και της ύφεσης. Μάλιστα δε διστάζουν να παρουσιάζουν τη γερμανική οικονομική ανάκαμψη ως αποτέλεσμα αυτών των μεταρρυθμίσεων κι όχι της άκρως διαστρεβλωμένης οικονομικής πολιτικής που οι ίδιοι επέβαλαν, πιέζοντας έτσι ακόμα περισσότερο για αντίστοιχες πολιτικές και δίνοντας το "καλό παράδειγμα" σε όλους.
Βέβαια το κατά πόσο ήταν ευεργετικές και εκσυγχρονιστικές οι ως τώρα μνημονιακές μεταρρυθμίσεις (κι έχει και συνέχεια…), το φανερώνει η ίδια η πραγματικότητα νομίζω.
Όλα αυτά καλό θα ήταν να τα σκεφτούν οι απανταχού ευρωπατέρες που μάχονται αδιάκοπα για τη διαιώνιση της δικτατορίας του γερμανικού πατερναλισμού, όπως οφείλουν να τα σκεφτούν κι οι εργαζόμενοι όλης της Ευρώπης (και κυρίως οι Έλληνες) και να προβληματιστούν βαθιά κατά πόσο είναι αυτή η Ευρώπη που θέλουμε. Σίγουρα το δίλημμα ευρώ ή δραχμή δεν είναι πια ταμπού (όπως παλιότερα) μιας και μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού αρχίζει σιγά σιγά να συνειδητοποιεί πως η μόνη αναμφισβήτητη πολιτική εξίσωση είναι το ΜΝΗΜΟΝΙΟ=ΔΡΑΧΜΗ! Ο μόνος τρόπος για να συνεχίσει να υπάρχει ενωμένη Ευρώπη (όπως την ξέραμε μέχρι σήμερα τουλάχιστον) είναι να αναλάβουν άμεση δράση οι ίδιοι οι λαοί στη βάση ενός μαζικού κινήματος με κοινά και αδιαπραγμάτευτα αιτήματα. Αιτήματα που θα προσανατολίζονται στην αποδέσμευση απ’ τα δεσμά του δημόσιου χρέους και τις πολιτικές που αποβλέπουν στην αποπληρωμή του (βλ. μνημόνια), στην προάσπιση-επαναφορά εργασιακών, κοινωνικών και δημοκρατικών κατακτήσεων, καθώς και στην αναθεώρηση των ενδοευρωπαϊκών σχέσεων πάντα με γνώμονα το κοινό συμφέρον. Αν δεν συμβεί αυτό τότε φοβάμαι πως η κατάρρευση της Ευρωζώνης είναι θέμα χρόνου με ό,τι αυτή συνεπάγεται τόσο για την ίδια την Ευρώπη όσο και για το διεθνές οικονομικό και γεωπολιτικό στερέωμα…
Γιώργος Μάρτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου