ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ - ΣΥΡΙΖΑ

Πρώτα απ' όλα, να συμπληρώσω κάτι σε σχέση με το προηγούμενο κείμενο. Πέρα από τους εξωγενείς παράγοντες που ανέφερα, είναι σαφές ότι μεγάλο ρόλο στη διόγκωση και εξάπλωση της ελληνικής κρίσης έπαιξε και το πολιτικό κατεστημένο της Μεταπολίτευσης που ανέδειξε σε πρωταγωνιστές τα (μέχρι πρότινος) δύο κόμματα εξουσίας, δημιουργώντας ένα πολιτικό σκηνικό σαπίλας, διεφθαρμένο και άκρως πελατειακό. Στο τελευταίο, όπως και σε πολλά άλλα ζητήματα, μεγάλη ευθύνη φέρουν οι ίδιοι οι πολίτες, ο λαός, που άλλοτε με τη συνενοχή και άλλοτε με την αποσιώπησή τους συντήρησαν και ενίσχυσαν αυτήν την κατάσταση.

Πάμε τώρα λοιπόν στα εκλογικά. Από τις εκλογές της 6^ης Μαΐου προκύπτουν 3 βασικά συμπεράσματα.
1) Η κατάρρευση του δικομματισμού (αναμενόμενη βάσει της εγκληματικής μεταπολιτευτικής πολιτικής τους) και ειδικά του ΠΑΣΟΚ.
2) Η κατακόρυφη άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ (εξίσου αναμενόμενο, το γιατί το αναλύω παρακάτω).
3) Η σημαντική άνοδος της Χρυσής Αυγής (καθόλου αναμενόμενο μιας και μιλάμε για ένα κόμμα νεοναζιστικό!).

Για την κατάρρευση του δικομματισμού δεν θα σχολιάσω κάτι, παρά μόνο ότι «καιρός ήταν» και για να είμαι ειλικρινής περίμενα ακόμα χαμηλότερα τα ποσοστά τους. Μάλλον εδώ ισχύει το «κακό (κομματο)σκυλί ψόφο δεν έχει».

Για την Χ.Α. επίσης δεν θα πω πολλά παρά μόνο ότι ο φασισμός έτσι και ξεφυτρώσει, δύσκολα ξεριζώνεται (όσοι γνωρίζουν στοιχειωδώς την ιστορική εξέλιξή του και τις ιδεολογικές του καταβολές καταλαβαίνουν τι εννοώ). Εύχομαι μόνο να πρόκειται για ψήφο εκτόνωσης ή αντίδρασης και όχι για συνειδητή πολιτική και κοινωνική θέση.

Πάμε τώρα στο δια ταύτα των εκλογών που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Παρακολουθώντας χρόνια την πολιτική και ιδεολογική εξέλιξη του κόμματος, δεν μου έκανε εντύπωση η εκλογική εκτόξευσή του. Φαίνεται αυτή τη στιγμή να αποτελεί τη μόνη ρεαλιστική και συγχρόνως ριζοσπαστική πρόταση της Αριστεράς, παρόλο που σε αρκετά σημεία παρουσιάζει ανεπάρκεια πολιτική και στρατηγική. Πρώτα απ’ όλα θεωρώ ότι αναδεικνύεται σε πρώτη αριστερή και αντιμνημονιακή δύναμη για 3 βασικούς λόγους:
1) Γιατί τα δύο (περίπου) χρόνια που η Ελλάδα καταρρέει λόγω μνημονίου αποτέλεσε την πλέον ισχυρή αντιπολιτευτική δύναμη τόσο εντός Βουλής όσο και στους κοινωνικούς αγώνες. Πολύ σημαντικό ήταν και το γεγονός ότι αποτέλεσε το μόνο μεγάλο κόμμα που χαιρέτισε το μεγαλειώδες κίνημα των Αγανακτισμένων (μεγαλειώδες γιατί για πρώτη φορά μετά την Μεταπολίτευση ο ελληνικός λαός σύσσωμος έστειλε ειρηνικό μήνυμα αντίστασης στις πολιτικές λιτότητας και μάλιστα χωρίς κομματικό «καπέλωμα»), τη στιγμή που άλλες αριστερές δυνάμεις το υπονόμευαν αδικαιολόγητα (βλ. ΚΚΕ).
2) Γιατί χειρίστηκε ιδανικά την προεκλογική περίοδο τόσο πολιτικά όσο και επικοινωνιακά. Συγκεκριμένα η πρότασή του για συνεργασία της Αριστεράς με προοπτική διακυβέρνησης και άμεση καταγγελία της Δανειακής Σύμβασης και των Μνημονίων ήταν, κατά τη γνώμη μου, κίνηση ματ (και όχι ΜΑΤ). Ο κόσμος αντιλήφθηκε ότι επιτέλους έφτασε η ώρα η Αριστερά ενωμένη να αναλάβει δράση κι από φωνή διαμαρτυρίας να μετατραπεί σε δύναμη εξουσίας.
3) Τέλος αντιμετωπίστηκε θετικά το γεγονός ότι διαμόρφωσε μια πρόταση ρεαλιστική (στα όρια της αριστερής επαναστατικότητας) που συνέθετε αρμονικά τα καυτά πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα. Σε αυτό σημείο να σταθούμε και στο ζήτημα της λαθρομετανάστευσης που επιτέλους μετά από χρόνια η Αριστερά αφήνει τις ανεύθυνες, ψηφοθηρικές αερολογίες και παραδέχεται το πρόβλημα, προτείνοντας μάλιστα την (συγκριτικά) πιο εφικτή και συγχρόνως ανθρωπιστικά ορθή λύση. Εκτός αν ο τρόπος που προτείνει η Δεξιά (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) και η Χ.Α. ως λύση του προβλήματος είναι καταλληλότερη. Να μετατρέψουμε δηλαδή τους μετανάστες σε «Εβραίους του 21^ου αιώνα».

Αυτά ως προς τους λόγους της εκλογικής επιτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ.  Πάμε τώρα και στα αρνητικά, γιατί καλό είναι η κριτική να γίνεται αντικειμενικά και σε όλο το εύρος των ζητημάτων.
Πρώτα απ’ όλα πρέπει να μας προβληματίσει πολύ η ιδεολογική σύγχυση των στελεχών του κόμματος στις δημόσιες τοποθετήσεις τους  μετεκλογικά. Μία ο Γλέζος και ο Δρίτσας μιλάνε για κατάργηση του Μνημονίου, μία ο Δραγασάκης για επαναδιαπραγμάτευσή του, μία ο Τσίπρας για επαναπροσδιορισμό του γενικότερου ευρωπαϊκού πλαισίου (βλ. επιστολή σε Μπαρόζο). Αν θεωρήσουμε ότι ισχύει η προεκλογική θέση περί μονομερούς κατάργησης του Μνημονίου και της Δανειακής Σύμβασης (και ότι η σύγχυση προκαλείται εν μέρει και από τις επικοινωνιακές τρικλοποδιές των Μ.Μ.Εξ.) πρέπει αυτή η θέση να συσπειρώσει ιδεολογικά όλο το κόμμα, μιας και μιλάμε για 12 συνιστώσες διαφορετικών ιδεολογικών καταβολών. Και εδώ γεννιέται και το βασικό ερώτημα, στο οποίο ένα κόμμα που διεκδικεί τη διακυβέρνηση της χώρας σε μια τόσο κρίσιμη ιστορική καμπή οφείλει να απαντήσει ξεκάθαρα και μάλιστα δημοσίως. Αν η κατάργηση της Σύμβασης εντός ΕΕ και ευρωζώνης (όπως επιθυμεί ο ΣΥΡΙΖΑ) δεν τελεσφορήσει τι γίνεται; Σίγουρα δεν συμφέρει κανέναν να πετάξουν την Ελλάδα εκτός Ευρωζώνης μιας και όπως έχουν δηλώσει τα «αφεντικά» μας (βλ. δηλώσεις Σόιμπλε-Μέρκελ) μια ενδεχόμενη άτακτη χρεοκοπία θα τους κόστιζε γύρω στο 1 τρις, ποσό τριπλάσιο από ολόκληρο το ελληνικό χρέος! Αλλά ας υποθέσουμε ότι το λαϊκό αίτημα που θα εκπροσωπήσει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εισακούεται στην Ευρώπη, δεν πρέπει να υπάρχει ένα ξεκάθαρο και ολοκληρωμένο Plan B; Το οποίο θα αφορά το σενάριο της πτώχευσης και της επιστροφής στη δραχμή; Παρόλο που κατανοώ εν μέρει τους επικοινωνιακούς λόγους για τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πέφτει στην παγίδα και δεν αναφέρεται σ’ αυτό το ενδεχόμενο και παρόλο που αν αποκωδικοποιήσει κανείς τα λόγια τους υπονοείται αυτό το «καταναγκαστικό» σενάριο, δεν το δικαιολογώ πολιτικά και ηθικά (όσο ήθος μπορεί να υπάρξει στην πολιτική) ειδικά σε ένα κόμμα που όπου σταθεί κι όπου βρεθεί δηλώνει ταγμένο στο πλευρό της κοινωνίας και με ειλικρινή διάθεση και στάση απέναντί της.

ΥΓ. Όπως και να ’χει τα πάντα θα ξεκαθαρίσουν στις επόμενες εκλογές. Θα επανέλθω με σχετικό κείμενο.